Όλοι βιώνουμε την προσωπική μας μοναξιά. Είμαστε περιχαρακωμένοι στα θελήματα του εγώ μας και απομακρυσμένοι από τους πλησίον μας, που και εκείνοι βιώνουν κοινωνική απομόνωση, αποτέλεσμα του ελλείματός μας φιλαδελφείας, αγάπης, συμπόνιας, αλληλεγγύης, συμπάθειας, αδελφικής προσφοράς και θυσιαστικού φρονήματος, φρονήματος Ιησού. Οφείλουμε να γνωρίζουμε ότι μοναξιά και δυστυχία είναι αποτέλεσμα της απουσίας του Χριστού από τη ζωή μας. Και ενώ το διαπιστώνουμε, δεν αποδιώχνουμε τη μονωτική μας κατάστασή, δεν καλλιεργούμε, ως έχουμε χρέος, την αρετή της κενωτικής αγάπης, δεν συνειδητοποιούμε τη μηδαμινότητά μας, δεν επιδιώκουμε τον εξαγιασμό μας μέσα από την προσφορά. Δεν θέλουμε να κατανοήσουμε ότι στη μοναξιά μας δεν είμαστε μόνοι, αλλά ότι δίπλα μας στέκει αοράτως ο Χριστός μας, έτοιμος να μας συνδράμει, να μας αγκαλιάσει, να μας βοηθήσει σε κάθε δυσκολία μας.
Η αυτονόμησή μας είναι αυτή που μας οδηγεί στη μοναξιά και ο Χριστός μας τη γνωρίζει, αλλά δεν επεμβαίνει στο προσωπικό μας δράμα. Περιμένει το δικό μας αίτημα, για να σταθεί σύντροφος στο πρόβλημά μας και στη δυστυχία μας και να μας στείλει ανθρώπους του-αγγέλους, να μας συμπαρασταθούν και να γλυκάνουν τη μοναξιά και τη δυστυχία μας. Αν κατανοήσουμε ότι ο Χριστός μας είναι η ετοίμη καταφυγή και προστασία και συντροφιά και παραμυθία μας, τότε θα πάψουμε να νοιώθουμε μόνοι.
Η μοναξιά δεν ξεπερνιέται με τις κοσμικές συνταγές, τα ταξίδια, τα χόμπυ, τις εξόδους από το σπίτι και τις δραστηριοποιήσεις σε συλλόγους, οι οποίες μπορούν να επιτείνουν ακόμη πιο πολύ το πρόβλημα και να μεγαλώσουν το όποιο ψυχικό κενό υπάρχει μέσα μας, παρασείροντάς μας σε ψυχοκτόνες διασκεδάσεις, αλκοόλ, ηρεμιστικά, ναρκωτικά και φιλήδονες σαρκικές ενασχολήσεις. Αφού οι ρίζες της μοναξιάς βρίσκονται μέσα μας, οφείλουμε να τις ξερριζώσουμε με τη Θεία Χάρη και να τις αποξηράνουμε με το φως του Θεού μας. Αυτό μπαίνει αυτόματα όταν εμείς ανοίξουμε το παράθυρο της ψυχής μας στην αγάπη προς το Θεό, προς το συνάνθρωπο και προς το φυσικό περιβάλλον. Υποκατάστατα απομακρύνσεως της μοναξιάς υπάρχουν αρκετά. Δεν την φυγαδεύουν όμως. Αντίθετα, την επιτείνουν. Ο μοναδικός εχθρός της μοναξιάς είναι η αγάπη.
Ο επί τριανταοκτώ χρόνια παράλυτος της Βηθεσδά παρέμενε μόνος και έρημος και αβοήθητος ανάμεσα στους ανθρώπους. Ζούσε ένα δράμα. Το δράμα της μοναξιάς. Δεν γόγγυξε όμως, ούτε περιφρόνησε, ούτε βλασφήμησε το Θεό για την κατάσταση που βρισκόταν. Δεν κατηγόρησε κανέναν. Δεν ομιλούσε με οργή για τους άλλους που έβλεπε να έχουν βοηθούς και να θεραπεύονται. Περίμενε με υπομονή την κάθοδο του Αγγέλου, την επίσκεψη της θείας χάριτος. Και η υπομονή του βραβεύθηκε. Το βραβείο ήταν η θεραπεία του από τον ευσυμπάθητο Κύριο, που αργεί, αλλά δεν λησμονεί.
Σήμερα, πολλοί από εμάς βιώνουμε τη μοναξιά εγκαταλελειμμένοι στα γηροκομεία, στα νοσοκομεία, στα πτωχοκομεία, στα διαμερίσματα, που άλλοτε με χαρά και οραματισμούς αγοράσαμε, σε σπίτια χωρίς αγάπη κι ας έχουμε παιδιά και συγγενείς και οικείους. Βιώνουμε τη μοναξιά, γιατί δεν καλλιεργήσαμε την αγάπη. Ας υπομένουμε όμως, γιατί θα έλθει και σε εμάς ο Άγγελος, αν δεν γογγύζουμε για την κατάστασή μας, όταν τον επιζητήσουμε με πίστη και με δάκρυ μετανοίας για την προηγούμενη ασπλαγχνία και σκληροκαρδία μας. Η καλλιέργεια της αρετής και η υπομονή θα μας φέρουν τον Άγγελο, ένσαρκο η άσαρκο, που θα μας λύσει το πρόβλημα της μοναξιάς. Ας μην αμφιβάλλουμε! Δίπλα μας στέκει πάντοτε ο Χριστός μας, ο «ετάζων καρδίας και νεφρούς» (Ψαλμ. 7, 10), οποίος παιδαγωγικά δεν επεμβαίνει, αλλά γνωρίζει τον πόνο μας και τη μοναξιά μας.
Δεν είμαστε μόνοι! Οφείλουμε να αναλογιζόμαστε καθημερινά τις αναρίθμητες ευεργεσίες του Κυρίου προς εμάς, τα πλάσματα των χειρών Του και να Τον δοξολογούμε ακατάπαυστα χωρίς γογγυσμό για τις πνευματικές και σωματικές αναπηρίες μας και τις θλίψεις, «ταίς ευρούσαις ημάς σφόδρα» (Ψαλμ. 45, 2). Με το αίσθημα αυτό της ευγνωμοσύνης για τις δωρεές Του προς εμάς και τη δοξολογία του παναγίου Του ονόματος διώχνουμε την ομίχλη της μοναξιάς και προσδοκούμε την ηλιοφάνεια της επισκέψεώς Του, που θα μας θεραπεύσει τις ψυχές και τα σώματα «ως μόνος δυνάμενος».
Απομάκρυνση της μοναξιάς φέρνει η ενεργή αγάπη μας. Και τίθεται το ερώτημα: Γιατί στις χριστιανικές και μη κοινωνίες, όπου «εψύγη η αγάπη των πολλών» (Ματθ. κδ΄ 12), να υπάρχουν άνθρωποι που, αν και διαμένουν σε πολυκατοικίες, ζούν σαν σε απομόνωση και πεθαίνουν χωρίς κανείς να το πάρει είδηση; Γιατί να υπάρχουν ασθενείς στα νοσοκομεία τους οποίους κανείς δεν επισκέπτεται, κι ας πηγαινοέρχονται γύρω τους καθημερινά εκατοντάδες άνθρωποι; Γιατί να υπάρχουν ακόμη γέροντες ανήμποροι, παιδιά εγκαταλελειμμένα, μητέρες αβοήθητες, πρόσωπα εμπερίστατα που επαναλαμβάνουν με πόνο το «άνθρωπον ουκ έχω» (Ιωάν. ε΄ 7), υπογραμμίζοντας την διαπίστωση ότι η μοναξιά αποτελεί τραγικό φαινόμενο της εποχής μας. Και είναι πράγματι τραγικό, σε μια εποχή με τα τελειότερα μέσα επικοινωνίας, να υπάρχουν άνθρωποι που να υποφέρουν από μοναξιά, η οποία δεν είναι η απομόνωση, αλλά η εγκατάλειψη λόγω απουσίας αγάπης. Όταν λείπει η αγάπη, τότε μπορεί να ζεις ανάμεσα σε εκατομμύρια ανθρώπων κι όμως να νοιώθεις μόνος, χωρίς κάποιον να έχεις να εμπιστευθείς, να του ανοίξεις την καρδιά σου, να πείς τον πόνο σου, το πρόβλημά σου, την αγωνία σου.
