Του Γεωργίου Αθ. Τσούτσου
Μαθήματα ανθρωπισμού έδωσε ο ελληνικός λαός, και ιδιαίτερα οι απλοί άνθρωποι των νησιών και γενικότερα των παραμεθόριων περιοχών της χώρας μας. Οι Έλληνες συμπαραστέκονται στα κύματα των προσφύγων – μεταναστών, τα οποία η Τουρκία αποστέλλει συνειδητά προς τη χώρα μας, ανεχόμενη ταυτόχρονα και το φοβερό δουλεμπόριο εις βάρος τους. Η Τουρκία, αφού συνέβαλε στη δημιουργία του προσφυγικού προβλήματος, λόγω της πολιτικής της υπέρ της ανατροπής του καθεστώτος Άσαντ, διαπραγματεύεται πληθώρα θεμάτων εξωτερικής πολιτικής προκειμένου να συνεχίσει να φιλοξενεί τους πρόσφυγες στο έδαφός της. Οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης επιλεκτικά δέχονται εκείνους εκ των προσφύγων τους οποίους θεωρούν κατάλληλους για τις ανάγκες της οικονομίας τους, ενώ κλείνουν τα μάτια έναντι των υπολοίπων και εφαρμόζουν την ευρωπαϊκή νομοθεσία κατά το δοκούν. Η συμπεριφορά των Ευρωπαίων -σε επίπεδο όχι μόνο κυβερνήσεων, αλλά και πολιτών- συχνά είναι εχθρική και ρατσιστική έναντι των προσφύγων-μεταναστών. Αναμφίβολα, υπάρχουν σοβαροί εθνικοί κίνδυνοι στην περίπτωση κατά την οποία η Ελλάδα θα ανεχόταν τη δημιουργία πολυάριθμων και αλλόθρησκων μειονοτήτων στο έδαφός της ικανοποιώντας σκοτεινά κέντρα, τα οποία επιδιώκουν τον έλεγχο των Ελλήνων μέσω της αποδυνάμωσης της συνοχής της κοινωνίας τους.
Η συμπεριφορά των Ευρωπαίων -σε επίπεδο όχι μόνο κυβερνήσεων, αλλά και πολιτών- συχνά είναι εχθρική και ρατσιστική έναντι των προσφύγων-μεταναστών
Στην προσφυγική κρίση αναδείχθηκε ο ρόλος της Εκκλησίας εν γένει και της «Αποστολής» ιδιαιτέρως. Η «Αποστολή» παρείχε 53.872 μερίδες ζεστού φαγητού για σίτιση προσφύγων και μεταναστών στα κέντρα πρώτης υποδοχής της Χίου και της Σάμου, βάσει στοιχείων του Οκτωβρίου 2015. Αποκαταστάθηκαν εγκαταστάσεις ηλεκτροδότησης και γενικής υγιεινής και προστέθηκαν κινητοί κλειστοί λουτήρες και αποχωρητήρια. Προσφέρθηκαν, επίσης, δέματα έτοιμης τροφής, ατομικής υγιεινής για ενηλίκους και βρέφη, αδιάβροχα, υποστρώματα, υπνόσακοι κ.ά.
Το συνεχές ενδιαφέρον της Εκκλησίας για την «Αποστολή» τυγχάνει καθολικής αναγνωρίσεως. Στελέχη της «Αποστολής», όπως ο υπεύθυνος Διεθνούς Συνεργασίας, Δρ Βασίλειος Θ. Μεϊχανετσίδης, προβληματίζονται στο κατά πόσον θα ήταν απαραίτητο ή εφικτό να εξεταστεί το ενδεχόμενο δημιουργίας ειδικής δομής και προγράμματος αρωγής για Ελληνορθοδόξους και γενικότερα Χριστιανούς πρόσφυγες. Όπως είναι ευκόλως αντιληπτό, οι ως άνω πρόσφυγες χρήζουν ιδιαίτερης προστασίας, λόγω του γεγονότος ότι -υπό τις παρούσες δυσμενείς συνθήκες- αποτελούν εξαιρετικά ευάλωτη θρησκευτική και πληθυσμιακή ομάδα. Πράγματι, η συγκινητική εικόνα των Χριστιανών προσφύγων που εκκλησιάζονταν σε τοπική Εκκλησία της Ειδομένης, οι διηγήσεις τους για εχθρική συμπεριφορά από άλλους μετανάστες ή πρόσφυγες συνηγορούν υπέρ αυτού.
Δεν γνωρίζουμε ακόμη τι θα μπορούσε να γίνει για τη στήριξη των Χριστιανών της Συρίας και άλλων χωρών της Μέσης Ανατολής σε συνεργασία με τα πατριαρχεία και το υπουργείο Εξωτερικών αλλά και άλλους φορείς, που ενδεχομένως θα έδειχναν ενδιαφέρον. Τα πράγματα είναι ακόμη ρευστά, αν και η άρτι υπογραφείσα εκεχειρία στη Συρία είναι ένα πρώτο θετικό, έστω και ασταθές, βήμα. Απομένει, ασφαλώς, να αποδειχθεί εμπράκτως η θέληση της Τουρκίας να εφαρμόσει όσα υπέγραψε για τον έλεγχο της παράνομης διακίνησης των προσφύγων-μεταναστών και την επανεισδοχή τους στην τουρκική επικράτεια.
Οι τρομοκρατικές ενέργειες στην Ευρώπη και αλλού δεν πρέπει να θεωρούνται στοιχείο ισχύος των τρομοκρατών, αλλά μάλλον στοιχείο αδυναμίας, αφού βλέπουν να χάνουν έδαφος στα πεδία των μαχών και επιδιώκουν δι’ αυτού του τρόπου τη διάχυση της επιρροής τους. Από την άλλη πλευρά, οι τρομοκρατικές επιθέσεις στην Τουρκία ενισχύουν την πολιτική ανάμειξης της τελευταίας στη Συρία και αλλού, αφού πρόκειται για πρόβλημα «εσωτερικής ασφάλειας». Διευκολύνουν, επίσης, την επίσπευση και επιβολή λύσεων στην περιοχή, υπό το βάρος των πιέσεων της διεθνούς κοινής γνώμης. Αποτελεί όνειδος για τους ισχυρούς της γης η δημιουργία ενός παρόμοιου προβλήματος, όπως αυτό της Συρίας, λόγω ασυμφωνίας ως προς τις ζώνες επιρροής εκάστου. Άλλωστε, όπως γνωρίζουμε από τον Θουκυδίδη, μόνο διά της ισορροπίας δυνάμεων επιτυγχάνεται η ειρήνη. Αποτελεί, όμως, πλάνη, χείρονα της πρώτης, η διαιώνιση του προβλήματος.
