Του π. Σπυρίδων Σκουτή
Ένα «κακό παιδί» είναι ένας πληγωμένος εν δυνάμει Άγιος που χρειάζεται επειγόντος θεραπεία.
Και αυτό που λέμε εμείς κακή αντίδραση είναι η πληγωμένη κραυγή που φωνάζει «πονάω!».
Μια εκκεντρική εξωτερική εμφάνιση ενός παιδιού είναι οι πληγές που κάποιοι το σταύρωσαν για να ικανοποιηθούν οι ίδιοι.
Μας ενδιαφέρει το παιδί μας αν είναι καλός μαθητής, το καλό παιδί της γειτονιάς, αν κρατάει καλά τα παράσημα από το ένδοξο σόι αλλά δεν μας ενδιαφέρει τι γίνεται στον πυρήνα της ψυχής του. Γιατί κανείς δεν ενδιαφέρθηκε για αυτήν.
Πολλές φορές αυτή η πληγή ξεκίνησε από την βάπτιση που κάποιοι το έβλεπαν σαν προϊόν και τσακωνόντουσαν ποιανού όνομα θα πάρει. Στη συνέχεια οι περισσότεροι ενδιαφερόντουσαν για το αν θα φάει επίγεια τροφή και όχι ουράνια.
Του μιλούσαν να κυνηγάει γήινα πλούτη και ηδονές, κανείς όμως δεν του είπε ότι είναι προορισμένος να κληρονομήσει την αιώνια ζωή και την Βασιλεία των ουρανών.
Ένα παιδί που δεν μπορεί να ερωτευθεί τον Χριστό και τον άνθρωπο γιατί τον έρωτα τον διάβαζε μόνο στα παραμύθια και σε καψουροτράγουδα που άκουγε τα βράδια με αναμμένο πορτατίφ, μέσα στην θλιμμένη μοναξιά του.
Δεν τον είδε όμως ποτέ στα μάτια των γονιών του και άρα του φαίνεται ψέμα. Έτσι μόνο τον φαντάζεται τον έρωτα ή τον συνδέει με την ηδονή χωρίς να τον ριζώνει με την αγάπη και όλα αυτά μόνο στην φαντασία του διότι την αλήθεια δεν την βλέπει πουθενά.
Για αυτό το παιδί, που μοιάζει με πληγωμένο αετό, ο Κύριος λέει “Δεύτε προς με, πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι καγώ αναπαύσω υμάς”.
Μην μαλώνουμε τους αετούς, μην τους κατακρίνουμε, αλλά να φωνάξουμε τον γιατρό για αυτούς και ο ίδιος ξέρει τι θα κάνει…
Για αυτό αγαπητοί μου αν δεις πληγωμένο αετό μην τον κακιώσεις, αγκάλιασε τον…
