Του Δημητρίου Π. Λυκούδη, θεολόγου – φιλολόγου, υπ. δρος Παν/μίου Αθηνών
Οι σύγχρονοι ερευνητές, μελετώντας τα στατιστικά στοιχεία των προηγούμενων ετών, όσα βέβαια δύνανται να καταγραφούν, ομιλούν για 1.023 νεκρούς Χριστιανούς το 2012, για 2.123 το 2013 και, ακολούθως, για 4.344 το 2014 σε παγκόσμια κλίμακα.
Κάθε έτος ο αριθμός αυτός υπερδιπλασιάζεται και ασφαλώς, το τονίζω, αναφερόμαστε σε όσους Χριστιανούς ολοφάνερα διώκονται για τη χριστιανική τους πίστη. Κάθε χρόνο αυξάνεται γεωμετρικά ο αριθμός, εάν βέβαια καθείς προσθέσει σε αυτόν όσους μαρτυρούν και διώκονται στην αφάνεια. Ένας απηνής διωγμός που ξεκίνησε πριν ακόμη από τον ερχομό και τη γέννηση του Θεανθρώπου Κυρίου Ιησού Χριστού. Ένας διωγμός μίσους από τον Διάβολο και τους υποστηρικτές του.
Κατά τη διάρκεια του έτους 2014, οι επιθέσεις σε χριστιανικούς ναούς ανήλθαν σε 1.062 και ασφαλώς θα υπήρξαν ακόμη περισσότερες που δεν καταγράφηκαν. Διώκονται οι Χριστιανοί και δη οι Ορθόδοξοι σε Κίνα, Συρία, Λίβανο, Βιετνάμ, Νιγηρία και Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, όπου ανθεί η μαγεία. Διώκονται οι Ορθόδοξοι γενικότερα στη Μέση Ανατολή από τον παμμίαρο Διάβολο και τα πειθήνια όργανά του. Πλην όμως διώκονται οι Ορθόδοξοι και στην πάλαι ποτέ κοιτίδα του Ελληνισμού και της Χριστιανοσύνης, στην Ορθόδοξη και αγιασμένη Ελλάδα!
Διώκονται οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί εντός των πυλών, στα αγιασμένα από αίμα Ηρώων και Αγίων της Ελληνορθόδοξης Πίστης μας ελληνικά χώματα. Διώκονται οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί σήμερα, στο πρώτο τέταρτο του 21ου αιώνα, πολλές δε φορές ουχί μόνο από μερίδα της αθεΐζουσας και διαβολοκινούμενης πολιτειακής εξουσίας, αλλά –άκουσον-άκουσον!- ακόμη και από φορείς της εκκλησιαστικής εξουσίας και διοικήσεως. Ακόμη και από όσους ορκίστηκαν να διακονήσουν τον καταδιωκόμενο αδελφό γύρω τους και, προϊόντος του χρόνου, έγιναν οι ίδιοι οι πλέον, ίσως και οι μοναδικοί σε τέτοια κλίμακα, διώκτες και δυνάστες του.
Διώκονται οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί εντός των πυλών, στα αγιασμένα από αίμα Ηρώων και Αγίων της Ελληνορθόδοξης Πίστης μας ελληνικά χώματα
Διώκονται και σήμερα οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί στα αγιασμένα χώματα της μητέρας Ελλάδας από χορεία -σαφέστατα δεν αναφέρομαι στην πλειονότητα και ουχί γενικεύω- δεσποτάδων, πάλαι ποτέ επισκόπων, που μεταποίησαν την ποιμαντική επισκοπική τους διακονία σε έναν άκριτο δεσποτοκρατικό φεουδαρχισμό. Και αναμένουν -αλήθεια, τι;- να επέλθει η κοίμησή τους για να απαγκιστρωθούν από τους θρόνους της δήθεν «διακονίας» τους έχοντας καταφέρει, ταυτόχρονα, να οδηγήσουν το σύνολο του χριστεπώνυμου πληρώματος να συνοδεύει τη φήμη και το πολυχρόνιό τους και με άλλες απρεπείς χειρονομίες και «ευχές»…! Σε τέτοιες περιπτώσεις, έχω την αίσθηση, τα ψυχοπαθολογικά φάρμακα δεν επιτρέπεται να αγγίζονται με τις άκρες των ακροδαχτύλων τους, αλλά να προσεγγίζονται και να δοσολογούνται με ανοιχτές παλάμες…!
Διώκονται και σήμερα οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί στην αγιασμένη Ελλάδα από χορεία ιερέων -σαφέστατα αναφέρομαι και πάλι στη μειονότητα-, που εξέλαβαν την ύψιστη ιεροσύνη ως επαγγελματικό βάθρο αποκατάστασης και ψυχολογικής προβολής της μετριότητάς τους. Διώκονται οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί όταν βλέπουμε ιερείς να «εσωκλείονται» στα ενοριακά θέματα και ζητήματά τους και να επιδίδονται σε αγώνα δρόμου για να ακουστούν λίγο περισσότερο από την άλλη ενορία που γειτνιάζει με αυτούς, για να ακουστούν λίγο περισσότερο στον οικείο επίσκοπο, για να ακουστούν λίγο περισσότερο στους εκκλησιαστικούς κύκλους της αδιαντροπιάς και της πολυπροσωπίας.
Διώκονται και σήμερα οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί από εμάς, τους προσοντούχους θεολόγους καθηγητές. Γέμισε ο κόσμος και η Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση από άθεους και αντίχριστους θεολόγους και, ακόμη, από καθηγητές που αναλώνουν «εαυτούς και αλλήλους» με κάθε άλλο παρά δοκιμασμένα μέσα για να ανέλθουν μία θέση και βαθμίδα στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση (ασφαλώς και υπάρχουν φωτεινές εξαιρέσεις), να ανέλθουν βαθμίδα λοιδορώντας, κατηγορώντας, ως εξευτελίζοντες και εξευτελιζόμενοι! Και όλα αυτά…! Ιδού νυν καιρός και αναμένει ο τάφος όλους μας και, ασφαλώς, «έσονται οι πρώτοι έσχατοι και οι έσχατοι πρώτοι».
Διώκονται οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί στην αγιασμένη Ελλάδα από εμάς, τους ιδίους «πιστούς», καθώς ενστερνιστήκαμε μια επιδερμική πίστη και αναμένουμε με ταχυδακτυλουργικό τρόπο να καλλιεργηθεί η αρετή μέσα μας. Και ο Χριστός; Έως πότε θα είμεθα μαθητές του Διαβόλου και όργανά του πατέρες και αδελφοί; Έως πότε θα διακονούμε δύο αφεντικά και δύο κυρίους; Σταυρωτές του Χριστού και διώκτες Του τυγχάνουμε, Σταυρωτές και Προδότες Του!
Διώκονται οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, ακόμη και σήμερα, στην αγιασμένη Πατρίδα μας από όλους εμάς που δεν αναγνωρίζουμε τίποτα ως θετικό και αγαθό γύρω μας. Πουθενά ένας καλός λογισμός, ένας φιλόθεος λογισμός, ένα χαμόγελο αγάπης, μία φιλάρετη και άδολη πράξη και συμπεριφορά. Και αν κάπου την αναγνωρίσουμε, ευθύς αμέσως δηλητηριάζουμε τον άνθρωπο αδελφό μας, γκρεμίζουμε τα αλτρουιστικά του κίνητρα, αποδιώχνουμε και απομονώνουμε όσα και ό,τι διαφέρει από την ψευτοταπεινόσχημη εικόνα και παρουσία μας.
Πατέρες και αδελφοί μου! Στο πρώτο τέταρτο του 21ου αιώνα, είναι αλήθεια πια, οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί διώκονται ουχί μόνο απανταχού της Γης, αλλά και ανάμεσά μας, πολλές δε φορές -θέλω να πιστεύω ασυνειδήτως και ακουσίως- ακόμη και από εμάς τους ιδίους. Έως πότε, πατέρες και αδελφοί μου, θα διακονούμε τον Διάβολο και τη συνοδεία του; Έως πότε θα σταυρώνουμε τον Χριστό μας και θα κατακλινόμεθα εκάστην εσπέραν πιστεύοντας πως και σήμερα, δήθεν, πράξαμε το καθήκον μας ως «μαθητές» του Χριστού;
Ίσως, σκέπτομαι, ίσως ο «γέρος του Μοριά», Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, να είχε κατά νου καταστάσεις και σκέψεις ως οι άνω, οι οποίες τον ανάγκασαν σε ένα τραπέζι, εκεί που ετοιμαζόταν να πιει το κρασί του, να κάμνει την ακόλουθη ευχή: «Ο Θεός να μας φυλάη απ᾿ τους συντρόφους μας στον πόλεμο».
