Ο Κύριός μας διαχειρίζεται σοφά και ωφέλιμα την οικοδομή και το όφελος των Αποστόλων, όπως φαίνεται όταν τους είπε: «Αν κάποιος θέλει να με ακολουθήσει, ας απαρνηθεί τον εαυτό του, ας σηκώσει τον σταυρό του και ας με ακολουθεί». Όποιος θέλει να σώσει τη ζωή του, θα τη χάσει, αλλά όποιος χάσει τη ζωή του για χάρη μου, θα τη βρεί» (Μάρκου η΄, 34-35). Ωστόσο, οι Μαθητές δεν είχαν ακόμη λάβει τη δύναμη από τον ουρανό. Ήταν λογικό να νιώθουν κάποιες ανθρώπινες αδυναμίες κατανόησης.
Για να τους εμπνεύσει την επιθυμία για την ανδρεία που απαιτεί η μελλοντική τους δόξα, είπε: «Υπάρχουν μερικοί από αυτούς που στέκονται εδώ, που δεν θα γευτούν τον θάνατο, μέχρι να δούν τη βασιλεία του Θεού» (Μάρκου θ΄,1).
Βασιλεία εννοεί το όραμα της δόξας Του, κατά το οποίο και ο Ίδιος θα φανερωθεί, όταν λάμψει στη γη με την ένδοξη παρουσία του Θεού Πατέρα. Πώς έκανε θεατές αυτού του θαύματος όσους έλαβαν την υπόσχεση;
Ανέβηκε στο όρος, παίρνοντας μαζί του τρεις από τους εκλεκτούς μαθητές. Εκεί μεταμορφώθηκε, αποκτώντας μια θεϊκή και λαμπρή μορφή, τόσο ώστε ακόμη και τα ρούχα του φάνηκαν να λάμπουν από φως. Κατόπιν, παρουσιάστηκαν δίπλα του ο Μωυσής και ο Ηλίας, που συνομιλούσαν μαζί του.
Ο νόμος μέσω του Μωυσή και ο λόγος των Προφητών προανήγγειλαν το μυστήριο του Χριστού – ο Μωυσής με σύμβολα και σκιάσεις, σαν να το ζωγράφιζε πάνω σε πίνακα, οι προφήτες το διακήρυξαν με διάφορους τρόπους. Ότι δηλαδή θα εμφανιζόταν κάποτε με ανθρώπινη μορφή, και ότι για τη σωτηρία όλων θα υπέφερε θάνατο πάνω στο ξύλο του σταυρού.
Η παρουσία του Μωυσή και του Ηλία, και το ότι συνομιλούσαν μεταξύ τους, δείχνει καθαρά μια θεϊκή οικονομία: ότι ο Χριστός συνοδευόταν και επικυρωνόταν από τον νόμο και τους προφήτες, παρουσιάζοντάς τον ως Κύριο και των δύο.
Δεν υπάρχει διαφωνία ανάμεσα σε αυτά που ειπώθηκαν μέσω του νόμου και σε εκείνα των προφητών. Συνομιλούν μεταξύ τους ο Μωυσής, ο μέγιστος των ιερέων, και ο Ηλίας, ο σπουδαιότερος των προφητών. Επειδή τα πλήθη έλεγαν ότι ο Ιησούς είναι ο Ηλίας ή ο Ιερεμίας ή κάποιος από τους προφήτες, τους φέρνει μπροστά του για να δείξουν τη διαφορά ανάμεσα στον «δούλο» και τον Κύριο.
Επειδή συχνά τον κατηγορούσαν για παραβίαση του νόμου και τον θεωρούσαν βλάσφημο επειδή ισχυριζόταν ότι έχει θεϊκή δόξα, φέρνει ενώπιόν τους αυτούς που έδωσαν τον νόμο και τους προφήτες, για να δείξει πως τίποτα από αυτά δεν είναι αληθές. Γιατί αν ο Μωυσής, που έδωσε τον νόμο, έβλεπε ότι αυτός παραβαίνει τον νόμο και είναι εχθρός του Θεού, δεν θα τον τιμούσε με την παρουσία του. Ούτε ο Ηλίας, που ήταν ζηλωτής για τη δόξα του Θεού, θα τον πλησίαζε αν δεν ήταν πράγματι αυτό που ισχυριζόταν: Θεός ίσος με τον Πατέρα.
Ακόμη για να δείξει πως έχει εξουσία πάνω στη ζωή και τον θάνατο, καθώς φέρνει κοντά του έναν ζωντανό (Ηλία) και έναν που είχε πεθάνει (Μωυσή).
Οι μακάριοι μαθητές αποκοιμήθηκαν για λίγο, ενώ ο Χριστός προσευχόταν. Ήταν μια ανθρώπινη αδυναμία στο πλαίσιο της θείας οικονομίας. Ξυπνώντας, έγιναν μάρτυρες αυτής της σεβαστής και θαυμαστής αλλαγής. Ο Πέτρος, ίσως νομίζοντας ότι ήρθε η ώρα της βασιλείας του Θεού, ενθουσιάζεται και προτείνει να φτιάξουν τρεις σκηνές. Δεν ήταν όμως ακόμη ο καιρός για την τελείωση του κόσμου, ούτε για τους αγίους να πάρουν τη μερίδα της επαγγελίας.
Δίπλα στο θαυμαστό γεγονός παρουσιάστηκε και ένα άλλο θαυμαστό σημείο: νεφέλη θεϊκή, φωτεινή, σκέπασε τους Μαθητές. Από τη νεφέλη ακούστηκε φωνή από τον ουρανό, του Θεού Πατέρα, που έλεγε: «Αυτός είναι ο αγαπημένος μου Υιός, σε αυτόν να ακούτε!». Εννοώντας ότι αυτός είναι ο νομοθέτης και των δύο, όχι υπηρέτης, αλλά Υιός, όχι δούλος, αλλά Κύριος, όχι προφήτης, αλλά Θεός Λόγος, ο οποίος υπάρχει πάντοτε με εμένα και από εμένα γεννήθηκε.
Η Μεταμόρφωση του Χριστού, που έγινε μπροστά στους Μαθητές Του, δεν έγινε χωρίς σκοπό, αλλά είχε παιδαγωγικό και σωτήριο χαρακτήρα. Ήταν η πρόγευση της δόξας που τους περίμενε, η βεβαίωση ότι τα πάθη του Κυρίου δεν είναι ντροπή, αλλά είναι σχέδιο Θεού, και τέλος, η απόδειξη ότι ο Ιησούς δεν είναι απλώς κάποιος άνθρωπος, αλλά ο Υιός του Θεού, Θεός αληθινός, ισότιμος με τον Πατέρα, ο οποίος αξίζει να λατρεύεται και να ακολουθείται με όλη την καρδιά.
