Του Μητροπολίτου Καισαριανής, Βύρωνος και Υμηττού κ. Δανιήλ
Ο Ιησούς Χριστός δεν υπήρξε μόνο ο αγαθώτερος άνθρωπος που έζησε ποτέ πάνω στη γη (όπως φαίνεται στην παραβολή του καλού Σαμαρείτη Λουκά. ι΄, 25 – 37). Ήταν και ο τρυφερώτερος. Ήθελε και Του άρεσε να συγχωρεί. Αυτός ο Ίδιος ήταν αναμάρτητος. Αλλά η καρδιά Του επονούσε και εμάτωνε από αγάπη και συμπάθεια για κείνους που εξ αιτίας της αμαρτίας τους περνούσαν από σκληρές και δύσκολες ώρες.
Ο Ιησούς Χριστός δεν υπήρξε μόνο ο αγαθώτερος άνθρωπος που έζησε ποτέ πάνω στη γη (όπως φαίνεται στην παραβολή του καλού Σαμαρείτη Λουκά. ι΄, 25 – 37). Ήταν και ο τρυφερώτερος. Ήθελε και Του άρεσε να συγχωρεί. Αυτός ο Ίδιος ήταν αναμάρτητος. Αλλά η καρδιά Του επονούσε και εμάτωνε από αγάπη και συμπάθεια για κείνους που εξ αιτίας της αμαρτίας τους περνούσαν από σκληρές και δύσκολες ώρες.
Μια από τις ωραιότερες εικόνες ολόκληρης της Αγίας Γραφής, είναι εκείνη στην οποία βλέπουμε τον Ιησού να σκύβει με τρυφερότητα πάνω στη γυναίκα εκείνη την αμαρτωλή, που στο σπίτι του Σίμωνος του Φαρισαίου ήλθε με ένα αλαβάστρινο δοχείο με μύρο, στάθηκε πίσω… στα πόδια Του και κλαίγοντας τα έβρεχε με τα δάκρυά της και τα σκούπιζε με τα μαλλιά της, τα φιλούσε και τα άλειφε με το μύρο (Λουκά ζ΄, 36-50). Και στην γυναίκα είπε οι αμαρτίες σου συγχωρήθηκαν.
Το γεγονός, ότι ο Κύριός μας υπήρξε τόσο τρυφερός και συγχωρητικός απέναντι της αμαρτωλής εκείνης γυναίκας, αποτελεί κατά κάποιο τρόπο εγγύηση για το ότι Εκείνος το ίδιο τρυφερός και συγχωρητικός θα είναι και απέναντι, όλων των μαθητών Του που θα γονατίζουν ενώπιόν Του με ταπείνωση.
Και αν εμείς δεν έχουμε αμαρτήσει, όπως αμάρτησε η γυναίκα εκείνη πάντως, είμαστε αμαρτωλοί. Και για τον Θεό, η αμαρτία είναι αμαρτία.
Χωρίς αμφιβολία, είναι τόσο δύσκολο -ίσως μάλιστα δυσκολότερο- στον Θεό το να συγχωρήσει τις δικές μας τις ραφιναρισμένες, ευγενικές, καμουφλαρισμένες αμαρτίες, όσο και το να συγχωρήσει τις χονδροειδείς αμαρτίες των φτωχών εκείνων ψυχών, που ενικήθηκαν στον αγώνα της ζωής.
Δεν είναι μικρή παρηγοριά και ανακούφιση το να ξέρουμε ότι ο ΕΝΑΣ Εκείνος, μπροστά στον Οποίο θα σταθούμε και εμείς μια μέρα για να κριθούμε, είναι ένα τέτοιο Πρόσωπο.
Εκείνος είχε πλούσιο έλεος για τη γυναίκα αυτή και σε σχέση με ακριβώς εκείνη την πτώση της για την οποία χρειαζόταν το έλεός Του. Μπορούμε συνεπώς και εμείς να είμαστε βέβαιοι ότι Εκείνος θα κάνει έλεος και σε μας σε σχέση με τις πτώσεις μας, για τις οποίες θα έχουμε ανάγκη το έλεός Του.
Μήπως λοιπόν η τρυφερότης αυτή του Ιησού προς τους αδύνατους και ολιγόπιστους αποτελεί για μας ενθάρρυνση στο να εμμένουμε στις αμαρτίες μας; Ασφαλώς, όχι! Αυτή ακριβώς η τρυφερότης είναι εκείνο που πρέπει να μας κάνει να μισήσουμε με όλη τη δύναμη της ψυχής μας την αμαρτία, και να μας οδηγήσει στην ειλικρινή απόφαση να μην ξαναπέσουμε.
Και τί παρηγοριά και ανακούφιση για τους αγίους! Γιατί, όσο παράδοξο και αν φαίνεται αυτό, είναι αλήθεια: όσο πιστώτερα και σταθερώτερα περπατούμε πάνω στον δρόμο του Θεού, τόσο εντονότερα αισθανόμασθε την αμαρτωλότητά μας και την ανάγκη του ελέους Του. Αυτό υπήρξε πάντα το βασικό χαρακτηριστικό των πιο πιστών και πιο αγίων από τους δικούς Του.
