Ακόμη μια φορά ο «σουλτάνος» της Τουρκίας επισκέφθηκε την Κύπρο. Όχι όμως ως προσκεκλημένος, αλλά ως κατακτητής αυτής! Μετέβη στην Μεγαλόνησο, για να εγκαινιάσει το νέο προεδρικό μέγαρο του ψευδοκράτους προετοιμαζόμενος να αναγγείλει εν ευθέτω χρόνω την ίδρυση του νέου τουρκικού κράτους στην Κύπρο, που θα αντικαθιστά την ονομασία των στρατιωτικώς κατεχομένων πλέον των 50 ετών από την Τουρκία εδαφών της Κύπρου, που μέχρι σήμερα προεβάλλοντο ως «Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου». Η κατάσταση αυτή που τείνει να παγιωθεί στην Κύπρο αποτελεί τον απόλυτο εξευτελισμό της διεθνούς νομιμότητας από τα απομεινάρια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, τα οποία η προδοσία σε βάρος της Ελλάδος το 1922 εκ μέρους των Άγγλο-Γάλλων και των Ιταλών, αντί να τα απωθήσουν στα βάθη της Μογγολίας, από όπου κατήλθαν στην Ευρώπη, τα ανασυνέταξαν το 1923 σε Νέο Τουρκικό Κράτος. Και τί απέδειξαν μέχρι σήμερα στις σχέσεις τους με τους άλλους λαούς οι Νεό-Τουρκοι; Αυτό που κατά κόρον προέβαλαν στην μακραίωνη κυριαρχία τους στους βαλκανικούς ιδίως λαούς, και οι Οθωμανοί πρόγονοί τους: ότι δηλ. μοναδικός νόμος της πολιτικής τους είναι η αυθαιρεσία και η βίαιη δια των όπλων κατάληψη εκείνου που ήθελαν να κατακτήσουν. Όλα αυτά βέβαια τα εξεδήλωναν τότε οι Οθωμανοί και εξακολουθούν να τα εκδηλώνουν οι Νέο-Οθωμανοί απόγονοί τους εκεί που μπορούσαν να ασκήσουν την πολιτική τους αυτή. Η μικρή και αδύναμη Κύπρος ήταν το τελευταίο θύμα των νέο-οθωμανικών αρπακτικών. Εισέβαλαν σε αυτήν δια των όπλων το 1974, για να προστατεύσουν δήθεν τον Τούρκο-Κυπριακό πληθυσμό, ο οποίος όμως ανήρχετο τότε στο 18% του συνολικού πληθυσμού της Κύπρου! Παρ’ όλα αυτά οι Τούρκοι εισβολείς κατέλαβαν με τις επελάσεις του Αττίλα Ι και ΙΙ το 40% της Κύπρου. Και για να ισοφαρίσουν το πληθυσμιακό έλλειμμα μετέφεραν στην Μεγαλόνησο εποίκους από την Ανατολία!
Αμέσως μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974 συνήλθε εκτάκτως το Συμβούλιο Ασφαλείας του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, κατόπιν προσφυγής σε αυτό εκ μέρους της Κυπριακής Δημοκρατίας και της Ελλάδος και εξέδωσε ομόφωνα Ψηφίσματα, με τα οποία κατεδίκασε την δια των όπλων εισβολή των τουρκικών στρατευμάτων στην Κύπρο και ζήτησε την άμεση αποχώρηση των εισβολέων από την Μεγαλόνησο. Πρόκειται ως γνωστόν για τα Ψηφίσματα 353 και 357, 358 του 1974, καθώς και για τις ομοίου περιεχομένου αποφάσεις της Γενικής Συνελεύσεως του Ο.Η.Ε. 3212 του 1974 και 3753 του 1983. Τα ψηφίσματα αυτά και τις αποφάσεις του Ο.Η.Ε. αντιμετωπίσθηκαν με πλήρη αδιαφορία και περιφρόνηση από την Τουρκία, η οποία όχι μόνο δεν αποχώρησε από την Κύπρο, αλλά προχώρησε σε ανακήρυξη των κατεχομένων από τον τουρκικό στρατό εδαφών σε ανεξάρτητο κράτος υπό την ονομασία «Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου». Ακολούθησαν βεβαίως νέα Ψηφίσματα από το Συμβούλιο Ασφαλείας του Ο.Η.Ε., όπως το Ψήφισμα 541/1983, που διακήρυσσε νομικά άκυρη την ενέργεια της τουρκικής πλευράς για την ανακήρυξη της Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου, καθώς και το Ψήφισμα 550/1984, το οποίο θεωρούσε παράνομες όλες τις εποικιστικές ενέργειες της Τουρκίας με Τούρκους υπηκόους από την Ανατολία, που βαφτίσθηκαν έτσι Τούκο-Κύπριοι! Και τα Ψηφίματα αυτά τα αντιμετώπισε η Τουρκία με τον ίδιο σεβασμό, που έδειξε και σε όλα τα προηγούμενα: Τά έγραψε στο καλύτερο μέρος των υποδημάτων της!
Και το ερώτημα, που τίθεται εδώ είναι απλό και αμείλικτο: Γιατί δεν εφαρμόσθηκε στην περίπτωση της αναίδειας της Τουρκίας προς την διεθνή νομιμότητα, που έθετε σε κίνδυνο την διεθνή ασφάλεια και ειρήνη, το άρ. 42 της Χάρτας των Ηνωμένων Εθνών, που λέει επί λέξει τα εξής: «Αν το Συμβούλιο Ασφαλείας κρίνει ότι τα μέτρα που προβλέπονται από το άρ. 41 (τα μέτρα δηλ. της λεκτικής καταδίκης της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο) κρίνονται ανεπαρκή, μπορεί να προχωρήσει με αεροπορικές, θαλάσσιες ή χερσαίες δυνάμεις στην ανάληψη της δράσης, που θα ήταν αναγκαία για την διατήρηση ή την αποκατάσταση της διεθνούς ασφαλείας και ειρήνης. Αυτή η δράση θα μπορούσε να περιλαμβάνει στρατιωτικές επιδείξεις, αποκλεισμούς και άλλες επειχειρήσεις αεροπορικών, θαλασσίων ή χερσαίων δυνάμεων των μελών των Ηνωμένων Εθνών». Αν είχαν συμβεί αυτά, θα τολμούσε να συμπεριφερθεί η Τουρκία, όπως συμπεριφέρεται, ως αυταρχικός δηλ. και ανεξέλεγκτος χωροφύλακας της Ανατολικής Μεσογείου και όχι μόνον; Η αδράνεια, η αδιαφορία και ιδίως η ασυνέπεια των Ηνωμένων Εθνών στα δικά του Ψηφίσματα και στις δικές του αποφάσεις ωδήγησε στην σημερινή πρωτοφανή και απαράδεκτη κατάσταση να έχουν συμπληρωθεί 51 χρόνια παράνομης τουρκικής κατοχής της Κύπρου. Και όσοι αγωνιούμε για τον κόσμο που ζούμε και ψάχνουμε με πολλή αφέλεια να βρούμε απάντηση στο ερώημα, πώς αφήσαμε να εξελιχθούν έτσι τα πράγματα στην Κύπρο. Μόλις ολοκληρωθούν οσονούπω τα σχέδια της Τουρκίας για την μετονομασία του ψευδοκράτους σε «Τουρκικό Κράτος της Κύπρου», θα αντιδράσει φυσικά το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών και θα προβεί σε νέο Ψήφισμα, ομοίου περιεχομένου προς το αντίστοιχο προαναφερθέν 541/1983, δια του οποίου θα χαρακτηρίζεται πάλι παράνομη, όπως τότε η ανακήρυξη του «Τουρκικού Κράτους της Κύπρου»!
Εάν καταφέρει και συγκρατήσει κάποιος μέσα του την ισχυρή έκρηξη θυμηδίας που προκαλούν τα ευκόλως εκδιδόμενα, αλλά ουδέποτε εφαρμοζόμενα σχετικά καταδικαστικά Ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας του Ο.Η.Ε., ευλόγως θα διερωτηθεί: Πόσες δεκαετίες πρέπει να περάσουν ακόμη, για να συνειδηοποιήσουμε ότι η νέο-οθωμανική βαρβαρότητα κυβερνάει τελικά τον κόσμο με την ανοχή ή την αδιαφορία των «μεγάλων», που ευθύνονται αποκλειστικά για την εικόνα σήψης που επικρατεί στον κόσμο με ευθύνη του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών; Σε περίπτωση που θα επιχειρούσαμε να θέσουμε πάλι το προαναφερθέν ζήτημα της λήψης μέτρων σε βάρος της Τουρκίας, σύμφωνα με το άρ. 42 της Χάρτας των Ηνωμένων Εθνών, πώς θα μπορούσε να επιτυχθεί σήμερα η απαραίτητη ομοφωνία μεταξύ των πέντε μονίμων μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας, που είναι απαραίτητη για την εφαρμογή του εν λόγω άρθρου της Χάρτας των Ηνωμένων, όταν δύο τουλάχιστον μέλη αυτού και συγκεκριμένα οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και η Ρωσσία δύσκολα μπορούν να κρύψουν την τουρκόφιλη πολιτική τους; Όσοι αμφισβητούν την εκτίμηση αυτή, ας αναλογισθούν, τί συμπέρασμα βγαίνει από την δήλωση Τράμπ ότι «ο κ. Ερντογάν είναι σπουδαίος άνθρωπος» (!!!), «η δε Τουρκία μοναδική περιφερειακή δύναμη της περιοχής»; Το ίδιο ισχύει και για τον ξαφνικό έρωτα μεταξύ Πόυτιν και Ερντογάν, επειδή ο τελευταίος υπήρξε μοναδικός υποσηρικτής του Ρώσσου Προέδρου στον πόλεμο της Ουκρανίας. Ποιός από τους δύο αυτούς Προέδρους θα έβαζε σήμερα την υπογραφή του για την λήψη μέτρων σε βάρος της Τουρκίας; Η μόνη που θα μπορούσε να θέσει φραγμό στις αυθαιρεσίες και στα σχέδια της Τουρκίας είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία επικαλούμενη την στρατιωτική κατοχή μιας χώρας-μέλους της θα έπρεπε να εφαρμόσει το άρ. 42 παρ. 2 της Συνθήκης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και εν ονόματι της κοινοτικής αλληλλεγγύης να θέσει τελεσίγραφο στην Τουρκία ζητώντας την αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων κατοχής από την Κύπρο. Το τελεσίγραφο αυτό θα έπρεπε να συνοδεύεται από την απειλή ότι σε περίπτωση μη συμμόρφωσης της Τουρκίας, η στρατιωτική επέμβαση των ευρωπαϊκών δυνάμεων για την βίαιη αποβολή της θα ήταν μονόδρομος. Όλα αυτά όμως προϋποθέτουν μια αληθινή Ευρωπαϊκή Ένωση και όχι το έκτρωμα της ευρωπαϊκής ιδέας που μάς περιβάλλει και προδίδει καθημερινά τις προσδοκίες όλων μας για μια Ευρώπη των Λαών της.
