Toυ π. Σπυρίδων Σκουτή*
Η Οικονομία στα πνευματικά στις μέρες μας δυστυχώς έχει γίνει παραοικονομία. Μια παραοικονομία που πολλές φορές εξυπηρετεί τον ναρκισσισμό του πνευματικού για να αρέσει στα πνευματικοπαίδια, ή εξυπηρετεί τα πνευματικόπαιδια για να αναπαύσουν τις συνειδήσεις τους. Και οι δύο καταστάσεις όταν απουσιάζει η διάκριση θα οδηγηθούν όλοι στο γκρεμό.
Αλήθεια όμως τι είναι η οικονομία ;
Ο κόσμος επιτίθεται στην Εκκλησία ιδιαίτερα για τη μετοχή των πιστών στη Θεία Κοινωνία ότι ιδιαίτερα τα σαρκικά θέματα δεν πρέπει η εκκλησία να τα κοιτάζει ή ότι δεν έχουν σημασία. Καταρχήν με την Θεία Κοινωνία δεν έχουμε κάποια ένωση ηθική με τον Θεό που μας δίνει κάτι επειδή ήμασταν καλά παιδάκια. Η ένωση είναι οντολογική, δηλαδή ο Θεός δίνει τον εαυτό του και εγώ παίρνω τον ίδιο τον Θεό μέσα μου με τα υλικά στοιχεία που δίνουμε στην Θεία Λειτουργία και γίνονται Σώμα και Αίμα Του έτσι ώστε να γίνω ένα μαζί Του. Το πώς γίνεται αυτή η ένωση δεν είναι προσωπική άποψη του καθενός γι’ αυτό η εκκλησία έχει τους κανόνες ως δείκτες ζωής και μετοχής στην ζωή του Χριστού. Όλα αυτά όχι ως νομικισμούς ή φιλοσοφικές έννοιες αλλά ως όντως ζωή.
Στο ερώτημα γιατί η Εκκλησία μιλάει για το σώμα;
Πολύ απλά γιατί είναι μέρος του ανθρώπου και φυσικά είναι προορισμένο για τον Αγιασμό και την κατά χάριν Θέωση.O άνθρωπος δεν είναι ούτε μόνο ψυχή ούτε μόνο σώμα αλλά το όλον αυτού.Διαφορετικά αν ήταν μόνο σώμα θα ήταν πτώμα και αν ήταν μόνο ψυχή θα ήταν φάντασμα όπως λέει και ένας πατέρας της Εκκλησίας. Το Σώμα μας είναι ναός του Αγίου Πνεύματος και οφείλουμε να το αντιμετωπίζουμε ανάλογα.
Τι είναι όμως η οικονομία στα πνευματικά;
Είναι σαν να έχεις κάποια αρρώστια και επειδή δεν μπορείς να πάρεις το (Α) φάρμακο διότι πονάει το στομάχι σου ο γιατρός να σου δίνει το (Β) φάρμακο, αλλά όχι να σου λέει ότι δεν έχεις πρόβλημα. Απλά αλλάζει ο τρόπος θεραπείας. Δεν μπορεί δηλαδή ο πνευματικός να αμνηστεύει την αμαρτία με το στυλ «Έλα μωρέ δεν πειράζει, δεν τα βλέπει αυτά ο Θεός». Είναι σαν να πας στον μηχανικό και ενώ το αυτοκίνητο χάνει λάδια , και έχει πρόβλημα η αντλία βενζίνης, να σου πει «Εντάξει δεν τρέχει τίποτα μπορείς να ταξιδέψεις χωρίς πρόβλημα» ή να πας στο πνευμονολόγο και ενώ έχεις καρκίνο του πνεύμονα να σου λέει ότι το τσιγάρο δεν κάνει κακό και αυτά δεν έχουνε σημασία.
Η οικονομία είναι μια θεραπευτική συγκατάβαση πάντα με στόχο τη θεραπεία από την αμαρτία και την πάλη για την επιθυμία προς αυτήν, μέσα από τα θεραπευτικά μέσα της Εκκλησίας, δηλαδή τα Ιερά Μυστήρια.
Αν η οικονομία του πνευματικού δεν είναι «βαπτισμένη» μέσα στην κολυμβήθρα της διακρίσεως τότε μπορεί να έχουμε καταστροφικά αποτελέσματα και για τον εξομολόγο και για τον εξομολογούμενο.
Είναι λάθος να ψάχνουμε και καλά , χαλαρούς πνευματικούς που θα μας λένε «Πήγαινε Κοινώνα δεν τρέχει τίποτα» δεν θα ωφεληθούμε σε τίποτα, αντίθετα θα πάρουμε κατάκριμα και δεν θα θεραπευτούμε ποτέ.
Ο Στόχος είναι να βρω πνευματικό που θα θεραπεύει και όχι θα χαϊδεύει τις αμαρτίες μου για να μπορώ να λέω «Ωραίος Παπάς! μάγκας και χαλαρός». Διότι διαφορετικά τυφλός οδηγεί τυφλό με τα γνωστά αποτελέσματα.
Η Αυστηρότητα στην άσκηση δεν είναι μαζοχισμός ή φετίχ αλλά πόθος Αγιότητας. Ο Αθλητής όταν θέλει να πάρει χρυσό στην Ολυμπιάδα θα κοιτάξει πολύ καλά με ποιόν προπονητή θα πάει και φυσικά θα φτύσει αίμα στην άσκηση διότι το χρυσό δεν χαρίζεται αλλά κατακτάται μετά κόπων και βασάνων.
Έτσι λοιπόν σωτηρία του καναπέ δεν υπάρχει. Η διάκριση που αξιολογείται ως «μείζων πασών τών αρετών» αυτήν χρειάζεται ο εξομολόγος και έχοντας μια αγαπώσα καρδιά θα μπορέσει να επιτελέσει Άγιο θεραπευτικό έργο. Και απο την πλευρά μας οι εξομολογούμενοι πάντα εν μετανοία και προσευχόμενοι με υπακοή ελευθερίας και πόθο σωτηρίας να ακολουθούμε την θεραπεία για να ελευθερωθούμε μέσα απο τον αγώνα της ασκήσεως. Καλό αγώνα…
*αναδημοσίευση από euxh.gr
