Toυ Νικόλαου Σμπόνια
《…Μοναχή το δρόμο επήρες,
εξανάλθες μοναχή.
Δεν είν’ εύκολες οι θύρες,
εάν η χρεία τες κουρταλεί…》
“Αίσθηση προκάλεσε και αμηχανία στο ορθόδοξο πλήρωμα η στάση της ομοδόξου Εκκλησίας της Ρωσίας, νεοπαγές Πατριαρχείο,η οποία εκφράστηκε δια της πλήρους αφωνίας της επίσημης ιεραρχίας,σχετικά με την ύβρι εναντίον του Ναού της του Θεού Σοφίας.
Εκείνο βέβαια που δεν είπε ο Εκκλησία το εξέφρασε ο ίδιος ο Πούτιν. :Είναι εσωτερική υπόθεση της Τουρκίας ημετατροπή του Ναού από Μουσείο σε Τζαμί.
Αναρωτιέται ίσως κάποιος γιατί η στάση αυτή της Ρωσίας.
Το πρωτεύον εδώ και πρέπει να το δούμε είναι η σχέση Πολιτείας και Εκκλησίας στην Ρωσία. Ενώ φαίνεται ότι οι σχέσεις είναι της παραλληλίας, ουσιωδώς είναι σχέσεις συναλληλίας,όπου συνεργάζονται μεταξύ τους Κράτος και Εκκλησία σε σχεδιασμούς.
Αγάπησαν οι Ρώσοι τους Τούρκους πολιτικά;Όχι. Στρατηγικός σχεδιασμός με μια χώρα εξαιρετικό πελάτη της S 400 και της πυρηνικής ενέργειας.
Εμπορικές και γεωστρατηγικές είναι οι σχέσεις των κρατών. Ας το δούμε εμείς πού έχουμε παραδοθεί κυριολεκτικσ στην εξάρτηση με την Δύση.
Δεύτερο,όχι όμως δευτερεύον, είναι η εφαρμοστέα πολιτική σε βάθος χρόνου και όχι ευκαιριακή αντιμετώπιση.
Το Οικουμενικό Πατριαρχείο τί έκανε με την Εκκλησία της Ουκρανίας;Την αναγνώρισε ως Αυτοκέφαλη,κάτι που δεν συγχώρησε η Εκκλησία της Ρωσίας και εκφράστηκε τώρα μέσω της Ρωσικής Πολιτείας,του Τσάρου δηλαδή. Μία αναβίωση τίτλων του παρελθόντος:Τσάρος-Σουλτάνος.Της αυτής ιδιοσυγκρασίας και οι δύο.
Τρίτο, όχι κατ’ ανάγκη αριθμητικά, η διαρκής αξίωση του εκάστοτε Πατριάρχη Μόσχας, οτιδήποτε μειώνει το κύρος του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως,ευπρόσδεκτο δώρο είναι. Η μεγαλομανία των Μοσχοβιτών να αναδειχθεί ο Ρώσος Πατριάρχης ως η μόνη κεφαλή των απανταχού της γης ορθοδόξων και ο σφετερισμός του τίτλου του Οικουμενικού Πατριάρχη ,που έχει ξεκινήσει σχεδόν αμέσως μετά την πτώση της Βασιλεύουσας,διά το είναι αυτήν (Μόσχα) νέαν Ρώμην . Ο τίτλος που φέρει ο Πατριάρχης Κων/λεως εμπεριέχει την Νεαν Ρώμην, με απόφαση της Δ’ Οικουμενικής Συνόδου. Αφού λοιπόν δεν υπάρχει η Κωνσταντινούπολη,αίρονται τα ίσα πρεσβεία τιμής δια το είναι αυτήν νέαν Ρώμην.
Έτσι ερμηνεύονται οι σχέσεις σε βάθος χρόνου και όχι με το θυμικό, ευκαιριακά “
