Toυ Αλεξάνδρου Π.Κωστάρα
Ομότιμου Καθηγητή Νομικής Σχολής Πανεπιστημίου Θράκης
Η ανθρωποκεντρική εικόνα του Χριστού, που διδάσκεται σήμερα στους μαθητές του Δημοτικού Σχολείου, για την οποία έγινε λόγος στο προηγούμενο άρθρο, έχει αντίκρυσμα και στην κοινωνία σε μια μερίδα αθέων. Ορισμένοι από αυτούς αναγνωρίζουν μεν –σε αντίθεση μεκάποιους άλλους αθέους– την ιστορικότητα του Χριστού, αρνούνται όμως τη Θεϊκή Του ιδιότητα και Τον δέχονται απλώς ως ένα τέλειο άνθρωπο. Μπορούμε, λοιπόν, εδώ να προσεγγίσουμε κριτικά αυτή την εικόνα του Χριστού, για να δούμε με λογικά και όχι με θεολογικά επιχειρήματα –τα οποία άλλωστε δεν πείθουν όσους εμφορούνται από αθεϊστικές αντιλήψεις– κατά πόσον η ανθρώπινη εικόνα του Χριστού εναρμονίζεται με το Πρόσωπο που προέβαλε ο Ιησούς στα χρόνια της δράσης Του,όπως το Πρόσωπο αυτό αναδύεται μέσα από τα γεγονότα εκείνης της περιόδου και των πρώτων μεταχριστιανικών αιώνων.
Ενας τέλειος άνθρωπος δεν ψεύδεται και δεν εξαπατά
Εάν θέσουμε ως βάση της συζητησης για τον Χριστό την εικόνα Του ως τέλειου ανθρώπου, πρέπει κατά λογική ακολουθία να δεχτούμε ότι ένας τέλειος άνθρωπος δεν γίνεται ιδρυτής μιας θρησκείας με ψέματα και με απατηλές μεθοδεύσεις. Είναι προφανές ότι η παραδοχή του Χριστού ως τέλειου ανθρώπου από ορισμένους δεν συμβιβάζεται μετην αυτοσύσταση του Ιησού στους ανθρώπους ως Υιού του Θεού, που κατέβηκε από τους Ουρανούς στη γη με εντολή του Πατέρα Του, για να σώσει τον κόσμο («Εξήλθον παρά του Πατρός και ελήλυθα εις τον κόσμον, ίνα σώσω τον κόσμον»,Ιωιγ 47). Δεν έπαυσε δε ποτέ να διαβεβαιώνει ο Χριστός τους ακροατές των λόγων Του, ότι όσα τους δίδασκε δεν ήσαν προσωπικές Του απόψεις, αλλά υπαγόρευση του Πατέρα Του, που Του έδωσε την εντολή να μεταφέρει στους ανθρώπους την Καινή Διαθήκη Του («Τα ρήματα, ά εγώ λαλώ ούκ απ’ εμαυτού λαλώ, αλλά ο Πατήρ εντολήν μοι έδωκε, τι είπω και τι λαλήσω», Ιω ιγ 49). Στη Θεανθρώπινη ιδιότητα του Χριστού παραπέμπουν επίσης οι επανειλημμένες προαναγγελίες από τον Ιδιο τον Ιησού, των φρικτών Παθών Του, του Σταυρικού Του Θανάτου και της μετά Τριήμερον Ανάστασής Του (Ματθ ιστ 21, Ιω β’19, Λουκ κδ 6-7).
Τί σημαίνουν λοιπόν όλα αυτά και ποιά σχέση έχουν με την εικόνα του Χριστού ως τέλειου ανθρώπου; Ή μήπως αυτά που έλεγε ο Χριστός ήσανψέματα και συνεπώς δεν ήταν τέλειος άνθρωπος, αλλά ένας κοινός ψεύτης ή απατεώνας;
Σύμφωνα με την απάντηση που δίνουν στα πιο πάνω ερωτήματα εκείνοι που αρνούνται τη Θεότητα του Χριστού, ο Ιησούς ήταν πράγματι τέλειος άνθρωπος.Και φυσικά δεν ήταν ούτε ψεύτης ούτε απατεώνας. Απλούστατα, όσα Του αποδίδονται, δεν ελέχθησαν ποτέ από Αυτόν! Ο Χριστός, κατά τους σχετικούς ισχυρισμούς, δεν υποστήριξε ποτέ ότι ήταν Υιός του Θεού. Ούτε προανήγγειλε ποτέ τον Θάνατο και την Ανάστασή Του. Αυτά τα λένε οι μαθητές Του στα Ευαγγέλια, που τα έγραψαν εβδομήντα περίπου χρόνια μετά τον Θάνατό Του, αφού προηγουμένως εξαφάνισαν τα απόκρυφα ευαγγέλια που έλεγαν άλλα πράγματα. Οι μαθητές λοιπόν του Χριστού παρουσιάζουν, κατά τους αντιλέγοντες, τον Ναζωραίο ως Θεό, γιανα στηρίξουν επάνω στην Θεανθρώπινη ιδιότητά Του τη νέα Χριστιανική Θρησκεία, που είναι δημιούργημα δικό τους!
Η παράδοση επιμαρτυρεί την Θεότητα του Χριστού
Η άποψη όμως αυτή είναι αυθαίρετη και ανιστόρητη, διότι έρχεται σε αντίθεση προς την αληθινή εικόνα του Χριστού που διέσωσε η παράδοση. Για τον Χριστό δεν έγραψαν μόνον οι Ευαγγελιστές και κάποιοι ιστορικοί της εποχής Του, όπως π.χ. ο Ιώσηπος. Μας μιλάει και η παράδοση, η οποία αποτελεί τη ζωντανή μαρτυρία των ανθρώπων για τα γεγονότα που έζησαν. Αυτή η βιωματική εμπειρία των γεγονότων από τους ανθρώπους, πουμεταφέρεται στους απογόνους τουςπροφορικά από γενεά σε γενεά, συνιστά την άλλη πηγή της ιστορικής γνώσης, πιο γνήσια μάλιστα και πιο ασφαλή από την γραπτή της μαρτυρία. Διότι, ακόμη κι αν χαθούν ή αλλοιωθούν τα ιστορικά βιβλία, η παράδοση διατηρεί ζωντανά τα γεγονότα στη μνήμη των ανθρώπων, όσος χρόνος κι αν περάσει. Θυμίζουμε: Με την παράδοση διατηρήθηκε αναλλοίωτη η ταυτότητα του υπόδουλου Ελληνισμού και έμεινε έτσι ζωντανό το Εθνος στους 4 αιώνες της δουλείας υπό τον οθωμανικό ζυγό. Και με την ίδια παράδοση μπορούμε και εμείς σήμερα, 78 χρόνια μετά το έπος του 1940 ή και αιώνες μετά από αυτό,να επιμαρτυρήσουμε, παράλληλα προς την ιστοριογραφική καταγραφή των γεγονότων, αυτά που ακούσαμε από τους πατεράδες ή τους παπούδες μας για το μεγαλείο της Εθνικής Αντίστασης του λαού μας απέναντι στον ναζισμό.
Η παράδοση μας μιλάει για τον Χριστό, διότι ο Ιησούς δεν κλείσθηκε σε ένα δωμάτιο, για να διδάξει εκεί μέσατον λόγο Του στους μαθητές Του. Βγήκε έξω στην κοινωνία. Περπάτησε σε δρόμους και σε πλατείες, από πόλη σε πόλη και μίλησε στους ανθρώπους. Στη βουνοπλαγιά του όρους μαζεύτηκαν 5.000 άνθρωποι για να Tον ακούσουν. Ηταν το πλήθος που το έθρεψε ο Χριστός με πέντε άρτους και δύο ψάρια. Και αυτό δεν είναι μύθος. Είναι βιωμένο ιστορικό γεγονός.Αναρίθμητοι λοιπόν υπήρξαν όσοι έγιναν αυτήκοοι δέκτες των λόγων του Ιησού και αυτόπτες μάρτυρες της θαυματουργού δράσης Του. Είδαν με τα ίδια τους τα μάτια, πώς θεράπευε τους τυφλούς, τους λεπρούς και τους παραλύτους και πώς ανέστησε τρεις νεκρούς: Τον γιο της χήρας Ναΐν (Λουκ ζ’ 11), την κόρη του αρχισυναγώγου Ιαείρου (Ματθ θ 23 επ., Λουκ η 49 επ.) και τον Λάζαρο που ήταν 4 ημέρες πεθαμένος (Ιω ια 17 επ.). Την τελευταία μάλιστα ανάσταση την είδε πολύς κόσμος, ο οποίος ύστερα από αυτήν άρχισε να προσχωρεί μαζικά στη Διδασκαλία του Χριστού.
Τι άλλο χρειάζεται κάποιος, για να πειστεί λογικά ότι Αυτός που ανασταίνει άλλους, φυσικό είναι να μπορεί να αναστηθεί και οΙδιος, εάν κάποιοι θελήσουν να Τον σκοτώσουν ως άνθρωπο; Η παράδοση λοιπόν που διέσωσετηΘεανθρώπινη Ιδιότητα του Χριστού,εναρμονίζεται πλήρως με όσα γράφουν για τον Χριστό τα Ευαγγγέλια.Είναι δε ελάχιστα πειστική η επίκληση από τους αντιλέγοντες των απόκρυφων ευαγγελίων ή άλλων αιρετικών κειμένων, για την προβολή της αληθινής εικόνας του Χριστού. Φαίνεται ότι διαφεύγει της προσοχής όσων αναζητούντην αλήθεια για τον Χριστό σε άλλες πηγές έξω από την παράδοση και τα Ευαγγέλια, ότι πίσω από την παραποίηση της εικόνας του Χριστού κρύβονται οι Ιουδαίοι. Αυτοί πολέμησαντον Ναζωραίο μέχρι θανάτου. Και είναι λογικό να πολεμούν την πολύ πιο ζημιογόνο για αυτούς Ανάστασή Του.Μήπως τα ίδια δεν κάνουν και σήμερα με τηνίδρυση διαφόρων δήθεν χριστιανικών Εκκλησιών, όπως π.χ. είναι οι μάρτυρες του Ιεχωβά, για να προκαλέσουν σύγχυση στον Χριστιανισμό;Οταν συνεπώς παραμερίζει κάποιος αιρετικές απόψεις για τον Χριστό, απόψεις δηλ. πρωτίστως αντίθετες προς την παράδοση, τι κάνει τελικά; Αποκρύπτει την αλήθεια ή τη διαφυλάσσει;
Οι μάρτυρες ομολογούν πίστη στον Χριστό ως Θεό
Δίπλα σε όλα αυτά δεν πρέπει να λησμονούμε και τις στρατιές των μαρτύρων στα χρόνια των διωγμών, που γινόντουσαν για τον Χριστό βορά των θηρίων ή οδηγούντο μέσα από φρικτά βασανιστήρια στον θάνατο. Οι μάρτυρες με την ενσυνείδητη επιλογή του θανάτου τους δεν τιμούσανκάποιο τέλειο άνθρωπο. Ομολογούσαν πίστη στον Θεάνθρωπο Ιησού. Τους καθοδηγούσεη φωνή της παράδοσης. Η φωνή των πατέρων τους:«Τον είδα. Τον άκουσα. Είναι Αληθινός Θεός.Εκανε απερίγραπτα θαύματα. Ανέστησε και Αναστήθηκε. Θα αναστήσει και σένα, παιδί μου. Μην τον προδώσεις ποτέ. Μη θαμπωθείς από τη λάμψη βασιλικών αξιωμάτων που θα σε δελεάσουν. Οι βασιλιάδες της γης προσφέρουν πρόσκαιρη λάμψη, που σβήνει στον τάφο. Από κεί και πέρα αρχίζει η Λάμψη της Αιώνιας Ζωής, που χαρίζειο Χριστός, ο Βασιλιάς των Ουρανών. Πρόσεξε λοιπόν, παιδί μου, μη μπερδέψεις τις λάμψεις. Κλείσε βαθειά μέσα στην ψυχή σου τη Σταυρό-Αναστάσιμη αλήθεια του Χριστού. Και ας την να γίνει θρόισμα δροσερής πνοής,που θα μεταφέρειπαντού και πάντα το χαρμόσυνο και ελπιδοφόρο μήνυμα: Χριστός Ανέστη»!
Ετσι δημιουργήθηκαν τα ατέλειωτα ποτάμια των μαρτύρων με τις αναστάσιμες λαμπάδες. Είναι αυτές που, αν τις ακολουθήσουμε, θα φωτίσουν και τα δικά μας μονοπάτια στη ζωή.
