Της Σοφίας Χρήστου
Η οικονομική κρίση που υπάρχει στη χώρα μας δεν κάνει διακρίσεις. Πλέον, όλο και μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού οδηγούνται στην ανεργία, στη φτώχεια και στον κοινωνικό αποκλεισμό, με τους πιο αδύναμους να έχουν πληγεί περισσότερο. Από αυτή υποφέρουν ακόμα και καλλιτέχνες που έχουμε θαυμάσει είτε στη μικρή οθόνη είτε στον κινηματογράφο είτε στο θέατρο. Η Εκκλησία, αλλά και εθελοντές όμως, τείνουν χείρα βοηθείας σε όσους έχουν ανάγκη.
Οσο υπάρχουν άνθρωποι… Η φράση αυτή ταιριάζει απόλυτα στην περίπτωση του ιερέα του ναού του Αγίου Σπυρίδωνα στο Παγκράτι, π. Χρήστου Αργυρόπουλου, αλλά και δεκάδων ακόμα συνανθρώπων μας, που με περίσσευμα ψυχής βοηθούν όσο μπορούν ανθρώπους που έχουν ανάγκη.
Στον Άγιο Σπυρίδωνα Παγκρατίου το φιλανθρωπικό έργο ξεκίνησε το 1982 και σήμερα έχει εξαπλωθεί με τρόφιμα, ρουχισμό, φάρμακα, έπιπλα κ.λπ.
«Έχουμε καθημερινό γεύμα, που προσφέρουμε σε ιδιόκτητο χώρο, ο οποίος ονομάζεται Κέντρο Ενοριακής Αγάπης. Υπάρχουν 14 εθελόντριες, οι οποίες πηγαίνουν στις 7:30 και ετοιμάζουν το φαγητό της ημέρας και προσφέρουμε καθημερινά 50-100 μερίδες σε αστέγους, μοναχικά άτομα, ψυχικά αρρώστους, αποφυλακισμένους, χαμηλοσυνταξιούχους, απόρους», σημειώνει ο π. Χρήστος. Δεν υπάρχει περιορισμός στα συσσίτια, δηλ. δεν ζητά ο ιερέας, όπως σε άλλες ενορίες, εκκαθαριστικό κ.λπ.
«Όμως τόσα χρόνια στην ενορία, γνωρίζουμε κάθε περίπτωση ξεχωριστά. Μπορούμε να ελέγχουμε κάθε περιστατικό με διακριτικό τρόπο», αναφέρει ο ιερέας.
Υπάρχουν 14 εθελόντριες, οι οποίες πηγαίνουν στις 7:30 και ετοιμάζουν το φαγητό της ημέρας και προσφέρουμε καθημερινά 50-100 μερίδες σε αστέγους, μοναχικά άτομα, ψυχικά αρρώστους, αποφυλακισμένους, χαμηλοσυνταξιούχους, απόρους
Παράλληλα, προσφέρουν κάθε μήνα δέματα με τρόφιμα και λάδι σε 70-800 οικογένειες με τη βοήθεια της Αρχιεπισκοπής. «Πρόκειται για ανθρώπους που αισθάνονται άβολα στα συσσίτια, οικογενειάρχες που έχασαν τη δουλειά τους. Έτσι, δίνουμε γάλα διαρκείας, μακαρόνια, ρύζι, φακές, πελτέ και εγώ μοιράζω γύρω στα 500 κιλά λάδι».
Υπάρχουν, ωστόσο, και περιστατικά που αντιμετωπίζονται κατ’ εξαίρεση. «Ανάμεσα στον κόσμο υπάρχουν περιπτώσεις που ντρέπονται, “επώνυμοι” καλλιτέχνες σε μεγάλη ηλικία πλέον», λέει και προσθέτει: «Περαστικοί ζητούν μια μικρή βοήθεια για να πάρουν τα φάρμακά τους ή να πληρώσουν τους λογαριασμούς τους».
Δυστυχώς, όπως σημειώνει ο πατήρ Χρήστος, όσο περνούν τα χρόνια τόσο αυξάνονται οι ανάγκες των ανθρώπων. «Στον βαθμό που μπορώ βοηθάω. Η κρίση έχει επηρεάσει και την προσφορά των πολιτών, η οποία έχει μειωθεί αισθητά!», υπογραμμίζει ο ιερέας.
Η διαδικασία
«Είμαστε 14 κυρίες και ερχόμαστε για να μαγειρέψουμε. Εγώ μετέχω περίπου εδώ και δύο χρόνια», λέει η κυρία Αναστασία. «Ξεκινάμε 7.30 το πρωί, ετοιμάζουμε το φαγητό, πολλές φορές η προετοιμασία γίνεται και αποβραδίς, και ύστερα έρχονται οι άνθρωποι. Υπάρχουν και περαστικοί που ζητούν κάτι να φάνε. Μπορεί να αφιερώνουμε χρόνο, όμως για εμάς είναι πολύ ευχάριστο να προσφέρουμε στον συνάνθρωπο», σημειώνει η ίδια.
«Εγώ βοηθάω στο συσσίτιο μία φορά την εβδομάδα» λέει η κυρία Βασιλική και στέλνει μήνυμα σε όσους έχουν χρόνο και θέλουν να προσφέρουν «να πάρουν το θάρρος, γιατί έτσι η ζωή γίνεται ουσιαστική, παίρνουν χαρά και ηρεμία στην ψυχή τους».
Ιματιοθήκη
Στον Άγιο Σπυρίδωνα Παγκρατίου λειτουργεί, επίσης, εδώ και έναν χρόνο ιματιοθήκη, όπου διανέμονται ρούχα, παπούτσια, ακόμα και παιχνίδια για τα παιδιά. «Έχουμε αγοράσει έναν χώρο 30 τ.μ., προκειμένου να είναι τακτοποιημένα όλα. Υπάρχει μια εθελόντρια, η οποία είναι και κατηχήτρια, και βοηθά στη διανομή», αναφέρει ο ιερέας
«Έχω αναλάβει αυτόν τον χώρο, να τακτοποιώ τα ρούχα, να γίνεται διαλογή και να εξυπηρετώ τον κόσμο που έχει ανάγκη. Να τα διοχετεύουμε, βέβαια, και αλλού. Ήδη ετοιμάζουμε κουτιά να φύγουν για ορφανοτροφεία, τα παιδικά χωριά SOS κ.ά., ενώ ήδη έχουμε στείλει σε Αφρική, Αλβανία, έχουμε ντύσει ένα ολόκληρο χωριό στον Πύργο Ηλείας», λέει η εθελόντρια της ιματιοθήκης και ο ιερέας προσθέτει ότι «στη Σερβία με τις πλημμύρες έστειλα ένα φορτηγό 150 κιβώτια με έξοδα (600 ευρώ) δικά μας».
«Στην αρχή πολλοί ήταν αρνητικοί γι’ αυτήν μου την κίνηση, τώρα όμως, που βλέπουν ότι είναι αξιοπρεπές, είναι πολύ ευχαριστημένοι», καταλήγει ο ιερέας.
Η ιματιοθήκη λειτουργεί Δευτέρα, Τετάρτη και Παρασκευή από τις 10:30 το πρωί έως τις 12:30 το μεσημέρι. Επίσης, δίπλα σε μια αποθήκη έχουν συγκεντρωθεί έπιπλα και οικιακός εξοπλισμός για όποιον χρειαστεί οικοσκευές.
Το γηροκομείο
Το γηροκομείο ξεκίνησε τη λειτουργία του με αφορμή ένα περιστατικό. «Το 1985 βρήκα δύο ηλικιωμένες σε μια μονοκατοικία “πεθαμένες” από το κρύο. Έπειτα από μεγάλες προσπάθειες, καταφέραμε να φτιάξουμε το γηροκομείο. Τα εγκαίνια έγιναν το 1998».
Το γηροκομείο στεγάζεται σε ιδιόκτητο επταώροφο κτίριο της Εκκλησίας (υπόγειο, ισόγειο και 5 όροφοι). Στον 4ο όροφο υπάρχει Εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου, το οποίο έγινε δωρεά, προκειμένου οι οικότροφοι-ηλικιωμένοι να εκκλησιάζονται.
«Αυτήν τη στιγμή φιλοξενεί 20 ηλικιωμένους, ενώ έχουμε και 8 άτομα έμμισθο προσωπικό, που είναι απαραίτητο για τη λειτουργία του».
Ωστόσο, αβέβαιο είναι το μέλλον του Γηροκομείου Παγκρατίου, αφού, σύμφωνα με τον π. Χρήστο, «αντιμετωπίζουμε οικονομικό πρόβλημα. Ακόμα, όμως, τα καταφέρνουμε με τη βοήθεια του Θεού, με δωρεές και με θαύματα του Αγίου Σπυρίδωνα. Αλλά δεν ξέρω για πόσο ακόμη».
Αιμοδοσία
Ακόμη δύο φορές τον χρόνο (ανά εξάμηνο) διοργανώνεται εθελοντική αιμοδοσία.
«Κάθε φορά συγκεντρώνουμε 35 με 40 φιάλες. Συνεργαζόμαστε με το δημοτικό Νοσοκομείο “Ελπίς” και βοηθάμε όπου υπάρχει ανάγκη. Όχι μόνο ενορίτες, εξυπηρετείται πολύς κόσμος!», αναφέρει ο π. Χρήστος.
Tα φορολογικά βάρη, όμως, σύμφωνα με τον ιερέα, περικόπτουν τη δυνατότητα της ενορίας. Όπως χαρακτηριστικά λέει: «Οι δωρεές είναι στο ναδίρ και ο φόρος αυξήθηκε μαζί με τον ΕΝΦΙΑ και τον συμπληρωματικό. Το 2014 η Eφορία ζήτησε περισσότερα απ’ ό,τι είχαμε εισπράξει από ορισμένα ενοίκια!».
