Οσίου Σεραφείμ του Σάρωφ
«Ας μην ακολουθούμε τον δρόμο της απογοητεύσεως», διακήρυττε, κτυπώντας χαρούμενα το πόδι του στο έδαφος.
«Ο Χριστός τα νίκησε όλα. Ανέστησε τον Αδάμ. Εδωσε πάλι στην Εύα την αξιοπρέπειά της. Εθανάτωσε τον θάνατο».
«Γιατί ζης χωρισμένος από τη γυναίκα σου; Πήγαινε γρήγορα να την ξαναβρείς. Πήγαινε.» (Σε άνδρα που ζούσε χωρισμένος από τη γυναίκα του).
«Εάν πιστεύεις, χαρά μου, πάντα δυνατά τω πιστεύοντι…».
«Η ζωή μας μπορεί να συγκριθεί με μία λαμπάδα καμωμένη από κερί και φυτίλι, που καίει με μία φλόγα που εμείς ανάψαμε. Το κερί είναι η πίστη μας. Το φυτίλι η ελπίδα μας. Και η φλόγα, η αγάπη που ενώνει την πίστη μαζί με την ελπίδα, όπως το κερί και το φυτίλι καίνε μαζί, με αποτέλεσμα τη φωτιά. Ενα κερί κακής ποιότητας βγάζει, όταν το ανάβεις και όταν το σβήνεις, μία άσχημη μυρωδιά. Ομοια είναι και η ζωή ενός αμαρτωλού…».
«Το παν είναι ν’ αποφασίσεις κάτι. Η απόφαση είναι η αρχή».
Οσίου Σιλουανού Αθωνίτου
«Κράτα τον νού σου στον Αδη και μη απελπίζου».
Ο Κύριος κελεύει ημάς να αγαπώμεν Αυτόν εξ όλης ψυχής, αλλά πώς είναι δυνατόν να αγαπάς Εκείνον τον Οποίον ουδέποτε είδες, και πώς να μάθεις αυτήν την αγάπην; Ο Κύριος γνωρίζεται εκ της ενεργείας Αυτού εις την ψυχήν. Οταν ο Κύριος επισκεφθεί αυτήν, η ψυχή γνωρίζει ότι ήτο ο προσφιλής Επισκέπτης και ανεχώρησεν, η δε ψυχή επιθυμεί και αναζητεί Αυτόν μετά δακρύων: «Πού εκρύβης, Φως μου; Πού είσαι χαρά μου; Τα ίχνη Σου ευωδιάζουν εν τη ψυχή μου, αλλά Συ απήλθες, και η ψυχή μου Σε ποθεί, και ηκηδίασεν η καρδία μου και θλίβεται, και ουδέν πλέον χαροποιεί εμέ, διότι επίκρανα τον Κύριον, και Αυτός εκρύβη απ᾿ εμού».
Εάν ήμεθα απλοί ως τα παιδία, ο Κύριος θα εδείκνυεν εις ημάς τον παράδεισον, θα εβλέπομεν Αυτόν εν τη δόξη των Χερουβίμ και των Σεραφίμ και πασών των επουρανίων δυνάμεων και των Αγίων. Αλλά δεν είμεθα ταπεινοί, και διά τούτο βασανίζομεν και εαυτούς και τους άλλους, όσοι ζουν μεθ᾿ ημών.
Εκ της αγάπης προς τον αδελφόν έρχεται η χάρις, και διά της αγάπης προς τον αδελφόν φυλάττεται. Εάν όμως δεν αγαπώμεν τον αδελφόν, τότε και η αγάπη του Θεού δεν έρχεται εις την ψυχήν, ένεκα της κατακρίσεως ή του μίσους προς τον αδελφόν.
