Ο λαϊκός πολιτισμός έχει ιδιαίτερη θέση στο έργο της Αγγελικής Κιουρτσή-Μιχαλοπούλου και του Νικόλαου ΜΙχαλόπουλου, και μάλιστα τα σχετικά με δημοτικά τραγούδια, εκδομένα ή ανέκδοτα, αλλά και με κοινωνικά ζητήματα, όπως λ.χ. η θέση της γυναίκας στην παραδοσιακή κοινωνία. Συστηματική επίσης είναι η ενασχόλησή τους με τη λογοτεχνία και τις λογοτεχνικές αναπαραστάσεις της ιστορίας, της κοινωνίας και του πολιτισμού στον χώρο που μονοπωλεί σχεδόν το ερευνητικό ενδιαφέρον τους, και ο οποίος, κατά κανόνα εντοπίζεται στην Ανατολική Μακεδονία.
Ειδικότερα, στην εργογραφία τους συναντούμε μελέτες σχετικές με τοπικούς συλλέκτες δημοτικών τραγουδιών και εθίμων, όπως οι Θωμάς Γκίσδαβος και Ιωάννης Χατζηδημητρίου, αλλά και αμιγώς λαογραφικές δοκιμές, όπως εκείνη για τα έθιμα του λαϊκού εορτολογίου στο Φανάρι της Σηλυβρίας, του νομού Ραιδεστού της Ανατολικής Θράκης, η οποία παραλλήλως φανερώνει και την ενασχόλησή τους με την θρακική προσφυγική λαϊκή παράδοση. Και είναι απολύτως χαρακτηριστικό το γεγονός ότι συνεξετάζουν συχνά την τοπική ιστορία με την τοπική λαϊκή παράδοση, ένα καίριο και βασικό γνώρισμα των ελληνικών τοπικών σπουδών, που προσδιορίζει ανάλογες προσπάθειες και άλλων ελληνικών περιοχών, όπως επίσης και τοπικών, με την έννοια του περιορισμού των ενδιαφερόντων τους σε έναν συγκεκριμένο τόπο, επιστημονικών φορέων, οι οποίοι πρωταγωνίστησαν στην οργάνωση και καλλιέργεια των τοπικών σπουδών στον ελληνικό χώρο.
Το τοπικό πολιτιστικό απόθεμα, όπως αυτό ορίζεται από το τρίπτυχο Ιστορία – Λαογραφία – πνευματική ζωή, με τις συνακόλουθες αντανακλάσεις τους στην ευρύτερη κοινωνική ζωή και δράση, το ζεύγος Μιχαλοπούλου το εγγράφει στους τοπικούς φορείς που προωθούν την καταγραφή, την παραγωγή, την αναπαραγωγή και την διάσωσή του. Έτσι, στο έργο τους απαντούν μελέτες για ανάλογους φορείς της πόλης τους, όπως η Φιλόπτωχος Αδελφότης Κυριών Καβάλας (1902 – 1992) και το Λύκειο Ελληνίδων Καβάλας (1945 – 2013), για πολιτιστικούς και εθνοτοπικούς συλλόγους και φορείς, όπως λ.χ. ο Σύλλογος Πελοποννησίων νομού Καβάλας «Ο Κολοκοτρώνης» και οι δραστηριότητές του. Πρόκειται για συλλόγους με τους οποίους συνεργάστηκαν και τους οποίους μελέτησαν σε βάθος, αναδεικνύοντας την προσφορά και το έργο τους στα όρια της τοπικής κοινωνίας και της πολιτιστικής ζωής της.
Απαντούν επίσης στα δημοσιεύματά τους μελέτες σχετικές με τον τύπο και τις αναπαραστάσεις της τοπικής κοινωνίας που περιλαμβάνει, ως διαθλάσεις των κοινωνικών και πολιτιστικών φαινομένων και εξελίξεων, μέσα από την ενδεικτική μελέτη συγκεκριμένων εντύπων. Και βέβαια, η έρευνά τους προεκτείνεται και σε σημαντικά περιοδικά, όπως συμβαίνει με τη μελέτη σχετικά με το μηνιαίο περιοδικό Έρευνα (1951-1955) και τη συμβολή του στην ανάπτυξη της πνευματικής και κοινωνικής ζωής της Καβάλας.
Το ίδιο συμβαίνει με εξέχοντα εκπαιδευτικά ιδρύματα της περιοχής, όπως για παράδειγμα το Ημιγυμνάσιο Κάστρου-Λιμεναρίων Θάσου (1922-1930) και το Ημιγυμνάσιο Παγγαίου (1925-1939), την ιστορική διαδρομή και την προσφορά των οποίων μελέτησαν και ανέδειξαν μέσα από σχετικό αρχειακό υλικό. Καθώς οι ίδιοι ήταν μάχιμοι εκπαιδευτικοί, γνώριζαν καλά τη σημασία των σχολείων για την διαμόρφωση του πολιτιστικού προσώπου και του ανάλογου μέλλοντος μιας κοινωνίας, αλλά και την εθνική σημασία του ρόλου του σχολείου, ιδίως σε καιρούς χαλεπούς, και με γνώμονα αυτή την εμπειρία τους οργάνωσαν την έρευνά τους και δόμησαν τις σχετικές μελέτες τους.
Την έννοια του πολιτιστικού αποθέματος της περιοχής που μελέτησαν, τη συσχέτισαν προσφυώς και με τους τρόπους οργάνωσης του χώρου και τα τοπόσημα της μνήμης, όπως λ.χ. τα οδωνύμια, τις πλατείες, τις συνοικίες, τα ηρώα και τις κρήνες, παραδοσιακές και σύγχρονες, ιδίως της Καβάλας και της Θάσου. Πρόκειται για τοπόσημα που σχετίζονται άμεσα με την προφορική ιστορία, τη μνήμη, τη μεταμνήμη και τη διαχείρισή τους από τις τοπικές κοινωνίες, άρα αποτελούν βασικά και σημαίνονται κομμάτια του πολιτιστικού αποθέματος των τοπικών κοινωνιών.
