Γράφει ο π.Γεώργιος Δορμπαράκης
«Οταν συναναστρεφόμαστε ανθρώπους που ζουν κοντά στον Θεό, από τη συναναστροφή αυτή πηγάζει δύναμη που μας ελκύει με τέτοιον τρόπο, ώστε και εμείς να διψούμε την κατάσταση αυτή» (όσιος Σωφρόνιος του Εσσεξ).
Αυτός τον οποίο συναναστρεφόμαστε ασκεί πάνω μας, εν επιγνώσει ή όχι, μία ελκτική δύναμη που μας σύρει προς τη δική του κατάσταση. Μπορεί ο όσιος Σωφρόνιος να μιλάει εν προκειμένω για τη θετική διάσταση της συναναστροφής αυτής: ο άγιος άνθρωπος μάς «τραβάει» προς τον ουρανό, όμως το ίδιο ισχύει και αντιστρόφως – ό,τι γράφει και ο απόστολος Παύλος επαναλαμβάνοντας την παροιμία «φθείρουσιν ήθη χρηστά ομιλίαι κακαί» (διαφθείρουν τα καλά ήθη οι κακές συναναστροφές). Οπότε η παρέα μας, οι φίλοι μας δεν είναι άχρωμες ηθικές καταστάσεις. Αποκτούν βάθος σωτηριολογικό, που σημαίνει ότι σ’ έναν μεγάλο βαθμό εξαρτάται από αυτές και η καλή ή κακή σχέση μας με τον Θεό. Ας σκεφτούμε πόσο επιδρά στον ψυχισμό αλλά και την όλη συμπεριφορά του ανθρώπου το οικογενειακό του περιβάλλον, εκεί που ζει και αναπτύσσεται! Το περιβάλλον του αυτό εν πολλοίς τον καθορίζει, γι’ αυτό και γνωρίζουμε ότι ο Θεός μας δεν θα κρίνει το ίδιο εκείνους που μεγάλωσαν σ’ ένα θεοφιλές περιβάλλον, μ’ εκείνους που μεγάλωσαν κάτω από ένα άθεο καθεστώς.
Στην πραγματικότητα η ελκτική δύναμη ενός αγίου, για να επικεντρώσουμε στα λόγια του οσίου Γέροντα, είναι η δύναμη της χάρης του Θεού που αναπαύεται στην ύπαρξη του πιστού Του και «μαγνητίζει» κάθε έναν που πλησιάζει καλοπροαίρετα τον άνθρωπο του Θεού. Κι αυτό θα πει ότι όποιος συναναστρέφεται έναν άγιο, έστω κι ανεπίγνωστα έχει δημιουργήσει μία εσωτερική σχέση μαζί του, κάτι σαν συγγένεια, οπότε ο πλούτος της χάρης του αγίου μεταγγίζεται και στον ίδιο, ωθώντας τον να διψάσει κι αυτός τον Θεό, τον Οποίο «πίνει» και αναπνέει ο άγιος. Κι απόδειξη το γεγονός ότι δεν μπορούν όλοι να συναναστραφούν ανθρώπους του Θεού! Οπως το λέει και πάλι ο απόστολος: «Για άλλους ο χριστιανός είναι οσμή ευωδίας, για άλλους οσμή θανάτου». Ο,τι συνέβαινε και συμβαίνει βεβαίως και έναντι του Κυρίου Ιησού Χριστού: «Ούτος κείται εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών». Οι καλοπροαίρετοι άνθρωποι αποδέχονται τον Κύριο, οι κακοπροαίρετοι που η καρδιά τους είναι στραμμένη μόνο στα γήινα Τον αποστρέφονται. Αυτή δεν είναι και η επισήμανση του Ευαγγελιστή Ιωάννου για την άρνηση του Χριστού από μία μερίδα ανθρώπων; «Ηταν πονηρά τα έργα τους». Είναι κάποιος πονηρός, με την έννοια ότι δεν έχει καμία δίψα για τον Θεό και όλος ο εαυτός του είναι στραμμένος προς τα γήινα και τα σαρκικά; Αυτός δεν πρόκειται ποτέ να πιστέψει στον Κύριο και να ζήσει το θέλημά Του ως προσωπικό του θέλημα. Αυτός είναι και ο λόγος που ναι μεν ο Χριστός καλεί όλους τους ανθρώπους για να έλθουν κοντά Του, όμως «οι εκλεκτοί», οι λίγοι, είναι αυτοί που τελικώς ανταποκρίνονται – πόσο φαίνεται ότι η αθεΐα ως άρνηση και διαγραφή του Θεού από τη ζωή του ανθρώπου έχει πρωτίστως πρακτικό και όχι θεωρητικό χαρακτήρα! (Οι θεωρητικά άθεοι λόγω αναζήτησης και αμφιβολίας, εφόσον κρατούν κάποια ηθική καθαρότητα στη ζωή τους, εύκολα βρίσκουν τον δρόμο για τον Θεό).
Λοιπόν, χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή στην επιλογή των συναναστροφών μας – αποκαλύπτεται μ’ εκείνους και το δικό μας ποιόν και ο δικός μας χαρακτήρας και προσανατολισμός ζωής. «Αν θέλεις ν’ αποκτήσεις φόβο Θεού, πήγαινε και προσκολλήσου σε άνθρωπο που έχει φόβο Θεού» (Γεροντικό). Με όποιον κάνουμε παρέα, το ίδιο μ’ αυτόν γινόμαστε. Αλλά και αντιστρόφως! Εκείνοι που μας πλησιάζουν δέχονται τη δική μας επίδραση. Δεν αναδεικνύεται έτσι η τεράστια ευθύνη που έχουμε για την παρέα μας; Κι ιδίως όσοι σχετίζονται με τα νεαρότερα παιδιά – γονείς, εκπαιδευτικοί, κληρικοί! Δεν μας τρομάζει η δύναμη που εκλύεται τελικά από την ύπαρξή μας, ώστε να επηρεάζει και τους γύρω μας; Τυχαία ο λόγος του Θεού αποκαλύπτει μία από τις σκληρότερες πνευματικές πραγματικότητες, ότι δηλαδή εκείνος που θα σκανδαλίσει τους συνανθρώπους του, ιδίως δε τα μικρότερα αδέλφια του, είναι προτιμότερο να… αυτοκτονήσει από το να συμβεί κάτι τέτοιο; «Ουαί δι’ ου το σκάνδαλον έρχεται»! Μακάρι να βρίσκουμε στον δρόμο μας ανθρώπους του Θεού, ώστε μαζί τους να διψάμε την ευλογημένη κατάστασή τους. Κι ακόμη περισσότερο, μακάρι να γινόμαστε και να είμαστε εμείς οι άνθρωποι του Θεού, ώστε όποιοι μας πλησιάζουν ν’ αναπνέουν τη δική Του χάρη και δύναμη και ελευθερία!
