Γράφει ο Σταύρος Γουλούλης
Δέκα ημέρες μετά την αμερικανική Hμέρα Ανεξαρτησίας εορτάζεται η γαλλική. Στις 14 Ιουλίου 1789 έπεσε η Βαστίλη, το οχυρό-φυλακή, σύμβολο του παλαιού μεσαιωνικού καθεστώτος.
Εγιναν πολλά πειράματα στη γαλλική επανάσταση, ακόμη και στο πεδίο συμβολισμού του παλαιού δυναστικού συστήματος. Πήραν τόση φόρα οι επαναστάτες, έφτασαν σε τέτοια άκρα, ακόμη και σε τρομοκρατία επί εχθρών και φίλων, δικαίων και αδίκων.
Ανάλογα έπεσαν οι αλλαγές που έγιναν στο επίπεδο των συμβόλων της γαλλικής κοινωνίας, σε σύντομο διάστημα. Η δεκαήμερη εβδομάδα έγινε πάλι επταήμερη, οι μήνες πήραν ξανά το ρωμαϊκό τους όνομα, η λατρεία του «Ανωτάτου Οντος» αντικαταστάθηκε από πλήρη αποστασιοποίηση του επίσημου κράτους από τη θρησκεία, την οποία όμως προστατεύει. Η δυναστεία, προσωρινά έστω επανήλθε, για να καταλήξει στον αμερικανικού τύπου πρόεδρο. Ηταν επόμενο, η πολυμέρεια των φωνών της νέας Δημοκρατίας έθρεψε την ανάγκη για ένωση ενός κράτους με πολλές εθνότητες που ήθελαν να είναι υπό κοινή σκέπη. Αλλωστε ο διαφωτιστής Ρουσώ είχε υποστηρίξει το φαινόμενο του συγκεντρωτισμού των μαζών υπό έναν λόγο, ηγέτη, πολίτευμα, κάτι που εξελίχθηκε αργότερα στα λαϊκά συγκεντρωτικά καθεστώτα, τον φασισμό (fasces, η δέσμη των Ρωμαίων ραβδούχων) και τον κομμουνισμό (commune, το κοινόν).
Η επιθετική πολιτική ουσιαστικά ήταν ένα ξέσπασμα του ορθολογισμού των πολιτικών της κίνησης του Διαφωτισμού εις βάρος του θρησκευτικού φαινομένου που εκπροσωπούσε η επίσημη Εκκλησία. Ασχέτως του τι κυριαρχούσε στη δημόσια και ιδιωτική ζωή των Γάλλων, πίσω από τα φώτα εκτρεφόταν μία άλλη μορφή συγκέντρωσης ιδεών και δυνάμεων, μέσω του αποκρυφισμού. Χωρίς τον χωροφύλακα του βασιλιά των Φράγκων γρήγορα τέτοιες αντιλήψεις διαδόθηκαν παντού.
Πολλά έχουν γραφεί γι’ αυτές τις οργανώσεις, συνήθως υπερβολές, ή κάποιοι καλλιέργησαν επίτηδες τις υπερβολές για να πετύχουν πιο υλιστικούς στόχους, ακόμη και τον φόβο επανόρθωσης της βασιλείας με αδιόρατο σκοπό.
Μία τέτοια οργάνωση θεωρείται το «Κοινόν της Σιών» που εμφανίζεται επίσημα στον 20ό αιώνα, αλλά με τρόπο που αναθεωρεί, δημιουργεί τη δική του ιστορία, με άλλα λόγια φτιάχνοντας τον μύθο του. Ορίζει δεκάδες ιστορικές μορφές, από τον Ντα Βίντσι, τον Βίκτωρα Ουγκώ, μέχρι τον Ντεμπισί και τον Κοκτώ, να είναι οι μυστικοί αρχηγοί της! Τώρα αυτοί, αν υφίστανται ή κρύβονται άλλοι πίσω τους, είναι άγνωστο, αν το ξέρουν Μυστικές Υπηρεσίες και Κυβερνήσεις. Αν δεν δούμε αρχειακό υλικό που θα συντελέσει στη συγγραφή επιστημονικής μελέτης, δεν μπορούμε να πιστέψουμε τίποτα. Χωρίς πάλι να σημαίνει πως ό,τι δεν φαίνεται δεν υπάρχει. Περιμένουμε, δεν μπορούμε να τα ξέρουμε όλα.
Πάντως έχει περάσει ότι κάποιοι στη Γαλλία ή σε άλλες χώρες είναι επίγονοι βασιλέων του Μεσαίωνα. Οι Μεροβίγγειοι βασιλείς των Βησιγότθων της Δυτικής Φραγκίας με έδρα την Τουλούζη είναι η πρώτη βαρβαρική (γερμανική) δυναστεία της μεταρωμαϊκής περιόδου (5ος-8ος αιώνας), επομένως σύνδεσμος ανάμεσα στον αρχαίο κόσμο και τη μεσαιωνική γαλλική δυναστεία που έκλεισε τον κύκλο της το 1789. Η εμμονή στη γερμανική (τευτονική) φυλή, φαίνεται εκ του πονηρού…
Η έξαρση αυτής της δυναστείας δεν είναι κάτι επικίνδυνο. Ομως κάποιοι προχώρησαν πολύ, έστω στον χώρο μίας ρομαντικής λογοτεχνίας, οπότε βλέπουμε έκπληκτοι, ως πού το πάνε λογοτεχνική αδεία (Dan Brown και άλλοι), αλλά και κάποιοι “ιστορικοί” οι οποίοι ενσωματώνουν τον ίδιο τον Ιησού Χριστό που δεν έφυγε ποτέ από την Παλαιστίνη, στη μεροβίγγεια δυναστεία με τρόπο αντιεπιστημονικό, αντιορθολογικό. Ηταν η αγία Μαγδαληνή -τι αγία άραγε με τέτοια που της καταλογίζουν- αφού φέρεται να καλλιέργησε τη διαδοχή του Ιησού που ολοκλήρωσε τον κύκλο Του κάπου στα 30 μ.Χ., μεταναστεύοντας στη Δύση!!!
Δεν πρόκειται φυσικά περί ιστορικής αλήθειας, αλλά πλάνης! Πάντως εξηγείται, αφού προέρχεται από μία διαδομένη καθεστωτική φόρμουλα του Μεσαίωνα, έναν λογικό ποιητικό (μεταφορικό) και συνάμα βιωματικό λόγο, γνωστό σε Ανατολή (Βυζάντιο) και Δύση. Ο αυτοκράτορας ή βασιλέας ήταν ο νέος Εβραίος βασιλιάς Δαβίδ, και η δυναστεία του διοικεί τον νέο Ισραήλ. Οπως η δαβιδική δυναστεία γέννησε τον Χριστό, έτσι και η συμβολική δαβιδική δυναστεία του νέου Ισραήλ που είναι η Εκκλησία, κάποτε θα φέρει την ανθρωπότητα στη Δευτέρα Παρουσία. Την αντίληψη αυτή αποτυπώνει η παράσταση «Ρίζα Ιεσσαί». Προφανώς οι εμπνευστές του θρύλου μετέφεραν το πνευματικό βίωμα στη βιολογία! Αίμα, κάτι ανώτερο από το γαλάζιο, το σύμβολο του τευτονικού ρατσισμού. Είναι τυχαίο που μία από τις παλαιότερες Ρίζες Ιεσσαί βρίσκεται στο Παρίσι, σε βιτρώ στο Saint Dennis, το μαυσωλείο των Φράγκων βασιλέων του Μεσαίωνα; Ισως γι’ αυτό -αν δηλαδή μερικοί πιστεύουν σε αυτό που φαντάζονται- διάλεξαν τη Γαλλία, για να αποδείξουν τον θρίαμβο του αίματος, για να δείξουν την ιερότητα της κληρονομικής διαδοχής. Αρα και μία νομιμοποίηση για κάτι που προς το παρόν δεν διατυπώνεται σαφώς. Κι όμως ο Χριστός απέρριψε και την δική Του οικογένεια. Θεωρούσε οικογένειά Του όσους τηρούν το θέλημα του Πατρός…
Αν δεν είναι fiction (κατασκευασμένος μύθος) όλη η ιστορία αυτή, πώς θα αντιδράσει η Γαλλική Δημοκρατία; Ως τότε μερικοί θα θησαυρίζουν. Και κάποιοι αφελείς θα πιστεύουν. Πιθανώς και στην Αρία φυλή [L.Picnett, Cl.Prince, Το Κοινό της Σιών, Μοντέρνοι καιροί, 2007].
Σταύρος Γουλούλης
