Toυ Αλεξάνδρου Π. Κωστάρα
Ομότιμου Καθηγητή Νομικής Σχολής Πανεπιστημίου Θράκης
Ο τίτλος του άρθρου διατυπώθηκε ως ερώτημα στον Πρωθυπουργό κ. Τσίπρα κατά τη διάρκεια τηλεοπτικής συνέντευξης που έδωσε μετά την υπογραφή της συμφωνίας των Πρεσπών, για το ζήτημα της ονομασίας του κράτους των Σκοπίων. Η απάντηση του κ. Τσίπρα στο συγκεκριμένο ερώτημα υποτιμά είτε τη νοημοσύνη του ίδιου που δεν αντιλαμβάνεται τι ακριβώς λέει, είτε τη νοημοσύνη του ελληνικού λαού, που είναι αποδέκτης της σχετικής απαντήσεως. Τί είπε λοιπόν ο κ. Τσίπρας στην εν λόγω συνέντευξη;
Δυσανασχετώντας με τη σχετική ερώτηση που του υποβλήθηκε, ανακάλεσε έμμεσα στην τάξη τον ερωτώντα δημοσιογράφο, λέγοντας ότι «δεν είναι σοβαροί αυτοί που ζητούν τη διενέργεια δημοψηφίσματος για το ονοματολογικό». Και συνεχίζοντας περαιτέρω τον βαθυστόχαστο συλλογισμό του, διατύπωσε την απορία «πώς είναι δυνατόν να διενεργηθεί δημοψήφισμα, για να αποφανθεί ο λαός ενός κράτους, τί όνομα πρέπει να δοθεί σε ένα άλλο κράτος»! Ο ίδιος όμως διαπραγματεύθηκε με τους Σκοπιανούς το ζήτημα της ονομασίας του κρατιδίου τους και έκλεισε μάλιστα συμφωνία μαζί τους για αυτό στις Πρέσπες, παρά την κατηγορηματική αντίθεση της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού σε οποιαδήποτε σύνθετη ονομασία, η οποία θα περιείχε τον όρο «Μακεδονία» ή παράγωγα αυτού. Δεν θέλησε να δεχθεί ή δεν μπόρεσε ίσως να αντιληφθεί ο κ. Τσίπρας ότι το δημοψήφισμα ήταν επιβεβλημένο, για να κριθεί εάν ο λαός επικροτούσε ή όχι τις διαπραγματεύσεις και την τελική συμφωνία με τους Σκοπιανούς πάνω στη βάση που είχε επιλέξει η Κυβέρνηση.
Η επιεικής εκδοχή της άγνοιας ή της απειρίας του κ. Τσίπρα πάνω σε λεπτά ζητήματα πολιτικής πρακτικής, όσο κι αν δένει με παλιότερη «γκάφα» του, κατά την οποία εξέφραζε την απορία, «πώς είναι δυνατόν να έχουν σύνορα οι θάλασσες», δεν τον απαλλάσσειαπό την κατηγορία της βαρειάς ασέβειας προς τον λαό. Ενας δημοκρατικός ηγέτης, όπως θέλει να λέγεται ο κ. Τσίπρας, τον λαό δεν τον χρησιμοποιεί μόνον ως «κλειδί» για να του ανοίξει την «πόρτα» της εξουσίας, αλλά και ως ασφαλή οδηγό, για να τον βγάλει από τα φαινομενικά αδιέξοδα, στα οποία τον εγκλωβίζει μερικές φορές η πολιτική συγκυρία. Δημοκρατικά εκλεγμένος ηγέτης, που αντλεί τη δύναμή του από τον λαό, όταν παρακάμπτει τη βούληση του λαού στις αποφάσεις του, λειτουργεί στην ουσία ως δικτάτορας με δημοκρατική επικάλυψη. Σημασία όμως σε αυτές τις περιπτώσεις δεν έχει το δημοκρατικό «ένδυμα» που φοράει ο ηγέτης, αλλά εκείνο που κρύβεται κάτω από αυτό.
Τί κρύβεται λοιπόν κάτω από το δημοκρατικό «ένδυμα» του κ. Τσίπρα, ο οποίος αρνείται επίμονα τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος για το Σκοπιανό; Η απάντηση, όσο κι αν δεν είναι προφανής, είναι μια: Πίσω από τα πείσματα και τα καμώματα του κ. Τσίπρα, κρύβεται η «καρέκλα». Εύλογα όμως θα μπορούσε να παρατηρηθεί εδώ, πώς είναι δυνατόν να ελπίζει ο κ. Τσίπρας στη διατήρηση της καρέκλας, όταν προκαλεί με τις ενέργειές του την οργή του λαού;Η δημαγωγική τέχνη σε συνδυασμό με τον συμμαχικό παράγοντα που επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό τις «καρέκλες», θα μας δείξει το «ξέφωτο», μέσα από το οποίο πρέπει να βαδίσουμε, για να δούμε πού κρύβεται η «καρέκλα» του κ. Τσίπρα. Θα χρειασθεί όμως να γυρίσουμε λίγο πίσω, στο καλοκαίρι του 2015, για να πάρουμε το «μονοπάτι» από την αρχή. Ολοι θυμόμαστε τι έγινε εκείνο το καλοκαίρι. Ο κ. Τσίπρας πιεσμένος από το στενό «μαρκάρισμα» των εταίρων μας, που απειλούσαν με Grexit εάν η Ελλάδα δεν έμπαινε σε πρόγραμμα, δεν αποδεχόταν δηλ. ένα νέο «μνημόνιο», αποφάσισε για πρώτη και τελευταία φορά να δείξει το δημοκρατικό του προφίλ, θέτοντας το ζήτημα στην κρίση του ελληνικού λαού, που έπρεπε να αποφασίσει μέσα από το σχετικό δημοψήφισμα, εάν δέχεται ή όχι την πρόταση των εταίρων. Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος είναι γνωστό: Ο λαός σε ποσοστό πάνω από 60% ψήφισε ΟΧΙ. Και τι έκανε ο μεγάλος δημοκράτης κ. Τσίπρας; Μετέτρεψε το ΟΧΙ του λαού σε ΝΑΙ. Γιατί το έκανε αυτό ο κ. Τσίπρας; Δεν το έκανε για τη σωτηρία της «καρέκλας» του; Τα περί δήθεν σωτηρίας της Πατρίδος σενάρια είναι εντελώς ξένα προς την πραγματικότητα, εφ’ όσον μιλάμε για ένα εθνομηδενιστή πολιτικό που δεν τον εγγίζουν εθνικές ή πατριωτικές ευαισθησίες.
Οι αλχημείες στην αλλοίωση του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος του 2015 μπορεί να έσωσαν την «καρέκλα» του κ. Τσίπρα, άφησαν όμως βαθειά «ουλή» στο προφίλ του, όπως άλλωστε γίνεται με όλα τα τραύματα. Ετσι, όταν άνοιξε καθ’ υπόδειξη του συμμαχικού παράγοντα το ονοματολογικό κεφάλαιο του Μακεδονικού Ζητήματος, δεν συζητούσε καν την εκδοχή της διενέργειας δημοψηφίσματος, διότι ήξερε όχι μόνον από τις μαζικές διαδηλώσεις, αλλά και από τις σχετικές δημοσκοπήσεις, ότι η απάντηση του λαού στα σχέδιά του θα ήταν αρνητική σε συντριπτικά ποσοστά. Τί θα έκανε τότε ο κ. Τσίπρας; Θα αναποδογύριζε πάλι το αποτέλεσμα; Δεν τον έπαιρνε κάτι τέτοιο αυτή τη φορά, διότι θα τον «έπαιρνε ο λαός με τις πέτρες». Αποφάσισε λοιπόν να το παίξει αφελής ή αθώος και προχώρησε στη σύναψη με τους Σκοπιανούς της σχετικής προκλητικής συμφωνίας, υπολογίζοντας στη στήριξη των εταίρων, που δεν θα μπορούσαν να βρουν, όπως αποδείχθηκε μέχρι σήμερα, πιο υπάκουο πολιτικό στα σχέδιά τους. Δεν μπορώ να πω ότι η πώληση της Μακεδονίας στους Σκοπιανούς από τον κ. Τσίπρα ετέθη ως όρος από τους εταίρους για τη στήριξή του στο ζήτημα του χρέους και σε άλλα ακόμη ανοικτά ζητήματα, διότι μια τέτοια εκδοχή παραπέμπει σε πολύ βαρειά εγκλήματα, που δεν επιτρέπεται να τα καταλογίσει κάποιος στον κ. Τσίπρα χωρίς στοιχεία, έστω κι αν είναι δεδομένος, πέρα από κάθε αμφιβολία, ο καιροσκοπισμός του. Δεν μπορεί όμως να αμφισβητηθεί σοβαρά ότι ο κ. Τσίπρας γνώριζε την επιθυμία των εταίρων για την επίλυση του Μακεδονικού ζητήματος και κινήθηκε στην κατεύθυνση της ικανοποίησής της, προσδοκώντας έτσι να αντλήσει οικονομικά οφέλη που του είναι απαραίτητα για τη διατήρηση της καρέκλαςμέσα από την άσκήσητης δημαγωγικής του πολιτική με διάφορες παροχές ένα χρόνο πριν από τις εκλογές.
Η λογική όλων των δημαγωγών είναι πάντα ίδια: προσπαθούν να απαλύνουν τον πόνο του λαού από κάποιο «τραύμα» που του προκάλεσαν, προσφέροντας ως «αντίδοτο» το χρήμα που του λείπει. Ηδη ο «θεράπων ιατρός», Επίτροπος Οικονομικών της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ήλθε ξαφνικά «αυτόκλητος»στην Ελλάδα, για να διαβεβαιώσει τους Ελληνες ότι από δω και μπρος θα «τρώνε» με «χρυσά κουτάλια», άσχετα αν τα μέτρα των μνημονίων θα παραμένουν ως θηλιές στον λαιμό τους μέχρι το 2060. Τι να λυπηθεί κάποιος περισσότερο σε αυτή την έρμη την Πατρίδα, την κατάντια των δημαγωγών, ή το θράσος τους να τα πουλήσουν όλα για χάρη μιας καρέκλας;
