Του Δημητρίου Π. Λυκούδη, θεολόγου – φιλόλογου, υπ. δρος Πανεπιστημίου Αθηνών
Ο αρχαίος Έλληνας ποιητής Βακχυλίδης, λίγο πριν εξοριστεί από την πόλη Ιουλίδα της νήσου Κέας, την πόλη όπου γεννήθηκε και ανδρώθηκε, και πριν εγκατασταθεί στην Πελοπόννησο, αφού πρώτα πέρασε και από τον Σικελό τύραννο, τον Ιέρωνα των Συρακουσών, είχε εμπνευστεί δύο ποιήματά του, από τα καλύτερα διατηρημένα, από τον μύθο του Αθηναίου ήρωα Θησέα. Σε ένα από αυτά περιγράφει τη σύγκρουση-πρόκληση ανάμεσα στους Θησέα και Μίνωα, πάνω στο πλοίο που τους μετέφερε στην Κρήτη, και περιγράφει το υποβρύχιο ταξίδι του Θησέα, αφού έπεσε στη θάλασσα, και την υποδοχή της Αμφιτρίτης: «Και το καράβι αρμένιζε με του βοριά την αύρα και της Αθήνας τα παιδιά, πώς πήδησε στη θάλασσα, δάκρυα εχύναν μαύρα και κλαίαν την τύχη τη βαριά» (1).
Δακρυσμένοι και σήμερα οι μαθητές, κάποιοι εκπαιδευτικοί και οι γονείς στο άκουσμα της αλλαγής του τρόπου διδασκαλίας του μαθήματος των Θρησκευτικών σε όλες της βαθμίδες της δημόσιας εκπαίδευσης. Το πιλοτικό πρόγραμμα σπουδών, αφού «δοκιμάστηκε» κατά την άποψη των ιθυνόντων «επιτυχώς», από την τρέχουσα σχολική χρονιά θα εφαρμοστεί στις σχολικές αίθουσες και θα έχει απώτερο στόχο να «μεταμορφώσει» παντελώς τον ομολογιακό χαρακτήρα του μαθήματος των Θρησκευτικών σε θρησκειολογικό! Ήδη ετοιμάζονται τα νέα σχολικά εγχειρίδια για να συμπλεύσουν με την ως άνω «καινοτόμα» και πολλά υποσχόμενη πρωτοβουλία που ευαγγελίζεται ένα «Νέο Σχολείο» στο αύριο των ελληνικών και ευρωπαϊκών εξελίξεων!
Μόνο που οι ιθύνοντες και πρωτοστάτες της παραπάνω πρωτοβουλίας λησμονούν την πάλαι ποτέ κοινωνική ευαγγελική ιαχή «Φωνή λαού, οργή Θεού». Λησμονούν ότι γεννήθηκαν, πατούν, κινούνται και ανδρώνονται στην κοιτίδα του ευρωπαϊκού πολιτισμού, στην πρωτεύουσα της Ευρώπης, στον πάλαι ποτέ και εσαεί λύχνο της παγκόσμιας, απ’ αρχής των αρχαίων προγόνων μας Ελλήνων, Δημοκρατίας, στη χώρα των αγίων και ηρώων, στον αγιασμένο ελληνικό τόπο, που ευωδιάζει σε όσους δύνανται ακόμη και σήμερα να οσφραίνονται χώμα άγιο και ελληνικό, ποτισμένο με αίμα νωπό οσίων και αγίων, ποτισμένο με αίμα ηρώων «υπέρ πίστεως και πατρίδος αγωνισαμένων και ηρωικώς πεσόντων».
Εμπίπτει, ως λέγουν, στη σφαίρα του προσηλυτισμού η «υποχρεωτική» και ομολογιακή χροιά στον τρόπο της διδασκαλίας του μαθήματος των Θρησκευτικών! Στην αγιασμένη Ελλάδα, στη χώρα όπου σχεδόν το 98% θρησκεύει και ακολουθεί συνειδητά την Ορθόδοξη Χριστιανική Πίστη! Και ερωτώ: Είναι προσηλυτισμός η αποδοχή και διάπυρη επιθυμία της συντριπτικής πλειονότητας του ελληνικού πληθυσμού να διδαχθούν τα ελληνόπουλα τον Ιησού Χριστό και την Ελλάδα και δεν είναι προσηλυτισμός «απιστίας και αθεΐας» να αναγκάζετε να ελληνόπουλα να αποποιηθούν την επίσημη θρησκεία της χώρας τους, μήπως και «ενοχληθεί» το 1,5%-2% των ετερόδοξων μαθητών, που πλέον, κατοχυρωμένα και αποδεδειγμένα, δύναται να κάμνει χρήση του εκπαιδευτικού δικαιώματος της απαλλαγής από τη διδασκαλία του εν λόγω μαθήματος; Έχετε την αντισυμβατικότητα της πίστης «ραμμένη» στα κοστούμια σας και ευελπιστείτε να μεταποιήσετε τον ευαίσθητο χώρο της Παιδείας σε χώρο απαλλαγμένο, ως υποστηρίζετε, από τα συνηθισμένα, τα ειωθότα, τα τυποποιημένα! Η Παιδεία δεν είναι μέρος από τα γραφεία σας, πολύ περισσότερο, πόρρω απέχει από την αποστασιοποιημένη υμετέρα αντίληψη, που εστιάζει αρνητικά και χυδαιοποιημένα προσεγγίζει μια φορμαλιστική και κομφορμιστική, για εσάς, σχέση ανθρώπου και Θεού, για όλους εμάς όμως τους Έλληνες Ορθόδοξους Χριστιανούς αποτελεί (η Παιδεία) στίβο και εφαλτήριο καλλιέργειας ήθους, ελληνορθόδοξου φρονήματος και χαρισματικής αγωγής.
Είναι προσηλυτισμός η αποδοχή και διάπυρη επιθυμία της συντριπτικής πλειονότητας του ελληνικού πληθυσμού να διδαχθούν τα ελληνόπουλα τον Ιησού Χριστό και την Ελλάδα;
«Χριστός και Ελλάδα» μάς απέμειναν να θεραπεύσουμε όσες πληγές η υμετέρα παχυλή ανικανότητα και χαμέρπεια δημιούργησαν και μας κληροδότησαν. Είμεθα Χριστιανοί Ορθόδοξοι και έχουμε συνταγματικά κατοχυρωμένο το δικαίωμα να επιλέγουμε και «εμμέσως» να συναποφασίζουμε την ποιότητα της Παιδείας των παιδιών μας, την ποιότητα της Παιδείας της Ελλάδας μας. Και όσο και αν πασχίζετε να αποκρύψετε την Ορθόδοξη πραγματικότητα, τα σήμαντρα, οι εκκλησιές μας, σύσσωμος κλήρος και λαός, οι ευσεβείς Ορθόδοξοι θεολόγοι μας, όλη η Ελλάδα θα σας υπενθυμίζει ότι πατάτε χώμα ελληνικό και άγιο. Χώμα ηρώων, βαμμένο με το θυσιαστικό αίμα των παππούδων μας, βαμμένο με το αίμα και των δικών σας προγόνων…
1: Flaceliere Robert, Ιστορία της Αρχαίας Ελληνικής Λογοτεχνίας, εκδ. Παπαδήμα, Αθήνα 2004, σελ. 195.
