Οι Χριστιανοί, από τα πρώτα χρόνια βαδίζοντες το δρόμο που μας χάραξε ο γλυκύτατός μας Ιησούς, διώχθηκαν και ρίφθηκαν στα αμφιθέατρα και στις αρένες, για να κατασπαραχθούν από τα θηρία. Όπως Εκείνος ήταν «σημείον αντιλεγόμενον» (Λουκ. β΄ 34 ), έτσι και οι πιστοί ανά τους αιώνες ακολουθούντες την πορεία του χριστιανισμού, γινόμαστε σημεία αντιλεγόμενα.
Όλοι εμείς οι φέροντες το όνομα του Χριστού στην κοινωνική αρένα με τις ασταμάτητες ταυρομαχίες, είμαστε τα κόκκινα πανιά για τους ταύρους που με λύσα μας επιτίθενται. Φοράμε τα ενδύματα της αρετής, τα βαμμένα με το αίμα του Χριστού μας και αυτό τους πολεμίους της τους ενοχλεί, τους ελέγχει, τους ερεθίζει. Την αρετή όχι μόνο δεν την θέλουν οι άλλοι, αλλά και την φθονούν, γιατί δεν μπορούν να την φθάσουν. Όσοι προσπαθούν να ζήσουν σύμφωνα με τον θείο νόμο μας, συμπαθούν και μας συμπαρίσταναι. Όσοι ισοπεδώνουν τα πάντα και ο νόμος του Χριστού είναι εμπόδιο στις άνομες ορέξεις τους, μας πολεμούν και ζητούν να μας εξαφανίσουν από το πρόσωπο της γης. «Πάντες οι θέλοντες ευσεβώς ζην εν Χριστώ Ιησού διωχθήσονται» (Β΄ Τιμ. γ΄ 12 ).
Νέοι και νέες που θέλουν να ζήσουν την αγνή χριστιανική ζωή, που προσέχουν τις κινήσεις τους και ενδιαφέρονται για πρόοδο και προκοπή, τόσο προσωπική όσο και κοινωνική, βρίσκονται μέσα στη νεφέλη της χάριτος του Χριστού μας, αλλά σχολιάζονται αρνητικά από αυτούς που έχουν κοσμικό φρόνημα, δέχονται τις ειρωνείες τους και πολλές φορές την χλεύη τους, ως μακριά νυχτωμένοι από το σύγχρονο γίγνεσθαι με την ελευθεριάζουσα ατμόσφαιρα.
Υπάλληλοι εργατικοί, φιλότιμοι, εξυπηρετικοί, ανιδιοτελείς, αφιλάργυροι, τίμιοι, που βαδίζουν «με το σταυρό στο χέρι» περιφρονούνται και δεν προωθούνται σε διευθυντικές θέσεις, γιατί δεν είναι διατεθιμένοι να ξεφύγουν από τις αρχές τους και να μετέχουν σε άνομα συμβούλια που σταυρώνουν με τις αποφάσεις τους τους πραγματικούς υπαλλήλους του Ευαγγελίου της αγάπης.
Οικογενειάρχες με αρχές, με αγάπη, στοργή για τα μέλη της οικογενείας τους, αξιοπρέπεια και ήθος, που είναι οι κυματοθραύστες στα κύματα της καθημερινότητος, υβρίζονται ως άνθρωποι με πεπαλαιωμένες αρχές και αντιλήψεις.
Δάσκαλοι και καθηγητές με ευγένεια, γνώσεις, ήθος, παιδαγωγικές ικανότητες, πατριωτικό φρόνημα και αρετή, τίθενται στο περιθώριο, για να προβληθούν οι απάτριδες, οι άπιστοι, οι ανήθικοι, οι υποκριτές.
Ηγέτες με ευθύτητα και ειλικρίνεια, με κενωτική αγάπη στις ανάγκες των άλλων, με μίμηση Χριστού, ο οποίος «ουκ ήλθε διακονηθήναι αλλά διακονήσαι» (Ματθ. κ΄ 28), με πόθο δημιουργίας και με καλούς οραματισμούς που πηγάζουν μέσα από τα Χριστιανικά ιδεώδη, δεν ψηφίζονται ή μάλλον ούτε καν αφήνονται να προβληθούν στην πολιτική κονίστρα.
Εκκλησιαστικοί άνδρες με Ορθόδοξο φρόνημα, με κατηχητικές διαθέσεις, με την επιθυμία της σωτηρίας όλων των ψυχών, καλοί ποιμένες που γνωρίζουν τα πρόβατά τους και γνωρίζονται από αυτά, δεν είναι επιθυμητοί στην μεγάλη εκκλησιαστική στάνη, όπου πολλοί λύκοι εισέρχονται και κατασπαράζουν, δυστυχώς ανενόχλητοι, τα πρόβατα του Χριστού.
Την ευωδία της αρετής των πιστών δεν την αισθάνονται όσοι βρίσκοντα μέσα στο τέλμα της δυσωδίας και της σαπίλας της κοινωνίας μας. Είναι βέβαιο ότι οι δίκαιοι, οι ηθικοί, οι ακέραιοι, οι ειλικρινείς θα πολεμηθούν. Ο Χριστός μας, ως Θεός που ήταν τα γνώριζε όλα αυτά, γι’ αυτό και είπε στους Αποστόλους Του: «Ιδού εγώ αποστέλλω υμάς ως πρόβατα εν μέσω λύκων» (Ματθ. ι’ 16). Και σε άλλο σημείο είπε: «Ει εμέ εδίωξαν και υμάς διώξουσιν» (Ιωάν. ιε΄ 20).
Έτσι, όχι μόνο οι ευσεβείς διώκονται, αλλά και το χειρότερο, οι πονηροί και οι γόητες προκόπτουν, προς το χειρότερο βέβαια, γιατί προκοπή προς το καλό χωρίς Χριστό δεν υπάρχει. «Πονηροί και γόητες προκόψουσιν επί το χείρον πλανώντες και πλανώμενοι» (Β΄ Τιμ. γ΄ 13). Και στο ερώτημα γιατί συμβαίνει αυτό η απάντηση είναι ότι η ηθική υπεροχή των Χριστιανών, η αίγλη της πίστεως και της αρετής τους, η ανεπίληπτη ζωή τους τους αμετανόητους, τους κακούς, τους μοχθηρούς, τους ανήθικους, τους φιλόδοξους, τους αρχομανείς, τους ανάξιους και τους πανούργους, τους στεναχωρεί, τους πικραίνει, τους εξαγριώνει, όπως τους ταύρους το κόκκινο πανί.
Αυτοί οι επιτήδειοι μπορεί και να προκόψουν κάποια στιγμή στην ζωή τους, μπορεί να αποκτήσουν κύρος και τιμή μέσα στην αμαρτωλή κοινωνία, δεν αξιώνονται, όμως, τιμής μέσα στην κοινωνία της χάριτος, στην κοινωνία των πιστών που μπορεί να είναι μικρή και ασήμαντη, αφού οι Χριστιανοί πάντοτε ήταν «η μικρά ζύμη» (Γαλ. ε΄ 9), αλλά παραμένει πάντοτε ανυποχώρητη στις αρχές της. Ο Προφήτης Ιερεμίας βλέποντας αυτή την επιτυχία των ασεβών ανθρώπων, ρωτούσε το Θεό: «Τι ότι οδός ασεβών ευοδούται;» (Ιερεμ. ιβ΄1). Γιατί, Κύριε, κατευοδώνεται ο δρόμος των ασεβών; Γιατί επιτυγχάνουν αυτοί στα έργα τους και ζούν με ανέσεις και απολαύσεις; Η επιτυχία είναι οφθαλμαπάτη. Είναι φαινομενική και η άνεση απατηλή. Στην πραγματικότητα οι ασεβείς προοδεύουν από το κακό στο χειρότερο. Πλανώνται και είναι αξιολύπητοι στο σκοτάδι της κακότητος και της αθλιότητος. Δεν φθάνει, όμως, ότι οι ίδιοι πλανώνται, αλλά παραπλανούν και πλήθος άλλων δυστυχισμένων υπάρξεων. Γι’ αυτό και είναι ένοχοι ενώπιον του δικαιοκρίτου Θεού μας.
Στην πρόσκαιρη αυτή ζωή μας χρειάζεται προσοχή, για το ποιο δρόμο οφείλουμε να ακολουθήσουμε; Ποιους να μιμηθούμε; Τους ευσεβείς ή τους πονηρούς, για να πετύχουμε, να ανεβούμε τα σκαλοπάτια τοις κοινωνικής καταξιώσεως και να περάσουμε καλά; Ο δρόμος της αρετής είναι στενός και γεμάτος αγκάθια. Ο δρόμος της καλοπεράσεως είναι φαρδύς και άνετος. Προσοχή, όμως, γιατί αυτοί που ενάρετα βαδίζουν στο στενό δρόμο και διώκονται, στο τέλος θα βγούν νικητές και θα κερδίσουν την ειρήνη και την μακαριότητα που χαρίζει ο Θεός στους αγωνιστές της πίστεως και της αρετής. Ας μην μας δελεάζουν οι πονηροί. Η Φωνή του Θεού με τα λόγια του Αποστόλου μας προτρέπει: «Συ μένε εν οις έμαθες και επιστώθης, ειδώς παρά τίνος έμαθες» (Β΄ Τιμ. γ΄ 14). Μείνετε σταθεροί, μας λέγει, σε αυτά που μάθατε, αυτά που γράφει το Ευαγγέλιο της αγάπης και της ειρήνης, το μόνο που μας γαληνεύει και μας οδηγεί σε ουράνια καταξίωση και νίκη ατελεύτητη.
