Η κατάχρηση-υπέρχρηση της τεχνητής νοημοσύνης και οι κίνδυνοι που αυτή εγκυμονεί όχι μόνον για την ελευθερία μας αλλά και για αυτήν την ίδια την ύπαρξή μας δεν είναι καθόλου εύκολο να γίνουν αντιληπτοί, καθώς έχουμε ήδη εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό από αυτήν. Το κακό προχωρά λίγο λίγο και διαρκώς κάνοντας την ζωή μας πιο εύκολη, κερδίζοντάς μας χρόνο. Και θα μου πείτε, καλά είναι κακό να κερδίζουμε χρόνο; Όχι, το να κερδίζουμε χρόνο δεν είναι καθόλου κακό, το κακό βρίσκεται στο γεγονός ότι δεν κερδίζουμε χρόνο, δεν κάνουμε δηλαδή τις διάφορές εργασίες μας πιο γρήγορα με την τεχνητή νοημοσύνη, αλλά αφήνουμε ολοένα και περισσότερες εργασίες μας να τις υλοποιεί η τεχνητή νοημοσύνη. Όταν πχ. υπάρχουν πλέον καταξιωμένοι “συγγραφείς” που γράφουν τα κείμενά τους με τεχνητή νοημοσύνη, όταν διδακτορικές διατριβές πλέον γράφονται με την βοήθειά της (δεν εννοούμε εδώ πχ. την επισήμανση κάποιον ορθογραφικών λαθών στον κειμενογράφο, αλλά την σύνθεση των ίδιων των κειμένων), τότε της εκχωρούμε την δημιουργική σκέψη μας και την ίδια στιγμή την απεμπολούμε ως δική μας ικανότητα. Όλοι σκεφτόμαστε ότι δεν την απεμπολούμε, ότι αφήνουμε την τεχνητή νοημοσύνη να γράψει για εμάς για συντομία, αλλά όποτε θελήσουμε μπορούμε να γράψουμε και μόνοι μας. Μόνον που, αφού αφεθούμε στην “ταχύτητα” και την “ποιότητα” της τεχνητής νοημοσύνης, τις οποίες όντως δεν μπορούμε να πιάσουμε επειδή είμαστε άνθρωποι, δεν υπάρχει επιστροφή. Και αυτό το όποτε θελήσουμε, γίνεται ποτέ.
Γιατί πλέον “καλομαθαίνουμε”, “δουλεύουμε” υποτίθεται σε ταχύτερους ρυθμούς, “παράγουμε” περισσότερο και άρα αυτή η ώρα που θα δημιουργήσουμε μόνοι μας δεν έρχεται ποτέ. Ένας αρθρογράφος των Times έγραφε πριν από κανέναν χρόνο περίπου, ότι ήθελε την τεχνητή νοημοσύνη να του καθαρίζει το σπίτι, να του μαγειρεύει, να του κάνει τις δευτερεύουσες δουλειές, αλλά όχι και να του γράφει τα κείμενά του. Γιατί, όπως, σημείωνε ήδη τότε, ποια θα ήταν η ζωή του, τι θα έκανε στην ζωή του, εάν εκχωρούσε ακόμη και την δημιουργική του ικανότητα στην τεχνητή νοημοσύνη; Δεν τον έχω παρακολουθήσει, αλλά εικάζω ότι, παρότι πολύ σωστά καταλάβαινε πως δεν θα υπάρχει λόγος ύπαρξης των ανθρώπων, εάν όλα τους τα κάνει η τεχνητή νοημοσύνη, το γεγονός ότι είχε αποδεχθεί την χρήση της σε όλα τα υπόλοιπα πέρα από την σύνταξη των κειμένων του, θα τον έχει οδηγήσει ήδη στο να ενδώσει και σε αυτόν τον τομέα. Και εδώ θα αντιπροβάλει κάποιος εξαρτημένος από την τεχνητή νοημοσύνη ότι δεν θα είναι άχρηστος ο άνθρωπος, αν αφήσει την τεχνητή νοημοσύνη να του κάνει τα πάντα (μέχρι και να οδηγεί για αυτόν, φίλος που αγόρασε πρόσφατα καινούργιο αυτοκίνητο μου λέει ότι, αν το αφήσεις, ευτυχώς ακόμη επιτρέπεται να παρέμβεις σε αυτό, το αυτοκίνητο κινείται τελείως μόνο του), καθώς θα πρέπει πάντα εκείνος να την κατευθύνει δίνοντάς της κατευθυντήριες γραμμές για αυτό που θέλει, και ότι αυτές οι κατευθυντήριες γραμμές θα αποτελούν πλέον την ανθρώπινη δημιουργία. Αυτό, όμως, θα ισχύει, χωρίς να σημαίνει ότι και αυτό αποτελεί “ανθρώπινη δημιουργία” μέχρι κάποιο σημείο, μέχρι η τεχνητή νοημοσύνη να γνωρίσει ολόκληρη την ανθρώπινη γνώση και εμπειρία. Όσο εξυπνότερη γίνεται, και γίνεται εξυπνότερη όσο περισσότερο την χρησιμοποιούμαι καθημερινά, τόσο λιγότερο έχει ανάγκη τις εντολές μας.
Το βλέπουμε αυτό καθημερινά, καθώς οι βοηθοί της τεχνητής νοημοσύνης αρχίζουν ολοένα και περισσότερο και δεν περιμένουν να τους ρωτήσουμε, αλλά μας προτείνουν λύσεις ή ενέργειες που εικάζουν ότι θέλουμε να κάνουμε. Πραγματικά βρισκόμαστε στο κρισιμότερο, νομίζω, σημείο για την εξέλιξη του ανθρώπου. Ποτέ ο άνθρωπος δεν βρισκόταν μπροστά σε τέτοιους κινδύνους χωρίς να μπορεί καν να τους αντιληφθεί. Όσοι μπορούμε ακόμη να αντιληφθούμε ένα μέρος των ολέθριων συνεπειών της κυριαρχίας της τεχνητής νοημοσύνης στην ζωή μας, έχουμε μία πρώτη διαισθητική αλλά αποτελεσματική λύση: να την χρησιμοποιούμε όσο το δυνατόν λιγότερο και όσο το δυνατόν λιγότερο σημαντικά πράγματα. Η πιο ριζική αντιμετώπιση απαιτεί να βγούμε από τα ψηφιακά περιβάλλοντα και να απαιτήσουμε, στον βαθμό που ακόμη μπορεί να γίνει αποδεκτή η πλειοψηφία, να μην χρησιμοποιούνται από τις κυβερνήσεις και τις επιχειρήσεις. Και σε καμία περίπτωση να μην δεχθούμε να συναλλασόμαστε αποκλειστικά με ψηφιακές συναλλαγές, χωρίς πραγματικό χρήμα δηλαδή… Αλλιώς η μεταζωή είναι ήδη μπροστά μας…
