Μέ τόν Παρακλητικό Κανόνα τοῦ Ὁσίου Νικηφόρου τοῦ Λεπρού, λείψανο τοῦ ὁποίου φιλοξενεί ὁ Ἱερός Ναός μας, ἄρχισε ἡ 2η ἡμέρα τῶν ἀπογευματινῶν ἑορταστικῶν ἐκδηλώσεων μέ τήν ἐπωνυμία «ΔΗΜΗΤΡΙΑ 2021».
Ἀκολούθησε ὁμιλία τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Ναυπάκτου κ. Ἱεροθέου, ὁ ὁποῖος ἀνέπτυξε τό θέμα: «π. Ἰωάννης Ρωμανίδης, ἕνας μεγάλος θεολόγος τῆς Ἐκκλησίας».
Στήν ἀρχή τῆς ὁμιλίας του ἀναφέρθηκε στήν μεγάλη εὐλογία τοῦ Θεοῦ νά συναντήση στήν ζωή του ἁγίους Κληρικούς καί μοναχούς, ὅπως τόν ἅγιο Καλλίνικο Ἐπίσκοπο Ἐδέσσης, ὁ ὁποῖος τόν χειροτόνησε καί στόν ὁποῖον ἦταν ὑποτακτικός μέχρι τήν κοίμησή του, τόν ἅγιο Σωφρόνιο τοῦ Ἔσσεξ, τόν ἅγιο Παΐσιο καί ἄλλους. Εὐλογία Θεοῦ θεωρεῖ καί τήν γνωριμία του μέ τόν π. Ἰωάννη Ρωμανίδη. Ἔτσι μαζί μέ τίς μελέτες του στά ἔργα τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, βρῆκε στήν διδασκαλία τοῦ π. Ἰωάννου Ρωμανίδη τήν πεμπτουσία τῆς Ὀρθοδόξου διδασκαλίας ὡς ἐμπειρικῆς θεολογίας.
Στήν συνέχεια ἐπικέντρωσε τό ἐνδιαφέρον του στόν χαρισματικό καί μεγάλο θεολόγο π. Ἰωάννη Ρωμανίδη καί χώρισε τήν ὁμιλία του σέ δύο μέρη.
Στό πρῶτο μέρος παρουσίασε τά μεγάλα «προσόντα», ἤτοι τήν ἐκπληκτική εὐφυΐα καί χωρητικότητα διανοίας, τήν δυνατότητα πρόσληψης, ἔρευνας καί ἀφομοίωσης τῶν ὅσων μελετοῦσε καί τῆς σύνθεσής τους. Ἀκόμη μεγάλωσε μέσα στό καππαδοκικό – ρωμαίϊκο περιβάλλον τῆς οἰκογενείας του, ἀξιώθηκε νά ἔχη καλές σπουδές σέ ὅλα τά μεγαλύτερα ἐρευνητικά κέντρα τῆς Ἀμερικῆς, ὅπως στήν Θεολογική Σχολή Τιμίου Σταυροῦ Βοστώνης, στά Πανεπιστήμια Γέηλ καί Χάρβαντ, Κολούμπια, τήν Θεολογική Σχολή τοῦ Ἁγίου Βλαδιμήρου, ἔπειτα στό Θεολογικό Ἰνστιτοῦτο τοῦ Ἁγίου Σεργίου στό Παρίσι, στήν Γερμανία καί στήν Ἀθήνα. Εἶχε δέ μέντορα τόν π. Γεώργιο Φλωρόφκσι.
Τό σημαντικότερο εἶναι ὅτι ὁ π. Ἰωάννης Ρωμανίδης γνώρισε ἀπό κοντά τήν ἐμπειρική ἁγιορειτική θεολογία ἀπό τόν π. Θεόκλητο Διονυσιάτη, τόν ἅγιο Ἱερώνυμο Σιμωνοπετρίτη, τόν ἅγιο Ἰωσήφ τόν Ἡσυχαστή διά μέσου μαθητοῦ του, καί τόν ὅσιο Φιλόθεο Ζερβάκο.
Δίδαξε τήν ὀρθόδοξη Δογματική στήν Θεολογική Σχολή τοῦ Τιμίου Σταυροῦ Βοστώνης, στήν Θεολογική Σχολή τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, καί στήν Μπελεμέντειο Θεολογική Σχολή «Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός» στόν Λίβανο. Ἐπίσης, ἐκπροσώπησε τήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος σέ διαφόρους Θεολογικούς διαλόγους.
Στό δεύτερο καί σημαντικότερο μέρος τῆς ὁμιλίας του ἀνέλυσε τίς «βασικές θεολογικές θέσεις του».
Εἶπε ὅτι ὁ π. Ἰωάννης Ρωμανίδης ἦταν ὀρθόδοξος θεολόγος, ἀκολουθώντας τήν ἐκκλησιαστική παράδοση ὡς τήν μέθοδο τῆς ὀρθοδόξου θεολογίας, πού εἶναι ὁ ἡσυχασμός, καί τίς ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Δέν παρέδιδε μιά δική του θεολογία, ἀλλά τήν θεολογία τῆς Ἐκκλησίας. Μιλοῦσε γιά τήν θεολογία τῶν θεουμένων Προφητῶν, Ἀποστόλων, Πατέρων καί Ἁγίων, στούς ὁποίους ὑπάρχει ταυτότητα ἐμπειριῶν.
Παρουσίασε τρεῖς βασικές θέσεις του.
Ἡ πρώτη, τό τί εἶναι προπατορικό ἁμάρτημα. Ἀκολουθώντας τούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας τό προσδιόριζε ὡς τήν ἀπομάκρυνση τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τόν Θεό καί τόν σκοτασμό τοῦ νοῦ του μέ ὅλες τίς συνταρακτικές συνέπειες.
Ἡ δεύτερη θεολογική θέση του ἦταν τά σχετικά μέ τήν Ἀποκάλυψη τοῦ Ἀσάρκου καί Σεσαρκωμένου Λόγου. Στήν Παλαιά Διαθήκη ἐμφανιζόταν στούς Προφῆτες ὁ Κύριος τῆς Δόξης ἀσάρκως, καί στήν Καινή Διαθήκη, ὁ Κύριος τῆς δόξης ἐν σαρκί, Σεσαρκωμένος.
Ἔτσι, ἡ Ἐκκλησία εἶναι τό Σῶμα τοῦ Ζῶντος Χριστοῦ καί σέ αὐτό ἐντασσόμαστε μέ τά Μυστήρια καί τήν ἄσκηση. Ἑρμήνευε τήν χαρισματική ζωή στήν Ἐκκλησία μέσα ἀπό τίς Ἐπιστολές τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ἰδιαιτέρως τήν ἐπιστολή πρός Κορινθίους, ὅπου φαίνεται ἡ πρώτη «Ἀποστολική Θεολογική Σχολή».
Ἐπειδή ἡ Ἐκκλησία συνδέεται μέ τήν ἱστορία, γι’ αὐτό ἔβλεπε τήν ἀπόκλιση τῶν Χριστιανῶν ἀπό τήν Ἐκκλησία, ἀπό τήν θεολογία τῶν Προφητῶν, τῶν Ἀποστόλων καί τῶν Πατέρων, ὅπως ἔγινε μέ τήν λεγόμενη φραγκολατινική θεολογία. Μέσα ἀπό αὐτήν τήν προοπτική ὑπεγράμμιζε τήν ἀξία τῆς Ρωμηοσύνης, ὡς ἱστορικῆς καί θεολογικῆς ἀληθείας.
Ἡ τρίτη θεολογική θέση του εἶναι τά σχετικά μέ τόν «Παράδεισο καί τήν Κόλαση». Ἑρμήνευε τά θέματα αὐτά μέσα ἀπό τήν διδασκαλία τῶν Καππαδοκῶν Πατέρων καί ἄλλων Πατέρων ὅτι Παράδεισος εἶναι μέθεξη τοῦ Θεοῦ ὡς Φωτός καί Κόλαση εἶναι μέθεξη τοῦ Θεοῦ ὡς πυρός. Ἀκριβῶς γι’ αὐτό καί ἀπαιτεῖται ἡ θεραπεία τοῦ ἀνθρώπου μέσα στήν Ἐκκλησία, ὥστε ὅταν δῆ τόν Θεό νά μεθέξη τοῦ Φωτός καί ὄχι τοῦ πυρός.
Μέσα ἀπό τήν προοπτική αὐτή ὁμιλοῦσε γιά τήν κάθαρση, τόν φωτισμό καί τήν θέωση, καί ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι πνευματικό θεραπευτήριο.
Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου κ. Ἱερόθεος κατέληξε τήν ὁμιλία του λέγοντας ὅτι ὁ π. Ἰωάννης Ρωμανίδης ἦταν ἕνας πατερικός θεολόγος, εἶχε μιά ὁλοκληρωμένη ἐκκλησιολογία, βασισμένη στήν θεολογία τῶν θεουμένων, Ἀποστόλων, Πατέρων, ἡσυχαστῶν καί μαρτύρων. Ἦταν πράγματι μιά ἰσχυρή ἀντίδραση στήν σύχρονη θεολογική σύγχυση τῶν γλωσσῶν (θεολογική Βαβέλ), στήν «βαβυλώνεια αἰχμαλωσία» τῆς ὀρθοδόξου θεολογίας, ὅπως ἔλεγε ὁ δάσκαλός του π. Γεώργιος Φλωρόφσκι, στήν σύγχρονη θεολογική «ψευδομόρφωση», τήν «περιπλανώμενη θεολογία», πού εἶναι μιά «θεολογία μέ δεκανίκια».
Ἡ θεολογία πού δίδασκε ὁ π. Ἰωάννης Ρωμανίδης ἦταν μιά θεολογία τῆς καρδιᾶς τῆς Ἐκκλησίας, καί ὄχι μιά θεολογία σύγχυσης, γιατί ὅπως ἔλεγε πάλι ὁ πρῶτος διδάσκαλός του π. Γεώργιος Φλωρόφσκι, ἡ σύγχρονη «Ἀκαδημαϊκή ἐπιστημοσύνη» δέν ἀκούει τόν ρυθμό τῆς καρδιᾶς τῆς Ἐκκλησίας, γι’ αὐτό ἔχασε τόν δρόμο πρός τήν καρδιά. Σέ αὐτό φαίνεται ἡ μεγάλη ἀξία τῆς διδασκαλίας τοῦ μεγάλου αὐτοῦ χαρισματικοῦ θεολόγου τῆς Ἐκκλησίας μας, πού συνέδεε θεολογία μέ τήν ἱστορία, τόν ἡσυχασμό μέ τά Μυστήρια, τήν Πανεπιστημιακή ἕδρα μέ τόν μοναχισμό, τήν ἐσχατολογία μέ τήν ἐκκλησιολογία, τόν Ἄσαρκο μέ τόν Σεσαρκωμένο Λόγο.
Στή συνέχεια πραγματοποιήθηκε τό καθιερωμένο “Ἐνοριακό Ἀρχονταρίκι” ἐντός τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ, ὅπου οἱ ἀκροατές εἶχαν τήν εὐκαιρία νά ὑποβάλλουν ποικίλα ἐρωτήματα στόν Σεβασμιώτατο καί ἀντιστοίχως νά λάβουν τίς κατάλληλες ἀπαντήσεις.
Ἡ 2η μέρα ὁλοκληρώθηκε μέ τήν Κατανυκτική Ἀγρυπνία, στήν ὁποία λειτουργός καί ὁμιλητής ἦταν ὁ Πανοσιολογιώτατος Ἀρχιμανδρίτης π. Φιλούμενος Ρούμπης, Προϊστάμενος τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Δημητρίου Ὅπλων – Κάτω Πατησίων.
Έψαλαν οἱ Πρωτοψάλτες κ.κ. Μανώλης Ἀβραάμ καί Γεώργιος Σάββας.
