Γράφειο π.Αντώνιος χρήστου
Αγαπητοί Αναγνώστες, με τη χάρη Του Θεού φτάνουμε στην εορτή των Πρωτοκορυφαίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου (29 Ιουνίου), αλλά και τη σύναξη και των 12 Αποστόλων μαζί (30 Ιουνίου μαζί με την προσθήκη του Αποστόλου Ματθία). Εχουμε ασχοληθεί και στο παρελθόν για την αποστολική διακονία (όχι για τον ομώνυμο οργανισμό της Εκκλησίας της Ελλάδος) και για το πόσο ανθρωπίνως δύσκολη και απαιτητική είναι, αλλά νομίζουμε ότι χρειάζεται να επανέλθουμε γιατί στην εποχή μας, χωρίς βέβαια να σημαίνει ότι και στο παρελθόν ήταν ιδανικά τα πράγματα, η διδασκαλία της πίστης, της κατήχησης και της διάδοσης του Θείου Λόγου ή έχει ατονήσει ή τουλάχιστον έχει υποτιμηθεί. Ας ξεκινήσουμε…
Μία από τις πρώτες ενέργειες που έκανε ο Ιησούς Χριστός κατά τη δημόσια δράση του, ήταν η άμεση πρόσκληση των μαθητών του, τόσο του στενού κύκλου των 12 [α) Σίμων o Πέτρος, αδελφός του Ανδρέα, β) Ανδρέας ο Πρωτόκλητος, γ) Ιάκωβος, δ) Ιωάννης ο Ευαγγελιστής (αδελφός του Ιακώβου και οι δύο παιδιά του Ζεβεδαίου) ε) Φίλιππος στ) Βαρθολομαίος ή Ναθαναήλ ζ) Θωμάς ο λεγόμενος Δίδυμος, η) Ματθαίος ο Ευαγγελιστής θ) Ιάκωβος ο γιος του Αλφαίου, ι) Θαδδαίος ή Ιούδας, ια) Σίμων ο Κανανίτης και ιβ) Ιούδας ο Ισκαριώτης, ο οποίος αντικαταστάθηκε με τον Ματθία (βιβλίο Πράξεων 1:24-26)], όσο και του ευρύτερου κύκλου των 70, μαζί βέβαια και με τις γυναίκες μαθήτριες που είχε ο Κύριος και επίσης τον ακολουθούσαν και τον διακονούσαν.
Ο Χριστός κατά την κλήση των μαθητών τούς είπε και ουσιαστικά τους υποσχέθηκε ότι: «δεύτε οπίσω μου και ποιήσω υμάς αλιείς ανθρώπων» (Ματθ. 4,19) και αυτοί χωρίς κωλυσιεργίες: «οι δε ευθέως αφέντες τα δίκτυα ηκολούθησαν αυτώ» (Ματθ. 4,20). Αυτό που αξίζει να παρατηρήσουμε και να επισημάνουμε είναι ότι ο Κύριος έκανε κλήση σε απλοϊκούς ανθρώπους, αυτούς που ονομάζουμε ανθρώπους του μόχθου, χωρίς ιδιαίτερες κοσμικές περγαμηνές, αλλά ήταν άνθρωποι καλοπροαίρετοι και κυρίως σε εγρήγορση. Οι Απόστολοι άφησαν τα πάντα‧ οικογένειες, γονείς, παιδιά, επάγγελμα και ακολούθησαν ψυχή και σώματι τον Χριστό. Οπως χαρακτηριστικά είπε ο Απόστολος Πέτρος στον Χριστό «ιδού ημείς αφήκαμεν πάντα και ηκολουθήσαμέν σοι» (Λουκ. 18,28). Ο δε Κύριος τούς διαβεβαιώνει ότι αυτή του η θυσία δεν θα πάει χαμένη: «αμήν, λέγω υμίν ότι ουδείς εστιν ος αφήκεν οικίαν ή γονείς ή αδελφούς ή γυναίκα ή τέκνα ένεκεν της βασιλείας του Θεού, ος ου μη απολάβη πολλαπλασίονα εν τω καιρώ τούτω και εν τω αιώνι τω ερχομένω ζωήν αιώνιον» (Λουκ. 18,29-30).
Η ζωή και η διακονία του Αποστόλου δεν ήταν και δεν είναι καθόλου εύκολη. Ο Απόστολος Παύλος με μία απολογητική διάθεση για όλα όσα είχε ζήσει, αναφέρει σχετικά: «παραφρονών λαλώ, υπέρ εγώ· εν κόποις περισσοτέρως, εν πληγαίς υπερβαλλόντως, εν φυλακαίς περισσοτέρως, εν θανάτοις πολλάκις· υπό Ιουδαίων πεντάκις τεσσαράκοντα παρά μίαν έλαβον, τρις ερραβδίσθην, άπαξ ελιθάσθην, τρις εναυάγησα, νυχθήμερον εν τω βυθώ πεποίηκα· οδοιπορίαις πολλάκις, κινδύνοις ποταμών, κινδύνοις ληστών, κινδύνοις εκ γένους, κινδύνοις εξ εθνών, κινδύνοις εν πόλει, κινδύνοις εν ερημία, κινδύνοις εν θαλάσση, κινδύνοις εν ψευδαδέλφοις‧ εν κόπω και μόχθω, εν αγρυπνίαις πολλάκις, εν λιμώ και δίψει, εν νηστείαις πολλάκις, εν ψύχει και γυμνότητι· χωρίς των παρεκτός η επισύστασίς μου η καθ᾿ ημέραν, η μέριμνα πασών των εκκλησιών» (Β΄ Προς Κορινθίους: 11, 23-28) και φυσικά δεν αναφέρθηκε στο μαρτύριο, το οποίο αξιώθηκαν όλοι οι Απόστολοι πλην του Ευαγγελιστή Ιωάννη.
Ας έρθουμε όμως στο σήμερα. Οι αιώνες πέρασαν, πλέον υποτίθεται κανείς δεν διώκεται για την πίστη του, όλοι μπορούν να οργανώσουν ιεραποστολικά κλιμάκια κυρίως στην Αφρική, την Ασία και την Ωκεανία, αρκεί βέβαια να μην ασκείται προσηλυτισμός (με αθέμιτα μέσα επιβολής μιας άλλης πίστης σε άλλους ανθρώπους), αλλά πάντοτε με σωστό και ελεύθερο τρόπο. Ενώ όμως φαινομενικά τα πράγματα είναι καλύτερα από το παρελθόν, ενώ και τα ηλεκτρονικά μέσα όπως το διαδίκτυο, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κ.τ.λ. παρέχουν πολλές ευκολίες να περάσεις πράγματα που σε παλαιότερες εποχές ήθελε πολύ χρόνο και κόπο, αυτός όμως ο πλουραλισμός, ο κατακλυσμός τόσων πληροφοριών αλλά και η γενικότερη έλλειψη ενδιαφέροντος για τα πνευματικά θέματα, κάνουν την εποχή μας επίσης αφιλόξενη για τον Χριστό και την Εκκλησία του. Ο Διωγμός από διωγμός αίματος, έχει γίνει διωγμός συνειδήσεως!
Βέβαια ο Χριστιανός πάντα αναζητά τις δικές του ευθύνες και κάνει αυτοκριτική, χωρίς να στοχοποιεί και να του φταίνε πάντα οι άλλοι και τα πάντα. Οι Απόστολοι έκαναν θαύματα ακόμη και με τη σκιά τους και γι’ αυτό οι άνθρωποι πίστευαν από αυτά που έβλεπαν και άκουγαν, γιατί υπήρχε συνέπεια έργων και λόγων. Εμείς πόσο συνεπείς είμαστε με αυτά που πιστεύουμε; Πόσο προσευχή και φλέγουσα καρδιά έχουμε για να μεταδώσουμε αυτά που υποτίθεται ζούμε και βιώνουμε; Εδώ μας καλεί η Εκκλησία μία φορά τον χρόνο, κάθε Κυριακή της Ορθοδοξίας, σε τακτική δισκοφορία για την ενίσχυση της εξωτερικής ιεραποστολής και πάλι ανταποκρινόμαστε με μισή καρδιά, γκρινιάζουμε και το βλέπουμε ως πάρεργο. Ομως ο Χριστός είναι σαφής: «Ο δεχόμενος υμάς εμέ δέχεται, και ο εμέ δεχόμενος δέχεται τον αποστείλαντά με‧ ο δεχόμενος προφήτην εις όνομα προφήτου μισθόν προφήτου λήψεται, και ο δεχόμενος δίκαιον εις όνομα δικαίου μισθόν δικαίου λήψεται‧ και ος αν ποτίση ένα των μικρών τούτων ποτήριον ψυχρού μόνον εις όνομα μαθητού, αμήν λέγω υμίν, ου μη απολέση τον μισθόν αυτού» (Ματθ. 10,40-42).
Αλλωστε οι ιεραπόστολοι δεν έχουν να παλέψουν μόνο με το παλαιό περιβάλλον και τις προκαταλήψεις των κατοίκων που επισκέπτονται, αλλά κυρίως με τις δύσκολες συνθήκες διαβίωσης που χρειάζονται άμεση βελτίωση (τρόφιμα, γεωτρήσεις για νερό, ηλεκτροδότηση, κτήρια και ιδρύματα) αλλά και να παλέψουν με άλλα ιεραποστολικά κλιμάκια άλλων δογμάτων που ανθρωπίνως συνήθως είναι πιο οργανωμένα με περισσότερους εργάτες και πιο πολλά υλικά μέσα και χρήματα. Αλλά η ποιότητα της Ορθοδοξίας δεν είναι στα υλικοτεχνικά μέσα, κυρίως είναι στο ήθος και στο πνεύμα προσέγγισης των κατοίκων. Αυτό βέβαια δεν πρέπει να μας επαναπαύει, ίσα-ίσα να τους μιμηθούμε και να προσπαθούμε να προσφέρουμε όσο μπορούμε περισσότερο.
Κλείνοντας το άρθρο μας, θα θέσουμε μία πικρή διαπίστωση που δικαιολογεί το τίτλο για την εποχή μας, που είναι όντως δύσκολη για ιεραποστόλους. Το όνομα Του Θεού έχει καταντήσει ταμπού, λίγοι μιλούν γι’ αυτό και όταν μιλούν το κάνουν συνήθως με λανθασμένο τρόπο‧ ή όσοι ακούν συνήθως είναι προκατειλημμένοι-αρνητικοί και το απορρίπτουν. Επομένως έχουμε ανάγκη πρώτα για εσωτερική Ιεραποστολή-Κατήχηση στον τόπο μας, εκτός από την εξωτερική ιεραποστολή και την υλοποίηση της εντολής Του Χριστού: «πορευθέντες ούν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του πατρός και του υιού και του αγίου πνεύματος» (Ματθ. 28,19). Για να φωτίσουμε και να κατηχήσουμε, πρέπει προηγουμένως να φωτιστούμε και να κατηχηθούμε οι ίδιοι. Αν δεν είναι βίωμα αυτό που μεταφέρουμε και μόνο διανοητικές διδασκαλίες, είμαστε καταδικασμένοι από την αρχή. Ας πάρουμε σοβαρά την πνευματική μας ζωή για να εκτιμήσουμε τι σημαίνει έχω ευθύνη να ζω και ότι μεταδίδω την αλήθεια ανόθευτη στους άλλους αδελφούς. Αμήν!
