Η Ευαγγελική Περικοπή αυτής της Κυριακής (Λουκά 14, 16 – 34 και Ματθ. 22,14), αναφέρεται στη παραβολή του Μεγάλου Δείπνου όπου ο Οικοδεσπότης καλεί όλους αυτούς που υποτίθεται ότι έπρεπε να προσκληθούν. Κι όμως αντί να ανταποκριθούν άμεσα για τη μεγάλη τιμή που τους κάνει ο Οικοδεσπότης να παραβρεθούν στο Μεγάλο Δείπνο, είναι προσκολλημένοι στις καθημερινές ενασχολήσεις τους. Αδιαφορούν και αρνούνται να παραβρεθούν στο Μεγάλο Δείπνο (‘αγρόν ηγόρασα», «ζεύγη βοών ηγόρα πέντε»,«γυναίκα έγημα¨)
Τότε ο Οικοδεσπότης εξοργισμένος στέλλει τους υπηρέτες του να καλέσουν όχι πλέον αυτούς που είχαν προτεραιότητα, αλλά εκείνους που η κοινωνία τούς περιφρονούσε. Άρχισαν να καλούν τους φτωχούς, τις χήρες και τα ορφανά, τους περιφρονημένους της κοινωνίας.
Το νόημα της Ευαγγελικής Παραβολής είναι ότι αυτοί που υποτίθεται ότι έπρεπε να ανταποκριθούν στη κλήση του Θεού να γίνουν μέλη της Βασιλείας του Θεού αρνούνται αυτοί τη δυνατότητα με τη προσκόλλησή τους στις ανθρώπινες κι υλικές ενασχολήσεις τους. Έτσι εσυνέβει στο παρελθόν με τους Εβραίους που όχι μόνο αρνήθησαν τον Χριστό, αλλά μάλιστα τον κατηγόρησαν και τον καταδίωξαν και τον σταύρωσαν. Το ίδιο εσυνέβει στον ιστορικό βίο της Εκκλησίας με τους αιρετικούς και τους σχηματικούς. Η Εκκλησία υπόφερε πάρα πολύ γιατί πλέον οι πιο επικίνδυνοι εχθροί της Εκκλησίας και της Ηγεσίας της προερχόνταν από ανθρώπους που επαρουσιάζοντο ως μέλη της, όπως πολλές φορές συμβαίνει και στην εποχή μας.
Με τη Παραβολή του Δείπνου της σημερινής Ευαγγελικής Περικοπής ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός μας καλεί όλους μας να εισέλθουμε στη Βασιλεία του Θεού. Κι όμως πολλές φορές παραμένουμε αδιάφοροι και ξένοι προς το μεγαλείο της κλήσεως του Θεού για την εν Χριστώ σωτηρία μας. Προσκολλημένοι στις υλικές μας ενασχολήσεις μένουμε μακριά από την κλήση του Θεού.
Η θετική μας απάντηση στη κλήση του Θεού εκφράζεται με τον τακτικό εκκλησιασμό μας, με την συμμετοχή μας στο έργο της Εκκλησίας μας κι ιδιαίτερα με τη συμμετοχή μας στο διδακτικό, το κατηχητικό, το φιλανθρωπικό και το ιεραποστολικό της έργο. Υπάρχουν άνθρωποι που όταν πρόκειται να πάνε για διασκέδαση, σταματούν να βλέπουν το ρολόϊ τους, όταν όμως πρόκειται να πάμε να εκκλησιασθούμε είτε αμελούμε είτε προτιμούμε τον ύπνο είτε προτιμούμε κάτι άλλο που έχει σχέση με τις υλικές μας ενασχολήσεις, όπως τα παραδείγματα που αναφέρονται στη σημερινή Ευαγγελική Περικοπή όπου ένας αρνήθηκε τη κλήση του Δείπνου γιατί αγόρασε χωράφι κι έπρεπε να πάει να το οργώσει, κάποιος άλλος είχε βόδια που ήθελε να τα περιποιηθεί, άλλος αρνήθηκε τη κλήση του Δείπνου γιατί ήταν νιόπαντρος. Μερικές οικογένειες μένουν στο σπίτι και δεν πάνε Εκκλησία γιατί πρέπει να μαγειρέψουν για τους επισκέπτες τους και άλλες πολλές δικαιολογίες για να απορρίψουν τη κλήση του Θεού για την Βασιλεία των Ουρανών. Κι οι περισσότεροι που πάνε για εκκλησιασμό, πάνε στη μέση ή στο τέλος για τα ιερά Μνημόσυνα και δεν καταλαβαίνουν ότι πρέπει να πάνε από την αρχή για να προσευχηθούν και για τους ζωντανούς και για τους εαυτούς τους και τις οικογένειες τους και για το κόσμο όλο. Η συμμετοχή μας στις ιερές ακολουθίες της Εκκλησίας μας αποτελεί τη πνευματική μας προετοιμασία για να συμμετέχουμε στη ζωή του Ιησού Χριστού και να ζούμε καθημερινά χριστιανικά, με ειρήνη, αγάπη, ηρεμία, αλληλοστήριξη και συνεργασία, χωρίς φωνές και καυγάδες και πονοκεφάλους και πανικό και καθημερινούς φόβους και αγωνίες και τρεχάματα.
Να ζούμε με δικαιοσύνη και αγάπη όπως ζούσαν οι άγιοι πριν τη Γέννηση του Χριστού, κι όπως θα ζουν αιώνια όσοι μετά τη Δευτερα παρουσία θα ζουν στο Παράδεισο, κι όπως ήδη ζουν οι άγιοι μας κι όσοι ζουν σύμφωνα με το Θέλημα του Θεού, ακολουθώντας με επιμονή τις Θείες Εντολές του Θεού διά το κοινό καλό, προστατεύοντας τον κάθε εμπερίστατο άνθρωπο και την ευαισθησία μας να προστατεύουμε το Περιβάλλον κι όλη τη Δημιουργία του Θεού χωρίς να τη μολύνουμε και να τη καταστρέφουμε. Κάθε αδικία στο συνάνθρωπο μας και στη Φύση είναι ασέβεια στο Θεό, γιατί ο κάθε άνθρωπος έχει δημιουργηθεί κατ’ εικόνα Θεού κι η όλη Δημιουργία είναι δώρο το Θεού για όλη την Ανθρωπότητα που πρέπει να τη σεβόμαστε και να τη προστατεύουμε.
Στην Ευαγγελική Περικοπή αυτής της Κυριακής με την Παραβολή του Μεγάλου Δείπνου ο Ιησούς Χριστός θέλει να μας πει ότι δεν υπάρχει καμμιά δικαιολογία που μπορούμε να επικαλεσθούμε στην άρνηση μας στη κλήση του Θεού να εισέλθουμε στη Βασιλεία του Θεού.
Για εκείνους που προσπαθούν να ζούν σύμφωνα με τις εντολές του Ιησού Χριστού και να προσεύχονται για τις οικογένειες τους και για όλους μας και για όλο τον κόσμο να ζει ειρηνικά, νοιώθουν χωρίς εκκλησιασμό όπως τα ψάρια έξω από νερό. Χωρίς τη βοήθεια του Θεού και τις πρεσβείες της Παναγίας μας και των αγίων μας τα κάνουμε θάλασσα παντού.
Όταν βρισκόμαστε στο μέσο τόσων κρίσεων, πολέμων, ασθενειών, κλιματικής αλλαγής, οικονομικών πιέσεων και άλλων δεινών, επιβάλλεται πραγματική μετάνοια και πνευματική ζωή με πιο πολλές ιερές ακολουθίες και μάλιστα καθημερινές, όπως προβλέπει και το Τυπικό της Εκκλησίας μας (Μεσονυκτικό, Όρθρος, Ώρες, Θεία Λειτουργία, Ώρες, Εσπερινός, Χαιρετισμοί της Παναγίας μας, Παράκκληση και Απόδειπνο). Πριν τα Χριστούγεννα κάνουμε το λεγόμενο Σαρανταλείτουργο, καθημερινά δηλαδή η τέλεση της Θείας Λειτουργίας όπου υπάρχει Ορθόδοξος Ναός. Δυστυχώς σε ελαχιστες. Στα Μοναστήρια οι θείες Ακολουθίες γίνονται κάθε μέρα, πολλοί όμως που είναι εκεί δεν εκκλησιάζονται. Χωρίς επιμονή και προσπάθεια στο πνευματικό αγώνα να μη περιμένουμε μεγάλα πνευματικά κατορθώματα. Είναι ως να πηγαίνουμε καθημερινά στο Γυμναστήριο για να μετέχουμε σε αθλητικούς αγώνες κι αντι να γυμναζόμαστε καθόμαστε στις κερκίδες παρακολουθώντας τους άλλους που γυμνάζονται, κι όταν μας καλέσει ο Κύριος για το Μεγάλο Δείπνο, δεν μπορούμε να τρέξουμε να προλάβουμε αυτούς που γυμνάζονται με τον ασκητικό πνευματικό καθημερινό αγώνα. Χωρίς την πνευματική μας τροφή την Θεία Κοινωνία είναι ως να νεκρώνουμε τη ψυχή μας κι αποκόβουμε την κοινωνία μας με το Θεό. Είναι ως να επιλέγουμε να περπατάμε καθημερινά με τα μάτια μας κλειστά.
Γι’ αυτό ο Απόστολος Παύλος στη σημερινή αποστολική περικοπή είναι πολύ σαφής πως πρέπει να ζούμε Χριστιανικά « όταν ὁ Χριστός, ποὺ εἶναι ἡ ζωή μας, φανερωθῇ, τότε καὶ σεῖς θὰ φανερωθῆτε μαζί του δοξασμένοι. Νεκρώσατε λοιπὸν ὅ,τι γήϊνον εἶναι μέσα σας, δηλαδὴ τὴν πορνείαν, τὴν ἀκαθαρσίαν, τὸ πάθος, τὴν κακὴν ἐπιθυμίαν καὶ τὴν πλεονεξίαν, ἡ ὁποία εἶναι εἰδωλολατρεία, ἕνεκα τῶν ὁποίων ἔρχεται ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ ἐπάνω εἰς τοὺς ἀπειθεὶς ἀνθρώπους.
Αὐτὰ ἀκολουθούσατε καὶ σεῖς κάποτε, ὅταν ἐζούσατε αὐτὴν τὴν ζωήν. Ἀλλὰ τώρα ἀποβάλατε καὶ σεῖς ὅλα αὐτά, τὴν ὀργήν, τὸν θυμόν, τὴν κακίαν, τὴν δυσφήμησιν, τὴν αἰσχρολογίαν τοῦ στόματος. Μὴν λέτε ψέμματα ὁ ἕνας εἰς τὸν ἄλλον, ἀφοῦ ἔχετε ἀποβάλει τὸν παλαιὸν ἄνθρωπον μὲ τὰς πράξεις του, καὶ ἔχετε ἐνδυθῆ τὸν νέον, ὁ ὁποῖος ἀνανεοῦται εἰς ἐπίγνωσιν κατὰ τὴν εἰκόνα τοῦ Δημιουργοῦ του.
Τώρα δὲν ὑπάρχει πλέον Ἕλλην καὶ Ἰουδαῖος, περιτμημένος καὶ ἀπερίτμητος, βάρβαρος, Σκύθης, δοῦλος, ἐλεύθερος, ἀλλὰ ὁ Χριστὸς εἶναι τὰ πάντα καὶ εἰς πάντας» (Κολασσαείς 3, 4 – 11).
Στη σημερινή Αποστολική Περικοπή ο Απόστολος Παύλος είναι σαφής για τη καθημερινή μας πορεία για να έχουμε την ελπίδα της εν Χριστώ σωτηρίας μας και για να ζήσουμε με το καλύτερο τρόπο και την εορτή των Χριστουγέννων κι όλων των σημαντικών εορτών του αγίου Δωδεκαημέρου .
