Της Σοφίας – Χριστίνας Χρήστου
Όπου κι αν γυρίσει κανείς το βλέμμα του, θα δει ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Και, ευτυχώς, όπου υπάρχει ανάγκη, υπάρχουν και οι άνθρωποι που θυσιάζουν λίγο ή περισσότερο από τον προσωπικό τους χρόνο για να βοηθήσουν, χωρίς ανταλλάγματα.
Την αγάπη, τη στοργή και την αγκαλιά της φυσικής μητέρας προσπαθούν να προσφέρουν οι εθελοντές στο Κέντρο Αποθεραπείας και Αποκατάστασης Παιδιών (ΚΑΑΠ) Βούλας, πρώην ΠΙΚΠΑ, σε 35 από τα 80 παιδιά του ιδρύματος, τα οποία οι γονείς τους τα εγκατέλειψαν για διαφορετικούς λόγους το καθένα, ενώ κάποια από αυτά αντιμετωπίζουν και σοβαρά προβλήματα υγείας.
Η «Κιβωτός της Ορθοδοξίας» μίλησε με δύο από τις εθελόντριες της Ιεράς Μητροπόλεως Γλυφάδας, Ελληνικού, Βούλας, Βουλιαγμένης και Βάρης που «βάζουν τα γυαλιά» σε όλους μας. Οι πράξεις τους αποδεικνύουν πως για να προσφέρεις δεν χρειάζεται να έχεις πολύ χρόνο. Απλώς, χρειάζεται να έχεις… περίσσευμα καρδιάς!
Η κυρία Σοφία, που τα τελευταία 7 χρόνια βοηθάει εθελοντικά στο ΚΑΑΠ Βούλας, εξηγεί πώς ξεκίνησε τη διακονία της στο ίδρυμα. «Ένα παιδί από το ορφανοτροφείο ήταν συμμαθητής του γιου μου στην Δ’ Δημοτικού και έγιναν φίλοι. Ο γιος μου αισθάνθηκε πολύ άσχημα όταν του είπε ότι δεν γνώριζε τους γονείς του, αλλά και τις συνθήκες διαβίωσης στο ορφανοτροφείο όπου διέμενε και ήθελε να τον φέρνει στο σπίτι μας. Αφού, λοιπόν, πήρα έγκριση από το ίδρυμα, τον έφερνα στο σπίτι μας σε τακτά χρονικά διαστήματα. Όταν με έβλεπαν τα άλλα παιδιά, ήθελαν να μιλάμε κι έτσι έμενα περισσότερο χρόνο στο ίδρυμα, παίζοντας μαζί τους», λέει και προσθέτει: «Επίσης, βοηθάω τον υπεύθυνο ιερέα του ιδρύματος, π. Αντώνιο Χρήστου, με την οργάνωση των παιδιών, καθώς και στο να τους μιλάμε για τον Θεό, την αγάπη, τη συγχώρεση, αλλά και τον σεβασμό στους συνανθρώπους μας. Μια άλλη δραστηριότητα είναι να πηγαίνουμε τα παιδιά βόλτες, καθώς τους άρεσε πάρα πολύ, βελτιώνει την αυτοπεποίθησή τους, την κοινωνικοποίηση και συντελεί στην ψυχοσωματική και πνευματική τους ανάπτυξη και στην ένταξή τους στο κοινωνικό σύνολο. Επίσης, το καλοκαίρι πάμε τα παιδιά -με καροτσάκι όσα χρειάζονται- για μπάνιο στη θάλασσα, σε μια παραλία ειδικά σχεδιασμένη για ΑμεΑ».
Η κυρία Χαρά, ας την ονομάσουμε έτσι, μιας και η ίδια μας ζητά διακριτικά να μην αναφέρουμε το πραγματικό της όνομα και το σεβόμαστε, όπως αναφέρει, η δραστηριότητά της ξεκίνησε πριν από έναν χρόνο και εξελίχθηκε σε αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής της.
«Τα προηγούμενα χρόνια παρακολουθούσα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τη δράση της Εκκλησίας στο ΚΑΑΠ και ένιωσα την επιθυμία να βρεθώ και εγώ σε αυτό τον χώρο. Έτσι, τη φετινή χρονιά, με την ευλογία του π. Αντωνίου, βρέθηκα να βοηθώ σε αυτή την παρέα, συμμετέχοντας κυρίως στο μάθημα του κατηχητικού», λέει.
Τι είναι, όμως, αυτό που οδήγησε τις δύο κυρίες να ασχοληθούν εθελοντικά με τα παιδιά στο ίδρυμα;
«Έτσι ένιωσα και η αλήθεια είναι ότι είναι από τις πιο σωστές αποφάσεις που πήρα στη ζωή μου. Παρόλο που βρίσκομαι μικρό χρονικό διάστημα στον χώρο αυτό, κάθε φορά συγκινούμαι με κάτι που συμβαίνει. Η αγκαλιά και η αγάπη των παιδιών είναι πολύ μεγαλύτερη από τη δική μας προσφορά. Δίνεις μια σταγόνα και παίρνεις θάλασσα αγάπης. Αυτό από μόνο του είναι συγκλονιστικό!», δηλώνει η κυρία Χαρά.
Όπως περιγράφει στην «Κιβωτό της Ορθοδοξίας» η κυρία Σοφία, η δύσκολη και συγκινητική στιγμή που δεν μπορεί με τίποτα να ξεχάσει είναι «όταν ένα παιδάκι με ρώτησε: “Αν δεν με είχε αφήσει η γυναίκα που με γέννησε, θα ήμουν μαζί της τώρα;”».
Επίσης, ένα άλλο περιστατικό που τη συγκλόνισε στην επτάχρονη δραστηριότητά της στο ίδρυμα ήταν όταν «ένα παιδάκι που ήταν στο ίδρυμα 5 ολόκληρα χρόνια έπρεπε να φύγει γιατί βρέθηκε μια ανάδοχη οικογένεια. Όταν ήλθε η στιγμή τού αποχαιρετισμού με τα άλλα παιδιά, η σκηνή ήταν συγκλονιστική, γιατί όλα τα παιδιά ήταν τόσο χαρούμενα και ευτυχισμένα για τον “αδελφό τους”, που βρήκε οικογένεια, χωρίς να δείξουν το παραμικρό ίχνος ζήλιας».
«Στα γενέθλιά μου τα παιδιά, με τη φροντίδα των άλλων εθελοντών, μου έκαναν πάρτι-έκπληξη. Μου ετοίμασαν μια κάρτα στην οποία το καθένα εξέφραζε με τον δικό του τρόπο την αγάπη του, άλλο με μια ζωγραφιά, άλλο με κείμενο. Ένα από όλα μού έκανε δώρο και ένα δικό του βιβλίο ζωγραφικής, μαζί με όλους τους μαρκαδόρους του, για να μπορώ να ζωγραφίζω κι εγώ! Εννοείται ότι κράτησα μόνο το χρησιμοποιημένο βιβλίο και του άφησα τους μαρκαδόρους. Η αυθόρμητη, όμως, κίνηση του παιδιού σε βγάζει από την καθημερινή, στενόμυαλη δική μας λογική», λέει η κυρία Χαρά.
Τέλος, προτρέπει όσους θέλουν να προσφέρουν εθελοντικά να μη διστάζουν. «Θα τους έλεγα να μη διστάζουν καθόλου. Το να δώσεις λίγο από τον χρόνο σου, την ξεκούρασή σου, την άνεσή σου για τον άλλον άνθρωπο, έστω και το ελάχιστο, χωρίς φυσικά να ζητάς ανταπόδοση, σε γεμίζει εσωτερικά», λέει η κυρία Χαρά και προσθέτει: «Τα παιδιά αυτά χρειάζονται πολλή αγάπη και την αποζητούν. Μόνο που θα πρέπει η προσπάθεια αυτή να μην έχει στόχο και τη δική μας προβολή, είτε προσωπική είτε προβολή της Εκκλησίας».
«Θα το σύστηνα ανεπιφύλακτα. Ο εθελοντισμός έχει να κάνει με την αγάπη και το πιο σημαντικό είναι να δείχνεις στα παιδιά πως ο Θεός είναι η αγάπη. Ενώ νομίζεις πως αυτό που κάνεις είναι ότι τα βοηθάς, στην πραγματικότητα αυτή η βοήθεια που δίνεις σού επιστρέφεται με την αγάπη που σου δίνουν τα παιδιά. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανταμοιβή από αυτό!».
Οι εθελοντές μπορεί να μην πληρώνονται με χρήματα, αλλά η αμοιβή τους μετριέται με το πιο δυνατό νόμισμα του κόσμου. Δεν είναι ούτε το ευρώ ούτε το δολάριο. Ο εθελοντισμός πληρώνεται με χαμόγελα, «γεννημένα» από την ευγνωμοσύνη και την αισιοδοξία όσων χαίρονται τις «υπηρεσίες» τους…
