Με κωδωνοκρουσίες και επευφημίες χαράς και ενθουσιασμού, από την μια άκρη έως την άλλη, κυρίως όμως στην ευρύτερη περιοχή των Τρικάλων, όπου και η γενέτειρα του Αγίου, έγινε γνωστή η αποφαση του Οικ. Πατριαρχείου να εντάξει στο ορθόδοξο αγιολόγιο τον π. Δημήτριο Γκαγκαστάθη, έναν πανθομολογουμένως, ταπεινό ιερέα και άξιο διάκονο του Χριστού και των ανθρώπων.
Σύμφωνα με την Ανακοίνωση του Φαναρίου, «Συνήλθεν, υπό την προεδρείαν της Α. Θ. Παναγιότητος, η Αγία και Ιερά Σύνοδος εις τας τακτικάς κατά μήνα συνεδρίας αυτής την Τρίτην, 8ην, και την Τετάρτην, 9ην Ιουλίου 2025.
Κατά την δευτέραν συνεδρίαν, εισηγήσει της Κανονικής Επιτροπής, κατετάγη εις το Αγιολόγιον της κατ’ Ανατολάς Ορθοδόξου Εκκλησίας ο ιερεύς Δημήτριος Γκαγκαστάθης, εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Τρίκκης, Γαρδικίου και Πύλης, διακριθείς διά τας κατά Χριστόν αρετάς της ελεημοσύνης, της φιλανθρωπίας και της απολύτου αφοσιώσεως και εμπιστοσύνης εις το θέλημα του Κυρίου.
Κατά τας συνεδρίας ταύτας εθεωρήθησαν άπαντα τα εν τη ημερησία διατάξει αναγεγραμμένα θέματα, εφ’ ων και ελήφθησαν αι προσήκουσαι αποφάσεις».
Μάλιστα, ήδη στην περιοχή των Τρικάλων, προεξάρχοντος του οικείου Μητροπολίτου κ. Χρυσοστόμου, τελέσθηκε η πρώτη Αγρυπνία επί τη μνήμη του ταπεινού αγίου Δημητρίου Γκαγκαστάθη, του πράου και ταπεινού, ως τον γνώρισαν οι τελευταίοι κάτοικοι του χωριού του.
«Να είσαι ταπεινός, να ειρηνεύεις, να μακροθυμείς. Ο Θεός σε αυτά αναπαύεται, σε αυτά αρέσκεται. Δεν πειράζει που δεν σε καταλαβαίνει ο κόσμος και οι πολλοί, εσύ μόνο να ειρηνεύεις και να μακροθυμείς», συνήθιζε να διδάσκει ταπεινά.
Άλλοτε πάλι, όταν τον ρωτούσαν για την ελεημοσύνη, έλεγε: «Χρωστούμε όταν δίνουμε, δεν μας χρωστούν. Όταν υπάρχουν αναγκεμένενοι και πεινασμένοι άνθρωποι, εμείς φταίμε, μόνο εμείς. Γι αυτό, όταν κάνεις ελεημοσύνη, επιστρέφεις κάτι από τα χρεωστούμενα στον άνθρωπο που τα δέχεται».
Άνθρωπος πράος, ιλαρός, ειρηνικός. Αγαπούσε την ελεημοσύνη, ήταν φιλακόλουθος, ήταν ειρηνοποιός με όλους και όλα, δεν επέτρεπε να στενοχωρούνται οι άνθρωποι εξαιτίας του. Η δε προσευχή του, ώρες και ώρες χανόταν και συναντούσε τον Νυμφίο της καρδιάς του, Κύριο Ιησού Χριστό.
Ας έχουμε τις πεσβείες του και ας προσπάθήσουμε να τον μιμηθούμε στο ελάχιστο.
Δυο λόγια για τον π. Δημήτριο Γκαγκαστάθη (ΠΛΑΙΣΟ)
Ο εν αγίοις ιερεύς π.Δημήτριος (Γκαγκαστάθης) γεννήθηκε στο χωριό Πλάτανο Τρικάλων, την 1ην Αυγούστου του έτους 1903, από γονείς πτωχούς. Από μικρό παιδί διακρινόταν για την παραδοσιακή ευλάβεια και βοηθούσε τον ιερέα στις ακολουθίες, ενώ ως παιγνίδια έκαμε ο,τι έβλεπε να εκτελεί και ο ιερεύς.
Αγαπούσε πολύ την ανάγνωσι βίων αγίων και ζωγράφιζε βόσκοντας τα πρόβατά του απλοικές εικόνες. Πολλές φορές οι δαίμονες εμφανώς τον πείραζαν με διαφόρους τρόπους, όπως με την ξαφνική κατάρρευσι του σπιτιού από την οποία σώθηκε με την εμφάνισι ενός γέροντος Αγίου.
Επιστρατεύθηκε κατά την Μικρασιατική εκστρατεία και πολλές φορές με την θαυματουργική επέμβασι των αγαπημένων του Ταξιαρχών σώθηκε από σίγουρο θάνατο. Επιστρέφοντας σώος στο χωριό, στις 18 Ιουνίου 1924, νυμφεύθηκε το 1928 την ευλαβή χωριανή του Ελισάβετ με την οποία απέκτησε εννέα θυγατέρες, εκ των οποίων η μικρότερη έγινε θεοφιλής μοναχή και ηγουμένη με το όνομα Ισιδώρα.
Ο μητροπολίτης Τρίκκης Πολύκαρπος τον χειροθέτησε αναγνώστη και στις 24 Μαίου 1931 τον χειροτόνησε διάκονο και σε δύο μέρες ιερέα. Εφοίτησε στην ιερατική σχολή Τριπόλεως και ανέλαβε την επί 42 έτη εφημερίαν εις τον ιερόν αγίου Νικολάου του χωρίου του καθώς και την επίβλεψιν των άλλων παρεκκλησίων, ιδίως των προστατών του Αγίων Ταξιαρχών, όπου τις νύκτες αποσυρόταν αγρυπνών και προσευχόμενος.
Όλη του η ζωή πέρασε με αδιάλειπτη προσευχή, κρυφή ελεημοσύνη, επίσκεψι σε πολλά προσκυνήματα και μάλιστα στις Μετωρίτικες Ιερές Μονές, όπου ανέβαινε για εξομολόγησι στον Γέροντα Αιμιλανό και μεσονύκτιο Θεία Λειτουργία, αφού του ήτο φυσικώς αδύνατον να επισκέπτεται τον βασικώς πνευματικόν του όσιο Γέροντα Φιλόθεο Ζερβάκο στην Πάρο. Ήθελε, όπως έλεγε, δίπλα του τον πνευματικό.
Ιδιαιτέρως εδιηγείτο με μεγάλη συγκίνησι την συμμετοχή του στις γιορτές της Χιλιετηρίδος του Αγίου Όρους και την γνωριμία του με τους οσίους Γέροντες Αβιμέλεχ Μικραγιαννανίτη, Γερόντιο Δανιηλαίο και την συνοδία του και του οσίου Εφραίμ του Κατουνακιώτη, στον οποίο έκαμε ιδιαίτερη εντύπωσι η όλη του πνευματική κατάστασις και με τον οποίον αντήλλαξε και σπουδαία αλληλογραφία.
Συγχρόνως συνήψε στενές πνευματικές σχέσεις με τους Οσίους Γέροντες Ιουστίνο Πόποβιτς και τα πνευματικά του τέκνα, Αμφιλόχιο της Πάτμου, Αθανάσιο Χαμακιώτη, και δη με τον αοίδιμο ομολογητή Μητροπολίτη Τρίκκης και Σταγών Διονύσιο.
Κατά την διάρκεια της ιερατικής διακονίας του έζησε πολλά θαύματα, υπερφυσικές αποκαλύψεις και ιάσεις ασθενειών, αλλά και υπέστη σκληρούς διωγμούς κατά την περίοδο της Κατοχής και του Εμφυλίου(1941-1948), από τους οποίους με την χάρι του Θεού και την επέμβασι των Αγίων διασώθηκε. Με ακράδαντη πίστι ζητούσε την θαυματουργική επέμβασι του Κυρίου διά μέσου των Αγίων λέγοντας «Τώρα θέλω θαύμα» και ο Κύριος απαντούσε αμέσως στον φιλάγγελο και φιλαγιώτατο λειτουργό Του, που διακονούσε εν φόβω και τρόμω το άγιον Θυσιαστήριον και από το οποίο αδιαλείπτως εξεχύνετο θαυμαστή ευωδία.
Έτσι ο άγιος του Θεού ιερεύς Δημήτριος «ο πάντων έσχατος και αμαρτωλός παπαδάκος, μάλλον το σκύβαλον της γης», όπως συνήθως υπέγραφε τις χαριτωμένες επιστολές του προς τους πάμπολλους γνωστούς και αγνώστους εκζητητάς των αγίων προσευχών και των οποίων το πλήθος των ονομάτων μνημόνευε και στην αγία Πρόθεσι, αλλά και στις κατά μόνας αγρυπνίες του στους αγίους Ταξιάρχες.
Ο νόμος της φθοράς όμως εδοκίμασε τον άνθρωπο του Θεού επί τριετία με την λίαν επώδυνη ασθένεια του καρκίνου, την οποία υπέμεινε αγογγύστως δοξάζοντας, ως άλλος Ιώβ, τον Κύριο και δεχόταν μέχρι τελευταίας ημέρας τους πολυαρίθμους επισκέπτας στο κρεβάτι του πόνου στο χωριό του, έχοντας δίπλα του την ισόβια πιστή σύζυγο και εκλεκτή πρεσβυτέρα.
Ο Άγιος ανεπαύθη στις 29 Ιανουαρίου 1975, η δε πάνδημος κηδεία του έγινε 30 Ιανουαρίου 1975 στον Ιερό ναό του αγίου Νικολάου του χωριού Πλατάνου, πρωτοστατούντος του τότε Μητροπολίτου Τρίκκης και Σταγών Στεφάνου και συμμετεχόντων δεκάδων ιερέων και πλήθους πιστών.
Απολυτίκιον. Ήχος δ΄. Ταχύ προκατάλαβε.
Ως σκεύος σε χάριτος, και λειτουργόν ιερόν, και καύχημα ένθεον της Τρίκκης, ύμνοις λαμπρώς τιμώμεν, Δημήτριε· συ γαρ εκ του Πλατάνου, ως αστήρ, θεοφόρε, έλαμψας αρετών σου λαμπηδόσι· διόπερ, ημάς τους σε υμνούντας πιστώς, πρεσβείαις σου φώτισον.
