Του π. Αντώνιου Χρήστου
Θυμάμαι ήμουν μαθητής δημοτικού, όταν είχα πάει στο σπίτι ενός φίλου και είχε στη βιβλιοθήκη του μια πλήρη σειρά γνωστής Εγκυκλοπαίδειας της εποχής εκείνης. Επειδή είχα μεγάλο παιδικό ενθουσιασμό, πήγα και ξεφύλλισα τον τόμο που περιείχε το γράμμα Χ, στο λήμμα Χριστός και πράγματι περιέγραφε την επίγεια πορεία του Κυρίου με πολλές λεπτομέρειες και την προσωπικότητά του Κυρίου με καλά λόγια. Στο τέλος, όμως, της αναφοράς της Εγκυκλοπαίδειας για τον Χριστό μας, τα χάλασε εντελώς. Ενώ είπε για τη Σταύρωση, ανέφερε για την ταφή, θυμάμαι ακόμη μετά από τόσα χρόνια τη φράση: «Μετά τρεις μέρες από την ταφή του Χριστού, οι μαθητές του υποστήριξαν ότι Αναστήθηκε»! Οχι ότι δηλαδή ότι είναι ένα γεγονός δεδομένο και αναμφισβήτητο, όπως όλα τα άλλα του Χριστού μας που έγραφε πριν, αλλά είναι κάτι που υποστήριξαν οι μαθητές του μόνο και απλά αναφέρεται, μάλλον με επιφύλαξη, σίγουρα όμως με μη αντικειμενική βεβαιότητα, κατά τον συγγραφέα του συγκεκριμένου λήμματος «Χριστός» της Εγκυκλοπαίδειας. Θυμάμαι ακόμη ότι έκλεισα τον τόμο και τον έβαλα στη θέση του, με έντονο προβληματισμό και απογοήτευση.
Μεγαλώνοντας, είδα στην πράξη ότι όλη αυτή η οπτική γωνία της Εγκυκλοπαίδειας, αυτό το πρίσμα, έχει μπολιάσει γενιές και γενιές του σύγχρονου ανθρώπου και δυστυχώς ακόμη και «πιστούς», εντός Εκκλησίας! Το πιστοί φυσικά πάει εντός εισαγωγικών, γιατί όπως λέει ο Απόστολος Παύλος στην Α’ προς Κορινθίους επιστολή:«Ει δε Χριστός κηρύσσεται ότι εκ νεκρών εγήγερται, πως λέγουσί τινες εν υμίν ότι ανάστασις νεκρών ουκ έστιν; ει δε ανάστασις νεκρών ουκ έστιν, ουδέ Χριστός εγήγερται· ει δε Χριστός ουκ εγήγερται, κενόν άρα το κήρυγμα ημών, κενή δε και η πίστις υμών…» (Κορ. Α΄ 15, 12-14) Το παραθέτουμε και σε μετάφραση: «Εάν δε από όλους μας κηρύσσεται ότι ο Χριστός έχει αναστηθή, πως μερικοί, αντιλέγοντες στο ομόφωνον κήρυγμα των Αποστόλων, ισχυρίζονται ότι δεν υπάρχει ανάστασις νεκρών; Εάν όμως δεν υπάρχη ανάστασις νεκρών, τότε ούτε ο Χριστός έχει αναστηθή. Εάν δε ο Χριστός δεν ανεστήθηκε, τότε είναι αδειανό και χωρίς περιεχόμενο το κήρυγμά μας, κούφια και ανωφελής η πίστις σας». Επομένως η Ανάσταση του κυρίου μας, περικλείει όλο το περιεχόμενο και την προοπτική της πίστη μας, αφού όχι μόνο ακολουθεί των παθών, της σταύρωσης και της ταφής του Κυρίου, αλλά τα προϋποθέτει όλα αυτά. Γι’ αυτό άλλωστε και η ορθόδοξη εικόνα της Αναστάσεως είναι η «εις Αδου κάθοδος», όπου πήγε, κήρυξε στους νεκρούς και τραβάει τους πρωτοπλάστους ξανά πάνω κοντά Του.
Φυσικά εμείς ως ορθόδοξοι πιστοί, γνωρίζουμε ότι δεν πάμε σχολαστικά και εγκεφαλικά να πείσουμε για την Ανάσταση του Χριστού, κάθε άνθρωπο που την αμφισβητεί ή αμφιβάλλει ή την προσεγγίζει στεγνά και επιστημονικά κτλ. Μιλάμε για ενδείξεις και όχι αποδείξεις, όχι γιατί στερείται λογικής, άλλα γιατί αλλιώς βιώνεται και προσεγγίζεται. Δεν στερείται λογικής από τα εξής απλά επιχειρήματα: α) Το δύσκολο και το αδιανόητο δεν ήταν να αναστηθεί, αφού Θεός είναι, αυτό που σε στέλνει να το γράψουμε κομψά «τρόφιμο σε ψυχιατρική κλινική», είναι πως ένας Θεός ανέβηκε πάνω στον Σταυρό και κατέβηκε νεκρός σε τάφο…! β) Πως εξηγείται λογικά, οι φοβισμένοι και διασκορπισμένοι μαθητές μετά την Ανάσταση και την Πεντηκοστή να πορευθούν σε όλη την οικουμένη και με παρρησία και θάρρος μπροστά σε βασιλείς και δημίους να ομολογούν Αναστημένο Χριστό; γ) Πως εξηγείται λογικά αυτό το συνεχές ετήσιο θαύμα του Αγίου Φωτός, κάθε χρόνο στον ίδιο τόπο, ανάμεσα σε τόσους αλλοθρήσκους και ετεροδόξους να βγαίνει μόνο από τον Ορθόδοξο Πατριάρχη και για λίγα λεπτά της ώρας να μη καίγεται όποιος το κρατά;
Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε και άλλα, αλλά η Εκκλησία μας δεν μπαίνει σε αυτή τη διαδικασία για ένα πολύ απλό λόγο, γιατί δεν μπήκε ο ίδιος ο ιδρυτής της, Χριστός. Ο Χριστός μας, δεν είναι Μωάμεθ για να γυρίσει πίσω στη Μέκκα, που στην αρχή δεν τον πίστεψαν και μετά όπου γης, για να επεκταθεί με τη σπάθα. Δηλαδή, μετά την Ανάστασή του δεν πήγε στους Σταυρωτές του, δεν εμφανίστηκε στους αρνητές του, δεν πήγε στον Πιλάτο, δεν πήγε στους Γραμματείς και Φαρισαίους, όχι γιατί δεν αναστήθηκε όπως υποστηρίζουν οι κακόπιστοι αρνητές, αλλά γιατί σέβεται την ελευθερία και τη διάθεση του κάθε ανθρώπου. Που εμφανίστηκε; Στους στενούς μαθητές του και στις γυναίκες που τον ακολουθούσαν πιστά. Γιατί; Γιατί η Ανάσταση δεν υπάρχει για να πιστέψουμε, αλλά πιστεύουμε για να ζήσουμε και βιώσουμε Ανάσταση! Αυτό είναι το κομβικό σημείο, το σημείο κλειδί, για να εξηγήσει όλη τη στάση του Κυρίου και του Χριστού μας! Αλλιώς, μία πίστη τέτοια δεν θα ήταν πίστη, αλλά ένας καταναγκασμός αντικειμενικός, όπως τόσα συμβαίνουν στο επιστητό.
Για την Εκκλησία λοιπόν και κάθε μέλος της πιστό, σημαίνει ένα βαθύ τρόπο πίστης και βεβαιότητας. Τέτοιας βεβαιότητας, που πλέον η Ανάσταση είναι το ξεχείλισμα της καρδιάς και της πληρώσεως των πάντων με αυτό το ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ! Ούτε καλημέρα, ούτε καληνύχτα αλλά ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ, έλεγαν πολύ Αγιοι όπως ο άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ. Αυτό ομολογούμε και εμείς για 40 μέρες μέχρι της αποδόσεως του Πάσχα.
Κλείνοντας, θα λέγαμε ότι Ανάσταση είναι να σηκώνεσαι όταν αμάρτησες, να πιστεύεις όταν δυσπίστησες ή έχασες την πίστη σου, να χαμογελάς και να είσαι γαλήνιος εμπρός στον θάνατο, να ανοίγεις την αγκαλιά σου σε εκείνους που σε προδίδουν, συκοφαντούν και σε πολεμούν συστηματικά…! Ανάσταση είναι ένα Δόξα σοι ο Θεός στον πόνο και τον πειρασμό! Ανάσταση είναι η σωτηρία μας και ο θάνατος του θανάτου. Γι’ αυτό ο θάνατος πλέον δεν είναι τέρμα, αλλά Πάσχα, δηλαδή διάβαση, από την προσωρινή μας ζωή, την όντως πραγματική μας αιώνια ζωή!
Χριστός Ανέστη & Καλό Πάσχα αδελφοί μου!
