Του Σεβ. Μητροπολίτη Γουμενίσσης, Αξιουπόλεως και Πολυκάστρου Δημητρίου
Μεγάλο τό βάσανό μας ἀπό τήν ὀθωμανιστική ἀπόφαση τοῦ ἐφήμερου Προέδρου τῆς Τουρκίας, μέ τόν ἰμάμη ἀπό τή Βοσνία (διεθνιστικός νεο-οθωμανισμός;) καί τή φιέστα πού ὀργανώνεται σέ λίγες μέρες γιά τούς θερμόαιμους ὀπαδούς ἄλλης μιᾶς ἱστορικῆς βεβήλωσης.
Αὐτήν τήν πολιτικο-θρησκειακή “βεβήλωση” τῆς ἀρχιτεκτονικῆς-δομικῆς σημαντικῆς, τῆς ἱστορικῆς ἐκκλησιαστικῆς ταυτότητας καί τῆς παγκόσμια παραδεκτῆς πολιτισμικῆς ἀξίας τῆς Ἁγίας Σοφίας, αὐτό τό βέβηλο κομμάτιασμά της εὐελπιστοῦμε πώς κάποια στιγμή θά τό ἀξιοποιήσει ὁ Θεός (ὅπως θά ᾽λεγε ὁ ὅσιος Παΐσιος) γιά νά “φτιάξει ἕνα νέο ψηφιδωτό” ὑπεραξίας.
Γι᾽ αὐτό καί “σύμψυχοι, τό ἕν φρονοῦντες” ἐπιλέγουμε καθημερινά νά γινόμαστε μύρια στόματα μέ μιά προσευχόμενη καρδιά (στίς 10-10.15΄ κάθε βράδυ) ξεκινώντας μέ τό τροπάριο τῆς Πεντηκοστῆς, μέ τό κοντάκιο τῆς Ὑπερμάχου καί τίς προσευχητικές κατανυκτικές δεήσεις “μέγα τό ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος· ὑπεραγία Θεοτόκε σκέπε ἡμᾶς” (κραυγή πόνου γιά τόν Οἰκουμενικό μας Πατριάρχη, γιά τό Πατριαρχεῖο καί τήν ὑπ᾽ οὐρανόν Ὀρθοδοξία, γιά τούς Ρωμιούς καί τούς Κρυπτοχριστιανούς τῆς Πόλης καί τῆς Ἀνατολῆς καί γιά κάθε Ὀρθόδοξο χριστιανό).
Μᾶς ἔλειψε πολύ ὁ πραΰθυμος, ἀλλά καί λεβέντικος συναγερμός τῶν καρδιῶν πού συνεύχονται καί συμπροσεύχονται καί συνελπίζουν καί συνεκλιπαροῦν “τόν Θεόν τῶν Πατέρων ἡμῶν, τόν ποιοῦντα ἀεί μεθ᾽ ἡμῶν κατά τήν αὑτοῦ ἐπιείκειαν, (ἵνα) μή ἀποστρέψῃ τό ἔλεος αὐτοῦ ἀφ᾽ ἡμῶν…”.
Κάθε βράδυ (κατά τήν συνευχετική πρακτική τοῦ ὁσίου Πορφυρίου) ἑνωμένες οἱ δεήσεις ὅλων μας τουλάχιστον γιά ἕνα τέταρτο νά γίνουν ἀναρίθμητα “ἀναμμένα καντήλια” ὅπου γῆς, σάν ἐκεῖνα πού ἕνας ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ εἶδε νά λάμπουν ὁλόφωτα πάνω ἀπό τήν ἱστορική Κωνσταντινούπολη τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς θεογνωσίας.
Τό καλύτερο σιωπηλό μήνυμα ἀφύπνισης γιά τή νεολαία μας, γιά τά σπίτια μας καί τά σχολειά μας, γιά τήν κοινωνία μας, γιά τή δυσεύρετη λεβεντιά τῆς ἐπιστημονικῆς καί δημοτικῆς καί κρατικῆς (ἠλεκτρονιστικῆς) δικτύωσης, γιά τήν ἀπαραίτητη ἅγια στελέχωση τῆς δικῆς μας ποιμαντικῆς προσφορᾶς.
Σχεδιασμός καί ρωμαλέες μνῆμες
Ὅσο κι ἄν μᾶς γεμίζει μέ ἀποτροπιασμό καί ἀηδία ἡ ἀχαρακτήριστη ἀναίδεια ἐσωτερικῶν καί ἐξωτερικῶν τακτικισμῶν τοῦ νεο-οθωμανοῦ Προέδρου, ὡστόσο ἀπό τήν προκλητικότητά του ἀθέλητα μᾶς προκύπτει τό πρῶτο μεγάλο ὄφελος (!).
Ἐνόψει καί τοῦ ἐπετειακοῦ ἔτους 2021, οἱ ὥριμοι καί οἱ νεότεροι καί τά παιδιά θά συνεχίσουμε μέν νά “βλέπουμε μπροστά” μέ τά μάτια τῆς λογικῆς καί τῆς ραγδαίας προόδου, ἀλλά θά ἀρχίσουμε πάλι νά ἀγκαλιάζουμε μέ τό βλέμμα τῆς καρδιᾶς τίς ὁλοζώντανες ρωμαλέες μνῆμες, τά ἀπροσκύνητα ταπεινωμένα μνημεῖά μας, τά σύμβολα τῆς πολιτισμικῆς μας διάρκειας καί προσφορᾶς σέ ὅλον τόν κόσμο, τό ἅγιο κλέος τῆς ἐμπειρικῆς ἀμεσότητάς μας πρός τόν ἅγιο Τριαδικό Θεό τῆς ἱστορικῆς ἀποκαλύψεως “ἐν προσώπῳ Ἰησοῦ Χριστοῦ” (πρβλ. Β΄ Κορ. 4, 6-7).
Τί πιό τρανή ἀπόδειξη γυρεύουμε; Ἔχουμε τά “ὀστράκινα σκεύη” τῆς διαιώνιας χριστοφόρου ἑλληνικῆς μας πορείας πού, παρ᾽ ὅλες τίς ἐπιφορές τῆς ἱστορίας, δέν καταστράφηκαν, δέν μουσειοποιήθηκαν, ἀλλά ὑπάρχουν καί λειτουργοῦν στίς ἐνορίες τῆς Κωνσταντινούπολης καί ὅπου γῆς, στά Ἅγια Ὄρη καί στούς Ἁγίους Τόπους καί στά Ἅγια Προσκυνήματα καί στίς νέες Ἐνορίες καί στά νέα Μοναστήρια Ἀγγλίας καί λοιπῆς Εὐρώπης, Ἀμερικῆς καί Ἀφρικῆς, πού ὅλα ἐλεηθήκαμε νά τά “μοιραζόμαστε” μέ τήν Ἄκτιστη Ὑποστατική Σοφία τοῦ Πατρός, μέ τήν ἄφθαρτη Ἁγία Σοφία, μέ τό Δημιουργό καί Σωτήρα μας.
Ἀμύντορες διαμαρτυρίας στήν ἔσχατη ταπείνωσή μας
Πολλά στόματα καί πολύ περισσότερες καρδιές ξεκλειδώθηκαν γιά τήν παράφορη “τρέλλα” τῶν νεοκατακτητῶν τῆς Ἁγιασοφιᾶς, αὐτοῦ τοῦ ὁλοφώτεινου συμβόλου αἰώνων ἱστορίας, ἑνός ζηλευτοῦ οἰκουμενικοῦ λαμπροῦ πολιτισμοῦ θεανθρωπικῆς πίστης (δόμησης) καί τῆς ἀδούλωτης ζωντάνιας μας.
Ὅταν ἔκτιζε τό Ναό τῆς Ἁγίας Σοφίας ὁ Ἰουστινιανός τόν 6ο αἰ., ὅπως καί τήν περιώνυμη Μονή τῆς θεοφανείας τοῦ Σινᾶ (ἀντιστοιχία θεολογική), ὑφαιροῦσε βεβαίως πολλά ἀπό τήν οἰκονομική ὀλβοφορία τῆς αὐτοκρατορίας, ἑστίαζε ὅμως στήν αἴγλη καί τήν ἁλκή τήν πνευματική τῆς διαχρονίας της.
Ἔστηνε τό μνημεῖο τῆς θεολογίας καί τῆς σωτηριολογίας τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, τήν “καρδιά” τῆς χριστιανικῆς ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας, τῆς Ρωμιοσύνης.
Ποιός σώφρων, ποιός ἐπιστήμων, ποιός νοήμων στόν ―ὑποτίθεται― προοδευτικότατο 21ο αἰ. θά ἀποτολμοῦσε νά παραβλέψει τήν ὑφή καί τή λειτουργικότητα τῆς ἱστορικῆς “καρδιᾶς” ἑνός ὁλόκληρου πολιτισμοῦ μέ δεδηλωμένη ἀρχιτεκτονικά-φωτοτεχνικά-ψηφιδογραφικά αὐτήν τή μοναδική θεολογική καί ἀνθρωπολογική αἴγλη;
Οἱ κάθετες συλλογικές διαφωνίες τῶν Συνορθοδόξων συνιστοῦν ἄλλο ἕνα ἀπρόσμενο ὄφελος μέσα στήν ὁριακή μας ἀπόθλιψη.
Οἱ πιό εἰλικρινεῖς καρδιές εἶναι τά στελέχη τῆς Ρωμιοσύνης καί τά συμμέλη τῆς ἐκκλησιαστικῆς μας συνύπαρξης στό ἕνα σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Θεός τῆς ἀληθείας ἄς ἐπευλογεῖ τούς συναμύντορες τῆς ἔσχατης ταπεινώσεως τῆς Ἀδελφῆς (γιά μερικούς) καί Μητρός (γιά τούς περισσότερους) Ἐκκλησίας τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, αὐτό τό μεῖζον δῶρο τῆς χριστομιμησίας.
Ἀπό τίς δημόσιες ἐξηγήσεις καί τίς διεθνεῖς διαμαρτυρίες τους, ἀπό τίς ἐκκλήσεις καί τίς προτάσεις τους, ἀπό τίς ἐπιστολές συμπαράστασης στόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη καί τίς ἀφυπνιστικές ἀναλύσεις τους στό λαό τους, τεκμαίρονται πόσο τήν ἐμβίωσαν αὐτήν τήν ἔσχατη ταπείνωση γιά κάποιες δεκαετίες μερικοί (λιγάκι, ὅσο ἄντεχαν ἱστορικά) καί πόσο ἀκόμη τήν ἐμβιώνουν ἄλλοι στίς πιό ἀκραῖες σημερινές ἱστορικές ἐκδοχές της (διότι πράγματι ἀντέχουν ἀντί πάντων τῶν συνορθοδόξων τό ὑπέρ πᾶν μυστήριο τῆς θεοπρεποῦς ἀθλήσεως).
“Νῦν κρίσις τοῦ κόσμου ἐστίν. Νῦν ὁ ἄρχων τοῦ κόσμου ἐκβληθήσεται ἔξω (κι ἄς φαντασιώνεται πώς κερδίζει βηματισμούς στά Ἅγια τῶν Ἁγίων). Καί ἡ πρό αἰώνων Σοφία ἐν τῇ σαρκώσει τῆς ἐκκλησίας-σώματος, ἐάν ὑψωθῇ ἀπό τῆς γῆς (εἰσέτι ταπεινούμενη ἐπί τῆς γῆς), πάντας ἑλκύσῃ πρός Ἑαυτήν”.
Τό βλέπουμε ἀφενός στίς διακηρύξεις τῶν πολιτικῶν καί δημοτικῶν μας ἀρχόντων, τῆς Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν, τῆς Π.Ε.Θ. καί τῆς Ὀρθόδοξης Θεολογικῆς Ἀκαδημίας Κρήτης, τῶν ἑλλήνων ἐπιστημόνων διεθνοῦς εἴτε ἐνδοελλαδικοῦ κύρους, καί ἀφετέρου τῆς UNESCO, τοῦ Στέιτ Ντιπάρτμεντ, τοῦ Συμβουλίου τῶν ὑπουργῶν ἐξωτερικῶν τῆς ΕΕ καί μεμονωμένων πολιτικῶν προσώπων τῆς Εὐρώπης.
Ἀκοῦμε διατυπώσεις διαμαρτυρίας ἀκόμη καί Κούρδων βουλευτῶν, ἀκόμη καί τοῦ δημάρχου Κωνσταντινουπόλεως, ἀκόμη καί ἐμφιλοσόφων ἰσλαμιστῶν (ὅπως τοῦ ἰμάμη τοῦ Μιλάνου καί προέδρου τῆς Ἰταλικῆς Ἰσλαμικῆς Θρησκευτικῆς Κοινότητας καί τοῦ λόγιου ἰσλαμιστῆ, συγγραφέα καί φιλοσόφου Imran Nazar Hosein, ὁ ὁποῖος ἐκπροσωποῦσε γιά χρόνια τίς Ἰσλαμικές θρησκευτικές κοινότητες στή Νέα Ὑόρκη).
Οἱ “σύμμαχοι” τοῦ μετανεωτερικοῦ Διαφωτισμοῦ
Ὡστόσο, γιά ἄλλη μιά φορά οἱ τρανοί μας “σύμμαχοι”, δισέγγονα τοῦ μετανεωτερικοῦ Διαφωτισμοῦ (συνευρωπαϊστές καί ἄλλοι), προκρίνουν τούς χαμηλούς τόνους δηλώσεων χάριν τῶν ὑψηλῶν ἐξαγωγικῶν κερδῶν, τή διπλωματική ἀξιολόγηση δύο Νατοϊκῶν χωρῶν μέ κριτήριο τήν πλειοδοτική ἐμπορευματική προσφορά ἑκάστης, τήν ἐργαλειοποίηση τῶν προκλητῶν προκλήσεων τῆς Τουρκίας γιά τήν ἐξαναγκαστική φίμωση τῆς Ἑλλάδας στήν Ἑλληνική ἤ τήν Κυπριακή ΑΟΖ, τούς νεοτουρκικούς λεονταρισμούς ἐξαγωγῆς δημογραφικῆς ἀφομοίωσης κ.π.ἄ.
Καί ἐπιστρατεύονται πολύ ἥπιες ἀντιδράσεις, καθόλου πιέσεις, προκειμένου νά μήν ἀπωλεσθοῦν οἱ νεο-οθωμανικές ἀγορές πολεμικοῦ ὑλικοῦ, οἱ ἡγεμονίστικες διαχειρίσεις τεράστιων ὑδάτινων πόρων πρός τή Μέση Ἀνατολή, οἱ ἰσορροπίες μεταξύ Ἄπω Ἀνατολῆς, Βορρᾶ, ΕΕ καί Ἀμερικῆς (ΝΑΤΟ).
Σέ πεῖσμα τόσων ἱστορικῶν ἐγκλημάτων κατά τῆς ἀνθρωπότητος, στά ὁποῖα (ὅλως… παραδόξως) ἐνεχόταν σχεδιαστής ἐθνικιστικῆς μόδας ἡ αὐτή χώρα τῆς τωρινῆς Εὐρωπαϊκῆς προεδρίας ἐπί τῶν ἐξωτερικῶν, ἡ δέ διεθνής κοινότητα δέν βιάστηκε νά τά διαγνώσει ὡς φρικαλέες “γενοκτονίες”.
Ἀκόμη καί οἱ ἰσχυροί μας “ἀδελφοί” τοῦ βορρᾶ ἐπιδεικνύουν σαφῶς τήν πολιτική τῆς σκοπιμότητας, τόν πορισμό ἀνοικτῶν γραμμῶν “ἐπικοινωνίας” μέ τόν ἀγοραστικό ὀθωμανισμό τῆς Ἀνατολικῆς Μεσογείου.
Δεῖτε πρόσφατη δήλωση ἐκπροσώπου τῆς ρωσικῆς Προεδρείας: «Μπορῶ νά σᾶς πῶ ὅτι τά εἰσητήρια τῆς Ἁγίας Σοφιᾶς εἶναι ἀρκετά ἀκριβά. Δέν θά ὑπάρχουν εἰσητήρια τώρα καί ἡ εἴσοδος θά εἶναι δωρεάν. Οἱ τουρίστες μας θά ἐπωφεληθοῦν ἀπ᾽ αὐτό».
Τό πρόβλημα ὅμως δέν βρίσκεται στούς ξένους. Δέν ὠφελεῖ σέ τίποτε νά ἐχθροποιοῦμε τούς ἄλλους, οἱ ὁποῖοι στό κάτω-κάτω μηχανεύονται προδιαγεγραμμένες διεργασίες καί προσπορίζονται ἀνέκαθεν τά οἰκεῖα ὀφέλη, κι ἄς ὡραιολογοῦμε ὅλοι γιά τήν ἀνέφικτη Εὐρωπαϊκή ἑνοποίηση σέ βάθος.
Πῶς νά ἐπιστηρίξουμε τό οἰκουμενικό καί ἐθναρχικό μας κέντρο, ὅταν ἔχουμε γίνει ὑπαίτιοι τῶν ἐπάλληλων φθορῶν του μέσα σέ ἕνα μόλις αἰώνα;
Καί πῶς νά ὑποστηρίξουμε τήν ὑπερεθνική τουλάχιστον πολιτιστική ἀξία τῆς Ἁγιασοφιᾶς, ὅταν ἐπιβαρυνόμαστε μέ τόσες πρακτικές πολιτικῆς καί διεθνοῦς μειονεξίας (οἰκονομικῆς καί διπλωματικῆς);
“Τῆς δικαιοσύνης ἥλιε νοητέ καί μυρσίνη ἐσύ δοξαστική, μή παρακαλῶ σας, μή λησμονᾶτε τή χώρα μου” μεταφράζει σέ κραυγή ἐκ βαθέων ὁ ποιητής τό ρωμέϊκο καημό, τή νεοελληνική μας τεράστια εὐθύνη.
Πρίν στηθεῖ ἡ Κωνσταντινούπολη, εἶχε ἐκπνεύσει δημογραφικά καί πολιτικο-ηθικά ἡ ἀρχαία Ρώμη. Πρίν ἁλωθεῖ ἐπανειλημμένα ἡ Βασιλεύουσα, εἶχε ἁλωθεῖ ἡ ἀμυντική ἰσχύς τῆς αὐτοκρατορίας ἀπό ποικιλώνυμες ληστρικές ὑφαιρέσεις, ἀλλά κι ἀπό τήν πολιτικο-οικονομική ἀποδυνάμωσή της μέ τήν ἀποκεντρωτική τιμαριοποίηση τῶν ἐδαφῶν της.
Ἡ σημερινή ὁριακή δημογραφική ἀπορροή καί ἡ ἐπίσης ὁριακή οἰκονομική φθίση, σέ συνάρτηση μέ τή διαφυγή ἑκατοντάδων χιλιάδων νεοελλήνων στό ἐξωτερικό, μέ τήν ἀνεργία καί τίς ἀναμενόμενες νέες μαζικές ἀπολύσεις, μέ τήν οἰκονομική ἀπελπισία τοῦ ἐθνογενοῦς ἑλληνικοῦ πληθυσμοῦ καί μέ τήν κοσμοσυρροή μουσουλμάνων μεταναστῶν ἀσφαλῶς καί δέν μᾶς ἐπιτρέπουν “λεονταρισμούς”.
Ποιός θά μᾶς ὑποστηρίξει ἀπό τούς ἐνδοευρωπαϊκούς καί τούς διεθνεῖς ἰδιοτελομανεῖς; Καί ποιός θά ἐπισυντρέξει στόν ἐξωελλαδικό ἑλληνισμό καί τά ἱστορικά μας Πατριαρχεῖα;
Ἐξομολογήσεις εὐθύτητας
Ὅμως… Ὅμως, ὑπάρχουν κάποια ἀπελπιστικῶς θλιβερά δεδομένα πού ἐπιδοτοῦν τή μειονεκτική μας θέση.
Ὡς ἔθνος μᾶς ἐπέβαλαν σέ λίγες μόλις δεκαετίες μιά κάθετη πνευματική ἀκαταστασία, μιά ἀπορροή κάθε ἐθνικῆς συνειδητότητας. Οἱ ἐγκληματικές ἐκτρώσεις κατατρώγουν καί τό κορμί καί τήν ψυχή τῆς τωρινῆς Ἑλλάδας.
Σέ λίγες δεκαετίες ἴσως ἕνας νέος ἐθνικός ποιητής θά ἀποκλαίει ἀπελπισμένος τήν οἰκτρή μας ἐθνολογική κακομοιριά (“Μέ τίς οἰμωγές χιλιάδων/ ἐκτρωμένων μας παιδιῶν/ ἀπωλέσαμε ἀθλίως/ τήν πατρώα λευτεριά”).
Παρωθούμεθα καί ζοῦμε ὡσάν μουσουλμάνοι μέ μία νόμιμη γυναίκα καί πολλαπλάσιες ἐφήμερες σχέσεις, ἐνῶ ἀμνηστεύουμε τά πιό ἀκραῖα ἠθικά ἐγκλήματα. Ἀπό τήν ἀρχή τῆς οἰκονομικῆς κρίσης ―περί τῆς ὁποίας οἱ ἐπιτήδειοι ἦσαν προενήμεροι― φυγαδεύτηκαν στό ἐξωτερικό 400 δισ. εὐρώ (κατά τά δημοσιεύματα τοῦ Τύπου), ἐνῶ ἀφέθηκαν οἱ πολλοί νά λιμαγχονοῦν καί νά συνθλίβονται κυριολεκτικά (χιλιάδες οἱ αὐτοκτονίες).
Ἀπό πολλῶν δεκαετιῶν ἡ καλοπέραση, ἡ συμβατή μέ τούς διορισμούς στό δημόσιο καί μέ τά ψηφοθηρικά ἐργασιονομικά συνθήματα περί “δικαιωμάτων” καί παροχῶν (δόσ᾽ τα ὅλα), παρώθησε τή νεότατη Ἑλλάδα στήν ὑπογεννητικότητα χάριν τῆς καλοπέρασης.
Ποιό τηλεοπτικό κανάλι προκρίνει μόνιμες διαφημίσεις γιά τήν ἀλήθεια περί τίς ἐκτρώσεις καί ταινίες γιά τόν εὑρηματικό καί ὑποστηριζόμενο ἡρωισμό τῶν πολυτέκνων, ὥστε νά ἐμπνεύσει τούς τωρινούς Ἑλλαδίτες;
Οἱ παραδόσεις τῶν πατέρων μας καί ἡ ἱστορία τῶν ἐθνομαρτυρικῶν μεγαλουργιῶν μας ἀπέμειναν ἐξαίφνης μακρινές ἀναμνήσεις, ἐπιλογές μερικῶν πολιτιστικῶν συλλόγων, καημός ἀποκλειστικός τῆς ἐκκλησιαστικῆς ποιμαντικῆς.
Ἐξομοιωθήκαμε μέ τόν μεταδιαφωτιστικό τρόπο ζωῆς τῶν Εὐρωπαίων, χωρίς ὅμως μιά παράλληλη αὐστηρή διαπολιτική δημοσιονομική γραμμή καί ὀργάνωση τῶν πολιτικῶν μας “δυνάμεων” (διάβαζε “ἀδυναμιῶν”).
Μᾶς ἀπειλοῦν οἱ πάντες, ἀπό ἀνατολή κι ἀπό βορρά, προσβάλλεται ἡ ἱστορία καί τά σύμβολά μας, γίναμε πιόνια γιά παιχνίδια καί γελοιασμούς τῶν διεθνικῶν σχεδιασμῶν.
Κι ἐμεῖς συνεχίζουμε νά στέλνουμε τά παιδιά μας νά σπουδάσουν τήν πολιτική διαχείριση τῆς ἔρμης τῆς Ἑλλάδας μόνο στό ἐξωτερικό, νά παντρευτοῦν μέ ἀλλοεθνή, νά ἐπιδοτήσουν μέ τίς ἐλαχιστότερες ἐθνικές μνῆμες καί πόθους τίς καθ᾽ ἑαυτούς οἰκογένειες, νά ὑπηρετήσουν ἐργασιακά σέ ξένες ἑταιρεῖες καί νά γίνουν πρωτεύοντες στήν ἐλαχιστοποίηση τῆς ἐθνικῆς συνείδησης τῶν νεότερων γενιῶν τῆς πατρίδας μας.
Δέν τά παραλέω, ἀλλά κλαίω καί ἀποκλαίω τήν πατρίδα μου καί τούς συνέλληνες. Θέλετε συγκεντρωμένα συγκριτικά στοιχεῖα;
Ὁ προδιατελέσας πολιτικός διοικητής τοῦ Ἁγίου Ὄρους πολύτεκνος Κων. Λούλης, ἕνας σύγχρονος κληρονομικός μεγαλοβιομήχανος ἐντός καί ἐκτός Ἑλλάδος, ἀνατέμνει μέ ἀφοβία ρεαλισμοῦ καί φιλοπάτριδα ἀγωνία τίς ἱστορικές καί πολιτικο-οικονομικές φυσιογνωμίες καί τίς ἐξελίξεις τῶν 200 χρόνων τῆς ἐλεύθερης νεοελληνικῆς ἱστορίας (καί τῆς τελευταίας 50ετίας) στό περίφημο βιβλίο του “Η επιβίωση της Ελλάδας μέσα από διαδοχικά θαύματα (σελίδες ακμής και παρακμής της νεοελληνικής ιστορίας)”.
Ἀνάλογες γενικές κυρίως (καί καυστικές) συγκριτικές ἀναφορές καί ἀναλύσεις βλ. καί στό βιβλίο τοῦ γνωστοῦ ἐκπαιδευτικοῦ καί θεολόγου Δημήτρη Ἰ. Νατσιοῦ «…Εἴπαμε πρῶτα ὑπέρ Πίστεως καί ἔπειτα ὑπέρ Πατρίδος», πρόσφατη ἐπετειακή ἔκδοση τῆς Ἱ.Μητροπόλεως Πολυανῆς & Κιλκισίου (Κιλκίς 2019), σέ συνδυασμό μέ τίς πολλές σχετικές μελέτες-δημοσιεύσεις τοῦ μακαριστοῦ πρωτοπ. Γεωργίου Μεταλληνοῦ, Καθηγητοῦ τοῦ Ἐθνικοῦ Καποδιστριακοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν (ἀκόμη καί οἱ τίτλοι φανερώνουν τίς ἀλλοτινές ἀξιακές μας προτιμήσεις). Γιά τήν γενετική ἀκτινογραφία τῶν “ἐκπτώσεων” χρήσιμα ἀνακεφαλαιωτικά-συνοπτικά δεδομένα εὑρίσκει κανείς καί στή “Νεοελληνική Ἱστορία (1204-1940)” τοῦ Καθηγητῆ Κωνσταντίνου Α. Βακαλόπουλου, 1999, μέ ἐξαιρετικά εὔγλωττο προεισαγωγικό-ἀφιερωματικό ἀπόσπασμα ἀπό τόν Ἴωνα Δραγούμη.
Παλαιόθεν καί προπαντός μέ τή μεταπολίτευση, μέ διαρκῶς ἀπομειούμενες τίς ἐξοπλιστικές καί τίς δημογραφικές καί τίς βιομηχανικές-ἀναπτυξιακές μας ἄμυνες, τό νεοελλαδικό πολιτικό σύστημα πάσχει ἀπό “φοβικά σύνδρομα” καί ἀκολουθεῖ “πολιτικές κατευνασμοῦ”, σέ σημεῖο νά ἀπειλεῖται διαρκῶς ἡ κρατική μας ὑπόσταση καί νά βεβηλώνονται ἐκ παραλλήλου τά πιό ἐξάκουστα ἐκκλησιαστικά μας καί πολιτιστικά σύμβολα.
Καταντήσαμε εὐχείρωτοι στίς ἐπιλογές καί τίς ἐπιθυμίες τῶν ξένων γιά τή γεωστρατηγική δυναμική καί κυρίως ρευστότητα τῆς περιοχῆς μας.
Λησμονοῦμε ὅτι, ὅπως κάποτε συνυπογράψαμε ἀναντίρρητα τή διάλυση τῶν βορείων μας διακρατικῶν ἑνοτήτων, δέν ἀποκλείεται νά δώσαμε ἤδη ἀρκετά δείγματα καί νά μᾶς θεωροῦν ἐξίσου εὐχείρωτους ἀποδέκτες μιᾶς ἀναδιάλυσης τῆς Ἑλλάδος, μέ μοχλό τούς μετανάστες, μέ μοχλό τίς διοικητικές περιφερειακές μεγαλοκατανομές καί δέν συμμαζεύεται…
Καί ὅλην αὐτήν τή μειονεξία (μοναδική πολιτική σύγκλιση τῶν ἑκάστοτε κυβερνήσεων) τήν ἐπενδύουμε μέ ρητορισμούς περί ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, περί εἰρηνιστικῶν ἐπιλογῶν, περί ἀντιρατσισμῶν, περί σταθεροποιητικῆς… γεωπολιτικῆς παρουσίας κοκ.
Ἡ περιωπή μιᾶς διαπολιτικῆς συμφωνίας
Τί μᾶς ἀπομένει; Νά συμμαζευθοῦμε, νά λυπηθοῦμε τά αἵματα τῶν ἡρώων καί τούς τάφους τῶν πατέρων μας, νά στήσουμε μιά βιώσιμη κοινωνία γιά τά παιδιά μας καί τά ἐγγόνια μας.
Μέ θυσιαστικό διαπολιτικό ρεαλισμό συμφωνίας γιά τά στοιχειώδη, νά ἀλλάξουμε ἕνα γράμμα στή σημερινή ὁριακή πολιτική μας πραγματικότητα καί εὐρωπαϊκή συμμετοχή.
Μέ ἄλλο ἕνα διπλανό παράδειγμα τή χιλιοβασανισμένη δική μας Κύπρο, τή συρρικνωμένη κι ὅμως πολιτικο-οικονομικά ἀνανεωμένη, μέ σταθερή διαπολιτική ἀπόφαση νά ἀλλάξουμε σταδιακά τήν “ἐξάρτηση” τῆς πολιτικῆς μας σέ “ἐξάρτυση” προκοπῆς.
Τό τωρινό “χαστούκι” τοῦ φαντασιωμένου Ἐρντογάν, ἄς γίνει ἀφορμή πανεθνικῆς, κοινωνικῆς, πολιτικῆς, ἐκπαιδευτικῆς, ἐπαγγελματικῆς ἀνάνηψης, μέ προοπτική ἀλληλοπροσφορᾶς καί ἐποικοδόμησης τῆς Ἑλλάδας τῆς προόδου, τῆς εἰρήνης καί τῆς ἀνάκαμψης, τῆς λεβεντιᾶς, τῆς ἀρετῆς καί τῆς συνακόλουθης εὐλογίας τοῦ Θεοῦ.
Ὅσοι πονᾶμε τοῦτον τόν τόπο, ὅσοι ἐνδιαφερόμαστε γιά τό μέλλον τῶν παιδιῶν μας, ὅσοι δέν παραθεωροῦμε τά ἱστορικά μας διαχρονικά μνημεῖα, τίς ἀνοικτές μας ἐκκλησιές καί τά ἐξωκλήσια, τά ἐκπαιδευτήρια καί τά καθιδρύματα, ὅσοι σεβόμαστε τήν προσφορά τῶν μεγάλων εὐεργετῶν τοῦ γένους μας, τῶν ἡρώων καί τῶν μαρτύρων τῆς πίστεώς μας, τῆς ἀδιάκοπης ἱστορικῆς ἐπιβίωσης καί δημιουργίας 3000 καί πλέον χρόνων, νά γίνουμε ἐπιτέλους διαθέσιμοι γιά θυσίες συνεργασίας καί γόνιμης προσφορᾶς.
Πρός Θεοῦ, ὄχι στίς ἀποδομήσεις τῶν κοινῶν καί στίς ἰδιοτελεῖς ἀπολαυές.
Δέν μᾶς παίρνει ἄλλο νά ἀναβάλουμε τό μερίδιο τῆς συνευθύνης.
Νά τό καλοσκεφτοῦμε τελοσπάντων.
Ἄν κυβερνοῦσε μέ τή δική μας εἰσαγόμενη, καιροσκοπική καί εὐτελισμένη νοοτροπία ὁ Ἰουστινιανός, δέν θά μιλοῦσε ὁ κόσμος σήμερα γιά τήν Ἁγία Σοφία.
