Του π. Αντωνίου Χρήστου, εφημερίου του Ιερού Ναού Κοιμήσεως Θεοτόκου Δικηγορικών Γλυφάδας
Ανέκαθεν στον πλανήτη Γη και στην ανθρώπινη ιστορία υπήρχαν εξελίξεις, συγκρούσεις και ανακατατάξεις. Τα τελευταία χρόνια, όμως, αυτό το φαινόμενο είναι ακόμη πιο έντονο. Ο χρόνος των ανακατατάξεων είναι σχεδόν αστραπιαίος χάρη στα σύγχρονα μέσα μεταφοράς, αλλά κυρίως στα μέσα μαζικής επικοινωνίας και ιδιαίτερα στο Διαδίκτυο. Το σίγουρο είναι ότι η τεχνολογική εξέλιξη και πρόοδος έχει «ενώσει» τον κόσμο μας σε ένα παγκόσμιο χωριό και ό,τι συμβαίνει στη μία γωνιά του πλανήτη γίνεται γνωστό αμέσως και επηρεάζει, άμεσα ή έμμεσα, όλο τον κόσμο, μέχρι το τελευταίο σημείο του πλανήτη.
Ολα τα παραπάνω έχουν θετικές, αλλά και αρνητικές επιπτώσεις στον σύγχρονο άνθρωπο. Στα αρνητικά, που μας ενδιαφέρουν περισσότερο στο παρόν άρθρο, είναι αυτή η παγκόσμια αίσθηση της ανασφάλειας και της τρομοκρατίας που υπάρχει και συντηρείται σε όλο τον κόσμο, ιδιαίτερα από το κτύπημα κατά των Δίδυμων Πύργων της Νέας Υόρκης στις 11/9/2001. Από τότε είχαμε γεγονότα, ως αλυσιδωτές αντιδράσεις, με τον πόλεμο στο Ιράκ, που στην ουσία αναθέρμανε τα γεωπολιτικά-οικονομικά συμφέροντα των ισχυρών δυνάμεων στην περιοχή. Εξελίχθηκε επίσης σε παγκόσμια οικονομική κρίση και ανέδειξε το χαλιφάτο (ISIS) με τον πόλεμο στη Συρία, που έφερε το ραγδαίο μεταναστευτικό κύμα εκατομμυρίων ανθρώπων στην Ευρώπη. Μαζί με τους πρόσφυγες εισήλθαν και πολεμιστές του χαλιφάτου στην Ευρώπη, με συνέπεια το κτύπημα των τζιχαντιστών στο Παρίσι, στις 14/11/2015, με την αίσθηση ότι ακόμη είναι η αρχή…!
Από τα παραπάνω επιγραμματικά γεγονότα που αναφέραμε καταλαβαίνει κανείς ότι η βία γεννά βία, η ανασφάλεια φέρνει φόβο, ο φόβος αυξάνει τα μέτρα φύλαξης και τους ελέγχους, αλλά και πάλι αυτά δεν μπορούν να εξασφαλίσουν την εσωτερική ειρήνη και ηρεμία που έχει ο άνθρωπος -ή, μάλλον, είχε πριν ξεσπάσουν όλα αυτά.
Υπάρχει αντίδοτο σε όλα αυτά; Φυσικά και υπάρχει και έχει να κάνει με την αληθινή, την πραγματική πίστη στον Θεό. Ο πιστός άνθρωπος παύει να έχει κέντρο και σημείο αναφοράς μόνο τον εαυτό του. Στη χριστιανική πίστη έχει να κάνει με ένα πρόσωπο, τον Χριστό. Αυτός γίνεται το κέντρο της ύπαρξης, όπως πολύ χαρακτηριστικά αναφέρει και ο Απόστολος Παύλος: «Ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός» (Γαλ. 2, 20). Ο Χριστός λοιπόν, που είναι η Αγάπη (το τονίζουμε: όχι «έχει αγάπη», αλλά «είναι»), έλκεται και σκηνώνει σε ανθρώπους, που αντίστοιχα διαθέτουν φλεγόμενες από αγάπη-Θείο Έρωτα-Θείο Πόθο ψυχές. Όταν συμβαίνει αυτό, τότε, όπως τονίζει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στην Α’ Επιστολή του: «Φόβος ουκ έστιν εν τη αγάπη, αλλ᾿ η τελεία αγάπη έξω βάλλει τον φόβον, ότι ο φόβος κόλασιν έχει, ο δε φοβούμενος ου τετελείωται εν τη αγάπη» (Α’ Ιωάν. 4,18). Δηλαδή, σε μετάφραση, «Φόβος δεν υπάρχει μέσα στην αγάπη, αλλά η τέλεια αγάπη έξω διώχνει τον φόβο, γιατί ο φόβος έχει σχέση με την τιμωρία και αυτός που φοβάται δεν έχει τελειοποιηθεί στην αγάπη».
Η βαθιά πίστη στον Θεό φέρνει στον άνθρωπο βαθιά εμπιστοσύνη και την πεποίθηση πως ό,τι επιτρέπει ο Θεός αποτελεί μέρος του σχεδίου Του (Θεία Οικονομία), για να σωθώ και να παιδαγωγηθώ «εν Χριστώ». Γνωρίζουμε ότι ο Θεός δεν μας δίνει περισσότερη δοκιμασία από αυτή που μπορούμε να σηκώσουμε και που, κυρίως, ο ίδιος σήκωσε για εμάς πριν από εμάς. Όλα αυτά ισχύουν όταν και ο άνθρωπος δίνεται-ανοίγεται στον Θεό με όλη του την ύπαρξη, όπως λέμε στη Θεία Λειτουργία: «…εαυτούς και αλλήλους και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα».
Εμείς λοιπόν, οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα από όλα αυτά που συμβαίνουν ή θα συμβούν, γιατί ο Θεός μας είναι πιο ισχυρός από όλα αυτά. Ζούμε αυτή τη ζωή με το παράδειγμα των Αγίων και, μάλιστα, ιδιαίτερα των Μαρτύρων, που εφάρμοσαν την προτροπή του Αποστόλου Παύλου προς τον Τιμόθεο: «Συ ουν κακοπάθησον ως καλός στρατιώτης Ιησού Χριστού» (Β’ Τιμ. 2,3). Έχουμε λοιπόν τη συνείδηση ότι, και τη ζωή μας να μας αφαιρέσουν, την ψυχή μας δεν μπορεί να μας τη βλάψουν, γιατί ανήκει στον Χριστό και εκείνος μας διαβεβαίωσε: «Αλλ’ έρχεται ώρα ίνα πας ο αποκτείνας υμάς δόξη λατρείαν προσφέρειν τω Θεώ». (Ιωάν. 16, 2). Ας είμαστε λοιπόν πάντοτε έτοιμοι για το μαρτύριο είτε της συνειδήσεως στις σύγχρονες προκλήσεις, είτε του αίματος υπό την απειλή τώρα του ISIS. Και θα πει κάποιος ότι και οι τζιχαντιστές θυσιάζονται, αλλά υπάρχει μια βασική διαφορά: αυτοί αυτοπυρπολούνται για να βλάψουν άλλους, ενώ ο Χριστιανός μαρτυρεί από άλλους και, κυρίως, δεν βλάπτει κανέναν…!
