Του Αλεξάνδρου Π. Κωστάρα
Ομότιμου Καθηγητή Νομικής Σχολής Πανεπιστημίου Θράκης
Η καμπάνα έχει μια σημαντική λειτουργία στη ζωή του Νέο-Έλληνα. Δεν χτυπάει μόνο για να καλεσει τους πιστούς στην Εκκλησία. Χτυπάει και για να μας ενημερώσει για όσα συμβαίνουν γύρω μας. Τα ορατά ή αόρατα από πολλούς στιγμιότυπα της ζωής μας. Του προσωπικού και του εθνικού μας βίου. Αυτό σε καθημερινή βάση γίνεται σήμερα αντιληπτό στις μικρές κοινωνίες των χωριών και των κωμοπόλεων. Η υφή του ήχου της καμπάνας μας παραπέμπει στο είδος του συμβάντος, για το οποίο μας ενημερώνει. Ο αργός, πένθιμος ήχος της μάς γνωρίζει σε χρόνο άμεσο και πολύ πιο γρήγορο από τις συνήθεις πηγές της πληροφόρησής μας ότι κάποιος από μάς «έφυγε». Η ξέφρενη κωδωνοκρουσία της σημαίνει συναγερμό για κάποιο κακό, μια φωτιά ή μια πλημμύρα, που έπληξε ξαφνικά την περιοχή. Ο αλέγκρος «χορός» που στήνει το γλωσσίδι στα τοιχώματα της καμπάνας μάς συνεγείρει στον εορτασμό του χαρμόσυνου γεγονότος που αναγέλλει: Την Ανάσταση του Κυρίου ή την «ανάσταση» του Έθνους μετά την φυγή των κατακτητών από την χώρα.
Πριν από λίγες ημέρες ακούσαμε πάλι τις καμπάνες να σημαίνουν. Ο ήχος τους γνωστός. Βαρύς και πένθιμος. Δεν ήταν αυτή τη φορά, για να μας ενημερώσουν για κάτι που δεν ξέραμε. Ήταν για να συμμετάσχουν στην θλίψη όλων μας, θλίψη του απανταχού Ελληνισμού – γι’ αυτό και ακούσθηκαν στα πέρατα της οικουμένης, όπου υπάρχουν Έλληνες Ορθόδοξοι – για τον εκ νέου βιασμό της Αγιά- Σοφιάς μας από τους «πολιτισμένους» βαρβάρους της εποχής μας. Αυτούς που τους κανακεύουν οι «μεγάλοι» του κόσμου και τους «πυροβολούν» με νερό-πίστολα ή άσφαιρα λόγια, για να τους φοβερίσουν! Κοροϊδία στη λογική και εμπαιγμός στις αξίες του πολιτισμού μας που υποτίθεται ότι υπερασπίζονται. Μιάς και δεν μπορούμε λοιπόν να κάνουμε τίποτε άλλο πέρα από τις κωδωνοκρουσίες, ας κρατήσουμε μέσα μας ιερή και αμόλυντη την Μητρόπολη της Ορθοδοξίας και ας αφήσουμε τους «πολιτισμένους» Αγαρηνούς να «σερβίρουν» στον κόσμο τους βαρβαρισμούς τους και τους «συνδαιτημόνες» τους να τους απολαμβάνουν. Και εμείς, ας φροντίσουμε να «στερέψουμε» τις «πηγές» των θρήνων από την «ταφή» του Ελληνισμού που απεργάζονται. Τώρα είναι ο καιρός να χτυπάμε καθημερινά και αδιάκοπα τις καμπάνες, για να προλάβουμε τους θρήνους που ο ήχος τους σηματοδοτεί. Εάν αδρανήσουμε, αύριο, όταν «ξεχειλίσουν» οι «πηγές» των θρήνων, θα είναι αργά. Δεν θα υπάρχει Έλληνας να χτυπήσει την καμπάνα, αν κάπου βρεθεί και αυτή.
Κωδωνοκρουσίες συναγερμού χρειάζονται πρωτίστως, για να σωθεί ο Ελληνισμός που χάνεται μέρα με τη μέρα. «Κατακλύζονται» οι παραδοσιακές αξίες του και «πνίγονται» από την «πλημμύρα» που προκαλούν τα «ρεύματα» του προοδευτισμού. Πώς να «βλαστήσουν» έτσι και να «καρπίσουν» στην Ελλάδα οι παραδοσιακές «καλλιέργειες» σε ένα «ορυζώνα» μηδενισμού και αθεΐας; Αν θέλουμε να αντισταθούμε στα φαινόμενα της αλλοτρίωσης, πρέπει να βάλουμε τις καμπάνες να μας κατεβάσουν όλους στα «χωράφια» μας, για να διαφυλάξουμε αυτά που «σπέρναμε» και «θερίζαμε» μέχρι τώρα. Και να μη σταματήσουν να χτυπούν, ώσπου να «αποξηρανθούν» τα «νερά» της «πλημμύρας», όπως ακριβώς γίνεται και με τις φωτιές στα δάση και στα χωράφια, από όπου δεν αφήνουν οι καμπάνες τους χωριανούς να φύγουν, αν δεν σβηστούν οι φωτιές. Δεν ωφελεί όμως να σώσουμε τα «χωράφια», αν ξεμείνουμε από «καλλιεργητές». Και για αυτούς είναι απαραίτητες οι κωδωνοκρουσίες. Όλοι βλέπουμε, πώς γερνάει και χάνεται σιγά-σιγά η Ελλάδα από την ατεκνία ή την ολιγοτεκνία. Και παρ’ όλα αυτά δεν κάνουμε τίποτε απολύτως, άρχοντες και αρχόμενοι. Είναι εφιαλτικοί οι αριθμοί που καταγράφουν την δημογραφική καμπύλη στην Ελλάδα και μας δείχνουν την πληθυσμιακή συρρίκνωση της χώρας, η οποία σε μερικές δεκαετίες δεν θα υπερβαίνει σε αριθμούς το μέγεθος της σημερινής Αθήνας! Παρακολουθούμε αδιάφορα το φαινόμενο, σαν εκείνον, ο οποίος βλέπει την φωτιά να καίει το σπίτι του και κάθεται με «σταυρωμένα χέρια». Και σαν να μη έφτανε αυτό ο καθένας από μάς μετατρέπεται σε «Ηρώδη» που σφάζει κάθε χρόνο 350.000 παιδιά στην Ελλάδα. Και «Ηρώδης» δεν είναι ασφσλώς μόνον αυτός που κρατάει το «μαχαίρι», αλλά και όσοι υποστηρίζουν το δικαίωμά του να σφάζει αθώες ψυχές. Δυστυχώς, εκείνοι που θα μπορούσαν να δώσουν το «φιλί της ζωής» στην Πατρίδα μας απορρίπτονται ως «απόβλητα» στους υπονόμους της ανυπαρξίας! Εδώ πια κι’ αν δεν χρειάζεται να χτυπούν δυνατά και αδιάκοπα οι καμπάνες, για να μας αφυπνίσουν από τον λήθαργο της αδιαφορίας.
Κωδωνοκρουσίες τέλος είναι απαραίτητες, για να μας ανεβάσουν όλους στις επάλξεις του χρέους, ώστε να υπερασπιστούμε την χώρα και την ταυτότητά μας από τους άοπλους μουσουλμάνους εισβολείς, οι οποίοι εδώ και αρκετά χρόνια έχουν εξαπολύσει την πολιορκία τους εναντίον μας και περιμένουν απλά να έλθει το πλήρωμα του χρόνου, για να μας αλώσουν ακόμη μιά φορά. Η άμυνά μας απέναντι στα σχέδια των μουσουλμάνων εισβολέων δεν είναι τα αντίποινά μας στον «βιασμό» της Αγίας Σοφίας από τους μουσουλμάνους της απέναντι όχθης. Είναι εθνικό χρέος. Και στην εκπλήρωση αυτού του χρέους δεν υπάρχουν συμψηφισμοί. Ούτε ολιγωρίες. Δεν πρέπει ωστόσο να λησμονούμε ότι όλα τα δεινά που έχει υποστεί ο Ελληνισμός από το 1453 και ενετεύθεν προέρχονται αποκλειστικά από τους μουσουλμάνους. Ας μη τους επιτρέψουμε να προσθέσουν σήμερα ένα άλλο ακόμη, εξ ίσου ολέθριο με τα προηγούμενα, επαναλαμβάνοντας – και μάλιστα χωρίς να χρειάζεται να γκρεμίσουν αυτή τη φορά τα τείχη της Βασιλεύουσας – το κατόρθωμα του Μωάμεθ του Β΄του Πορθητή. Χωρίς εμπάθειες λοιπόν, χωρίς μισαλλοδοξίες, χωρίς εκδικητική μανία, αλλά με σεβασμό σε αυτό που είναι και ευλαβούνται λοι εισβολείς, πρέπει το ίδιο ειρηνικά με την εισβολή τους στην χώρα να ανοίξουμε τις «πύλες» και να τους δείξουμε απλά τον δρόμο της εξόδου από αυτές,
