Μια εκτεταμένη ανακοίνωση για την πρόσφατη Σύναξη των Ιεραρχών του Οικουμενικού Θρόνου αλλά και την υπό διοργάνωση Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο τοῦ 2016, εξέδωσε σήμερα ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ. Το πλήρες κείμενο της έχει ως εξής:
Ἡ κυριότερη αἰτία, ἀπό ὀρθοδόξου θεολογικῆς ἐπόψεως, τῆς παγκοσμίου κρίσεως, πού διέρχεται σήμερα ἡ ἀνθρωπότητα, θά πρέπει νά ἑστιαστεῖ στήν ἀπομάκρυνση, τήν ἀποστασία ἀπό τόν Ἅγιο Τριαδικό Θεό καί τήν ἀμετανοησία, ἡ ὁποία ὁδηγεῖ στήν ὑποδούλωση καί αἰχμαλωσία στήν παναίρεση τοῦ συγκρητιστικοῦ διαχριστιανικοῦ καί διαθρησκειακοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ὁ σατανοκίνητος καί δαιμονικός Οἰκουμενισμός, ὄργανο στά χέρια τῆς Μασονίας καί τοῦ διεθνοῦς φρικώδους Σιωνισμοῦ, πού ἀποσκοπεῖ στήν ἐγκαθίδρυση τοῦ Ἀντιχρίστου, ὡς μοναδικοῦ παγκοσμίου βασιλέως, ἀλλοιώνει τίς συνειδήσεις καί ἔχει διαβρώσει σχεδόν τούς πάντες καί τά πάντα.
Ἀπόδειξη τῶν ἀνωτέρω –γιά νά περιοριστοῦμε μόνο στά τελευταῖα οἰκουμενιστικά γεγονότα– εἶναι ἡ διαθρησκειακή συνάντηση γιά τήν δῆθεν εἰρηνική συνύπαρξη Χριστιανῶν καί Μουσουλμάνων χωρίς τήν ἀποκήρυξη τοῦ ἐγκληματικοῦ Κορανίου τοῦ δῆθεν αἰωνίου λόγου τοῦ Θεοῦ πού διατάσσει τήν «σφαγή τῶν ἀπίστων», πού πραγματοποιήθηκε σέ ξενοδοχεῖο τῆς Ἀθήνας στίς 2 καί 3-9-2015, τό Διεθνές Θεολογικό Συμπόσιο γιά τήν 75η ἐπέτειο ἀπό τήν ἵδρυση τῆς παπικῆς οἰκουμενιστικῆς κοινότητας στό Ταιζέ ἀπό τίς 30-8 ἕως τίς 6-9-2015, ἡ διαθρησκειακή συνάντηση, ἡ ὁποία διοργανώθηκε ἀπό τήν οἰκουμενιστική κοινότητα τοῦ «ἁγίου Αἰγιδίου» στά Τίρανα τῆς Ἀλβανίας στίς 6-9-2015, τό Διεθνές Συνέδριο «ὀρθόδοξης πνευματικότητας», πού ἔλαβε χώρα στήν οἰκουμενιστική μεικτή καί διομολογιακή μοναστική κοινότητα τοῦ Μποζέ τῆς Ἰταλίας ἀπό τίς 9 ἕως τις 12-9-2015 καί τό Διεθνές Συνέδριο τῆς Ἐταιρείας τοῦ Δικαίου τῶν Ἀνατολικῶν Ἐκκλησιῶν, πού πραγματοποιήθηκε στή Θεσσαλονίκη στίς 10-9-2015.
Δυστυχῶς ὅμως στή Σύναξη τῶν Ἱεραρχῶν τοῦ Θρόνου καί τῶν Σεβ. Μητροπολιτῶν τῶν λεγομένων Νέων Χωρῶν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, πού πραγματοποιήθηκε στό Φανάρι ἀπό τίς 29-8 ἕως τίς 2-9-2015 ὁ Παναγιώτατος Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος, ἐνέμεινε στό οἰκουμενιστικό του κοσμοείδωλο. Τοῦτο ἀποδεικνύει καί ἡ ξένη πρός τήν ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία εἰσήγησή του πού ἐξεφώνησε στίς 29-8-2015 πρός τούς Ἱεράρχες τοῦ Θρόνου, μέ τήν ὁποία ἔδωσε τίς κατευθυντήριες γραμμές γιά τίς σχέσεις, πού πρέπει νά ἀναπτύξουν μέ τούς αἱρετικούς, τούς ἑτεροδόξους καί τούς ἀλλοθρήσκους, στηριζόμενος περισσότερο στίς ἀποφάσεις τῆς Β΄ Βατικάνειας ψευδοσυνόδου καί τή νέα ἐκκλησιολογία τοῦ Παπισμοῦ, παρά στήν Ὀρθόδοξη θεολογία καί παράδοση.
Σχολιάζοντας μερικά βασικά σημεῖα τῆς εἰσηγήσεως τοῦ Παναγιωτάτου, ἐπιθυμοῦμε νά τονίσουμε τά ἐξῆς:
Ἡ δεινή καί τραγική πραγματικότητα, πού εἶναι πλήρως ἀντίθετη μέ τάς σκέψεις τοῦ Παναγιωτάτου, ἀποδεικνύει ὅτι ἡ Οἰκουμενι(στι)κή Κίνηση, μέ ἀποκλειστική εὐθύνη, ὄχι τῶν μαχητικῶν καί ἀντιοικουμενιστικῶν ἱστολογίων, ἐφημερίδων καί ἄλλων Μ.Μ.Ε., ἀλλά τῶν ἰδίων τῶν αἱρετικῶν καί ἑτεροδόξων ἀπό τή μιά, καί τῶν οἰκουμενιστῶν ἀπό τήν ἄλλη, εἶναι ΑΛΥΣΙΤΕΛΗΣ. Οἱ μέν αἱρετικοί καί ἑτερόδοξοι διακρίνονται γιά τήν ἔλλειψη εἰλικρίνειας καί μετανοίας, ἐμμένοντες σατανικῶς στήν κακοδοξία. Οἱ δέ οἰκουμενιστές διακρίνονται γιά τήν ἔλλειψη μαρτυρίας τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, τόν ὑπερτονισμό τῆς ἀγάπης καί τόν ὑποτονισμό τῆς ἀληθείας, τήν πρακτική τοῦ νά μή συζητοῦνται τά χωρίζοντα, ἀλλά τά ἑνοῦντα, τήν ἄμβλυνση τῶν ὀρθοδόξων κριτηρίων, τήν ἀμοιβαία ἀναγνώριση ἐκκλησιαστικότητος χωρίς διακοινωνία, πού εἶναι σχιζοφρενική κατάσταση, τόν διάλογο ἐπί ἴσοις ὄροις, τήν ὑπογραφή καί υἱοθέτηση κοινῶν ἀντορθοδόξων κειμένων, τίς ἀντικανονικές συμπροσευχές καί τόν λαϊκό Οἰκουμενισμό. Τό μόνο, πού ἐπιτυγχάνεται μέ τήν Οἰκουμενι(στι)κή Κίνηση, εἶναι ἡ σύγχυση καί ὁ συγκρητισμός. Ἐνῷ ἐάν ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀκολουθοῦσε τήν Πατερική ὁδό μαχίμου ἐπανευαγγελισμοῦ τῆς Οἰκουμένης καί κονιορτοποιοῦσε τίς αἱρέσεις μέ παγκόσμιο λόγο καί πατερική παρρησία, θἀ ἐδόξαζε τόν Θεό καί θά διεσφάλιζε τό ἀνθρώπινο πρόσωπο. Ὁ καθηγητής ΜΜΕ τοῦ Πανεπιστημίου Χάρβαρντ κ. Καμπουράκης ὡς μοῦ ἐγνώρισε εἶχε προτείνει τήν δημιουργία δορυφορικῆς πλατφόρμας γιά τήν Ὀρθόδοξη μαρτυρία σέ 17 γλῶσσες ἀλλά συνήντησε παντοῦ κλειστές πόρτες. Ἄν αὐτό εἶχε γίνει μέ τήν ἀείζωο χάρη τοῦ Τρισυποστάτου Θεοῦ καί τήν παγκόσμια ἀναγνώριση καί τό Οἰκουμενικό μας Πατριαρχεῖο τότε θά εἶχε τήν δυνατότητα καί τήν Θεολογική Σχολή τῆς Χάλκης νά ἀνοίξει καί τό διεθνές status νά τοῦ ἀναγνωριστεῖ ἀπό τήν Τουρκική Πολιτεία καί οἱ περίπυστοι ναοί τῆς Κωνσταντινουπόλεως νά μή μεταβάλλονται σέ τεμένη ἀλλά νά τοῦ ἀποδοθοῦν ὡς λατρευτικοί χῶροι .
Οἱ «χειροτονίες» γυναικῶν στόν ἱερατικό καί ἐπισκοπικό βαθμό καί ἡ θεσμοθέτηση τῆς ὁμοφυλοφιλίας στόν Προτεσταντικό κόσμο ὅπως οἱ εἰσηγηταί στήν Σύναξη Μητροπολίται Σασίμων κ. Γεννάδιος καί Αὐστρίας κ. Ἀρσένιος παρεδέχθησαν, πού ἀποτελεῖ ἀνατροπή τῆς ἀνθρωπίνης ὀντολογίας καί φυσιολογίας καί καθιερώνει μιά κίβδηλη ἀνθρωπολογία ὡς ἡ κορωνίδα τῶν ἁμαρτιῶν, καθώς καί ἡ ἀναγνώριση τῶν «γάμων» μεταξύ τῶν ὁμοφυλοφίλων, ἀποδεικνύουν ὅτι καθόλου δέν ἐπηρρεάστηκε οὔτε πλησίασε ἡ αἵρεση καί ἡ ἑτεροδοξία πρός τήν ὀρθόδοξη κατεύθυνση, θεολογία καί ζωή.
Ἡ δήλωση παραίτησης τοῦ Γέροντος Μητροπολίτου Περγάμου κ. Ἰωάννου Ζηζιούλα ἀπό τήν θέση τοῦ συμπροέδρου τοῦ Ἐπισήμου Θεολογικοῦ Διαλόγου μεταξύ Ὀρθοδόξων καί Παπικῶν, ἄν καί τελικῶς δέν ἔγινε ἀποδεκτή ἀπό τόν Παναγιώτατο Οἰκουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο, ὡς ἐκείνη τοῦ Σεβ. Ἀρχιεπισκόπου Αὐστραλίας κ. Στυλιανοῦ πού εἶχε συνοδευθεῖ μέ τήν δηλωσή του περί «ἀνοσίου παιγχνίου», ἀποτελοῦν ἀποδείξεις, ἴσως τίς πιό τρανταχτές, τῆς ἀκαρπίας τοῦ ἑκατόχρονου ἐγχειρήματος τῆς Οἰκουμενι(στι)κῆς Κινήσεως καί ἐπιβεβαίωση τοῦ Παυλείου λόγου «αἱρετικόν ἄνθρωπον μετά μίαν καί δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδώς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καί ἁμαρτάνει ὤν αὐτοκατάκριτος»
Θά ἔπρεπε ὁ Παναγιώτατος νά ἀποφύγει τήν ἀναφορά του στόν μῦθο τῆς «μαρτυρίας τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως» ἐκ μέρους τῶν οἰκουμενιστῶν στά πλαίσια τῆς οἰκουμενι(στι)κῆς κινήσεως καί τῶν θεολογικῶν διαλόγων, διότι οἱ ἐπαίσχυντες συμφωνίες τοῦ Μπάλαμαντ καί τοῦ Σαμπεζύ, ἡ υἱοθέτηση τῶν ἀντορθοδόξων κειμένων τοῦ Πόρτο Ἀλέγκρε, τῆς Ραβέννας καί τοῦ Πουσάν, ἡ ὑπογραφή Κοινῶν Δηλώσεων μέ τόν αἱρεσιάρχη Πάπα τῆς Ρώμης, οἱ ἀντικανονικές συμπροσευχές καί τά ἡμισυλλείτουργα μέ αἱρετικούς καί ἀλλοθρήσκους, καταδεικνύουν ἀκριβῶς τό ἀντίθετο.
Ἀπόδειξη τῶν τραγικῶν συνεπειῶν τῶν αἱρέσεων εἶναι ἡ βλάστηση τοῦ δαιμονιώδους Ἰσλάμ, μέ τό φρικιαστικό ἰδεολόγημά του περί ὑποταγῆς τῶν πάντων, τό ὁποῖο ἀποτελεῖ ἕνα συμπίλημα τῶν χριστολογικῶν αἱρέσεων τοῦ Ἀρειανισμοῦ, τοῦ Νεστοριανισμοῦ καί τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ, πού ἀρνήθηκαν τήν κατ’οὐσίαν ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ Λόγου καί ἀνεκήρυξαν πανηγυρικά τόν Θεό ἀπρόσιτο καί ἀμέθεκτο ἀπό τό ἀνθρώπινο πρόσωπο καί ἑπομένως ἡ ὑποταγή (Ἰσλάμ) νά εἶναι ἡ μόνη πνευματική σχέση Θεοῦ καί ἀνθρώπου.
Οἱ χριστιανικοί πληθυσμοί τῶν Κοπτῶν τῆς Αἰγύπτου, τῶν Ἀβυσσηνῶν τῆς Αἰθιοπίας, τῶν Νεστοριανῶν Ἀσσυρίων καί τῶν Ἰακωβιτῶν Μονοφυσιτῶν τῆς Συρίας σφαγιάζονται ἀπό τό πνευματικό τους ἔκγονο, τό Ἰσλάμ, πού οἱ πατέρες τους ἀφρόνως δημιούργησαν μέ τήν σατανική στρέβλωση τῆς Ὀρθοδόξου Χριστολογίας.
Ἡ ἰστορία δυστυχῶς ἐπαναλαμβάνεται. Ἄς θυμηθοῦμε τήν γενοκτονία τῶν μονοφυσιτῶν Ἀρμενίων ἀπό τούς νεότουρκους Ἰσλαμιστές.
Κατόπιν ὅσων ἐλέχθησαν προηγουμένως, ἡ δήλωση τοῦ Παναγιωτάτου, κατά τήν ὁποία οἱ συνθήκες ὑποχρεώνουν δῆθεν τούς Ὀρθοδόξους νά μετέχουν σέ συμπροσευχές καί κοινή λατρεία μέ τήν ἑτεροδοξία, ἀποτελεῖ πλήρη ἐκκοσμίκευση τῆς Ἐκκλησίας, συνιστᾶ κατάφωρη παραβίαση τῶν Θείων καί Ἱερῶν Κανόνων καί τῆς Ἁγιοπατερικῆς Παραδόσεως, ἡ ὁποία ρητῶς ἀπαγορεύει, καί μάλιστα μέ τήν ποινή τῆς καθαιρέσεως, τίς συμπροσευχές καί τήν κοινή λατρεία καί εἶναι μία ἄπελπις προσπάθεια νά συντηρηθεῖ τό πτῶμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τό ὁποῖο, ὅπως ἀποδεικνύεται ἐκ τῶν ἀνωτέρω, εἶναι ὀδωδώς καί τυμπανιαῖο, ἐφ’ὅσον ἡ ἑτεροδοξία δέν ἀποπτύσσει τίς πάμπολλες αἱρέσεις της.
Ἡ μέν αἵρεση τοῦ Παπισμοῦ συνεχίζει νά ἐμμένει στό παγκόσμιο πρωτεῖο ἐξουσίας τοῦ Πάπα τῆς Ρώμης, στή διασάλευση τοῦ μυστηρίου τῆς Ἁγίας Τριάδος καί στήν ἄρνηση τῆς θεώσεως τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου μέ τήν κτιστή χάρη. Ἡ δέ αἵρεση τοῦ Προτεσταντισμοῦ ἐμμένει κι αὐτή στήν εἰκονομαχία, στήν ἄρνηση τοῦ μυστηρίου τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ μυστηρίου τῆς Ἀειπαρθένου Θεοτόκου. Ἐπιπλέον, ἡ αἵρεση τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ, παρά τίς ψευδολογίες τῆς ἐπαίσχυντης συμφωνίας τοῦ Σαμπεζύ τῆς Γενεύης τό 1991, μνημονεύει τούς αἱρεσιάρχες Σεβήρο καί Διόσκορο καί ἀρνεῖται τήν ἐν δυσί φύσεσι Ὀρθόδοξη Χριστολογία, προσθέτουσα καί τίς κακοδοξίες τοῦ Μονοθελητισμοῦ καί τοῦ Μονοενεργητισμοῦ, καθώς καί τίς αἱρέσεις τοῦ Θεοπασχητισμοῦ καί τῆς ἰκανοποιήσεως τῆς Θείας Δικαιοσύνης.
Σχετικά μέ τό θέμα τῶν μικτῶν γάμων, στούς ὁποίους ἀναφέρεται ὁ Παναγιώτατος, αὐτοί ἔχουν καταστεῖ ἕνα ἀπό τά μέσα, μέ τό ὁποῖο προωθεῖται ὁ λαϊκός Οἰκουμενισμός, μέ ἀπώτερο στόχο νά νοθευθεῖ καί νά ἀλλοιωθεῖ ἡ πίστη τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν. Σύμφωνα μέ τήν κανονική ἀκρίβεια τῆς Καθολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, οι μικτοί γάμοι ἀπαγορεύονται. Κατ’οἰκονομίαν, ὅμως, ἡ Ἐκκλησία δέχεται καί τελεῖ μικτούς γάμους μέ τήν προϋπόθεση ὅτι τό αἱρετικό μέλος θά ἀποκηρύξει τήν αἵρεση καί τήν πλάνη του γραπτῶς, καί θά συμφωνήσει ὅτι τά παιδιά θά βαπτιστοῦν καί θά ἀνατραφοῦν μέ τό ὀρθόδοξο δόγμα. Ἡ χρησιμοποίηση τῆς οἰκονομίας τῆς Ἐκκλησίας ὡς δικαιολογία γιά συμπροσευχές καί κοινή λατρεία εἶναι ἐντελῶς ἄστοχη.
Ὅσον ἀφορᾶ στήν Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο τοῦ 2016, τήν ὁποία ὁ Παναγιώτατος χαρακτήρισε ὡς μή Οἰκουμενική, διότι δέν συμμετέχουν οἱ ἐκ τῆς Δύσεως «χριστιανοί», διερωτώμεθα : Πῶς εἶναι δυνατόν νά συμμετέχουν οἱ ἑτερόδοξοι «χριστιανοί» τῆς Δύσεως, ὅταν εἶναι καταδικασμένοι ἀπό Οἰκουμενικές Συνόδους ἐπί αἱρέσει; Ὅπως π.χ. ἀπό τήν Γ΄ Οἰκουμενική γιά τήν ἄρνηση τοῦ ἀειπαρθένου τῆς Θεοτόκου, ἀπό τήν Ζ΄ Οἰκουμενική γιά τήν εἰκονομαχία καί τήν ἄρνηση τοῦ μυστηρίου τῆς Ἐκκλησίας καί ἀπό τήν Η΄ Οἰκουμενική γιά τό Filioque; Κατά τήν συλλογιστική τοῦ Παναγιωτάτου, οἱ Ε΄, ΣΤ΄ καί Ζ΄ Οἰκουμενικές Σύνοδοι, κακῶς ὀνομάζονται Οἰκουμενικές, ἐπειδή δέν συμμετεῖχαν οἱ ἀντιχαλκηδόνιοι λαοί τῶν Ἀρμενίων, τῶν Κοπτῶν τῆς Αἰγύπτου, τῶν Ἀσσυρίων καί Ἰακωβιτῶν τῆς Συρίας καί τῶν Κοπτῶν τοῦ Μαλαμπάρ τῶν Ἰνδιῶν;
Ἡ Σύνοδος αὐτή κατ’ἀρχήν προγραμματίστηκε ὡς Οἰκουμενική, ἔστω κι ἂν ὀνομάστηκε Πανορθόδοξη. Ὅμως, τὰ τελευταῖα χρόνια οἱ οἰκουμενιστὲς τὴν ἀποχαρακτήρισαν καὶ διέγραψαν τὸν Οἰκουμενικὸ της χαρακτῆρα. Διότι, ἂν συγκαλοῦνταν ὡς Οἰκουμενική, θά εἶχε τήν ὑποχρέωση νὰ ἀναγνωρίσει ὡς 8η καὶ 9η Οἰκουμενικὲς Συνόδους τίς Συνόδους ἐπί Μ. Φωτίου καί ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ! Αὐτὸ, ὅμως, θά ἐνοχλοῦσε τὸ Βατικανό, ἐπειδή αὐτὲς οἱ Σύνοδοι καταδικάζουν τὸν Παπισμό ὡς αἵρεση.
Ἡ θέση τοῦ Παναγιωτάτου ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δέν δύναται πλέον νά συγκαλεῖ Οἰκουμενική Σύνοδο, ἐξ αἰτίας τῆς μή συμμετοχῆς τῶν Δυτικῶν, εἶναι παντελῶς ἑσφαλμένη. Οὐσιαστικά διακηρύσσει μέ τήν θέση του αὐτή ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ἐλλειματική, ἀσθενής καί ἀτελής Ἐκκλησία, καί μόνο ὅταν «ἑνωθεῖ» μέ τόν Παπισμό καί τόν Προτεσταντισμό, θά εἶναι τέλεια Ἐκκλησία, ὁπότε θά μπορεῖ τότε μαζί μέ τούς Δυτικούς νά συγκαλεῖ Οἰκουμενική Σύνοδο. Ἡ θέση, ὅμως, αὐτή ἀπέχει παρασάγκας ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησιολογία.
Τό θέμα τοῦ κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα μεταξύ Ὀρθοδόξων καί ἑτεροδόξων, πού πρόκειται νά ἐξετάσει ἡ Μεγάλη Σύνοδος, εἶναι κολοσσιαίας σημασίας διότι μία σύνοδος, ὅπως τήν προσδιορίζει ὁ Παναγιώτατος, μέ οἰκουμενιστικές προδιαγραφές καί προϋποθέσεις, δέν μπορεῖ ν’ἀλλάξει ἀπόφαση Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί συγκεκριμένως τῆς Ἁγίας Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου τῶν ἁγίων 318 Θεοφόρων Πατέρων. Ἄν αὐτό συμβεῖ, τότε νά προετοιμαζόμεθα γιά νέο παλαιοημερολογητικό σχίσμα πού θά ἔχει δυστυχῶς καί κανονική θεμελίωση.
Τέλος, ἡ πρόσφατη σύναξη τῶν Ἱεραρχῶν τοῦ Θρόνου ἀποτελεῖ μία μικρή πρόγευση τῶν ὅσων πρόκειται νά διαδραματιστοῦν στήν μέλλουσα νά συγκληθεῖ Ἁγία καί Μεγάλη Συνόδου τοῦ 2016. Τονίζουμε, ὅμως, μέ ἰδιαίτερη ἔμφαση ὅτι μία Σύνοδος, ἡ ὁποία θά βασίζεται στήν ἀρχή τῆς περιεκτικότητας καί τοῦ οὐμανισμοῦ-ἀνθρωπισμοῦ καί θά νομιμοποιήσει τήν παναίρεση τοῦ συγκρητιστικοῦ διαχριστιανικοῦ οἰκουμενισμοῦ, θά ἀποτελέσει πραγματική τορπίλλη στά θεμέλια τῆς πανορθοδόξου ἑνότητος, διότι θά δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα ἀπ’ὅσα δῆθεν θά λύσει καί θά ὁδηγήσει σέ ἀναταραχές, σύγχυση καί σχίσματα. Πάντως, μία τοιαύτη Σύνοδος δέν πρόκειται νά γίνει ἀποδεκτή ἀπό τόν Ὀρθόδοξο κλῆρο καί τόν λαό τοῦ Θεοῦ, θά καταγραφεῖ στήν ἐκκλησιαστική ἱστορία ὡς ληστρική καί ψευδοσύνοδος, ὅπως καί τόσες ἄλλες, καί οἱ ἀποφάσεις της θά καταστοῦν ἀνίσχυρες, διότι ὁ Οἰκουμενισμός παραποιεῖ τήν εἰκόνα τοῦ Θεανθρώπου, ἀποβαίνει ὀλετήρας τῆς Ἀληθείας καί ὁδηγεῖ ἀναποδράστως στόν πνευματικό καί φυσικό ὄλεθρο.
