Του π. Αντώνιου Χρήστου
Στον χώρο της Εκκλησίας μας, αγαπητοί μου αδελφοί, όλα είναι διαφορετικά, καινούρια και αναστάσιμα. Σε όποια κατεύθυνση και να κοιτάξεις την Εκκλησία, σε όποιο τομέα και αν την εξετάσεις, είτε στη δογματική της διδασκαλία, είτε στη μυστηριακή ζωή της, είτε στο χριστιανικό ήθος των πιστών της, είτε στις πηγές της πίστεώς μας και τις εντολές Του Θεού κ.α., με όποια ανθρώπινη πίστη και θρησκεία και να την συγκρίνεις, με όποιο ανθρώπινο σύστημα και θεσμό και αν συγκριθεί, η αποκεκαλυμμένη πίστη μας, σε όλα είναι ανώτερη και υπερέχει ουσιαστικά και αντικειμενικά! Γιατί; Γιατί είναι θεόπνευστη και είναι η αποκεκαλυμμένη από τον Θεό πίστη και όχι κάποιο ανθρώπινο κατασκεύασμα.
Γνωρίζω, ότι κάποιους αυτή η βεβαιότητα και απολυτότητα, θα τους σκανδαλίσει και θα τους βρει αντίθετους. Κάποιοι κάνουν μία σύνδεση σ’ όλες τις θρησκείες, τονίζοντας τα κοινά τους πράγματα και σημεία, κάτι που οδηγεί αναπόφευκτασε έναν οικουμενισμό και συγκρητισμό. Κάποιοι άλλοι, έχοντας την αντίθετη οπτική γωνία, ξεκινούν μια πολεμική ανοιχτή έναντι της Εκκλησίαςκαι τη σχετικοποιούν μαζί με τις άλλες θρησκείες και συστήματα και μάλιστα όσο πιο ορθόδοξο, το βαπτίζουν θρησκόληπτο ή πιο φανατικό.
Σημασία βέβαια για εμάς τους πιστούς, Ορθόδοξους Χριστιανούς, δεν είναι τι λένε οι άλλοι για εμάς, γιατί η Εκκλησία έχει τη δική της αυτοσυνειδησία για το τι είμαστε, ως μέλη του σώματος Του Χριστού και που πορευόμαστε, κάτω από συγκεκριμένες προϋποθέσεις πνευματικά ασκητικές και αγωνιστικές.
Ολη αυτή την εκτενή εισαγωγή, θεωρήσαμε απαραίτητο να υπενθυμίσουμε, για να μπορέσουμε, όσο τον δυνατόν ομαλά, να εισάγουμε το θέμα μας σε αυτό το άρθρο, το οποίο έχει να κάνει ουσιαστικά με την παρουσία των θλίψεων, δοκιμασιών και πειρασμών στη ζωή των Χριστιανών, σε αντίθεση με την οπτική γωνιά και την πρακτική του κόσμου «εκτός» Εκκλησίας.
Ολοι οι άνθρωποι εύχονται και προσδοκούν χαρά και ευτυχία στη ζωή τους. Ομως, το βασικό λάθος που συνήθως γίνεται, είναι ότι ζητούμε να έχουμε χαρά χωρίς να συνδεθούμε με το πρόσωπο και την πηγή τα οποία όλα αυτά χορηγεί, που είναι ο ένας και τριαδικός Θεός.Οπως και οι πρωτόπλαστοι πίστεψαν τον «Αντίδικο», ότι μπορούσαν να γίνουν Θεοί, χωρίς τον Θεό, κάπως έτσι διαχρονικά έως τις ημέρες μας, πιστεύουν ότι μπορούν να έχουν χαρά, χωρίς την πηγή και τον χορηγό της χαράς, που είναι ο ίδιος ο Θεός και η πλούσια χάρη Του. Ολο αυτό έχει σαν αποτέλεσμα, όταν έρθει μία θλίψη στη ζωή τους, όταν δεν πάνε τα πράγματα όπως τα θέλουνκαι προγραμματίζουν, τότε πελαγώνουν, γκρινιάζουν και τα ρίχνουν στον ίδιο τον Θεό, όπως και ο Αδάμ κατά την πτώση του, το παραθέτουμε με δικά μας λόγια σε ελεύθερη μετάφραση: «Την Εύα που εσύ μου έδωσες, με εξαπάτησε και με παρέσυρε και έφαγα…!».
Ο ίδιος ο Κύριος μας διαβεβαιώνει: «ταύτα λελάληκα υμίν ίνα εν εμοί ειρήνην έχητε. εν τω κόσμω θλίψιν έξετε· αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον». (Ιω. 16,33) Δηλαδή, μιλά καθαρά και θέλει να μας προετοιμάσει, ο Χριστός, για θλίψεις και βάσανα πολλά, για τις φουρτούνες της ζωής, τα πολλά ανελέητα κτυπήματα που πληγώνουν το σώμα και την ψυχή κι όλα αυτά επάνω μας, στον κάθε άνθρωπο. Σε άλλο σημείο, που διασώζει ιδιαίτερα ο Αγιος Ευαγγελιστής Λουκάς, ο Χριστός μας λέει ξεκάθαρα τα εξής: «Εισέλθετε διά της στενής πύλης· ότι πλατεία η πύλη και ευρύχωρος η οδός η απάγουσα εις την απώλειαν, και πολλοί εισιν οι εισερχόμενοι δι᾿ αυτής τι στενή η πύλη και τεθλιμμένη η οδός η απάγουσα εις την ζωήν, και ολίγοι εισίν οι ευρίσκοντες αυτήν!» (Ματθ. 7,13-14). Το παραθέτουμε και σε μετάφραση: «Αλλά αγωνισθήτε και προσπαθείτε να εισέλθετε στο δρόμο της αρετής από τη στενή πύλη. Διότι πλατεία μόνον είναι η θύρα και ευρύχωρος ο δρόμος, που εκτρέπει και οδηγεί τον άνθρωπο στην απώλεια και πολλοί είναι εκείνοι, που με μεγάλη ευκολία εισέρχονται σ’ αυτήν. Εξ αντιθέτου είναι στενή η θύρα και γεμάτος δυσκολίες και ταλαιπωρίες ο δρόμος, που οδηγεί στην αιώνιον ζωή και απαιτείται αγώνας κατά της αμαρτίας, δια να τον ακολουθήσει κανείς. Δια τούτο και ολίγοι είναι αυτοί, που τον ευρίσκουν και τον ακολουθούν μέχρι τέλους».
Ολα αυτά τα αδιάψευστα λόγια του Κυρίου μας, είναι εμφανή σε κάθε εποχή και περιοχή. Υπάρχουν άνθρωποι που ζητούν από τον Θεό και προσεύχονται συνέχεια για υλικά πράγματα ή έστω αρετές χωρίς κόπο και άσκηση. Ζητούν κάτι να πάρουν από τον Χριστό, αλλά όχι τον ίδιο ολόκληρο, προσέρχονται στην Εκκλησία, αλλά υιοθετούν μόνο αυτά που τους βολεύουν και τους εξυπηρετούν από αυτή. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να αναζητούμε χαρά σε ηδονές του κόσμου και γι’ αυτό θερίζουν οδύνες και απογοητεύσεις. Και αντίθετα, αυτοί που δοξολογούν το όνομα Του Θεού και επιζητούν τις θλίψεις και τις δοκιμασίες καθημερινά στη ζωή τους, αυτοί είναι που έχουν χαρά κυρίως εσωτερική, αλλά και τη μελλοντική Μακαριότητα στη Βασιλεία των Ουρανών. Ο Κύριος είναι σαφής στην επί του Ορους ομιλία Του (Ματθαίου κεφ. ε’ στίχοι 1-12): Μακάριοι οι πενθούντες, ότι αυτοί παρακληθήσονται, οι πεινώντες και διψώντες την δικαιοσύνην, ότι αυτοί χορτασθήσονται, οι δεδιωγμένοι ένεκεν δικαιοσύνης, ότι αυτών εστίν η βασιλεία των ουρανών. Μακάριοι εστέ, όταν ονειδίσωσιν υμάς και διώξωσιν υμάς και είπωσι παν πονηρόν ρήμα καθ’ υμών ψευδόμενοι ένεκεν εμού.
Κλείνοντας το άρθρο αδελφοί μου, να μην είμαστε εύκολοι να μιλάμε στον Θεό για τα μεγάλα μας προβλήματα, με μια διάθεση γκρίνιας και απογοήτευσης, αλλά όπως εύστοχα έχει ειπωθεί: «Να λέμε στα προβλήματα τι μεγάλο Θεό έχουμε»! Πώς να μην χαρεί κανείς, ξέροντας ότι δια του Σταυρού και της Αναστάσεως του Χριστού, καταργήθηκε αντικειμενικά ο θάνατος; Πώς να μην πλημμυρίζει η καρδιά από αυτό το ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ; Ας έχουμε αυτή τη χαρμολύπη στη ζωή μας λοιπόν!
