Του Αλεξάνδρου Π. Κωστάρα, ομότιμου Καθηγητή Νομικής Σχολής Πανεπιστημίου Θράκης
Αυτοί που συνέλαβαν την ιδέα της Ενωμένης Ευρώπης τη φαντάστηκαν ως μια ενιαία πατρίδα όλων των ευρωπαϊκών λαών, που συνδέονται μεταξύ τους με κοινές πολιτισμικές αξίες. Την οραματίστηκαν ως έναν αξιόπιστο διαχειριστή των ευρωπαϊκών προβλημάτων, αλλά και ως τρίτο πόλο διεθνούς πολιτικής με δική της ομοσπονδιακή οντότητα και δική της φωνή. Ένα είδος Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης, που θα μπορεί να παρεμβάλλεται μεταξύ των συνήθως αντιμαχομένων δυνάμεων του πλανήτη, της Αμερικής και της Ρωσίας, για να διαμορφώσει ισορροπίες. Στην ιδέα αυτής της Ευρώπης έσπευσαν να ανταποκριθούν τα κράτη που συνέπραξαν στη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή έγιναν στη συνέχεια μέλη αυτής.
Δυστυχώς, η πορεία της Ε.Ε. από την ίδρυσή της μέχρι σήμερα υπήρξε μια συνεχής διάψευση των ελπίδων που στηρίχτηκαν σε αυτήν.
Τα πρώτα δείγματα της γραφής της τα έδωσε η Ε.Ε κατά τη σύνταξη της Ευρωπαϊκής Συνθήκης, δηλ. του Ευρωπαϊκού Συντάγματος. Όσοι περίμεναν να δουν στο προοίμιο του Καταστατικού Χάρτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης να καταγράφονται πιστά οι παράγοντες που διαμόρφωσαν τον ευρωπαϊκό πολιτισμό, απογοητεύθηκαν οικτρά, αφού από τους παράγοντες αυτούς έλειπε ο σπουδαιότερος: ο Χριστιανισμός. Οι «Αρχιτέκτονες των Βρυξελλών» εσκεμμένα παρέλειψαν να μνημονεύσουν τη συμβολή του «Καλού Σπορέα» στην πολιτιστική εσοδεία της Γηραιάς Αλβιώνος. Προφανώς για να μην κακοκαρδίσουν τους μουσουλμάνους πολίτες ορισμένων ευρωπαϊκών χωρών, στις οποίες εισήλθαν ως μετανάστες -παράνομα οι περισσότεροι από αυτούς- όχι βέβαια για να φροντίσουν το «δέντρο» που «φύτεψε» πριν από 2.000 περίπου χρόνια ο ειρηνοποιός λόγος του Ναζωραίου, αλλά για να το «κόψουν» και στη θέση του να «φυτέψουν» το «δέντρο» του προφήτη, που παράγει καρπούς εκδίκησης. Τα κατά καιρούς αιματηρά γεγονότα με πρωταγωνιστές μουσουλμάνους φονταμενταλιστές και ιδίως το πρόσφατο «λουτρό αίματος» σε διάφορες πόλεις της Γαλλίας και του Βελγίου ήταν απλώς προειδοποιητικές «τσεκουριές» στο ενοχλητικό «δέντρο» του Χριστιανισμού.
Ακολούθησαν πολλές άλλες αστοχίες εκ μέρους της Ε.Ε. που συνδέθηκαν είτε με την προκλητική απουσία της από εκεί όπου θα έπρεπε να ήταν αποφασιστικά παρούσα, είτε με την επιπόλαιη προσέγγιση από αυτήν σπουδαίων ζητημάτων, έτσι ώστε όλο και πιο συχνά να τίθεται τελευταία υπό αμφισβήτηση η ικανότητά της να δίνει τις ενδεδειγμένες κατά περίπτωση λύσεις.
Τα κατά καιρούς αιματηρά γεγονότα με πρωταγωνιστές μουσουλμάνους φονταμενταλιστές και ιδίως το πρόσφατο «λουτρό αίματος» σε διάφορες πόλεις της Γαλλίας και του Βελγίου ήταν απλώς προειδοποιητικές «τσεκουριές» στο ενοχλητικό «δέντρο» του Χριστιανισμού
Ποιος δεν θυμάται τη στάση της Ε.Ε στο ζήτημα του ανελέητου βομβαρδισμού της Σερβίας από τους πέραν του Ατλαντικού επιδρομείς, οι οποίοι με τη βοήθεια του ΝΑΤΟ υλοποιούσαν ανενόχλητοι τους στρατηγικούς τους σχεδιασμούς επί ευρωπαϊκού εδάφους, σκοτώνοντας χιλιάδες άμαχους Σέρβους, καταστρέφοντας υποδομές και δηλητηριάζοντας με τις χιλιάδες βόμβες τους όλα τα ζωτικά στοιχεία της ηπείρου μας: έδαφος, υδροφόρο ορίζοντα και ατμόσφαιρα. Πού ήταν τότε η Ευρωπαϊκή Ένωση; Μίλησε με τη σιωπή και την ανοχή της. Αποδέχτηκε όλα αυτά τα τρομερά εγκλήματα πολέμου και έγινε συνεργός τους διά παραλείψεως. Έγινε η «Μόνικα» του πλανητάρχη, που τον άφηνε να «ασελγεί» ελεύθερα επάνω της, χωρίς ωστόσο να μπορεί να κρύψει τις «κηλίδες» της ασέλγειάς του από το «φόρεμά» της.
Ανάλογα ισχύουν και για τη στάση της Ε.Ε. στο Κυπριακό. Ποια σοβαρή ένωση κρατών θα ανεχόταν τη διατήρηση στρατού κατοχής σε ένα κράτος-μέλος της;
Το ίδιο απογοητευτική είναι η εικόνα της Ε.Ε. και στην αντιμετώπιση του εξαιρετικά σπουδαίου ζητήματος της λαθρομετανάστευσης. Όταν εμφανίστηκε για πρώτη φορά το πρόβλημα πριν από τρεις περίπου δεκαετίες, η Ε.Ε. δεν του έδωσε σημασία. Άφησε την Ελλάδα να το λύσει μόνη της και να αποκρούσει χωρίς ουσιαστική βοήθεια τις κατευθυνόμενες από την Τουρκία μαζικές εφόδους των μουσουλμάνων λαθρομεταναστών. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό: Η αδυναμία ελέγχου της αχανούς πύλης του Αιγαίου επέτρεψε την εγκατάσταση στην Ελλάδα 3.000.000 περίπου μουσουλμάνων λαθρομεταναστών, που απειλούν πλέον σοβαρά την επιβίωση του ελληνικού έθνους. Τώρα όμως που πύκνωσαν οι έφοδοι των λαθρομεταναστών με την προσθήκη σε αυτούς των Σύρων προσφύγων, αφυπνίσθηκαν οι αρμόδιοι των Βρυξελλών από τον λήθαργο και έδωσαν επιτέλους το «στίγμα» τους, διότι βλέπουν ότι τα τεράστια «κύματα» του Αιγαίου θέριεψαν, φτάνοντας πια μέχρι τις αυλές τους. Βέβαια, το «στίγμα» αυτό εκδηλώνεται άναρχα, αφού δεν συνδέεται με κάποιο επιτελικό σχέδιο για την οριστική επίλυση του προβλήματος.
Αρχικά αποφασίστηκε η κατανομή των Σύρων προσφύγων σε όλες τις χώρες της Ε.Ε. κατά την αναλογία της δύναμης κάθε μιας από αυτές. Ορισμένες μάλιστα χώρες του ευρωπαϊκού βορρά, όπως η Γερμανία και η Αυστρία, ετοίμασαν τελετές υποδοχής των προσφύγων με αγκαλιές και με λουλούδια. Τα πανηγύρια ωστόσο κράτησαν πολύ λίγο, διότι σύντομα οι αγκαλιές αντικαταστάθηκαν από σιδερόφρακτα λουκέτα συνόρων και τα λουλούδια από το φρικτό παράγγελμα των πρώην πανηγυριστών προς τους Έλληνες να πνίγουν κάθε παρανόμως αποβιβαζόμενο στα ελληνικά παράλια! Η αλλοπρόσαλλη πολιτική σε απόλυτη αρμονία με την ωμότητα, αλλά και τις απειλές εξόδου της Ελλάδας από τη Σένγκεν, εφόσον αυτή αρνείται να γίνει ψυχρός εκτελεστής ή αδυνατεί να απλώσει τα δίχτυα της κατά μήκος του Αιγαίου για να κλείσει έτσι τα σύνορά της.
Στη συνέχεια, παράλληλα προς το κλείσιμο των συνόρων, οι ιθύνοντες των Βρυξελλών σκέφτηκαν να κοιτάξουν επιτέλους προς τη μεριά της Τουρκίας, μήπως έλθει από εκεί η λύση του προβλήματος. Ορθός ο προσανατολισμός, άστοχη όμως η μεθόδευση της επίλυσης, διότι παραβλέπει τον υπαίτιο. Πρόσφεραν πακτωλό δισεκατομμυρίων στην Τουρκία, για να συνεργαστεί με την Ε.Ε στην αναχαίτιση των μεταναστευτικών ροών προς την Ελλάδα και μέσω αυτής προς την Ευρώπη.
Εάν όμως είχαν μελετήσει προσεκτικά τα σχετικά στοιχεία, θα έβλεπαν αυτό που είναι πια κοινό μυστικό: ότι, δηλαδή, πίσω από όλα αυτά τα κύματα της μαζικής λαθρομετανάστευσης κρύβεται η Τουρκία, της οποίας διακηρυγμένος στόχος από παλιά είναι η μουσουλμανοποίηση της Ελλάδας. Και τότε δεν θα της πρόσφεραν βέβαια χρήματα, αλλά θα απαιτούσαν από αυτήν όχι μόνο να πάψει να στέλνει λαθρομετανάστες, αλλά και να μην προβάλει veto στην άμεση επαναπροώθηση αυτών στο έδαφός της με συμμαχικά ή ελληνικά πλοία, απειλώντας την αλλιώς να την πλήξουν στην «Αχίλλειο πτέρνα» της, δηλαδή στο κυπριακό και στο κουρδικό ζήτημα. Δεν το έπραξαν. Γιατί λοιπόν προ αυτής της αβελτηρίας να μην αποθρασύνεται ο «Σουλτάνος» και να μη λειτουργεί ως πλανητάρχης, ο οποίος άλλοτε αμφισβητεί ευθέως Διεθνείς Συνθήκες ή Αποφάσεις του ΟΗΕ για το status quo στην «πυριτιδαποθήκη» της Ανατολικής Μεσογείου, άλλοτε εμφανίζεται ως «κόκορας» στο «κοτέτσι» που χλευάζει τα θύματα της επιθετικής του πολιτικής ως «πεινασμένες κότες» και άλλοτε περνάει από τη «μηχανή του κιμά» την πολιτική της Ε.Ε. για να κρίνει πόσα «κεφτεδάκια» θα φτιάξει!
Όταν έχει κάποιος τόσα τεκμήρια ανικανότητας της Ε.Ε., είναι περιττό να ψάχνει να βρει γιατί δεν λύνεται επτά χρόνια τώρα το οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδας.
Λοιπόν, ας μη γελιόμαστε… Αυτή η Ευρωπαϊκή Ένωση, άλλοτε άβουλη και άλλοτε ανίκανη, δεν είναι όραμα, αλλά παρόραμα στο κείμενο της σκέψης εκείνων που την εμπνεύσθηκαν. Και σίγουρα δεν πρόκειται να πάει μακριά. Η αποχώρηση της Αγγλίας από αυτήν και το «όχι» της Ιταλίας στο πρόσφατο δημοψήφισμα συνιστούν την αρχή του τέλους της. Χρέος δικό μας είναι τώρα να προσέξουμε να μη χαθεί το έθνος μας. Από ένα «κατάστημα» υπό διάλυση, δεν μπορείς να περιμένεις τίποτε.
