Toυ Αρχιμ. Χερουβείμ Βελέτζα, ιεροκήρυκα της Ι.Μ. Κερκύρας, διευθυντή Γραφείου Προσωπικού της Ι. Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος
Πεντηκοστή, πλήρωμα και επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος στους Αγίους Αποστόλους και σε ολόκληρη την Εκκλησία, εκπλήρωση της υποσχέσεως του Κυρίου μας Ιησού Χριστού ότι δεν θα εγκαταλείψει με την Ανάληψή Του τον κόσμο, αλλά θα στείλει τον Παράκλητο, για να κατευθύνει και να συγκροτεί, με την ενοποιητική του δύναμη το σώμα της Εκκλησίας. Η περικοπή που διαβάζουμε κατά τη Θ. Λειτουργία μάς μεταφέρει τη μαρτυρία του Χριστού περί του Αγίου Πνεύματος.
Μέσα στο πλήθος που είχε μαζευτεί για τη γιορτή της σκηνοπηγίας, την οποία γιόρταζαν οι Εβραίοι πενήντα μέρες μετά το Πάσχα, στάθηκε ο Ιησούς και με δυνατή φωνή είπε: «Όποιος διψά, ας έλθει σε εμένα να πιει, γιατί, όπως λέει η Γραφή, εκείνος που πιστεύει σε εμένα θα αναβλύσει από μέσα του ποταμούς ύδατος ζώντος». Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης εξηγεί ότι με τα λόγια αυτά ο Χριστός εννοούσε το Άγιον Πνεύμα, το οποίο επρόκειτο να λάβουν όσοι Τον είχαν πιστέψει, γιατί ακόμα δεν υπήρχε το Άγιο Πνεύμα ανάμεσα στους ανθρώπους, αφού ο Ιησούς δεν είχε ακόμα δοξαστεί με την Ανάσταση και την Ανάληψή Του στους Ουρανούς. Τότε το πλήθος διχάστηκε, άλλοι έλεγαν ότι ο Ιησούς είναι προφήτης, ενώ άλλοι Τον αμφισβητούσαν. Κάποιοι πάλι, απεσταλμένοι των Φαρισαίων, ήσαν εκεί με σκοπό να συλλάβουν τον Ιησού, όμως τελικά δεν το αποτόλμησαν, θαυμάζοντας τα λεγόμενά Του. Οι Φαρισαίοι αγανακτούν, λέγοντας «μήπως κι εσείς πλανηθήκατε; Είδατε κανέναν από τους άρχοντες ή από τους Φαρισαίους να έχει πιστέψει σε αυτόν; Αλλά ο όχλος ο καταραμένος τον πιστεύει, που δεν γνωρίζει το νόμο». Τέλος, στο επιχείρημα του νομομαθούς Νικοδήμου, που είχε γνωρίσει τον Χριστό και είχε συνομιλήσει μαζί Του, ότι ο νόμος δεν κρίνει κανένα, αν προηγουμένως δεν τον ακούσει, απαντούν υπεροπτικά, ότι, εφόσον ο Ιησούς προέρχεται από τη Γαλιλαία, δεν μπορεί να είναι προφήτης.
Από αυτή τη διήγηση γίνεται φανερό ότι ο Χριστός αποτελεί την πηγή της ζωής, του ζώντος ύδατος, που ξεδιψά κάθε άνθρωπο που πιστεύει σε Αυτόν. Το είπε στη Σαμαρείτιδα, μάς καλεί και σήμερα να έρθουμε κοντά Του και να γίνουμε δοχεία της ζωοποιού και αγιαστικής δύναμης του Αγίου Πνεύματος. Γιατί έχει τη δύναμη, όπως ακριβώς έκαμε με τους Αγίους Αποστόλους, που από φοβισμένους Μαθητές τους μεταμόρφωσε σε μια στιγμή σε διάπυρους κήρυκες και διδασκάλους, να φωτίσει την ύπαρξή μας, να αγιάσει τη ζωή μας, να μας προσφέρει τη βεβαιότητα της Αναστάσεως και της σωτηρίας.
Το Άγιο Πνεύμα, το οποίο έστειλε ο Χριστός στον κόσμο, είναι εκείνο που ενεργεί την ενότητα στην Εκκλησία, επιτελεί τα Μυστήρια, κατευθύνει τους πνευματικούς μας πατέρες και μας προφυλάσσει από τις παγίδες του νοητού εχθρού. Χωρίς την παρουσία του Αγίου Πνεύματος, οι Απόστολοι δεν θα τολμούσαν να βγουν από το υπερώο της Ιερουσαλήμ, ούτε να κηρύξουν με παρρησία στον κόσμο τα όσα έζησαν. Χωρίς την παρουσία του Αγίου Πνεύματος, οι Μάρτυρες δεν θα παρέμεναν ακλόνητοι στην πίστη και θα υπέκυπταν στις απειλές των τυράννων. Χωρίς την παρουσία του Αγίου Πνεύματος, η Εκκλησία θα είχε καταλυθεί από τους διώκτες της και από τις αιρέσεις, που σε κάθε εποχή προσπαθούν να πλανήσουν τα μέλη της. Χωρίς την παρουσία του Αγίου Πνεύματος, οι Πατέρες της Εκκλησίας δεν θα μπορούσαν με ομοφωνία να ορθοτομήσουν την Αλήθεια, μέσα από τις Οικουμενικές Συνόδους.
Η παρουσία του Αγίου Πνεύματος αποτελεί το κριτήριο της Αληθείας και της γνησιότητας• «το πνεύμα όπου θέλει πνει» και δεν οικεί κατ’ ανάγκην στους σοφούς ή στους κληρικούς. Οι Φαρισαίοι αρνούνται τον Ιησού και προτάσσουν ως σημείο αυθεντικότητας της γνώμης τους ότι ούτε αυτοί, ούτε οι άρχοντες πιστεύουν στον Χριστό, αλλά ο όχλος, που δεν γνωρίζει τον νόμο. Αυτό το επιχείρημα το ακούμε ακόμα και σήμερα, όταν κάποιοι θέλουν να αμφισβητήσουν τις αλήθειες του Ευαγγελίου και της πίστεώς μας. Μας λένε ότι, εφόσον έτσι πράττουν οι επιφανείς και οι γραμματιζούμενοι, κατά τον ίδιο τρόπο οφείλουμε κι εμείς να κινούμαστε. Για την Εκκλησία, όμως, δεν αποτελεί κριτήριο η γνώμη των πολλών, ούτε των επιφανών, ακόμα και αν πρόκειται για τους ίδιους τους ποιμένες της, αλλά ο φωτισμός του Αγίου Πνεύματος. Την περίοδο της εικονομαχίας, για παράδειγμα, ακόμα και επίσκοποι και πατριάρχες είχαν πλανηθεί και έγιναν πολέμιοι της εικόνας του Χριστού και των Αγίων. Όταν, όμως, συγκλήθηκε Σύνοδος σύμφωνα με την τάξη και την Παράδοση της Εκκλησίας, τότε το Άγιο Πνεύμα ήταν εκείνο που κατηύθυνε τη σκέψη των επισκόπων και των μοναχών σε ομοφωνία και έτσι έχουμε την Έβδομη Οικουμενική Σύνοδο, η οποία και αποκατέστησε την αληθινή πίστη και την προσκύνηση των ιερών εικόνων.
Ας ευχηθούμε, επομένως, και ας προσευχηθούμε ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός να προσφέρει πλούσια τη χάρη και τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος στη ζωή μας, ώστε να μας φωτίζει και να μας καθοδηγεί μέσα στην πολυφωνία και τη σύγχυση που επικρατεί στον κόσμο μας, ώστε να μας δείχνει πάντοτε την Αλήθεια και να μας προφυλάσσει από τις πλάνες και από τις παγίδες του εχθρού, προάγων ημάς «εις ευδίους λιμένας».
