Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καισαριανής Βύρωνος και Υμηττού Δανιήλ
Το μήνα αυτό όλοι οι πιστοί ζούμε μέσα στο λειτουργικό χώρο και χρόνο της Εκκλησίας μας μια ιδιαίτερη ευκαιρία για να αντλήσουμε ευλογία και χάρη. Και μας προσφέρεται με την ύψωση και σεβάσμια προσκύνηση του Τιμίου Σταυρού του Κυρίου μας.
Προερχόμενοι «ούν μετά παρρησίας τω θρόνω της χάριτος, ίνα λάβωμενέλεον και χάριν εύρωμεν εις εύκαιρονβοήθειαν» (Προς Εβραίους δ΄ 16). Δηλαδή: «Με θάρρος το θρόνο της χάριτος του Θεού, για να μας σπλαχνιστεί και να μας δωρίσει τη χάρη του, την ώρα που τη χρειαζόμαστε». Πρέπει να γνωρίζουμε και να βιώνουμε το θείο και υπερφυές μυστήριο μέσα από το οποίο εξεπήγασε η σωτηρίας μας.
Τι σημαίνει για μας ο Σταυρός του Κυρίου Ιησού;
Αυτό το Πανσεβάσμιο Ξύλο, «ο περιέπουσι τάξεις Αγγέλων γηθόμεναι», έγινε το μέσο, ο τρόπος με το οποίο μας φανερώθηκε η αγάπη του Χριστού για μας. Δι’ αυτού μας δόθηκε η δυνατότητα να απολαμβάνουμε τη λύτρωσή μας. Κι αυτό αποτελεί μια χάρη και δωρεά του ΣταυρωθέντοςΣωτήρος Χριστού, που εκδηλώθηκε η άφατη θεία αγάπη.
Κανένας μας δεν μπορεί να συλλάβει πλήρως με το μυαλό του, πώς ήταν ο Ιησούς, όταν κρεμόταν στον Σταυρό…Ή μάλλον, όσο γίνεται κάθε πιστός που συσταυρώνεται με τον Χριστό αρχίζει να βιώνει αυτό το μυστήριο, το «από της έκτης ώρας έως ώρας ενάτης» της Παρασκευής εκείνης. Στο Πάθος ο Ιησούς σταμάτησε κάθε ενέργεια, κάθε δράση, κάθε προσπάθεια, δεν παρουσίασε ούτε μια κίνηση για να το αποφύγει, ούτε μια επιφύλαξη, αλλά όλα σώμα και ψυχή, καρδιά και νου, τα παρέδωσε στις φλόγες του απύθμενου Πάθους, που πλημμύριζε τα πάντα. Όλα τα έδωσε ο Ιησούς για να μας ελευθερώσει από μια ενοχή, που ήταν δική μας, και που την έκανε δική Του, που ετελείωσε με το θάνατό Του, χωρίς άλλη διέξοδο. Με το Πάθος έφθασε ο Κύριος ως εκείνα τα βάθη, από όπου η παντοδυναμία της Αγάπης δημιουργεί την Καινή Κτίση.
Ο Σταυρός του Κυρίου μας ως έκφραση της αγάπης Του για μας είναι μια πραγματικότητα. Κι η πραγματικότητα αυτή άλλαξε το παν. Με αυτή την πραγματικότητα ζούμε, εφ’ όσον ζούμε «κατενώπιον Θεού». Κι αυτό σημαίνει ότι η αγάπη αυτή του Σταυρωθέντος Χριστού για μας είναι το μοναδικό και βέβαιο στήριγμα στη ζωή μας. Τόσο βέβαιο που να μπορεί κανείς όχι μόνο να στηρίζει σ’ αυτό την ζωή του, αλλά και να πεθαίνει γι’ αυτό.
Η ζωή μας μέσα στην Εκκλησία μας μαθαίνει, πως αυτό το απόλυτα βέβαιο στήριγμά μας δεν μπορεί να είναι οι άνθρωποι, έστω κι αν αυτοί είναι οι πιο καλοί, οι πιο αγαπητοί κι οι πιο δυνατοί. Ούτε η επιστήμη, ούτε η φιλοσοφία, ούτε η τέχνη, ούτε άλλο τίποτε από όσα μπορεί να κάνει ο άνθρωπος. Ούτε η φύσις ή ο χρόνος ή …ακόμα ούτε γενικά «το θείον» ή και η Θεότης, γιατί όταν ανάψει η οργή του Θεού για την αμαρτία μας, πώς μπορούμε να ξέρουμε τι μας περιμένει αν δεν έχουμε το Χριστό; Βέβαιο στήριγμά μας είναι η αγάπη του Θεού, γιατί κι αυτή μας έγινε γνωστή μόνο με την μεσολάβηση της θυσίας του Χριστού. Αλλά και αν ακόμα υποτεθεί, ότι ήταν δυνατόν να γνωρίζουμε την αγάπη του Θεού χωρίς την μεσολάβηση του Χριστού, και πάλι δεν θα ήταν αυτό που ξέρουμε και ζούμε τώρα, επειδή η αγάπη μπορεί να είναι αμείλικτη και σκληρή. Και μπορεί να είναι τόσο πιο σκληρή, όσο είναι ευγενέστερη. Μόνο από τον Σταυρό του Χριστού μαθαίνουμε, πως η αγάπη του Θεού συγχωρεί και δέχεται τους αμαρτωλούς.
Ή μάλλον, τα απόλυτα βέβαιο στήριγμά μας είναι αυτό που αποκαλύφθηκε με λόγια από τον Κύριό μας και βεβαιώθηκε με την σταυρική Του θυσία: «και υπέρ αυτών εγώ αγιάζω εμαυτόν, ίνα ώσι και αυτοί ηγιασμένοι εν αληθεία» (Ιωάννου ιζ΄ 19).
