Γράφει ο π.Νεκτάριος Κάνιας
Κάποιος μου είπε ενοχικά ότι φοβάται.
– Και εγώ φοβάμαι του απάντησα.
– Και εσείς φοβάστε; Ρώτησε απορημένος:
– Νομίζω ότι δεν διαφέρουμε τόσο όσο νομίζουμε. Μονάχα στον τρόπο που τα αντιμετωπίζουμε. Και ίσως εσύ να έμαθες να αντιμετωπίζεις τον φόβο σου με καλύτερο τρόπο από εμένα.
– Μα εσείς είστε ιερέας.
– Που σημαίνει; Μήπως εξωγήινος;
– Οχι, άγιος… μου λέει χαμογελώντας με διάθεση να με πειράξει.
– Και οι άγιοι δεν φοβούνταν; Δεν επιθυμούσαν; Δεν πικραίνονταν; Δεν ένιωθαν μοναξιά; Τι ήταν, σούπερμαν;
Βλέπεις το ράσο μου να μοιάζει με κάπα του σούπερμαν;
Και σκάσαμε στα γέλια.
Ας μην το ξεχνάμε! Είμαστε άνθρωποι! Εχουμε πολλά κοινά συναισθήματα, επιθυμίες, πόνους, αγωνίες, ελπίδες. Ισως αν το θυμόμαστε αυτό συχνά, να μας κάνει πιο επιεικείς προς τον εαυτό μας και προς τους άλλους. Να τους φερόμαστε και να μάς φερόμαστε με αρχοντική αγάπη.
Λίγοι άνθρωποι φέρονται με σεβασμό αποδεχόμενοι τον εαυτό τους, με αρχοντική αγάπη που ξέρει να αγκαλιάζει με ελευθερία, δίχως να αγχώνει και να πνίγει… Γι’ αυτό και φέρονται με αγάπη και σεβασμό στην κάθε διαφορετικότητα. Λίγοι είναι οι «άρχοντες», και αυτοί πόνεσαν πολύ μέχρι να το μάθουν ή βρέθηκαν στο διάβα τους άλλοι «άρχοντες» που τους το δίδαξαν. Αγιος Πορφύριος, Αγιος Ιάκωβος, Αγιος Παΐσιος και τόσοι άγιοι είχαν αυτή την αρχοντική και μονάκριβη αγάπη, δίχως να σημαίνει αυτό ότι δεν έκαναν λάθη, ή ήταν τέλειοι. Αγωνίζονταν όμως σε αυτό τον δρόμο της μοναδικής και μονάκριβης αγάπης που ευωδίαζε άπλετη ελευθερία. Την αγάπη που συνοδοιπορεί με τον κάθε άνθρωπο στην πτώση του και την αδυναμία του. Ζηλεύεις ε; Δεν βρέθηκε και εσένα στο διάβα σου τέτοιος άνθρωπος, λες. Και όμως! Σκέψου μήπως βρέθηκε όχι ένας, αλλά πολλοί τέτοιοι πραγματικά ντυμένοι Βασιλιάδες που αγάπησαν τον εαυτό τους αρχοντικά. Αλλά εσύ με τα «μυαλά» που είχες τότε τους απαξίωσες. Τους «ζήλεψες», μα δεν θέλησες να τους μοιάσεις.
Ξέρεις κάτι; Οσο αρεστός και να προσπαθείς να είσαι, αν δεν είσαι ο εαυτός σου δεν θα σε αγαπήσει κανένας. Θα σε χρησιμοποιούν αλλά δεν θα σε αγαπάνε. Με τη συγκατάθεσή σου όμως… Ετσι; Εσύ τους αφήνεις να παίζουν παιχνίδια στην πλάτη σου. Θα είσαι ένα χρήσιμο εργαλείο των ναρκισσιστικών τους αναγκών. Και αυτός που σε αγαπά, ο Θεός, έχει μία βουβαμάρα που εκνευρίζει. Εχει μία ελευθερία που τσακίζει κόκκαλα. Μα αυτός είναι ο Θεός. Δεν περιορίζεται, για αυτό και δεν περιορίζει. Δεν επιβάλλεται, για αυτό και δεν επιβάλλει. Δεν ζητάει τίποτα, για αυτό και δεν απαιτεί. Είναι Αρχοντας ο Θεός, γιατί ο ίδιος αγαπά τον εαυτό του στις διαφορετικές του προσωπικές υποστάσεις και ταυτόχρονα τις μοιράζεται με όλους και όλα. Είναι ο ίδιος η αυτοαγάπη, όχι όμως η αυτοαναφορικότητα, αφού μοιράζεται αυτό που είναι δίχως να χάνει την ιδιοπροσωπία του και να μεταπίπτει σε κάτι που δεν είναι.
Ξεκίνα λοιπόν να τον μιμείσαι. Να αγαπάς τον εαυτό σου. Να τον σέβεσαι. Να τον ακούς. Να του μιλάς γλυκά και απαλά. Να τον προστατεύεις. Να τον φροντίζεις. Να τον «γνωρίζεις». Να του μάθεις να κοιτάει κατάματα τον εαυτό του, τον κόσμο και τον Θεό δίχως να ντρέπεται για τις ατέλειές του. Δώσε του θάρρος όμως‧ μην τον αφήνεις να ζει σε ψευδαισθήσεις. Μην τον αφήσεις να κλαψουρίζει ανεύθυνος σαν ένα παιδάκι κρυμμένο στο υπόγειο του φόβου και της ντροπής. Όχι, μην του χαριστείς καθόλου. Προσγείωσέ τον στην πραγματικότητά του. Και ας μην του αρέσει. Θα σε εκτιμήσει αργότερα. Να τον καθοδηγείς. Να τον τρέφεις με αληθινά αισθήματα. Παρηγόρησέ τον όταν πενθεί. Αγκαλιάσέ τον όταν πονά. Στηριξέ τον όταν απαγοητεύεται. Πες του έναν καλό λόγο. Μάθε τον να σε αποδέχεται και να σε αγαπά όπως είσαι. Δίχως τεστ και εξετάσεις. Δίχως να σου ζητάει ανταλλάγματα και επιτυχίες. Σκέψου πως πρώτα το κάνει για εσένα ο Θεός Πατέρας. Ο πραγματικός μας Πατέρας. Ο δικός σου και δικός μας. Ο Πατέρας που περιμένει να αναλάβεις την ευθύνη σου απέναντι στον ίδιο τον εαυτό σου. Να απαγκιστρωθείς από τους παιδικούς σου φόβους και να αρχίσεις να ζεις με ωριμότητα και ελπίδα το παρόν σου.
