Γράφει ο Σταύρος Γουλούλης
Ο Καβάφης στο «Περιμένοντας τους Βαρβάρους» θέλει σε μία παρηκμασμένη Ρώμη αυτοκράτορα, σύγκλητο, λαό, να είναι ευπρόσδεκτοι για να της δώσουν «λύση». Στη μνημονιακή Ελλάδα ταιριάζει μία άλλη εκδοχή, αυτό που θεωρητικοί και εμπειρικοί στην πολιτική γίνονται πρόθυμοι να δακτυλοδείχνουν ορισμένους “βαρβάρους”, υποτονισμένους, μεγεθυμένους ή και φανταστικούς. Νομίζουν ότι συσπειρώνεται έτσι η κοινωνία. Η δικαστική λοιπόν καταδίκη των βαρβάρων της Χρυσής Αυγής διώχνει ένα μορμολύκειο, αν και πέφτει στα μαλακά χάρη σε ειδικές ρυθμίσεις στους νομικούς Κώδικες (καταγγελίες Κοντονή, Λαφαζάνη, Καραμπελιά, Κοέν, κλπ). Δεν πρόλαβαν να κάνουν κάτι πολύ σοβαρό, πλην του καημένου Παύλου Φύσσα και κάποιων μεταναστών. Είναι αποδεδειγμένο όμως ότι συνέφερε η παρουσία τους σε μερικούς. Χρόνια τώρα, μετά το 1974, βολεύονται να δακτυλοδείχνουν ως φασίστα ή χρυσαυγίτη κάθε άνθρωπο που έστω έχει μία δεύτερη άποψη για το καλό της χώρας. Επομένως προκύπτει ένα κενό: Σε ποιον θα απονείμουν τον ρόλο του μπαμπούλα; Τι αφήγημα θα δώσουν τώρα;
Αν δεν υπάρχει εχθρός, εφευρίσκεται. Το “εξιλαστήριο θύμα”, ο “φαρμακός”, τι άλλο να ήταν στις αρχαίες κοινωνίες; Ο ρόλος που αποδόθηκε αόριστα σε κάποιους φασίστες, τώρα στους Χρυσαυγίτες, θυμίζει στρατό όπου δακτυλοδείχονται παραπτωματίες για να εξασκούν τα “καψονόμουτρα” καλύτερα τους υπόλοιπους.
Η Χρυσή Αυγή ως κόμμα που σήμερα όλοι λιθοβολούν τελείωσε, αλλά κανείς δεν ασχολείται πώς αναπτύχθηκε [1980 κ.ε., πολιτικό κόμμα το 1993, δρώντας εναντίον μεταναστών, Αλβανών κ.λπ.], πώς με τα μνημόνια έδωσε βροντερό παρόν στη Βουλή, φέρνοντας νέο διχασμό ενώ θέριευε η οικονομική κρίση, την ώρα που το εκλογικό σώμα θα έπρεπε με γνώμονα τη σωτηρία της πατρίδας να περιορίσει ανούσιες ιδεολογικές διαφορές. Τότε εμφανίστηκαν υπερπατριώτες με τα «Εγέρθητω…!» (sic, ασφαλώς «Εγέρθητι»), ρωμαϊκούς χαιρετισμούς, το καπάκι στη χύτρα που κολαζόμασταν.
Κανείς “αρμόδιος” δεν εξήγησε πώς στήθηκε οικονομικά αυτό το κομματικό μόρφωμα. Ή τι σχέση έχει η ονομασία «Χρυσή Αυγή» με τη συνώνυμη αποκρυφιστική οργάνωση (Golden Dawn, ερμητικό τάγμα Ordo Hermeticus Aurorae Aureae, με δράση κυρίως στην Αγγλία, 19ος αιώνας-αρχές 20ού), ή ότι ο αλλότριος ακραίος εθνικισμός της -μη συμβατός με τον ελληνισμό- στηριζόταν σε ξένα πρότυπα.
Δεν ερμήνευσαν ποτέ ότι η ανάπτυξη της Χρυσαυγής σχεδόν σε τρίτη πολιτική δύναμη, αποτελεί ένα κακό σύμπτωμα της όλης παρακμής. Είναι ο πυρετός, αλλά τα μικρόβια είναι άλλα, πρόσωπα και πράγματα που υποβάθμισαν την Ελλάδα.
Ετσι παρέσυραν πατριωτικό κόσμο που δαπάνησε τις δυνάμεις του στο τίποτα. Υπήρξε τυχαίο; Την ίδια περίοδο Αλλοι ζητούσαν την απάλειψη της ταυτότητας της χώρας, οικονομικής, στρατηγικής, γεωπολιτικής… Ενόψει μεγάλων αποφάσεων (π.χ. Σχέδιο Ανάν Κύπρου, Μακεδονικό, μεταναστευτικό, μνημόνια, κ.ο.κ.) η έννοια του “εθνικιστή” (το “εθνικοσοσιαλιστή” απαλείφθηκε) χρησιμοποιήθηκε αποτελεσματικά. Οποιος μιλούσε υπέρ πατρίδος κατατασσόταν στους Χρυσαυγίτες. Ετσι έκαναν τη δουλειά τους. Αλλά ήδη η λέξη “φασίστας” στην Ελλάδα είχε πολλά επίπεδα, από τον νεοφασισμό 4η Αυγούστου, χουντισμό, έως τον αντικοινωνικό ατομικισμό. Την ίδια ώρα Αλλοι με παρελθόν (1943-1949) έμεναν στο απυρόβλητο, ακόμη και τρομοκράτες λ.χ. στο στόμα ποιητών, καλλιτεχνών!!! Οπότε λες γιατί;
Από τους χώρους αυτούς μέχρι σήμερα, όπου βρεθούν κι όπου σταθούν, χτυπούν ανελέητα μία ισχνή ακροδεξιά μειοψηφία χωρίς ρίζες στην κοινωνία μας, κι όχι τόσο αυτούς που ελέγχουν ένα κυρίαρχο οικονομικό σύστημα. Γιατί δεν βρίζουν άλλους, λ.χ. ανθρώπους με λευκά κολάρα; Κουβέντα δεν κάνουν για το συγγενές, οπωσδήποτε, οικονομικό πρόγραμμα κομμουνιστών και φασιστών, στηριγμένο στον έλεγχο της παραγωγής. Ιστορικά αν το δούμε, οι φασισμοί εκφράζουν μικροαστούς, αν η Αριστερά εξέφραζε προλεταρίους. Κανείς τους δεν εξήγησε με ορθολογικά κριτήρια τι σημαίνει Χρυσαυγή. Θα ήταν σαν να σκάλιζε τι την έφερε στην επιφάνεια…
Υπάρχουν όρια στη δαιμονοποίηση του αντιπάλου, του “εχθρού”; Aλλοι δίνουν το σύνθημα του μένους για τους φασίστες, άλλοι το αποτυπώνουν καλλιτεχνικά, όπως ο αδικοχαμένος, φιλειρηνικός όπως τον περιγράφουν, πλην όμως καίριος Παύλος Φύσσας, με ποίηση και μουσική (google, Στίχοι Killah P [killer του π(αρελθόντος!)] ιδίως το 4ο «Γ… τους» κ.ά.
Λόγος και αντίλογος έφεραν την ενέδρα, τον δολοφόνησαν Χρυσαυγίτες (18 Σεπ. 2013). Ως δημόσιο πρόσωπο, καλλιτέχνης, προχώρησε ακάλυπτος εκεί που οι πολιτικοί καλύπτουν τα νώτα τους. Εκείνοι διαθέτουν σωματοφύλακες, αλλά ψηφίζουν και νόμους για το φυλετικό μίσος. Σε όσους, ιδίως πολιτικούς, που ξιφουλκούν κατά της Χ.Α. ως συμπλήρωμα της ατζέντας τους και έστησαν άγαλμα στο θύμα -η κ. Βούλτεψη προέτρεψε την Εκκλησία να τον αγιοποιήσει!- ο αντι-φασισμός στην Ελλάδα παραμένει ένα προσεκτικά στημένο πολιτικό παιχνίδι!
Απόδειξη: οι καταδικασθέντες δεν χάνουν πολιτικά δικαιώματα, όπως καταγγέλλεται, χάρη στον “κύκλο” του κ. Τσίπρα με την όποια ανοχή της ΝΔ, πριν και μετά τη δολοφονία του Παιδιού! Αποδεικνύονται πόσο ρεαλιστικοί είναι οι στίχοι του Frendy Mercury (The Show Must Go On): “Another hero, another mindless crime. Βehind the curtain, in the pantomime”…
Αλλος ένας Ηρωας που προχωρώντας περισσότερο από εκεί που άλλοι ως “λογικοί” αποφεύγουν, πλήρωσε την τόλμη του. Τελευταία πράξη της αναβιωμένης τραγωδίας η μανούλα του να ζωντανεύει το άγαλμά του. Διπλή η απογοήτευση όλων, και γιατί τον έχασε και γιατί οι Χρυσοί «Βάρβαροι», όπως καταλήγει ο Καβάφης, ήταν ξεφούσκωτοι, μάλλον έγιναν ακορντεόν σε πολιτικό παίγνιο που αποδείχθηκε “σικέ”.
