Του Δημητρίου Π. Λυκούδη, θεολόγου – φιλολόγου, υπ. δρ. Πανεπιστημίου Αθηνών
Ήταν κάπου βόρεια και βορειοδυτικά στην πλαγιά της Ακροπόλεως. Οι ανασκαφές της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών είχαν ως αποτέλεσμα την πλήρη κατεδάφιση της ιστορικής και αρχοντικής συνοικίας Βρυσάκι, στο κέντρο των Αθηνών. Η κατεδάφιση είχε ως σκοπό να αναφανούν τα αρχαία ευρήματα, καθώς η συνοικία είχε χτιστεί επάνω σε αυτά. Λέγεται ότι την όμορφη και γραφική περιοχή αποτελούσαν τρεις γειτονιές, δεσπόζουσα θέση στις οποίες κατείχαν τα δύο κεντρικά καφενεία της εποχής: αυτό του Καρατζά, τόπος συγκέντρωσης των βενιζελικών οπαδών εκείνης της περιόδου, και το άλλο του Σοφού, χώρος συνεστίασης και μάζωξης των βασιλικών, του αντίπαλου δηλαδή πολιτικού χώρου. Παρά ταύτα, αν και το Βρυσάκι εξαφανίστηκε από προσώπου γης, οι αντιμαχόμενες παρατάξεις, ακόμη και σήμερα, μαίνονται ανεξέλεγκτες, χωρίς πυξίδα και σκοπό, χωρίς ανθρώπινα σταθμά, χωρίς ενδοιασμούς και ηθικές αναστολές ανάμεσα στους ανθρώπους.
Και πάλι διχασμένοι οι άνθρωποι. Αν τους ρωτήσεις την αιτία, είναι προφανές ότι απάντηση δεν θα λάβεις. Αποξενώθηκαν οι άνθρωποι φοβισμένοι, φθόνησαν τη χαρά του συνανθρώπου τους, πανηγύρισαν και πανηγυρίζουν την πτώση του. Και ο «πετροπόλεμος», εκείνο το αγαπημένο έθιμο των νέων, και όχι μόνο, στο κέντρο των Αθηνών, εκείνο το έθιμο που διαφήμιζαν ακόμη και μέσω του έντυπου Τύπου της εποχής και για το οποίο κανόνιζαν «ραντεβού» οι αντιμαχόμενες γειτονιές, εκείνο το έθιμο -τι και αν εξέπνευσε στις πρώτες δεκαετίες του 20ού αι.!- σήμερα, με άλλο τρόπο και σχηματισμό, συνεχίζεται! Ακόμη και σήμερα! Χτυπούν οι άνθρωποι, διχάζονται, σπάζουν τα κεφάλια τους ακόμη και σήμερα, μα γνώση δεν έλαβαν! Ο αδικημένος Θ. Κολοκοτρώνης έλεγε «καλύτερα να μας ακούνε, παρά να μας βλέπουν» κάθε που αναφερόταν στην αριθμητική γύμνια των ανδρών του, συγκρινόμενη με των αντιπάλων του. Στην αντίστοιχη ηθική και πνευματική γύμνια των ανθρώπων σήμερα, στην ανεπαίσχυντη γύμνια μας, αλήθεια, ποιος λόγος έχει εφαρμογή και ταιριάζει;
Κάναμε το πάλαι ποτέ «Αφροδίσιον», περιοχή κοντά στην είσοδο του λιμανιού του Πειραιά, όπου στην εποχή του Περικλή υπηρετούσαν οι πόρνες, κάναμε λέγω το «Αφροδίσιον» πρωτεύουσα του τόπου μας. Ηθική, πολιτιστική, πνευματική, ανθρωπιστική, ιδεολογική έκπτωση και κατάπτωση των αρχών και αρετών μας! Ο Μέγας Αντώνιος, ο μεγάλος αββάς και καθηγητής της Ερήμου, δίδασκε ότι «άνθρωπος λέγεται ή ο λογικός ή ο διορθωθήναι ανεχόμενος. Ο γαρ αδιόρθωτος απάνθρωπος καλείται». Ακόμη και σήμερα -τι κρίμα!- και ο πετροπόλεμος συνεχίζεται…!
Θυμάστε από την αρχαία ελληνική μας Ιστορία, γύρω στα 430 π.Χ., που ενέσκηψε χολέρα στην πόλη των Αθηνών; Λέγεται ότι την περίοδο εκείνη οι μέχρι πρότινος «τίμιες» γυναίκες επιδόθηκαν και αναλώθηκαν σε κάθε είδους ατιμία! Τι και αν ήταν «τίμιες» στα μάτια των αρχόντων της εποχής! Ο θάνατος πλησίαζε!
Όσοι λοιπόν «τίμιοι» και όσοι «άτιμοι» μείναμε μέχρι και σήμερα, όσοι άνθρωποι λογιζόμαστε και ως άνθρωποι πορευόμαστε, έστω και σήμερα, ας αναλογιστούμε εκείνον τον προσωκρατικό πατέρα και σοφό Μιλήσιο, τον περισπούδαστο Θαλή, που, μεταξύ πολλών πρωτοποριακών ανακαλύψεων για την εποχή του, τόλμησε και υποστήριζε διά βίου το αδιάσειστο στον χρόνο «ο συ μισείς ετέρω μη ποιήσης».
