1. « Κύριε άνθρωπον ουκ έχω»! Αυτό το παράπονο δεν το είχε μόνο ο παράλυτος της σημερινής ευαγγελικής περικοπής. Το επαναλαμβάνουν συνεχώς αναρίθμητοι άνθρωποι.
«Δεν έχω ένα άνθρωπο, λένε ,που να με καταλαβαίνει. Να μπορώ να του πω τον πόνο μου». Πραγματικά λείπουν σήμερα οι άνθρωποι με κατανόηαση. Τί σημαίνει όμως κατανόηση; Πότε κατανοούμε;
«Κατανοώ» σημαίνει να εισχωρεί το βλέμμα μας κάτω από την επιφάνεια. Και να βλέπουμε τί πραγματικά κρύβεται στον «έσω» άνθρωπο του άλλου. Και αυτό όχι από περιέργεια, αλλά από ειλικρινές ενδιαφέρον.
2. Αλλά ο κυριότερος τρόπος και δρόμος,για να κατανοήσουμε ένα άνθρωπο,είναι να συνδεθούμε μ’ αυτόν με αγάπη. Πλήρης κατανόηση προϋποθέτει πλήρη αγάπη. Αυτή, βέβαια, η πληρότητα ανήκει στον Θεό.
Ο Θεός μας κατανοεί πλήρως, γιατί μας αγαπά πλήρως. Αλλά και εμείς, όταν αγαπάμε, μπορούμε να βλέπουμε τον άλλο πρόσωπο προς πρόσωπο. Αυτή η αγάπη «ουδέποτε εκπίπτει» (Α Κοριν. ιγ, 7). Έχει διάρκεια.
Δεν είναι η τυφλή αγάπη, που παραμένει. Είναι μια ορώσα αγάπη. Μια κατανοούσα αγάπη. Μια αγάπη, που διεισδύει και βλέπει μέχρι τα βάθη της καρδιάς του άλλου. Είναι η δύναμη τη πλήρους και μόνιμης κατανοήσεως.
3. Η κατανόηση είναι μόνιμη,όσο μένει ενωμένη με την αγάπη.
Μια τέτοια κατανόηση, που πηγάζει από μια τέτοια αγάπη, όταν παρατηρεί τον άλλο δεν ψάχνει να βρει τα ελαττώματα ή τα ψεγάδια του, για να τον καταδικάσει, αλλά τα προτερήματα και τα ελαφρυντικά του, για να τον δικαιολογήσει και να τον ενθαρρύνει.
«Εί γαρ είχομεν αγάπην μετά συμπαθείας και πόνου, ημελούμεν βλέπειν τα ελαττώματα του πλησίον».
Όποιος έχει μια τέτοια αγάπη δεν κατακρίνει, δεν καταδικάζει, αλλά συμπαθεί, νουθετεί, παρακαλεί, θεραπεύει τον άλλον, ως μέλος ασθενούν.
4. Σήμερα λείπει η κατανόηση αυτή, επειδή η αγάπη μας έχει στενά όρια. Χωρίζουμε τους ανθρώπους σ´αυτούς, που συμπαθούμε, σ´αυτούς, που αντιπαθούμε και σ´αυτούς, που μας είναι αδιάφοροι.
Και όσους έχουν διαφορετικές αντιλήψεις, κλίσεις, σκοπούς από μάς, δεν μπορούμε να τους ανεχθούμε. Έτσι γεννιούνται οι φανατισμοί, οι διαιρέσεις οι συγκρούσεις.
Η κατανόηση αρχίζει από την στιγμή, που θα αντιληφθούμε ότι ο κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να είναι αυτό, που είναι.
Μόνο,όταν υπάρχει ο σεβασμός της ελευθερίας του προσώπου του άλλου, μπορεί να υπάρχει κατανόηση.
Ας απλώσουμε, λοιπόν, τα χέρια μας και ας ανοίξουμε τις καρδιές μας με κατανόηση για τους αδελφούς μας αδιακρίτως.
Αυτό είναι το χρέος μας. Και όσο θα υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος, που θα λέει με πόνο «άνθρωπον ουκ έχω», το χρέος μας αυτό θα μένει ανεξόφλητο.
