Toυ Αλεξάνδρου Π. Κωστάρα
Ομότιμου Καθηγητή Νομικής Σχολής Πανεπιστημίου Θράκης
Η υπογραφή στις Πρέσπες της συμφωνίας με τα Σκόπια για την ονομασία του κρατιδίου τους ως «Βόρειας Μακεδονίας», μπορεί να έδωσε το έναυσμα για πανηγύρια σε όσους κοπίασαν ή υποστήριξαν αυτή τη συμφωνία, άφησε όμως ένα συναίσθημα έντονης απογοήτευσης στη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, που ήταν αντίθετος στη συγκεκριμένη συμφωνία. Κυρίως όμως δίχασε βαθειά τον λαό, τον οποίο η Κυβέρνηση του κ. Τσίπρα και οι συν αυτώχώρισαν σε δύο στρατόπεδα: Στους «πατριώτες» και στους «πατριδοκάπηλους». Κατατάσσοντας φυσικά τον εαυτό τους στο πρώτο στρατόπεδο και όλους τους άλλους στο δεύτερο. Θα αφήσουμε στην άκρη την επιφύλαξη, κατά πόσο νομιμοποιούνται να μιλούν για πατριωτισμό, εκείνοι οι οποίοι απορρίπτουν την έννοια του Εθνους και της Πατρίδας και θα σταθούμε στο γεγονός του διχασμού, που έχει ιδιαίτερη σημασία στη σημερινή δύσκολη συγκυρία για τη χώρα μας.
Δεν διδαχτήκαμε, δυστυχώς, τίποτε από τις διχόνοιες και τα λάθη του παρελθόντος, που στοίχισαν «χαμένες πατρίδες» και επεσώρευσαν τόσα δεινά στον τόπο, εξ’ αιτίας της μικρόψυχης προσέγγισης των εθνικών θεμάτων. Εκεί, όπου θα έπρεπε να υπήρχε αραγής εθνική ενότητα για την επιτυχή έκβαση των αγώνων που διεξήγε η Πατρίδα, αντί να στοχεύουμε τον εχθρό, ρίχναμε ανέκαθεν η μια παράταξη τις βολές της εναντίον της άλλης. Ο μεγάλος ωστόσο χαμένος σε όλες τις περιπτώσεις του διχασμού, δεν ήταν η παράταξη που δεχόταν τα περισσότερα αδελφικά βόλια από την άλλη, αλλά η ίδια η Πατρίδα. Αυτήν πετυχαίναμε πάντα κατάκαρδα.Τραγική επιβεβαίωση αυτού μας δίνουν μεταξύ άλλων αφ’ ενός μεν η διχόνοια στα πρώτα χρόνια της Εθνεγερσίας, που λίγο έλειψε να ακυρώσει την Επανάσταση του Εικοσιένα και αφ’ ετέρουη φαγωμάρα των «βενιζελικών» με τους «βασιλικούς» εκατό χρόνια αργότερα στο Μικρασιατικό Μέτωπο. Ποιός κέρδισε αλήθεια από την τυφλή και εμπαθή αντιπαράθεση μεταξύ τους; Δεν έμεινε τελικά «ανάπηρη» η Πατρίδα χάνοντας, με τη Μικρασιατική Καταστροφή,ένα σπουδαίο τμήμα του εθνικού κορμού, που βρισκόταν στην προαιώνια ελληνική γη της Ιωνίας; Το αίμα και τα δάκρυα των αθώων θυμάτων, ο ξερριζωμός και η μιζέρια της προσφυγιάς ήσαν τα «παράσημα» των «κατορθωμάτων» τους.Πήγαμε το 1919 στα αγιασμένα χώματα της Ιωνίας με τις περγαμηνές των νικητών του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου,έχοντας δίπλα μας τους συμμάχους που μας έδωσαν την εντολήνα εκτοπίσουμε από τα Μικρασιατικά παράλια τους διαλυμένους από τον πόλεμο Τούρκους και να απελευθερώσουμε τα σκλαβωμένα σε αυτούς αδέλφια μας της Μικράς Ασίας. Και τί κατάφερε η φαγωμάρα μας; Να ηττηθούμε το 1922 από τους ηττημένους του Πολέμου. Αυτήμετέτρεψε ένα διαφαινόμενο εθνικό θρίαμβο σε εθνική τραγωδία, αφού η αποτυχία της Μικρασιατικής εκστρατείας έγινε τελικά «τάφος» του Μικρασιατικού Ελληνισμού. Δεν ηττηθήκαμε στη Μικρά Ασία από τη στρατιωτική υπεροχή των Τούρκων. Χάσαμε από δικά μας παιδαριώδη στρατηγικά λάθη σε εκείνο τον πόλεμο. Με την ήττα μας δώσαμε μάλιστα την ευκαιρία στους άτακτους και άκαπνους τσέτες, αντί να σκορπιστούν στα βάθη της Μογγολίας, από όπου προήλθαν, να οργανωθούν σε κράτος και να μας απειλούν σήμερα με τα καμώματά τους από την απέναντι μεριά του Αιγαίου.
Σε ανάλογες συνθήκες διχασμού επαναλαμβάνουμε σήμερα, πάλι 100 περίπου χρόνια από τότε (!), τα ίδια στρατηγικά λάθη στο Μακεδονικό Μέτωπο. Αντί να συσπειρωθούμε, για να αντιμετωπίσουμε ενωμένοι ένα θρασύ μεν, αλλά εύκολο εχθρό,που βρίσκεται και αυτός, όπως τότε οι Τούρκοι,σε κατάσταση διάλυσης λόγω των διασπαστικών τάσεων που εκδηλώνονται εκ μέρους του επικρατούντοςστο κρατίδιο των Σκοπίων αλαβανικού στοιχείου, διχαστήκαμε εμείς, για να ενώσουμε τους «πειρατές» εναντίον της ιστορίας και της πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Εξ αιτίας της αυθαίρετης, επιπόλαιης και ανεύθυνης πρωτοβουλίας της Κυβέρνησης να ασχοληθεί με την επίλυση του εκκρεμούντος από παλιά Μακεδονικού ζητήματος,μπήκαμε πάλι στην «δίνη» του διχασμού. Μοιραστήκαμε στους από δω και στους από κει. Οι μεν «πατριώτες», για να υπερασπιστούν, κατά τους ισχυρισμούς τους, τα εθνικά συμφέροντα, όπως τα εννοούν αυτοί και ερήμην πάντως του λαού, οι δε «πατριδοκάπηλοι», για να εμποδίσουν τους «πατριώτες» να θάψουν στο «φέρετρο» του πατριωτισμού τους τη Μακεδονία. Οι εκατέρωθεν ωστόσο «βολές» τους ξαναπλήγωσαν την Πατρίδα. Αυτή τη φορά, χωρίς κανένα απολύτως λόγο, αφού είχε παγιωθεί σε όλους η πεποίθηση ότι οι Σκοπιανοί ήσαν ανύπαρκτοι ως «Μακεδόνες» χωρίς τη δική μας αναγνώρισή τους, έστω κι αν τους αναγνώριζε με τη συνταγματική τους ονομασία ολόκληρος ο κόσμος. Είναι, νομίζω, περιττό να τονιστεί εδώ ότι οι «πληγές» αυτού του διχασμού δεν θα «κλείσουν» με την απόρριψη ή την ακύρωση της σχετικής συμφωνίας, αλλά θα συνεχίσουν να «ματώνουν» για πολύ καιρό ακόμη, όπως άλλωστε γίνεται με όλους τους διχασμούς και με τις εντεύθεν συνέπειες.
Οσο για την ουσία της σχετικής συμφωνίας, το μόνο πράγμα που έγινε σαφές σε κάθε καλόπιστο ακροατή της συζήτησης στη Βουλή, ήταν η προσπάθεια της Κυβέρνησης να πείσει τον ελληνικό λαό, ότι το δικό της έγκλημα σε βάρος της Μακεδονίας ήταν καλύτερο από εκείνο που σχεδίαζε να διαπράξει η αντιπολίτευση. Το ίδιο σαφές είναι επίσης ότι με τη συγκεκριμένη συμφωνία, οι Σκοπιανοί παίρνουν ανέλπιστα όλα όσα διεκδικούσαν επί 75 χρόνια, όπως προκύπτει από το άρθρο 1 της Συμφωνίας, ήτοι: Πρώτον. Την αναγνώρισή του κράτους τους ως «Μακεδονίας», με επιθετικό βέβαια προσδιορισμό, τον οποίο στην πράξη δεν πρόκειται να τηρήσει κανείς, όπως φάνηκε στις Πρέσπες κατά την προσφώνηση του Σκοπιανού Πρωθυπουργού, ο οποίος κατ’ επανάληψη αναφέρθηκε στον «μακεδονικό» και στον ελληνικό λαό υπό το βλέμμα του χάσκοντος κ. Τσίπρα. Δεύτερον. Τη «μακεδονική ταυτότητα» χωρίς κανένα επιθετικό προσδιορισμό, αλλά με κάποιους αστερίσκους που περιέχει το άρθρο 7 της Συμφωνίας, τους οποίους θα αγνοήσουν ασφαλώς όλοι στην πράξη, αφού δεν προβλέπεται καμιά κύρωση στη Συμφωνία για την αθέτηση των συμφωνηθέντων. Και τρίτον. Τη «μακεδονική γλώσσα», που συνοδεύεται με ανάλογους αστερίσκους στο ίδιο άρθρο 7, τους οποίους θα μπορούν επίσης να παραβλέπουν αζημίως οι Σκοπιανοί.
Εναντι όλων αυτών, τα δικά μας οφέλη θα είναι τα μοιρολόγια για την απώλεια της Μακεδονίας, παρά την ενόχληση από αυτά του πανηγυρίζοντος κ. Τσίπρα, καθώς και η απεμπόληση του στρατηγικού πλεονεκτήματος που είχαμε μέχρι τώρα (άσκηση veto), αφού μόνη η κύρωση της συμφωνίας από τους Σκοπιανούς (άσχετα, αν εμείς την απορρίψουμε), θα είναι αρκετή για την είσοδο των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ και την έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την Ευρωπαϊκή Ενωση (βλ. άρ. 2 παρ. 4 της Συμφωνίας)! Η εποπτεία των βιβλίων της ιστορίας που θα διδάσκουμε στα παιδιά μας και η απαγόρευση της χρήσης του όρου «μακεδονικός», «μακεδονική» στα εμπορικά προϊόντα που θα παράγουν ελληνικές εταιρίες (βλ. άρ. 8 παρ. 5 της Συμφωνίας) καταγράφοντα και αυτά στα οφέλη μας από την Συμφωνία.
Ταλαίπωρη Ελλάδα, όταν έχεις τέτοιους «πατριώτες» σαν τον κ. Τσίπρα και τον κ. Κοτζία, μη φοβάσαι τους Εφιάλτες. Δεν θα βρουν τίποτε από την Πατρίδα, για να μπορούν να το προδώσουν.
Και σύ, ταλαίπωρε ελληνικέ λαέ, μη ξεχνάς ότι οι άνθρωποι που σε κυβερνούν σήμερα φεύγουν σε λίγο, όπως ακριβώς ήλθαν: ασελγώντας χυδαία στη βούλησή σου.
