Όλοι μας γεννηθήκαμε με τάλαντα, με χαρίσματα που μας έδωσε πλούσια ο Θεός από την πρώτη ημέρα της ζωής μας, ώστε καλλιεργώντας τα να ζήσουμε καλά την επίγεια βιοτή μας και να τα πολλαπλασιάσουμε, τόσο για την πρόοδο του κοινωνικού συνόλου, όσο και για τη δόξα του δωρεοδότη μας Κυρίου.
Δεν υπάρχει άνθρωπος χωρίς χαρίσματα, χωρίς τάλαντα κατά τα λόγια του Ευαγγελίου, η χωρίς ταλέντα κατά τη σημερινή φράση. Όλοι είμαστε αγαπημένα παιδιά του αληθινού Θεού, του Πατέρα μας του ουράνιου, όπως τον ονομάζουμε στην καθημερινή μας προσευχή, που αρχίζει με αυτή την επίκληση, «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς» (Ματθ. στ΄ 9), και έχουμε προικισθεί με πλούσια δώρα Του. Δεν μας ξεχωρίζει ο Θεός σε τάλαντα, όπως εμείς οι γονείς δεν ξεχωρίζουμε σε αγάπη τα παιδιά μας. Όλα τα αγαπάμε το ίδιο, για όλα ενδιαφερόμαστε το ίδιο και για όλα πονάμε το ίδιο. Σαν παιδιά, λοιπόν, του Θεού έχουμε όλοι μας θεϊκά γονίδια, αλλά, είτε δεν το συνειδητοποιούμε, ότι είμαστε μικροί Θεοί κατά χάριν, ώστε να τα γνωρίσουμε, είτε τα καταστρέφουμε με την εφάμαρτη, ασυλλόγιστη και αποστασιοποιημένη ζωή μας.
Είμαστε παιδιά του Θεού και μοιάζουμε με τον Πατέρα μας, όπως κάθε ένας από εμάς έχει τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα των γονιών του. Έχουμε πλασθεί από Εκείνον «κατ’ εικόνα» Του (Γεν. 1, 26), αλλά με το που έχουμε απομακρυνθεί από Εκείνον με την υλιστική ζωή μας και την άρνηση της Πατρότητός Του, έχουμε αλλοιώσει τα χαρακτηριστικά μας και μάλιστα την ακένωτη προσφορά αγάπης μας προς τους άλλους, που είναι το δικό Του γνώρισμα. Παρ’ όλα αυτά, εξακολουθούμε να είμαστε προικισμένα παιδιά Του, έστω και άσωτα, και «κατ’ επαγγελίαν κληρονόμοι Του (Γαλ. γ΄ 29).
Μπορεί σαν γονείς εμείς να αναπαυόμαστε στα «καλά μας παιδιά», όπως ο Θεός-Πατέρας μας αναπαύεται και επιβλέπει «επί τον ταπεινόν και ησύχιον και τρέμοντα τους λόγους» του (Ησ. 66, 2), αλλά το ενδιαφέρον μας και η προσοχή μας στρέφεται περισσότερο στα «κακά παιδιά», στα ανυπάκουα και άσωτα παιδιά μας, όπως ο Θεός-Πατέρας ενδιαφέρεται για τους αμαρτωλούς και ασώτους, για την επιστροφή των οποίων στο πατρικό σπίτι στήνει πανηγύρι μεγάλο, αφού χαρά γίνεται στον ουρανό «επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι» (Λουκ. ιε΄ 7).
Μοιράζει ο Θεός-Πατέρας σε όλους μας τα χαρίσματα, όχι, όμως, σε όλους τα ίδια, όπως και όλα τα παιδιά του ίδιου πατέρα δεν έχουν τα ίδια χαρίσματα. Διαφέρουν τα τάλαντά μας, γιατί ο καθένας μας είναι διαφορετικός χαρακτήρας και ένα χάρισμα που ένας μπορεί να το χρησιμοποιήσει για καλό σκοπό, σε έναν άλλο μπορεί να αποβεί μοιραίο. Τα χαρίσματα μοιάζουν με χημικές ουσίες που σε μικρές ποσότητες είναι φάρμακα, ενώ σε μεγάλες γίνονται δηλητήρια. Γι’ αυτό ας γνωρίζουμε τα τάλαντά μας και ας μην ζηλεύουμε τα τάλαντα των άλλων. Να κατανοήσουμε ότι όλοι μας είμαστε προσοντούχοι.
Σε κάθε ένα μας έχουν δοθεί τάλαντα, σύμφωνα με το θέλημα του Θεού μας. «Ενί εκάστω ημών εδόθη η χάρις κατά το μέτρον της δωρεάς του Χριστού» (Εφεσ. δ΄ 7) και μάλιστα με πολλή χάρη και ευλογία. Μας έχουν δοθεί απλόχερα από τον πλουσιόδωρο Πατέρα μας «κατά το μέτρον της δωρεάς Του», δηλαδή, όπως Εκείνος μόνο ξέρει να μοιράζει.
Αφού, λοιπόν, όλοι μας είμαστε προσοντούχοι, δεν μας επιτρέπεται να παραπονούμαστε και να γκρινιάζουμε, ότι δεν έχουμε λάβει άφθονη χάρη και πολλά χαρίσματα. Δεν έχει κανένας δικαίωμα να ζηλεύει και να φθονεί τον άλλο, για κάτι που αυτός δεν έχει. Γιατί ανοίγουμε τα μάτια μας και βλέπουμε τις αρετές και τα χαρίσματα των άλλων, μόνο για να τους φθονήσουμε και δεν σκύβουμε στον εσωτερικό μας κόσμο, δεν έχουμε το «γνώθι σαυτόν», για να δούμε τον πλούτο των δικών μας χαρισμάτων; Κανένας μας δεν είναι και δεν πρέπει να νοιώθει φτωχός και παραπεταμένος.
Είναι φυσικό και οφείλουμε να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά, όχι όμως για να παραπονούμαστε στο Θεό για τις δικές μας αδυναμίες, αλλά για να ανακαλύψουμε και τα κρυμμένα μας χαρίσματα και να τα πολλαπλασιάσουμε, ώστε να μην μας αποκαλέσει ο Θεός Πατέρας μας πονηρούς την ημέρα της Κρίσεως. Αν γνωρίσουμε τα δικά μας χαρίσματα, τότε δεν θα αισθανόμαστε μειονεκτικοί απέναντι στους άλλους, αλλά προσοντούχοι και θα δοξάζουμε και θα ευχαριστούμε το δωρεοδότη μας Πατέρα τόσο για τα δώρα τα δικά μας, όσο και για τα δώρα προς τους αδελφούς μας.
Τα τάλαντα που μοίρασε ο Θεός Πατέρας μας δεν είναι εφήμερα και επίγεια, αλλά πνευματικά και αιώνια. Ούτε πάλι αυτά αποσκοπούν στην ατομική μας ευημερία ή πρόοδο, αλλά στην καλλιέργεια και στην οικοδομή όλης της Εκκλησίας. Έτσι, άλλον ο Θεός τον κάνει προφήτη, άλλο διδάσκαλο, άλλον ποιμένα, άλλον ευαγγελιστή, άλλο γιατρό. Όλοι αυτοί, όπως όλοι μας, χρειαζόμαστε, για να προοδεύσει πνευματικά η κοινωνία μας και να δοξάζεται ο Θεός-Πατέρας μας.
