Του πρωτοπρεσβύτερου Δημητρίου Θεοφίλου, M.D, PhD Student EΚΠΑ
«Μη θησαυρίζετε υμίν θησαυρούς επί της γης, όπου σης και βρώσις αφανίζει και όπου κλέπται διαρύσσουσι και κλέπτουσι· θησαυρίζετε δε υμίν θησαυρούς εν ουρανώ, όπου ούτε σης ούτε βρώσις αφανίζει και όπου κλέπται ου διορύσσουσιν ουδέ κλέπτουσιν· όπου γαρ εστίν ο θησαυρός υμών, εκεί έσται και η καρδία υμών» (Ματθαίος 6:19-21)
Βρισκόμαστε μέσα σε μια κατάσταση «αληθινής» χρεοκοπίας πόθων, επιθυμιών, στόχων, ονείρων και οραμάτων, εξαρτημένων απόλυτα από το χρήμα και τα παράγωγά του, αφού χρεοκόπησε η εικονική, καταναλωτική ζωή μας. Και αυτό το σύμπτωμα αντί να μας ενεργοποιεί για μετάνοια, επιστροφή και αναγνώριση με αυτο-συναίσθηση των όποιων λαθών μας, αντίθετα, μας κορυφώνει τον εγωισμό και την αλαζονεία. Κάποιοι μιλούν για εθνική αξιοπρέπεια. Μα πόσο αξιοπρεπής μπορεί να είναι κάποιος που ζει εδώ και δεκαετίες με δανεικά, κάποιος που δεν παράγει σχεδόν τίποτε, κάποιος που δικαιολογείται μόνιμα μέσα στην Ιστορία, δίχως να ωριμάζει ποτέ και να αναλαμβάνει την προσωπική του ευθύνη για τα τεκταινόμενα;
Όταν η ζωή έχει καταντήσει να ερμηνεύεται μόνο με κοινωνικούς και οικονομικούς όρους, αυτό μπορεί να σημαίνει κατάντημα ψυχής και υπαρξιακό αδιέξοδο. Δυστυχώς, αυτό που έχουμε επιτρέψει να μας συμβαίνει εδώ και πολύ καιρό είναι η χρεοκοπία της ψυχής μας. Εκεί έχουμε πτωχεύσει. Από αγάπη, από ελπίδα, από συναίσθηση ευθύνης, από ωριμότητα, από κουράγιο για αγωνιστικότητα. Η ψυχή μας έχει στεγνώσει και όχι μόνο οι τσέπες μας, όπως θεωρούν πολλοί, που έχουν εγκλωβίσει τη ζωή τους σε οικονομικά εφήμερα νοήματα.
Η ψυχική χρεοκοπία έχει ως άμεσο αποτέλεσμα την οντολογική πτώχευση, πράγμα που σημαίνει ότι οι χρεοκοπημένοι ψυχικά δεν έχουν ούτε αναφορές, αλλά ούτε και υπαρξιακές αναγωγές σε κάτι ελπιδοφόρο, αναστάσιμο και αιώνιο. Όταν η ψυχή μας έχει αδειάσει από υπαρξιακό νόημα, τότε τον χώρο της καταλαμβάνουν διάφορα τοξικά υποκατάστατα, όπως είναι ο πλουτισμός, η ευδαιμονία, η λαγνεία της εξουσίας, η ομηρία σε καταστάσεις απόλυτου υλισμού και εφήμερων βεβαιοτήτων.
Ο θησαυρός του ανθρώπου δεν είναι το «κομπόδεμά» του ή η διατήρηση των όποιων υλικών, κινητών ή ακινήτων, «αγαθών» του δεν μπορεί να εμπεριέχεται σε μια στρεβλή και μερική, σωματική-βιολογική θεώρηση της ζωής. Γιατί, αν αυτό συμβαίνει, τότε μια τέτοια στάση απέναντι σε κρίσεις υλικού χαρακτήρα θα οδηγήσει τον άφρονα Νεοέλληνα σε απονενοημένα βήματα και καταστάσεις εκτός ελέγχου.
Οι συνεχείς χρεοκοπίες ψυχών αδειάζουν τη ζωή και την κοινωνία από πρόσωπα που θα είχαν πολλά να συνεισφέρουν και δημιουργούν τις κατάλληλες συνθήκες ώστε η καθημερινότητα να μετατρέπεται σε ζούγκλα, κόλαση, όπου κυριαρχούν η αγωνία και ο φόβος, δίχως τέλος. Όλα αυτά και πολλά άλλα συνιστούν τα εξαρτησιογόνα συμπτώματα ενός πτωματικού πολιτισμού και μιας απολιθωμένης κοινωνικοοικονομικής ζωής. Μιας ζωής δίχως ελπίδα, πίστη και αγάπη, ούτε καν προς τον ίδιο τον εαυτό μας. Είναι εξακριβωμένο ότι η αβεβαιότητα προκαλεί φόβο, ο φόβος πανικό και ο πανικός σπρώχνει προς την απελπισία και την απόγνωση. Καταστάσεις που είναι απόλυτα συναφείς με ανθρώπους που έχουν απολέσει το βαθύτερο, εσώτερο νοηματικό περιεχόμενό τους. Αποκτώντας υπαρξιακή παρουσία μόνο από το εύρος του καταναλωτισμού τους ή το μέγεθος της αλαζονικής αυθάδειάς τους.
Αν τολμούσαμε, αν μπορούσαμε ή αν θέλαμε κάποια στιγμή να θεωρήσουμε την τραγική πραγματικότητά μας κάτω από το ευαγγελικό φως, τότε θα διαπιστώναμε τα φρικτά σημάδια της χρεοκοπημένης ψυχής μας˙ τότε θα βρισκόμασταν ενώπιος ενωπίω με την αποτυχία μας, την πτώση και την κατάντια μας. Μα μόνο τότε θα ήμασταν, ίσως, σε θέση να επανεκκινήσουμε, κάνοντας μια νέα, μετανοημένη αρχή.
Οι πραγματικές υπαρξιακές ανάγκες μας είναι πολύ πέρα και μακριά από όλα αυτά για τα οποία προσπαθεί να μας πείσει ο μάταιος τούτος κόσμος, επιστρατεύοντας όλη την πανουργία και τα τεχνάσματα που διαθέτει και χρησιμοποιεί με επιτυχία τόσους αιώνες τώρα.
Η ανακεφαλαίωση της ψυχής μας θα γίνει όταν ξεμυτίσουμε από τη φυλακή του εγώ μας, ενός εγώ άρρωστου, θνησιγενούς και παθιασμένου
Η ευτυχία είναι απλή και τόσο δεδομένη όσο τα γυαλιά μας που βρίσκονται πάνω στη μύτη μας, ενώ εμείς ψάχνουμε αγωνιωδώς να τα βρούμε. Η ανακεφαλαίωση της ψυχής μας θα γίνει όταν ξεμυτίσουμε από τη φυλακή του εγώ μας, ενός εγώ άρρωστου, θνησιγενούς και παθιασμένου, που μας τραβά προς τα κάτω, που μας απομυζά, σαν μεταστατική νεοπλασία, από όλη μας την ικμάδα, τη ζωή και την ελπίδα.
Για να μην πτωχεύσουμε από τη μοναδική αληθινή περιουσία που έχουμε, και αυτή είναι η ψυχή μας, για να μη χάσουμε τον θησαυρό της Βασιλείας του Θεού, την ανεκτίμητη περιουσία της αναστάσιμης ζωής, καλούμαστε να συνειδητοποιήσουμε την ατομική μας μηδαμινότητα, τον περιορισμένο χρόνο ζωής που έχουμε (με όρους αιωνιότητας) και τον τρόπο που προσεγγίζουμε τους ανθρώπους και τις διαδραματιζόμενες καταστάσεις.
Η βιολογική ζωή είναι πρόσκαιρη, είναι διανυκτέρευση στο πανδοχείο του κόσμου. Ετσι, σε ό,τι ποιότητας δωμάτιο και αν κοιμηθείς, ό,τι ποιότητας και αξίας φαγητό και αν φας, πρόκειται αποκλειστικά για μία και μόνη διανυκτέρευση, έστω και κάτω από τους καλύτερους βιοτικούς όρους.
Η ΖΩΗ είναι ΑΛΛΟΥ και εκεί καλείται ο άνθρωπος να θησαυρίσει τους όποιους πνευματικούς θησαυρούς έχει αποκτήσει. Εκεί που δεν κινδυνεύουν ούτε από κλέφτες, νόμιμους ή παράνομους, ούτε από σκόρο ή σαράκι.
