Του Μητροπολίτου Καισαριανής, Βύρωνος και Υμηττού κ. Δανιήλ.
1. Η μάχη και η νίκη
Στο Σταυρό ο Κύριός μας έδωσε την πιο σκληρή και αδυσώπητη μάχη και επέτυχε την πιο περιφανή νίκη. Ως ένδοξο πολεμιστή βλέπει τον Κύριό μας ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στην Αποκάλυψη (Αποκαλύψεως στ΄ 2). Συγκρούσθηκε με τον διάβολο και τον ενίκησε: “Ανέβηκε ψηλά, πήρε μαζί του αιχμάλωτους”, όπως πανηγυρικά διακηρύσσει ο απόστολος Παύλος (Προς Εφεσίους δ΄ 8). Αυτό προεφήτευσε ο Προφήτης Δαυΐδ (Ψαλμός ξζ΄ (ξη΄) 67, 19).
Ο Κύριός μας δεν νίκησε απλώς τον διάβολο, αλλά τον απογύμνωσε από κάθε δύναμη και εξουσία που είχε πάνω στις ψυχές των ανθρώπων και μάλιστα των δικαίων (Προς Ρωμαίους ε΄, 12-14).
Ο Κύριός μας προεφήτευσε την ολοσχερή εξουδένωση του διαβόλου και την αφαίρεση της εξουσίας του κατά τον λόγο Του: (Ιωάννου ιβ΄, 31).Ως πολεμιστή και εκδικητή του λαού Του παρουσιάζει ο Προφήτης Ησαΐας τον Κύριο μας (Ησαΐου ξγ΄ 1-6).
2. Η αιτία της νίκης
Ας δούμε γιατί νίκησε ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός.
α. Διότι δεν Τον εξουσίαζε ο αντικείμενός Του διάβολος. Είπε: “Γιατί ο κυρίαρχος του αυτού του κόσμου έρχεται να με θανατώσει, αν και δεν έχει πάνω μου καμία εξουσία” (Ιωάννου ιδ΄ 30).
Αυτό σημαίνει, ότι όταν σε εξουσιάζει ο διάβολος δεν μπορείς να τον πολεμήσεις, διότι κατά τον ισχύοντα πνευματικό νόμο: “Γιατί ο άνθρωπος γίνεται δούλος εκείνου από τον οποίο έχει νικηθεί” (Β΄ Πέτρου β΄ 19).
Ο Προφήτης Ησαΐας διευκρινίζει από τον όγδοο προ Χριστού αιώνα, ότι ο Κύριος δεν υπέστη το Πάθος τιμωρούμενος από τον Θεό ως αμαρτωλός και ασεβής: “Εβυθίσθη στον πόνο και την οδύνη, και εμείς στην πλάνη μας ενομίσαμε, ότι αυτός ευρίσκετο στην οδυνηράν αυτήν πληγή και συμφορά, επειδή ετιμωρείτο εκ μέρους του Θεού για δικές του αμαρτίες. Αυτός όμως,ετραυματίσθη για τις δικές μας αμαρτίες, εταλαιπωρήθη και υπέφερε για τις ανομίες μας. Παιδευτική τιμωρία έπεσεν επάνω του για την ιδικήν μας ειρήνη και σωτηρία. Χάρις δε στην πληγή εκείνου ημείς θεραπευθήκαμε” (Ησαΐου νγ΄, 5).
β. Διότι υπέμεινε αδιαμαρτύρητα, με καρτερία, τους πόνους του πάθους Του “άφωνος” (νγ΄ 7), κατά τον προφήτη Ησαΐα: “Με το παράδειγμά Του μας ενισχύει στον αγώνα για να αντιμετωπίσουμε τους πειρασμούς της ζωής κατά την παρήγορη διαβεβαίωση του αποστόλου Παύλου: “Έτσι, επειδή ο ίδιος υπέφερε και δοκιμάστηκε, μπορεί τώρα να βοηθήσει αυτούς που δοκιμάζονται” (Προς Εβραίους β΄ 18).
γ. Διότι το πάθος και ο θάνατός Του ήτο θυσία από αγάπη για τους ανθρώπους. Ο Κύριός μας νίκησε τον άρχοντα της κακίας με την αγάπη Του, με την φιλανθρωπία Του, όπως διδάσκει ο λόγος του Θεού: “ Τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε παρέδωσε στο θάνατο το μονογενή Του Υιό για να μη χαθεί όποιος πιστεύει σ’ αυτόν αλλά να έχει ζωή αιώνια ” (Ιωάννου γ΄ 16).
δ. Διότι ήτο θυσία από υπακοή και ταπείνωση, που τιμήθηκε από τον Θεό Πατέρα με την θεία δόξα. Ο Προφήτης Ζαχαρίας προφητεύει την απόφαση για την θυσία του Μονογενούς Υιού του Θεού ως εξής: “Ρομφαία ας υψωθή εναντίον των κακών ποιμένων μου και εναντίον κάθε κακού συμπολίτου μου, λέγει Κύριος ο παντοκράτωρ. Κτυπήσατε τους ποιμένας, διά να αποσπάσετε και γλυτώσετε από τα χέρια των τα πρόβατα. Εγώ δε θα επιφέρω βαρείαν και τιμωρόν την χείρα μου εναντίον ποιμένων ” (Ζαχαρίουιγ΄, 7).
Ο Κύριός μας, στον κήπο της Γεθσημανή κατά την υπερφυά προσευχή, παρεκάλεσε τον Θεόν Πατέρα: “Πατέρα μου, αν είναι δυνατό, ας μην πιώ αυτό το ποτήρι” (Ματθαίου κστ΄ 39). Τελικώς, όμως, υποτάχθηκε στη θεία βουλή και με ταπείνωση συγκατατέθηκε να θυσιασθεί με τους λόγους Του: “Πλην ουχ ως εγώ θέλω, αλλ’ ως συ” (Ματθαίου κστ΄ 39).
Ο Απόστολος Παύλος επισημαίνει τους σταθμούς της πορείας της κενώσεως του Υιού του Θεού από τον ουρανό στη γη, από την γη στον Άδη, από τον Άδη στην δόξα:
α. “Εν μορφή Θεού υπάρχων” (Προς Φιλιππησίους β΄ 6).
Με τους λόγους αυτούς ο απόστολος αναφέρεται στην ένδοξη προΰπαρξη του Υιού του Θεού.
β. “Εαυτόν εκένωσενμορφήν δούλου λαβών” (Προς Φιλιππησίους β΄ 6).
Με τους λόγους αυτούς και τους επόμενους αναφέρεται στην σάρκωση του Υιού του Θεού που ήταν αθάνατος και έγινε θνητός άνθρωπος. Αυτός είναι ο πρώτος σταθμός της κενωτικής πορείας Του.
γ. “Γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού ” (Προς Φιλιππησίους β΄ 8).
Αυτός είναι ο δεύτερος σταθμός της κενωτικής πορείας, η κάθοδος στον Άδη. Σκοπός της καθόδου Του στον Άδη ήταν να κηρύξει “τοις εν φυλακή πνεύμασι” (Α΄ Πέτρου γ΄ 19). Ο Χριστός είναι παράδειγμα ταπεινώσεως.
δ. Διότι ήτο θυσία για να θεμελιωθεί η ενότητα των ανθρώπων γύρω από το πρόσωπο Του και την δύναμη της θυσίας Του. “ Εγώ, όταν υψωθώ από τη γη, όλους τους ανθρώπους θα τους τραβήξω κοντά μου ” (Ιωάννου ιβ΄ 32).
Η έλξη της μεγαλειώδους θυσίας Του προσελκύει όλα τα πνεύματα κάτω από την σκιά του Σταυρού, επιδεικνύοντα την αληθινή πίστη και τις λάμπουσες αρετές που τα κοσμούν.
3. Το έπαθλο της νίκης
Σ’ ένα διάλογο που είχε ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός με τους Φαρισαίους, οι οποίοι αμφισβητούσαν την εξουσία Του πάνω στα δαιμόνια, αποκρούει την κατηγορία ότι με την δύναμη της δαιμονικής εξουσίας εκβάλλει τα δαιμόνια από τους ανθρώπους, με το επιχείρημα ότι εάν ο ένας δαίμονας πολεμεί τον άλλο τότε διαλύθηκε η εξουσία τους, και τους προβληματίζει,για να σκεφθούν μήπως συμβαίνει κάτι άλλο, δηλαδή, να εκβάλλει δαιμόνια με την δύναμη του Αγίου Πνεύματος ( Mατθαίουιβ΄ 28).
Γι’ αυτό, ο Ευαγγελιστής Ιωάννης διακηρύττει πανηγυρικά: “Να πως μπορούμε να νικούμε τον κόσμο: με την πίστη μας. Ποιος μπορεί να νικάει τον κόσμο; Μόνον όποιος πιστεύει πως ο Ιησούς είναι ο Υιός του Θεού ” (Α΄ Ιωάννου ε΄ 4-5).
