Του π. Αντωνίου Χρήστου, εφημερίου του Ι. Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου Δικηγορικών Γλυφάδας
Είναι αλήθεια πως αν ανατρέξει κανείς στα προηγούμενα άρθρα μας, ιδιαιτέρως στα τελευταία, θα διαπιστώσει ότι είναι αρκετά αιχμηρά και ελεγκτικά για διάφορες παρεκτροπές που συναντάμε στον εκκλησιαστικό χώρο. Δεν το επιδιώξαμε συστηματικά αυτό, αλλά προέκυψε εκ των υστέρων, αφού ο σκοπός σε τέτοιες περιπτώσεις δεν είναι να αναδείξει τι κάνουμε σωστά και καλά, αλλά κυρίως τι πρέπει να διορθωθεί και να αλλάξει, ώστε το καλό να γίνει καλύτερο και το σωστό σωστότερο. Αυτή τη μέθοδο τη συναντάμε συχνά σε αρκετούς φωτισμένους γεροντάδες, που επικεντρώνονται σε τρωτά των υποτακτικών τους, έστω και αν εμάς μας φαίνονται δευτερεύοντα ή λεπτομέρειες. Άλλωστε, όπως εύστοχα έχει ειπωθεί: «Ο εχθρός του καλού είναι το καλύτερο…» (και όχι το κακό όπως νομίζουμε συνήθως, γιατί έχουμε τονίσει και στο παρελθόν ότι το κακό δεν είναι αυθυπόστατο, αλλά είναι «μη ον», υπάρχει όταν έχουμε απουσία του καλού κ.τ.λ.)!
Αυτό το άρθρο μας όμως θα είναι διαφορετικό, καθώς θα προβάλει μερικά σχετικά πρόσφατα περιστατικά που έπεσαν στην αντίληψή μας, για να δούμε ότι τελικά δεν είναι όλα «μαύρα». Υπάρχουν και φωτεινά και ελπιδοφόρα παραδείγματα ανθρώπων που πραγματικά έχουν επίγνωση του τι σημαίνει να είσαι Ορθόδοξος Χριστιανός και οι πρακτικές τους είναι λες και έχουν βγει απευθείας από τη βιοτή των αγίων στα πλούσια συναξάρια της Εκκλησίας μας.
Για να μη μας χρεώσει κανείς ότι υπερβάλλουμε, θα λέγαμε ότι θα παρουσιάσουμε πρακτικές που έστω θα «ζήλευαν» να εφαρμόσουν και οι ίδιοι οι άγιοι στη βιοτή τους. Εννοείται ότι τα συγκεκριμένα περιστατικά δεν είναι τα μοναδικά, ούτε διεκδικούν ότι είναι τα αντιπροσωπευτικότερα, αλλά είναι προϊόν δικής μας εμπειρίας, που είδαν τα μάτια μας και ψηλάφισαν τα χέρια μας, και αυτό έχει μεγάλη σημασία, ότι δεν μας τα είπαν ή τα ακούσαμε, αλλά τα είδαμε προσωπικά και δοξάσαμε τον Θεό που αξιωθήκαμε να δούμε πρόσωπα και καταστάσεις που μας οικοδόμησαν στην πίστη, αλλά και μας ενέπνευσαν και εμάς, στον δικό μας αγώνα, να προσπαθήσουμε πνευματικά περισσότερο…! Ας ξεκινήσουμε:
1) Υπάρχει ένας σεβάσμιος Ιερέας, πολύ γνωστός εντός και εκτός Ελλάδος, που όμως τα τελευταία δύο χρόνια έχει μια μεγάλη δοκιμασία με την υγεία του. Όμως το «καροτσάκι του πόνου», που τον έχει καθηλώσει και περιορίσει τις κινήσεις του, δεν τον εμπόδισε και δεν τον απομάκρυνε από τη συχνή μυστηριακή ζωή την οποία είχε, και έχει, πριν πάθει την ασθένεια. Πρωί-βράδυ, έστω με συνοδεία και με βοήθεια άλλων, έρχεται στον ναό, μεταλαμβάνει των Αχράντων Μυστηρίων και δεν απομακρύνεται από τον ναό αν δεν ακούσει και τη Θεία Ευχαριστία. Τα απογεύματα, τα ίδια. Έρχεται στους Εσπερινούς και τα Απόδειπνα, που κάποια μάλιστα τελεί και ο ίδιος. Έχει επανέλθει σχεδόν σε όλα (κήρυγμα, εξομολόγηση, ακολουθίες), μόνο που ως ώρας δεν έχει ακόμη τη δυνατότητα να λειτουργεί. Όταν αυτός ο Κληρικός με τόσες αντικειμενικές δυσκολίες προσπαθεί τόσο, μπορούμε εμείς να δικαιολογηθούμε για την αδράνειά μας, κληρικοί και λαϊκοί;
2. Άλλος Ιερέας, πολύ νεότερος στην Ιεροσύνη από τον πρώτο, μένει μακριά από την ενορία που του ορίστηκε πριν από 2 μήνες περίπου να ιερουργεί, με μικρό παιδί και σύζυγο με χρόνια πάθηση. Να σημειωθεί ότι ο κληρικός αυτός, προτού έρθει επίσημα σε αυτή την ενορία, από μόνος του ερχόταν και λειτουργούσε εθελοντικά, όταν δεν είχε στη δική του ενορία Λειτουργία. Όμως και τώρα που μεταφέρθηκε σε αυτή την ενορία, δεν αρκείται στις μέρες της εφημερίας του να λειτουργεί, αλλά έρχεται και στις περισσότερες εφημερίες των άλλων δύο συνεφημερίων του, συμπροσευχόμενος, για να βοηθά στην ανάγνωση των ονομάτων και να κοινωνεί τις περισσότερες φορές. Είναι από τους Κληρικούς εκείνους που έκαναν πράξη τη σωστή πρόθεση: «Δεν ζουν από τον Χριστό, αλλά ζουν για τον Χριστό!». Μία μικρή πρόθεση διαφορά, που όμως αλλάζει εντελώς το νόημα και την προοπτική.
3. Θα κλείσουμε τις αναφορές μας και με ένα τρίτο περιστατικό, για να μη νομίζει κανείς ότι όλα τα περιστατικά αφορούν μόνο τους Κληρικούς και ότι μόνο από τον δικό τους αγώνα αξίζει να αναφέρουμε. Τα λαϊκά στελέχη πολλές φορές δεν υστερούν σε τίποτα στον αγώνα και την προσφορά τους από τους κληρικούς και θα το αποδείξω με την αναφορά του παρακάτω περιστατικού: Σε αστική Μητρόπολη του Λεκανοπεδίου της Αττικής κάθε χρόνο γίνεται μια γιορτή για τα παιδιά των κατηχητικών με πολλές δραστηριότητες – περίπτερα κ.τ.λ. (πάνω από 27), τα οποία στελεχώνουν για πάνω από 3 ώρες οι Κατηχητές της συγκεκριμένης Μητρόπολης (δηλαδή τα λαϊκά στελέχη της, με τον συντονισμό βέβαια κληρικών). Φέτος για πρώτη φορά στα 14 συνεχόμενα χρόνια που γίνεται αυτή η εκδήλωση έβρεχε και μάλιστα στο μεγαλύτερο μέρος της εκδήλωσης. Όμως οι ίδιοι οι Κατηχητές δεν θέλησαν να αναβληθεί και επωμίστηκαν στο πετσί τους τις στάλες της βροχής για αρκετές, όπως είπαμε, ώρες. Εδώ άνθρωποι που πληρώνονται σε αντίστοιχες εκδηλώσεις θα γκρίνιαζαν και θα δυσανασχετούσαν με το γεγονός ότι πρέπει να δουλεύουν υπό βροχή, ενώ εδώ εθελοντικά και με χαρά έδειξαν θυσιαστική αγάπη, για να δώσουν χαρά στα παιδιά, που συμμετέχουν κάθε χρόνο κατά εκατοντάδες, πολλές φορές και χιλιάδες.
Κοινώς παρονομαστής και των τριών περιστατικών είναι η αγάπη γι’ αυτό που κάνουν και ότι η προσφορά και η θυσία είναι τρόπος ζωής και όχι ξηρά, απλή επαγγελματική αποκατάσταση. Όταν κάποιος αγαπά τον Χριστό και την εικόνα Του, τον άνθρωπο, δεν κοιτάει ρολόι, δεν υπολογίζει κόπο, δεν κοιτάζει προσωπική ανάπαυση, αλλά με ασκητικό φρόνημα δοξολογεί τον Θεό με λόγια, πράξεις και έργα! Όλα αυτά τα περιστατικά λαμβάνουν χώρα στις δύσκολες και πονηρές μέρες μας και αυτό είναι παρήγορο…! Δεν είναι όλα μαύρα… Υπάρχουν και αυτά τα μέλη της Εκκλησίας μας. Ας τους μιμηθούμε για να αυξάνονται και να γίνονται περισσότεροι, βάζοντας και εμείς το δικό μας λιθαράκι προς αυτή την κατεύθυνση…
