Για τις γενοκτονίες της Τουρκίας σήμερα ο λόγος, καθώς πριν από μια περίπου εβδομάδα συμπληρώθηκαν 106 χρόνια από την γενοκτονία των Ποντίων. Αρχιτέκτονας όλων των γενοκτονιών, που διέπραξε η Τουρκία στις αρχές του εικοστού αιώνα, δηλ. τόσο της γενοκτονίας των Ποντίων το 1919, όσο και της προηγηθείσης γενοκτονίας των Αρμενίων κατά την περίοδο 1915-1923, υπήρξε ο Αρχιστράτηγος των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων, Γερμανός Στρατηγός Otto Liman von Sanders. Αυτός εισηγήθηκε στον Κεμάλ Ατατούρκ το ξερίζωμα δια της μαχαίρας όλων των μη τουρκικής καταγωγής εθνοτήτων, εάν η Τουρκία ήθελε να επιβιώσει ως έθνος. Ο Sanders έχοντας άμεσο συνεργάτη του τον αρχισφαγέα των Νεό-Τουρκων Οσμάν Τοπάλ έπνιξε όλες τις μειονότητες της Τουρκίας στο αίμα. Δεν χρειάζονται, νομίζω, πολλά λόγια, για να υπογραμμισθεί το μέγεθος της εγκληματικής απαξίας, που ενέχει η γενοκτονία, αφού δι’ αυτής δεν δολοφονούνται μεμονωμένα κάποιοι άνθρωποι, αλλά εξοντώνονται, συστηματικά μάλιστα και επί τη βάσει σχεδίου, ολόκληροι λαοί. Για αυτό η γενοκτονία αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Τους Ποντίους λ.χ. οι Τούρκοι δεν τους εξαφάνισαν όλους δια της μαχαίρας. Πολλούς από αυτούς τους εθανάτωσαν μέσω της καταναγκαστικής εργασίας, στην οποία τους υπεβαλαν στα περίφημα αμελέ ταμπουρού ή τους γηραιότερους από αυτούς μέσω της εξαντλητικής οδοιπορίας μέχρι να φθάσουν στα τάγματα εργασίας. Με ανάλογες μεθόδους συνδυασμένης εγκληματικής δράσης δια της μαχαίρας και της καταναγκαστικής εργασίας «έσβησαν» οι Τούρκοι από τον χάρτη της Τουρκίας, 1, 5 εκαταμμύρια Αρμενίους στην οκταετία 1915-1923.
Οι γενοκτονίες, που έλαβαν χώρα στην Ευρώπη στις αρχές του εικοστού αιώνα συνδέονται αποκλειστικά με τους απογόνους των Οθωμανών, τους Νέο-οθωμανούς, οι οποίοι επολιτεύθησαν στις περιοχές που παρέμειναν με την ίδια βαρβαρότητα των προγόνων τους. Είναι δε αξιοσημείωτο ότι, παρά την διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μετά την ήττα της στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, τα απομεινάρια της, τους Τσέτες δηλ. και τους Νεό-Τουρκους του Κεμάλ Ατατούρκ, δεν τούς ανασυγκρότησαν ιδρύοντας με αυτούς το Νέο Τουρκικό Κράτος οι φίλοι τους Γερμανοί του Sanders και των άλλων Φιλότουρκων Γερμανών Στρατηγών, με τους οποίους άλλωστε οι Τούρκοι υπήρξαν σύμμαχοι στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά οι Άγγλο-Γάλλοι και οι Ιταλοί, εναντίον των οποίων επόλέμησαν οι Νεό-Τουρκοι! Και μάλιστα προδίδοντας την Ελλάδα, την πιστή σύμμαχό τους στον Πόλεμο, όπως φάνηκε από την στάση τους στην Μικρασιατική Εκστρατεία του Ελληνικού Στρατού. Τούς ήταν βαρύ να υποστηρίξουν την χώρα, η οποία υπήρξε ο πνευματικός και πολιτιστικός τους τροφός, ενώ στα χρόνια των πολέμων έγινε συναγωνιστής τους στους αγώνες για την προάσπιση της ελευθερίας και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Προτίμησαν τα απομεινάρια της φυλής των Μογγόλων, οι οποίοι επέδραμαν ως Οθωμανοί στην Ευρώπη και τόσο στα χρόνια της ακμής τους ως Οθωμανική Αυτοκρατορία όσο και στα χρόνια της παρακμής τους είχαν δώσει σαφή δείγματα γραφής της βαρβαρότητάς τους αποδεικνύοντας σε όλους ότι τα προβλήματά με τους άλλους μη τουρκικούς πληθυσμούς που υπήρχαν στην Τουρκία ήξεραν να τα επιλύουν μόνο με ένα τρόπο: Δια της μαχαίρας! Αυτούς λοιπόν τους σφαγείς, των οποίων εγνώριζαν πολύ καλά και το μακρυνό, αλλά και το πρόσφατο παρελθόν τους στον χειρισμό της μαχαίρας απεφάσισαν να στηρίξουν οι «μεγάλοι» της Ευρώπης! Και είναι περιττό, νομίζω, να τονισθεί ότι χωρίς την στήριξη της Ευρώπης δεν θα υπήρχε σήμερα Τουρκία. Είναι από τα πιο περίεργα ζητήματα της ιστορίας όλα αυτά που συνέβησαν τότε και ωδήγησαν τους «μεγάλους» της Ευρώπης να αγνοήσουν το μακρυνό, αλλά και το πρόσφατο μελανό παρελθόν των Τούρκων και να τούς κάνουν Ευρωπαίους. Οι ίδιοι οι Τούρκοι απέδειξαν σε όλους με την συμπεριφορά τους ότι ουδέποτε έγιναν Ευρωπίοι. Ούτε πρόκειται να γίνουν ποτέ. Θα ζουν πάντα εντός Ευρώπης (εντός εκτός και επί το αυτό), αλλά με την νοοτροπία του Οθωμανού, που έχει μάθει να βλέπει και να χειρίζεται τα πράγματα με την δική του λογική και τους δικούς του νόμους. Δεν το βλέπουμε αυτό σήμερα, πώς λειτουργεί δηλ. η Τουρκία στις διεθνείς σχέσεις της;
Η Τουρκία λοιπόν μπορεί να ενοχλείται από το παρελθόν της και να προσπαθεί να το αμφισβητήσει, όπως φαίνεται από τις αντιδράσεις της απέναντι στην διεθνή αναγνώριση των γενοκτονιών, που διέπρξε, δεν δείχνει όμως διάθεση να αποστασιοποιηθεί εμπράκτως από αυτό, όπου βολεύει η συγκυρία. Ας θυμηθούμε, τί έκανε η Τουρκία κατά την Τουρκική Εισβολή στην Κύπρο το 1974: Συνέλαβαν οι Τούρκοι Κυπρίους Αγωνιστές ως ομήρους. Και αντί να τους μεταχειρισθούν, όπως επιτάσσουν οι Διεθνείς Συνθήκες, τούς εξετέλεσαν εν ψυχρώ και εν συνεχεία τους βάφτησαν αγνοούμενους! Αυτό δεν είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας από κάποιους εμπαθείς ή προκατειλημμένους εναντίον της Τουρκίας. Είναι μια ανατριχιαστική πραγματικότητα, την οποία ομολόγησε και ένας Τούρκος Έφεδρος Αξιωματικός του Στρατού Εισβολής, άσχετα αν αργότερα ανασκεύασε όσα είπε, επειδή προφανώς τον απείλησαν. Όλα αυτά τα παλιά και τα νέα εγκλήματα της Τουρκίας επιβεβιώνουν αυτό που είπαμε πιο πάνω, ότι δηλ. η Τουρκία δεν αλλάζει. Και ενώ γνωρίζει ασφαλώς, πόσες γενοκτονίες την βαρύνουν, έχει το θράσος να κατηγορεί σήμερα – ορθώς βέβαια – το Ισραήλ για την κατ’ εξακολούθηση γενοκτονία του Παλαιστινιακού Λαού στην Λωρίδα της Γάζας! Είναι και αυτό ένα σημείο των καιρών να ξεχνάει ή να αποσιωπά κάποιος τα δικά του εγκκλήματα σβηνοντας με τον τρόπο αυτό την οριοθετική γραμμή που υπάρχει ανάμεσα στο χρέος της καταγγελίας μιας εγκληματικής συμπεριφοράς και στην αποχή από αυτό το χρέος, όταν σε βαρύνει ανάλογη ευθύνη για την ίδια εγκληματική συμπεριφορά. Εκείνο όμως που έχει ιδιαίτερη σημασία και πρέπει να υπογραμμισθεί με έμφαση εδώ είναι η στάση των «μεγάλων» απέναντι στους ποικιλώνυμους δράστες μιας γενοκτονίας. Είδαμε πιο πάνω, πώς οι «μεγάλοι» της Ευρώπης, Άγγλο-Γάλλοι και Ιταλοί, παρέβλεψαν τις γενοκτονίες της Τουρκίας και αντί να απωθήσουν τα απομεινάρια των Οθωμανών στην Μογγολία, από όπου κατήλθαν στην Ευρώπη, ίδρυσαν με αυτά το Νέο Τουρκικό Κράτος, χωρίς όμως να εξαλείφουν έτσι το στίγμα της γενοκτονίας, που κουβαλάει μέσα του αυτό το κράτος. Κάτι ανάλογο πράττει σήμερα ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, κ. Τραμπ: Πλέκει το εγκώμιο του Προέδρου της Τουρκίας παραβλέποντας ή αδιαφορώντας για τα εγκληματικά φορτία που κουβαλάει η χώρα αυτή. Όταν δεν καταγγέλλεις ή δεν στιγματίζεις τις γενοκτονίες ενός κράτους, αφήνεις ανοικτή την «πόρτα» να την διαβούν και άλλοι επίδοξοι μιμητές τους. Και στο τέλος χάνεις τον λογαριασμό ψάχνοντας να βρεις το στοιχείο εκείνο που αναδεικνύει την σπουδαιότητα ενός κράτους, αλλά και την δική σου ως ηγέτη μιας μεγάλης χώρας που φιλοδοξεί να αλλάξει τον κόσμο. Βλέποντας την στάση των μεγάλων του κόσμου έναντι των γενοκτονιών ευλόγως διερωτάσαι: Πόσες γενοκτονίες πρέπει να διαπράξει επιτέλους μια χώρα, για να χαρακτηρισθεί σπουδαία;
