Τοῦ Ἀντωνίου Γ. Ζαμπέλη
”Χριστός Ἀνέστη,
Σήμερον συμπληρώνονται τέσσαρα ἒτη ἀπό τήν μετάβασιν τοῦ πνευματικοῦ Ἀδελφοῦ μου Θεοκλήτου Σετάκη, κυροῦ Μητροπολίτου Ἰωαννίνων ἐπί μίαν τεσσαρακονταετίαν (1975-2014), ἀπό τήν Διοικοῦσαν στήν Θριαμβεύουσαν Ἐκκλησίαν.
Ἒχομεν ἀναφερθῆ διεξοδικῶς μέ προηγούμενα ἂρθρα μας γιά τά τάλαντα τοῦ Ἀνδρός, πνευματικά-θεολογικά-ποιμαντικά καί γιά τά ψυχικά χαρίσματα Του, ὁ συνδυασμός τῶν ὁποίων κατέστησε τόν μακαριστόν Θεόκλητον φωτεινόν Φάρον τόσον γιά την τοπικήν κοινωνία τῶν Ἰωαννιτῶν ὃσο καί γιά τό ποίμνιον τῆς Ἐκκλησίας μας γενικότερα .
Θά προσπαθήσωμεν στό σημερινόν μας ἀφιέρωμα νά μήν ἐπαναληφθῶμεν, ἀντιθέτως θά προσπαθήσωμεν νά θέσωμεν κάποιους προβληματισμούς μας σχετικῶς μέ τά ἐπέκεινα καί τήν τακτικήν πού ἀκολουθεῖ ἡ νῦν Διοικούσα Ἐκκλησία.
Δέν μᾶς προξενοῦν ἐντύπωσιν οἱ ἀλγεινές συμπεριφορές ὁρισμένων Ἀρχιερέων οἱ ὁποῖες ἒθιξαν βάναυσα τήν μνῆμιν τοῦ μακαριστοῦ Θεοκλήτου. Ἀντιθέτως, ἐπιβεβαιώνουν ὃτι το ἒργο Του ἦταν ζηλευτό, ἀξιοπρόσεκτο καί διαυγές οὓτως ὣστε νά προκαλῆ τόν φθόνον, τήν μῆνιν, τήν ζήλεια καί τήν κακότητα τῶν ὀλιγίστων αὐτῶν Ἀρχιερέων καί τῆς λυπηρᾶς συνοδείας των, οἱ ὁποῖοι ὑπό κανονικάς συνθῆκας θά ἒπρεπε νά Τόν μνημονεύουν καί νά Τόν ἀναδεικνύουν ὡς σημεῖον ἀναφορᾶς Ἐκκλησιαστικοῦ Ἀνδρός , ὁ ὁποῖος στήν μακρόχρονη Ἐκκλησιαστική πορεία Του ἐλάμπρυνε τήν Ἐκκλησία καί ἒδειξε τήν μακαρία ὁδό τῆς Ἀρετῆς μέσω τῆς προσωπικῆς θυσίας. Τέτοιος Ἀρχιερεύς ἦτο ὁ μακαριστός Θεόκλητος.
Ἀταλάντευτος φίλος, δίκαιος κριτής, σταθερός καί στιβαρός ἡγέτης, πιστός στά ἰδανικά τῆς Φυλῆς καί στίς ἀξίες Του, φιλεύσπλαχνος, λιτός, δωρικός στίς σχέσεις Του, ἂνθρωπος τοῦ Λαοῦ, ἀπό τόν Λαό, γιά τόν Λαό.
Γεννημένος Ἡγέτης μέ ἀρχηγική στόφα δέν ἀναίρεσε ποτέ τούς λόγους Του οὒτε ὃταν ἀπό τούς πρώτους μυημένους Ἀξιωματικούς στό πραξικόπημα τοῦ 1967 ἀπεχώρησε τῆς Ἐπαναστάσεως διαβλέποντας τήν πνευματική ἀποτυχία της, οὒτε ὃταν ἐκλήθη νά τελέση τό μυστήριο τοῦ γάμου τοῦ δικτάτορα Ἰωαννίδη ἐντός τῶν φυλακῶν κατόπιν παρακλήσεως τοῦ Μακαριωτάτου κυροῦ Σεραφείμ, οὒτε ὃταν ἐπέλεξε ὡς Ἀρχιεπίσκοπον τόν μακαριστόν Χριστόδουλον τό 1998 ἀντί τοῦ Ἱερωνύμου, οὒτε ὃταν ἐνώπιον τοῦ ὑπουργοῦ Οἰκονομικῶν κ. Γ. Παπακωνσταντίνου ὑπερασπίσθη σθεναρῶς τήν Ἐκκλησιαστική περιουσία ἀπό τούς ἐπιδόξους ἀθέους νεωτεριστές τοῦ Γιωργάκη.
Πάντοτε διετύπωνε την γνώμην του μέ παρρησία, τήν αἰτιολογοῦσε μέ ἐπιχειρήματα καί προσπαθοῦσε νά πείση τούς συνομιλητές Του ὃτι ἡ ὁδός τῆς Ἀληθείας καί τῆς ἀταλαντεύτου Πίστεως ἀποτελεῖ τήν μόνην πορείαν τήν ὁποίαν θά πρέπη ν’ ἀκολουθοῦν οἱ πιστοί καί ἰδιαιτέρως οἱ Πνευματικοί Ταγοί λόγω τῆς δοθείσης Θείας Χάριτος.
Γιατί λοιπόν τόση κακότης καί τόσος φθόνος πρός τό Πρόσωπον καί τήν Μνήμην ἑνός τέτοιου Ἀρχιερέως ;
* Μήπως διότι ἒμεινε ἀταλάντευτος στίς ἐπιλογές Του σ’ ὃλην Του τήν βιωτήν ἀντιθέτως μέ κάποιους ἂλλους, χωρίς νά ὑποταχθῆ οὒτε σ’ ἀνθρώπους οὒτε στά πάθη Του ;
* Μήπως διότι ἐδίδαξε τήν Πίστιν στόν Τριαδικό Θεό καί στόν Ἂνθρωπο χωρίς νά προσβλέπη σέ τίτλους, δόξες καί χρῆμα – ἁμαρτήματα ἀσυγχώρητα ἐνώπιον τοῦ Μεγάλου Κριτοῦ μας ;
* Μήπως διότι ἐδίδαξεν τήν Ἀλήθειαν, ἀπό νεαρός ἱερεύς καί ἀξιωματικός τοῦ Ἑλληνικοῦ Στρατοῦ στήν Βέροια καί μετέπειτα ὡς Πρωτοσύγκελος τοῦ χαλκεντέρου Μητροπολίτου Ἰωαννίνων καί ὓστερον Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν κυροῦ Σεραφείμ ἒως τήν τελευτήν τοῦ ἐπιγείου βίου Του ὡς Ἐπίσκοπος, Ἀρχιερεύς καί Μητροπολίτης Ἰωαννίνων γιά μία τεσσαρακονταετίαν (40) ;
* Μήπως διότι έδίδαξεν ἀξιοζήλευτον ἦθος παρ’ ὃλους τούς ἰσχυρούς πειρασμούς τοῦ Διαβόλου ὑπηρετώντας σέ θέσεις κοσμικές καί ἐπιθυμητές ἀπό πολλούς, ὃπως τοῦ Μέλους τοῦ Διοικητικοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐθνικῆς Τραπέζης επί δεκαοκτώ(18) συναπτά ἒτη (ἀξεπέραστο ρεκόρ συμμετοχῆς ἀνεξαρτήτου μέλους σέ Δ.Σ Τραπέζης, ἲσως καί σέ παγκόσμιο ἐπίπεδο) ; Κάποιοι , ἐφρόντισαν ὃμως νά ἀπωλέση ἡ Ἐκκλησία καί αὐτήν τήν ἀντιπροσώπευσιν μετά τήν παραίτησιν τοῦ μακαριστοῦ Θεοκλήτου τό 2013. Ἢθελαν νά τοποθετήσουν ὀλιγίστους καί προφανῶς δέν ἒγινε ἀποδεκτόν.
* Μήπως διότι δέν ἐπρόδωσεν ποτέ τήν ἐμπιστοσύνην τῶν συνεργατῶν Του καί ἒβαζε τά στήθη Του μπροστά σέ κάθε τελεσθεῖσα ἀδικία ἐναντίον των; Πῶς μπορῶ νά λησμονήσω τήν Ἀντρίκια στάσιν Του ὃταν ἐφρόντισε ὁ Μακαριώτατος «φίλος» μου νά μήν ἀνανεώση την θητείαν μου ὡς Γενικοῦ Διευθυντοῦ τῆς Ε.Κ.Υ.Ο μέ στόχον βεβαίως νά ἀπομακρύνη ἐκεῖνον. Δέν διεπραγματεύθη οὒτε στιγμή τήν ἀξιοπρέπεια τόσον την ἰδικήν Του ὃσον καί τοῦ ὑφισταμένου του, φροντίζοντας μέ μία λιτή ἀλλά ἠχηρή ἐπιστολή νά ἐγκαλέση τόν νῦν Ἀρχιεπίσκοπο καί νά τοῦ ὑποδείξη τήν ὁδόν τῆς Ἀληθείας .
* Μήπως διότι τοποθετώντας τήν διδασκαλίαν τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ ὡς ὑψίστη ἀποστολήν Του, οὐδέποτε ἠσχολήθη μέ φῆμες καί φημολογίες περί έκκλησιαστικῶν ἠθικῶν σκανδάλων καί ἰδιαιτεροτήτων ; Τόν ἐνδιέφερε μόνον καί ἀποκλειστικῶς ἡ ἐπιτυχία τοῦ ἒργου τῆς Ἐκκλησίας καί ἰδιατέρως τοῦ πνευματικοῦ. Ἐτόνιζε σέ ὃλους τούς τόνους καί πρός πᾶσαν κατεύθυνσιν «ὃτι σκοπός τῆς Ἐκκλησίας μας δέν εἶναι να κατασθῆ μία ἀκόμη Μ.Κ.Ο ἀλλά νά σώση τήν ψυχήν τοῦ ταλαιπωρημένου Ἀνθρώπου». Γιά αὐτόν τόν λόγον ἐναντιωνόταν σέ κάθε «φιλανθρωπικό» ἒργο προβολῆς καί ὂχι οὐσίας. Κάθετα ἐνάντιος στήν δημιουργία Ἐκκλησιαστικῶν Μ.Κ.Ο θεωρώντας ὃτι οἱ κατά τόπους Μητροπόλεις καί οἱ ὑπ’ Αὐτῶν Ἐνορίες πρέπει νά πραγματοποιοῦν τό φιλανθρωπικό ἒργο τῆς Ἐκκλησίας μέ τήν κοινωνίαν ποιμένων καί πιστῶν , ἱερέων καί ποιμνίου.
* Μήπως διότι στηλίτευσε τίς ἀντιορθόδοξες μεθοδεύσεις συγκεκριμένων Ἀρχιερέων κατά τοῦ Φαναρίου ὃταν μάλιστα οἱ ἲδιοι Ἀρχιερεῖς εἶχαν συνομολογήση στά αἰτήματα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ; Τί ἀπέγιναν ἀλήθεια οἱ ὑποσχέσεις πρός τόν Οἰκουμενικόν Πατριάρχην κατά τήν εἰρηνικήν ἐπίσκεψιν στό Φανάρι τό 2008 ;
* Μήπως ἐν τέλει ἐπειδή ἦταν τόσο ἀληθινός καί ἀγαπητός στόν Λαό καί στόν Κλῆρο ἒπρεπε νά ταπεινωθῆ καί νά ἀμαυρωθῆ ἡ φήμη Του ; Θά ἒπρεπε νά γνωρίζουν Αὐτοί οἱ ὁποῖοι τόσο φθονερά καί δόλια τό ἀπετόλμησαν ὃτι καί στόν Ἀρχηγό τῆς Ἐκκλησίας πού ὑπηρετοῦν τά ἲδια προσεπάθησαν νά πράξουν οἱ Ἀρχιερεῖς καί οἱ Φαρισαῖοι τῆς ἐποχῆς. Ἀπέτυχαν ὃμως παταγωδῶς διότι τό σκότος καί τό ἒρεβος δέν μπορεῖ νά νικήση τό Φῶς .
Ὃσο καί νά προσπαθήσουν εἲτε καταχωνιάζοντας καί ἐξαφανίζοντας τήν ἰδιόχειρη Διαθήκη τοῦ μακαριστοῦ Θεοκλήτου (ἂραγε πῶς ὀνομάζεται μία τέτοια πρᾶξις τελεσθεῖσα ἀπό ἓναν ἀνώτατον Ἀρχιερέα καί τί πνευματική ποινή ἐπισύρει 😉 εἲτε καθιστώντας Ἐπισκόπους «ὀλιγίστους», δέν θά τά καταφέρουν . Τό Φῶς καί ἡ Ἀλήθειαθά έπικρατήσουν καί θά θριαμβεύσουν. Ἀμήν.
