Του π. Αντωνίου Χρήστου, εφημερίου του Ι. Ναού Κοιμήσεως Θεοτόκου, Δικηγορικών Γλυφάδας
Όλοι γιορτάσαμε τη λαμπροφόρο Ανάσταση του Κυρίου μας! Με τις αναμμένες λαμπάδες στα χέρια, ανταλλάξαμε τον ασπασμό της Αγάπης, ενώ η καρδιά και τα χείλη μας πλημύρισαν από τον θρίαμβο της Αναστάσεως, ψέλνοντας το «Χριστός Ανέστη».
Είναι χαρακτηριστικό, για όσους παρέμειναν στην Αναστάσιμη Θεία Λειτουργία (μαζί με τον Όρθρο, βέβαια), ότι το «Χριστός Ανέστη» ψέλνεται για 99 ολόκληρες φορές! Ούτε μία ούτε δύο, αλλά 99 ολόκληρες φορές, χωρίς να υπολογίσουμε και την Αναστάσιμη Ακολουθία μετά το τέλος της Θείας Λειτουργίας, που επίσης διαβάζεται και ψέλνεται αρκετές φορές.
Όλα αυτά που βιώνονται λειτουργικά από την Αγία Εκκλησία μας πάντοτε γίνονται για να έχουν πρακτική εφαρμογή σε όλη τη ζωή μας και εκτός της παρουσίας μας, κατά την ομαδική λατρεία στον Ιερό Ναό. Αν κάτι δεν προσφεύγει σε μακροπρόθεσμη εφαρμογή και βίωση, τότε αυτό θα ήταν μια «εικονική πραγματικότητα», ένα καλό «θέατρο» ή «έργο», που, όμως, σταματά να υπάρχει στη πραγματική ζωή των ανθρώπων, που έχουν δοκιμασίες και δυσκολίες και ψάχνουν μια απτή ελπίδα για να τις υπερβούν.
Όλα τα παραπάνω τα αναφέρουμε γιατί υπάρχει μια τάση, από την επόμενη κιόλας ημέρα της Αναστάσεως (μην πω και από την ίδια από μερικούς πολλές φορές) κάποιοι να βιάζονται να αντικαταστήσουν την ομολογία πίστεως και τον χαιρετισμό της περιόδου του Πεντηκοσταρίου, τουλάχιστον μέχρι την εορτή Αποδόσεως του Πάσχα, για 40 ημέρες, σε ένα σκέτο «Χρόνια Πολλά». Με αυτή την ευχή είναι βέβαια εξοικειωμένοι οι άνθρωποι και τη λένε σε γιορτές και γενέθλια ανθρώπων, μεγάλες θρησκευτικές και εθνικές εορτές, αλλά δεν συνάδει με τον Αναστάσιμο Χαρακτήρα της ομολογίας πίστεως ότι ο Χριστός μας νίκησε τον θάνατο και μας απάλλαξε από τη φθορά και την αμαρτία.
Ο χαιρετισμός μας είναι «Χριστός Ανέστη» και η απάντηση μας «Αληθώς Ανέστη»! Δύο μόνο λέξεις, αλλά με τόσο βαθύ και ανατρεπτικό νόημα ή, καλύτερα, γεγονός, που εκφράζει όλη την πεμπτουσία της πίστεώς μας, γιατί κατά τον Άγιο Απόστολο Παύλο, αν δεν υπήρχε η Ανάσταση Του Κυρίου: «Ει δε Χριστός ουκ εγήγερται, ματαία η πίστις υμών» (προς Κορινθίους Α΄, Κεφάλαιο 15, στίχος 17). Με την ομολογία μας αυτή, διατρανώνεται η πίστη μας στην Ανάσταση όλων των κεκοιμημένων, από τον Αδάμ μέχρι και τον άνθρωπο που γεννήθηκε πριν από ένα λεπτό.
Το «Χριστός Ανέστη», λοιπόν, εκφράζεται στη Γη, αλλά έχει επουράνια προοπτική. Από μόνο του, ως ομολογία πίστεως, είναι μια γιορτή, είναι μια νίκη, είναι μια επιβεβαίωση σε όσα είπε και δίδαξε ο Χριστός, είναι η απαρχή μιας αναστάσιμης πνευματικής πορείας. Επομένως, όπως λέμε και στον τίτλο, το «Χριστός Ανέστη» προϋποθέτει και «Χρόνια Πολλά», και μάλιστα, καλύτερα, «Χρόνια καλά και Αναστάσιμα». Όταν, όμως, δεν μιλάμε καθόλου για Ανάσταση και απλώς μιλάμε με τα χείλη λέγοντας «Χρόνια Πολλά», τότε αυτό έχει απλώς επίγεια προοπτική, έχει φθορά και θάνατο, αφού δεν υπάρχει μέρα που να ζήσει ο άνθρωπος χωρίς να πέσει και να αμαρτήσει. Τι να τα κάνω τα πολλά χρόνια, αν δεν έχω αναγεννηθεί πνευματικά και δεν έχω προσπαθήσει να απαλλαγώ από τα πάθη και τις αδυναμίες μου; Τι να τα κάνω τα πολλά χρόνια, όταν γκρινιάζω και νευριάζω και δεν μιμούμαι τον Σωτήρα Χριστό που σιωπούσε και δεν βαρυγκωμούσε;
Πρέπει, λοιπόν, όλοι να αντιληφθούμε, ότι το «Χριστός Ανέστη» παραπέμπει σε συγκεκριμένο πρόσωπο, αλλά οι συνέπειες της συγκεκριμένης ενέργειας του προσώπου, του θεανθρώπου Χριστού, είναι ευεργετικές προς εμένα προσωπικά και προς όλο το ανθρώπινο γένος γενικότερα. Αντίθετα, το «Χρόνια Πολλά» είναι κάτι αφηρημένο και, όταν ζω χωριστά από τον Θεό, τότε όλο αυτό μπορεί να είναι σκλαβιά και προσωπική ταλαιπωρία.
Ας μη διστάζουμε να ομολογούμε, όχι μόνο με τα χείλη, αλλά κυρίως με τα έργα και τη στάση μας, ιδιαίτερα πάνω στις δυσκολίες, ότι «Χριστός Ανέστη», παρά ένα «Χρόνια Πολλά» με τα χείλη, που στη πράξη είναι κάτι αβέβαιο και ίσως για πολλούς, λόγω κατάστασης υγείας, και ουτοπικό. Όλα είναι στη πρόνοια του Θεού και στο δικό Του θέλημα, αυτός δίνει τα πολλά ή τα λίγα!
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ, ΑΔΕΛΦΟΙ ΜΟΥ – ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ!
