Τι μπορούμε ως άνθρωποι να κάνουμε, για να ξεπεράσουμε την τραγική κατάσταση της μοναξιάς της ζωής μας; Υπάρχει διέξοδος; Ναί! Η αναζήτηση και η συνάντησή μας με τον Κύριο διώχνει τη μοναξιά. Και Εκείνος δεν αφήνει κανέναν έρημο και αβοήθητο. Μας το λέει, όπως το είπε και στον παραλυτικό: «Διά σε άνθρωπος γέγονα, διά σε σάρκα περιβέβλημαι, και λέγεις άνθρωπον ουκ έχω;». Για σένα έγινα άνθρωπος, για σένα πήρα την ανθρώπινη σάρκα, και συ παραπονείσαι ότι δεν έχεις άνθρωπο;…». Πόσο εύκολα όμως ξεχνάμε αυτή την σπουδαία αλήθεια και βυθιζόμαστε στην απελπισία της μοναξιάς! Παραπονούμαστε ότι δεν έχουμε κανένα να ενδιαφερθεί για εμάς, ενώ έχουμε δίπλα μας όχι απλώς έναν άνθρωπο, αλλά τον παντοδύναμο Θεό που έγινε άνθρωπος από άφατη αγαθότητα και υπερχείλιση αγάπης, για την δική μας σωτηρία. Και δεν στέκει μόνο αοράτως κοντά μας ο Κύριος, αλλά στέλνει και ένσαρκους αγγέλους, κάποιους συνανθρώπους μας, για να μας παρηγορήσουν και να μας στηρίξουν στις δυσκολίες μας. Πόσοι γνήσιοι χριστιανοί αναλίσκονται σε έργα διακονίας και προσφοράς προς τους συνανθρώπους μας; Πόσοι ξενυχτούν κοντά σε μοναχικούς ασθενείς; Πόσοι φροντίζουν αστέγους, συμπαρίστανται σε αναπήρους, περιποιούνται ανιάτους;
«Άνθρωπον ουκ έχω»… Η αγωνιώδης κραυγή του παραλύτου της Βηθεσδά ας γίνει αφορμή να ξυπνήσουμε και με ζήλο να επιδοθούμε στα έργα της αγάπης, ώστε κανείς συνάνθρωπός μας να μη νοιώθει πλέον μόνος σ᾽ αυτόν τον απάνθρωπο κόσμο μας. Και προς τούτο ας θεραπεύσουμε την ψυχική μας παραλυσία του ατομισμού. Όλοι μας έχουμε καταντήσει φίλαυτοι, αχάριστοι, άστοργοι, αφιλάγαθοι, όπως λέει και ο Απόστολος Παύλος στον Τιμόθεο: (Β΄ Τιμ. γ΄ 2-3). Αδιαφορούμε για τους άλλους, δεν συγκινούμαστε από τα δάκρυα των ορφανών, από το πένθος των χηρών, από τα πονεμένα βλέμματα των απομάχων της ζωής. Περιχαρακωνόμαστε στα προσωπικά μας προβλήματα και ενδιαφέροντα και δεν δίνουμε προσοχή στο γείτονα, στον άνθρωπο της διπλανής μας πόρτας. Η ησυχία μας μετράει περισσότερο από τη συμπάθεια. Και, δυστυχώς, ο ατομισμός μεταδίδεται σαν επιδημία πολύ εύκολα και ιδιαίτερα στους ανθρώπους των μεγαλουπόλεων, οι οποίοι διπλοκλειδώνονται στα διαμερίσματά τους και ζούν άγνωστοι μεταξύ αγνώστων. Τον ατομισμό αποβάλλει μόνο η χριστιανική μας ιδιότητα, την οποία τονίζει στους Φιλιππησίους ο Απόστολος των εθνών λέγοντας; «Μη τα εαυτών έκαστος σκοπείτε, αλλά και τα ετέρων έκαστος» Φιλιπ. β΄ 4).
Ο Χριστός μας, με τον αυθεντικό Του λόγο, διώχνει τη μοναξιά και μας κάνει κοινωνούς αγάπης. Τον παραλυτικό δεν τον θεράπευσε η κολυμβήθρα, αλλά ο θείος λόγος. Λέει το δοξαστικό της εορτής: «Τον παράλυτον ουχ η κολυμβήθρα εθεράπευσεν, αλλ’ ο σος λόγος ανεκαίνισεν». Έτσι, όπως ο δημιουργικός λόγος του Θεού από το μηδέν δημιούργησε τον κόσμο, το ίδιο και ο δυναμικός λόγος του Υιού του Θεού αναδημιουργεί και ανακαινίζει το παραλελυμμένο από την αμαρτία πλάσμα Του. Ο θείος λόγος δίνει ζωή, είναι ζωοδότης λόγος. Αρκεί εμείς να δεχθούμε με εμπιστοσύνη τον αυθεντικό αυτό λόγο, που δεν προσβάλλει, αλλά ευφραίνει, υγιαίνει τους ασθενείς, εγείρει τους παραλύτους, δίνει το φως στους τυφλούς, διώχνει τη νοσηρή μοναξιά και ανατέλλει ημέρα χαράς, αλληλεγγύης και σωτηρίας. Ας επανέλθουμε, λοιπόν, στο δρόμο της προσφοράς, στο δρόμο του ευαγγελίου της αγάπης, της εν Χριστώ ελευθερίας, αυτόν που τους παραλύτους μεταποιεί σε υγιείς και ας λησμονήσουμε τον προηγούμενο αμαρτωλό βίο μας ακούγοντας τα λόγια του πανοικτίρμονος Κυρίου μας: «Ίδε, υγιής γέγονας, μηκέτι αμάρτανε» (Ιωάν. ε΄ 14 ).
Την ασθένεια προκάλεσε η αμαρτία και αμαρτία είναι η μη τήρηση των σωτηρίων εντολών. Δεν αρκεί, λοιπόν, να είμαστε τυπικά καλοί Χριστιανοί». Ο τύπος είναι το κρεββάτι της παραλυσίας μας. Η ενεργή αγάπη, η αγάπη του Χριστού μας μάς εγείρει από αυτό, μας σώζει, όπως έσωσε και τον παραλυτικό. Τότε δεν θα λέμε «άνθρωπον ουκ έχω», γιατί όποιος βγαίνει από τον εαυτό του, γνωρίζει το Χριστό, αγαπάει ό,τι Εκείνος, θυσιάζεται, πονάει, σταυρώνεται και ανασταίνεται, όπως Εκείνος. Ο προσωπικός μας αγώνας σταματάει στη σταύρωση. Η ανάστασή μας ανήκει στον Κύριο, τον αποδιώκτη της μοναξιάς και τον ελκυστήρα της κοινωνικής αγάπης που οδηγεί στην κοινωνία των Αγγέλων, στην ουράνια πολιτεία.
