Η αναμονή της κρίσεως του Θεού, στα χρόνια που έζησε ο Χριστός ήταν γενική. Ο Βαπτιστής Ιωάννης την επικαλείται, όταν απειλεί τους ακροατές του με τη μελλοντική οργή και τους πιέζει να δεχτούν το βάπτισμά του ως σημείο μετανοίας (Ματθαίου γ΄, 7-12). Το κήρυγμα του Ιησού και κατόπι των Αποστόλων, μολονότι συνδέεται στενά με όσα κήρυξε ο Ιωάννης, τροποποιεί σημαντικά τα δεδομένα τους, αφού από τη στιγμή που ο Ιησούς εμφανίζεται στον κόσμο, εγκαινιάζονται οι έσχατοι καιροί.
Το κήρυγμα του Ιησού στα Ευαγγέλια αναφέρεται συχνά στην κρίση της έσχατης ημέρας. Όλοι οι άνθρωποι θα πρέπει τότε να λογοδοτήσουν (Ματθαίου κε΄, 14-30). Μια αυστηρή καταδίκη περιμένει τους υποκριτές γραμματείς (Μάρκου ιβ΄, 40 ), και σε όσους δεν έδωσαν προσοχή στο κήρυγμά Του (Ματθαίου ια΄, 20-24), την άπιστη γενιά που δε μετάνιωσε στο άκουσμά Του (Ματθαίου ιβ΄, 30-42), τις πόλεις που δε θα δεχτούν τους απεσταλμένους Του (Ματθαίου ι΄, 14 εξ.). Η κρίση των Σοδόμων και της Γομόρρας δε θα είναι τίποτα μπροστά στη δική τους κρίση (Ματθαίου ι΄, 23 εξ.). Θα υποστούν την Κρίση που καταδικάζει στη Γέεννα (Ματθαίου κγ΄, 33). Αυτές οι διδασκαλίες, φαντάζουν απειλές, τονίζουν το βασικό κριτήριο της θεϊκής Κρίσεως, σύμφωνα με την στάση που τήρησαν οι άνθρωποι απέναντι στο Ευαγγέλιο. Η συμπεριφορά απέναντι στον πλησίον θα υπολογιστεί σύμφωνα με το Μωσαϊκό Νόμο, κάθε ανθρωποκτόνος έπρεπε να παραδοθεί στην ανθρώπινη κρίση. Με τον ευαγγελικό Νόμο, δε χρειάζεται και τόσο για να παραδοθεί κανείς στη Γέεννα (Ματθαίου ε΄, 21). Θα πρέπει να λογοδοτήσει κανείς για κάθε συκοφαντία (Ματθαίου ιβ΄, 36). Ο καθένας θα κριθεί σύμφωνα με το μέτρο που θα έχει εφαρμόσει για τον πλησίον του (Ματθαίου ζ΄, 1-5). Και η εικόνα αυτών των επίσημων συνεδριάσεων, όπου ο Υιός του Ανθρώπου θα έχει το ρόλο του δικαστή (Ματθαίου κε΄, 31-46), δείχνει τους ανθρώπους να γίνονται δεκτοί στη Βασιλεία ή να καταδικάζονται στην αιώνια τιμωρία, ανάλογα με την αγάπη ή την αδιαφορία που θα έχουν δείξει στους άλλους.
Υπάρχει όμως ένα έγκλημα που, περισσότερο από όλα τα άλλα, επισύρει τη θεϊκή Κρίση. Είναι αυτό διά του οποίου η ανθρώπινη απιστία έφθασε στο αποκορύφωμα της κακίας της σε μια παρωδία νόμιμης κρίσεως. Η δίκη και η καταδίκη σε θάνατο του Χριστού (Μάρκου ιδ΄,63, Λουκά κδ΄, 20, Πράξεων ιγ΄, 28). Στη διάρκεια αυτής της άδικης κρίσεως, ο Ιησούς εμπιστεύεται τον Εαυτό του σ’ Εκείνον που κρίνει δίκαια (Α΄ Πέτρου β΄, 23). Γι’ αυτό, ανασταίνοντάς Τον, ο Θεός τον αποκατέστησε στα δικαιώματά Του. Η εκτέλεση όμως μιάς τόσο άδικης ετυμηγορίας επέσυρε, σε αντάλλαγμα, μια απόφαση του Θεού ενάντια στην ένοχη ανθρωπότητα. Είναι χαρακτηριστικό ότι το πλαίσιο, όπου το ευαγγέλιο του Ματθαίου τοποθετεί το θάνατο του Ιησού, συμπίπτει με το παραδοσιακό σκηνικό της Κρίσεως στην εσχατολογία της Παλαιάς Διαθήκης (Ματθαίους κζ΄, 45.51 εξ.). Ο θάνατος του Χριστού είναι η στιγμή όπου κρίνεται ο κόσμος. Η μετέπειτα ιστορία, ως την έσχατη Ημέρα, θα καθιστά απλώς σαφή αυτή την καταδίκη. Σύμφωνα με τη μαρτυρία του Χριστού, η καταδίκη αυτή θα αφορά πρώτα «τους εν τη Ιουδαία», τους πρώτους ενόχους (Ματθαίου κδ΄, 15 εξ.). Αυτό όμως θα είναι μόνο προοίμιο και σημείο, που θα αναγγείλει την τελική επάνοδο του Υιού του Ανθρώπου, κριτή της μεγάλης Ημέρας (Ματθαίου κδ΄, 29 εξ.). Ο κατάδικος του Πάθους, θύμα της αμαρτίας του κόσμου, θα επιβάλει τότε στον αμαρτωλό κόσμο μια εντυπωσιακή καταδίκη.
Ο Χριστός κήρυκας και ερμηνευτής της δικαιοσύνης
Στο κήρυγμα του Κυρίου, η δικαιοσύνη διατηρεί τις έννοιες της Παλαιοδιαθηκικής ευσέβειας, δηλαδή της υπακοής στις θείες εντολές.
Ο Ιησούς στο κήρυγμά Του κατεδίκασε μία ανθρώπινη και αλαζονική ευσέβεια που εκπροσωπούσαν οι Φαρισαίοι της εποχής Του, με την υποκριτική τήρηση των εντολών του Θεού και απεκάλυψε το αληθινό νόημα της ευσέβειάς του (Ματθαίου κγ΄ 1-10). Αντίστροφα, η επί του Όρους ομιλία Του προσδιορίζει την αληθινή δικαιοσύνη των Μαθητών Του (Ματθαίου ε΄, 17-48).
Απαλλαγμένη από μία στενή και κατά τους εξωτερικούς τύπους εφαρμογή των εντολών, η ζωή του πιστού στον Θεό αποτελεί ωστόσο δικαιοσύνη, δηλαδή πιστότητα στους νόμους Του, όπως αυτοί οι νόμοι στην νέα παρουσίασή τους και εφαρμογή τους από τον Κύριο αποκαλύπτουν το πνεύμα της Μωσαϊκής Νομοθεσίας, που είναι το καθαρό και τέλειο θέλημα του Θεού. Τέλος, απαιτούν την βίωση της αρετής σ’ όλα τα στάδια της ζωής του ανθρώπου, δηλαδή σκέψη, επιθυμία, συγκατάθεση, ενέργεια, λόγος, πράξη.
