Έγινε σύμβολο για την τεράστια κοινωνική του δράση σε μια δύσκολη περίοδο. Αν και έπασχε από καρκίνο, ποτέ δεν τα παράτησε. Έτρεχε σε μετανάστες, σε φτωχούς, σε ασθενείς. Τίμησε όσο κανένας την Εκκλησία και τον άνθρωπο. Στις αρχές Σεπτεμβρίου, ο παπα-Στρατής της Μυτιλήνης πέθανε, αφήνοντας πίσω του μια σπουδαία κληρονομιά. Μια «θεία σφραγίδα», που αποτυπώθηκε με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο στο τελευταίο μήνυμά του στο facebook, στο οποίο ενημέρωνε τους ενορίτες του ότι έμπαινε στο νοσοκομείο λόγω του καρκίνου που τον ταλαιπωρούσε και τους ζητούσε να θεωρούν τα παιδιά που αναζητούν ελπίδα «αδέλφια μας».
Ο παπά-Στρατής, πρόσφυγας τρίτης γενιάς, είχε δημιουργήσει στη Μυτιλήνη τη ΜΚΟ «Αγκαλιά», προσφέροντας βοήθεια σε χιλιάδες ανθρώπους.
Για εκείνον και το όραμά του γράφουν στην «ΚτΟ» οι άνθρωποι που τον έζησαν από κοντά.
«Ηταν ο καλύτερός μου φίλος»
Του Μιχάλη Δήμου, γιού του αείμνηστου παπα-Στρατή
Δεν ξέρω τι να πω ή, μάλλον, τι να πρωτογράψω εγώ για τον πατέρα μου… Οι πράξεις του μιλάνε από μόνες τους. Εξάλλου, μέχρι τελευταία στιγμή μού έλεγε: «Τα λόγια πρέπει να συνοδεύονται από πράξεις. Η ανθρωπιά δεν γνωρίζει ούτε χρώμα ούτε θρησκεία ούτε φυλή. Όλοι πρέπει να είμαστε, πάνω απ’ όλα, ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Ο πόνος, το δάκρυ, το αίμα, το χαμόγελο, η ευτυχία κι όχι μόνο είναι κοινά για όλους».
Προσωπικά, δεν ένιωθα μόνο σαν το βιολογικό του παιδί. Ήταν ο καλύτερός μου φίλος, ο αδερφός, μα πάνω απ’ όλα ο πατέρας μου. Κατάφερε να με κάνει να αγαπάω. Ήταν, είναι και θα είναι για μένα ένας άνθρωπος που μπόρεσε να μου διδάξει τη ζωή όπως κανένας άλλος. Κι όχι μόνο με λόγια, αλλά με πράξεις!
Οι μετανάστες δεν ήταν πάντα σε αυτό το νησί και η δράση του δεν ξεκίνησε μαζί με τη δημιουργία της «Αγκαλιάς», αλλά πολλά χρόνια πριν.
Πάντα θυμάμαι τον πατέρα μου να αγκαλιάζει τους ανθρώπους. Με δυο λόγια ή με δυο-τρεις παραγράφους δεν μπορεί κανένας να περιγράψει ούτε κατ’ ελάχιστον τον πατέρα μου, ούτε καν εγώ…
Άντρας, πατέρας, φίλος, ματάρες, αντάρτης, μα, πάνω απ’ όλα, ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
«Αγαπάτε αλλήλους» έλεγε «κι όχι μόνο να το λέτε. Να αγαπάτε αλλήλους, Μιχάλη μου». Η δίψα του για ζωή ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με την ενασχόλησή του να βοηθάει κόσμο. Μέχρι και στο νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν χτυπημένος από τον καρκίνο, κανόνιζε να φέρνει πάμπερς για τα παιδάκια. Και ήταν χαρούμενος. Παιδί μεταναστών κι αυτός, μεγάλωσε δύσκολα και όλες αυτές οι δυσκολίες τον έκαναν, από τη μια, πιο δυνατό και, από την άλλη, πιο ευαίσθητο στον πόνο του άλλου.
Καλώς ή κακώς, στα 33 χρόνια που είμαι δίπλα του κατάφερε να μεταλαμπαδεύσει και σε μένα τον τρόπο που σκεφτόταν. Ελπίζω ο Θεός να με κάνει άξιο να συνεχίσω με τον ίδιο ρυθμό και ζήλο να βοηθάω τον κόσμο.
Πράξεις, μόνο πράξεις και σας παρακαλώ να μην ξεχνάμε το «Αγαπάτε αλλήλους»!
Μια τεράστια αγκαλιά, όλο αγάπη
Tης Έλενας Αγγελοπούλου, ηθοποιού, σκηνοθέτιδος και εθελόντριας στην Κοινωνική Κουζίνα «Ο άλλος άνθρωπος»
Δύο τεράστια μάτια, ένα φωτεινό χαμόγελο και μια αγκαλιά όλο αγάπη ήταν ο παπα-Στρατής Δήμου. Ιούνιο του 2013 ήταν η πρώτη φορά που τον συνάντησα, σε μια μεγάλη αίθουσα με πολλά φώτα. Όμως, η επιβλητική του παρουσία έκανε όλα τα φώτα να τρεμοπαίζουν, τα ράσα του ανέμιζαν στο περπάτημά του και, χωρίς να κρατήσει τους τύπους, άνοιξε την τεράστια αγκαλιά του και με έκρυψε μέσα σε αυτήν. «Καλώς τη», μου είπε με τη βροντερή φωνή του και έτσι, απλά, αρχίσαμε να μιλάμε για τα παιδιά του, τα παιδιά του πολέμου, που είναι αδέλφια μας, όπως έλεγε πάντα, που πρέπει να τα αγαπάμε και να τα προστατεύουμε. Βρεθήκαμε μετά από δύο χρόνια στην αυλή του σπιτιού του, όταν με την Κοινωνική Κουζίνα «Ο άλλος άνθρωπος» πήγα στη Μυτιλήνη, στην Καλλονή, στην «Αγκαλιά».
Κατέβηκε από τις σκάλες του σπιτιού με το οξυγόνο και τα σωληνάκια μαζί με τον πιστό του σκύλο και με ξανάκρυψε στην αγκαλιά του. Συνεχίσαμε τη συζήτηση από εκεί όπου είχε σταματήσει, σαν να μην πέρασε μια μέρα, για τα παιδιά του, τα παιδιά του πολέμου, που τώρα μας είχαν περισσότερη ανάγκη από ποτέ!
Ο παπα-Στρατής που γνώρισα εγώ ήταν μια αγκαλιά για όλο τον κόσμο, για όλο τον πλανήτη, για όλους μας. Μια αγκαλιά που, σήμερα, μας λείπει πιο πολύ από ποτέ! Ο παπα-Στρατής που γνώρισα εγώ ήταν ένας ντόμπρος, καθάριος και αυθεντικός Άνθρωπος, με Α κεφαλαίο, που δεν ζητούσε, αλλά πρόσταζε να δίνουμε την αγάπη μας, να δείχνουμε την αλληλεγγύη μας και τον σεβασμό μας στους άλλους ανθρώπους. Ο παπα-Στρατής που γνώρισα εγώ ήταν το λιμάνι των παιδιών, των αδύνατων και των κατατρεγμένων… Καλό ταξίδι, αγαπημένε μου Άνθρωπε…
Όλη του η έννοια ήταν οι αναγκεμένοι
Του Κωνσταντίνου Πολυχρονόπουλου, εμπνευστή της Κοινωνικής Κουζίνας «Ο άλλος άνθρωπος»
Ο παπα-Στρατής που γνώρισα εγώ δεν έχει ανάγκη από λύπη, δεν έχει ανάγκη από δάκρυα, δεν έχει ανάγκη από μελοδραματισμούς. Ο παπα-Στρατής που γνώρισα, πριν από τρία χρόνια περίπου, ήταν ένας, είναι, άντρας που με κοίταξε στα μάτια, πριν μου απλώσει το χέρι, με αυτά τα μάτια που έφτασαν μέχρι τα βάθη της ψυχής μου, που με έκαναν να ανατριχιάσω, και, όταν μου έσφιξε το χέρι, ένιωσα όλη την απίστευτη δύναμη αγάπης που κουβαλούσε. Δεν είπε πολλά, μόνο ένα: «Δεν μπορούμε να μιλήσουμε τώρα. Γράψε το τηλέφωνό μου και γράψε και το δικό σου, να τα πούμε αύριο».
Την επόμενη μέρα, με πήρε τηλέφωνο και μου είπε: «Χρειάζομαι τρόφιμα και να έρθεις Μυτιλήνη. Πρέπει να μαγειρέψεις στην Καλλονή, στην “Αγκαλιά”, να τους δείξουμε ότι υπάρχει και κάποιος που δεν είναι παπάς που το κάνει αυτό, που δίνει αγάπη για να έρθουν και άλλοι άνθρωποι στην “Αγκαλιά”…».
Όλη του η έννοια καθημερινά ήταν οι άνθρωποι που έχουν την ανάγκη του και πώς θα τους βοηθούσε, όχι σαν παπάς, αλλά σαν Άνθρωπος, με το Α κεφαλαίο! Δεν τον ένοιαζε αν ήταν χριστιανός, δεν τον ένοιαζε αν ήταν μουσουλμάνος, δεν τον ένοιαζε αν ήταν Έλληνας, δεν τον ένοιαζε αν ήταν Αφγανός, Πακιστανός, Σύριος ή ό,τι και να ήταν. Το μόνο που έλεγε ήταν: «Είναι Άνθρωποι, που έχουν την ανάγκη μας. Ο λόγος που ήρθαμε στη Γη είναι να δείξουμε και να προσφέρουμε αγάπη και αλληλεγγύη.
Αυτό έκανε ο παπα-Στρατής που γνώρισα εγώ. Πρόσεχε και φρόντιζε τα παιδιά, τις γυναίκες, τους γερόντους, τις γιαγιάδες, τους άνδρες, όλους, δίνοντάς τους Αγάπη, Σεβασμό και Αλληλεγγύη.
Καλό σου ταξίδι και να συνεχίσεις να αγκαλιάζεις από εκεί που είσαι, με αυτή την τεράστια αγκαλιά που έχεις, να συνεχίσεις να είσαι αντάρτης, όπως σε λέει ο γιος σου, ο Μιχάλης…
