Γράφει ο Νίκος Ι. Νικολόπουλος
Ανεξάρτητος Βουλευτής και Πρόεδρος του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος Ελλάδος
Ανήκω σε μια γενιά που πρόλαβε να ζήσει και να μυρίσει την οσμή της ανελευθερίας και τις συνέπειές της. Και ειλικρινά, αισθάνομαι τυχερός που έζησα επίσης, εκείνες τις μοναδικές στιγμές εθνικής ανάτασης που συνόδευσαν τον αείμνηστο Εθνάρχη, τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, κατά τα πρώτα βήματα του επαναπατρισμού του στην Ελλάδα.
Υπάρχουν στιγμές που ο χρόνος παγώνει και σταματά. Στιγμές που οι πολίτες κρατούν την ανάσα τους και η ιστορία σηκώνει την πένα από το χαρτί και περιμένει, αμήχανη και αυτή, τη συνέχεια. Τότε που η απόφαση, η δύναμη και η θέληση ενός ανθρώπου, χαράζει αποφασιστικά τη μοίρα ενός λαού και ενός τόπου.
Η στιγμή που η χώρα μας κράτησε την ανάσα της, ήταν η νύχτα της 23ης Ιουλίου 1974.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής προετοίμαζε τον εαυτό του για τη στιγμή αυτή στα 11 χρόνια της εξορίας του. Σμίλευε υπομονετικά τη θέλησή του, χαλύβδωνε την αποφασιστικότητά του, εξασκούσε την εγκράτειά του, μελετούσε, σχεδίαζε, οραματιζόταν το μέλλον της πατρίδας. Πρώτος ο Καραμανλής -πολιτικός που έζησε την εθνική διχόνοια, τη μικρασιατική καταστροφή, τα ταραχώδη χρόνια που οδήγησαν στη δικτατορία- έδειξε τον δρόμο της υπέρβασης και της Εθνικής συμφιλίωσης.
Πρώτος εκείνος, ο οραματιστής και ταυτόχρονα πραγματιστής Ηγέτης, κατανόησε πως η ουσία της πολιτικής πρέπει να στοχεύει στην… επόμενη γενιά.
Στις λίγες αυτές γραμμές θέλω να φωτίσω το όραμα, τη δράση και την πολιτική παρακαταθήκη του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Αντί όμως να σας μεταφέρω τις δικές μου σκέψεις, κρίσεις και αναμνήσεις από την ενεργό συμμετοχή μου στη νεολαία του Καραμανλή, από τον Σεπτέμβρη του ’74, οπότε και ανέλαβα αρχηγός της ΜΑΚΙ, επέλεξα να υπενθυμίσω το δικό του μανιφέστο, που έγινε το ιδεολογικό οπλοστάσιο μιας μεγάλης κεντροδεξιάς πατριωτικής παράταξης.
Υπάρχουν μερικά κείμενα που είναι κλασικά και όχι μόνο αξίζει, αλλά και επιβάλλεται να τα ανακαλούμε στη συλλογική μνήμη, ειδικά σε περιόδους κρίσης του πολιτικού συστήματος όπως αυτή που ζούμε σήμερα. «Η Νέα Δημοκρατία είναι η πολιτική παράταξη που ταυτίζει το έθνος με τον λαό, την Πατρίδα με τους ανθρώπους της, την Πολιτεία με τους πολίτες της, την εθνική ανεξαρτησία με τη λαϊκή κυριαρχία, την πρόοδο με το κοινό αγαθό, την πολιτική ελευθερία με την έννομη τάξη και την κοινωνική Δικαιοσύνη». Αυτά ορίζει η ιδρυτική διακήρυξη του ‘74. Από τότε έχουν περάσει 44 χρόνια. Σε αυτό το διάστημα διατηρήσαμε στέρεα τα ιδεολογικά μας όρια. Κάποιοι ωστόσο, κιότεψαν, για λόγους εφήμερης πολιτικής και κομματικής ιδιοτέλειας. Ομως, ότι πρόσκαιρο καρπώνονται, έρχεται η ιστορία και το αφαιρεί.
Σήμερα που τα νέα παιδιά δεν διακατέχονται από σύνδρομα του παρελθόντος,που δεν κατατάσσουν τους εαυτούς τους και τους άλλους με τις «ταμπέλες» που οι παλιότερες γενιές το κάναμε.
Σήμερα που είναι έτοιμα να συνταχθούν με κάθε πολιτική δύναμη που τους δίνει όραμα και πίστη για το μέλλον, χωρίς προκαταλήψεις και αφορισμούς.
Σήμερα λοιπόν ε, ναι, κάνουν λάθος όσοι μιλούν για μια «απολίτικη» γενιά. Η αλήθεια είναι πως πρόκειται για μια γενιά που είναι έτοιμη να συνταχθεί και να αγωνιστεί δίπλα σε εκείνους τους πολιτικούς που θα μιλήσουν στη γλώσσα της, θα κατανοήσουν τις ανάγκες της και -σαν τον Κωνσταντίνο Καραμανλή τότε- θα οραματιστούν τώρα, την Ελλάδα του… 2030!
Θα τολμήσω να πω, ότι χωρίς ιδεολογία, δεν υπάρχει πολιτική. Δεν μπορείς να πείσεις. Δεν μπορείς να εμπνεύσεις, δεν μπορείς να συγκινήσεις. Και αν κερδίσεις τελικά την εξουσία, δεν μπορείς να κυβερνήσεις αξιόπιστα.
Οι πολίτες δεν θέλουν να φορέσουμε άλλα πολιτικά κοστούμια. Θέλουν ξεκάθαρες κουβέντες, αποτελεσματική κοινωνική πολιτική με στοχευμένες προτεραιότητες. Η ειλικρίνεια νομιμοποιεί την πολιτική πρόταση προς την κοινωνία.
Πάνω απ’ όλα όμως, απαιτείται τόλμη και αποφασιστικότητα. Ο πολιτικός φιλελευθερισμός που πιστεύουμε, οι Ελληνες Χριστιανοδημοκράτες και εκατομμύρια άλλοι κεντροδεξιοί πολίτες, προβάλλει τη Δημοκρατία ως πολιτική συμμετοχής. Ταυτόχρονα ο κοινωνικός φιλελευθερισμός, της λαϊκής Δεξιάς, αποτελεί την εγγύηση της κοινωνικής αλληλεγγύης με την ενίσχυση των ασθενέστερων κοινωνικο-οικονομικών τάξεων.
Εύχομαι η αναδρομή στο έργο του Εθνάρχη Κωνσταντίνου Καραμανλή, να γεμίσει τα πανιά μας με ούριο άνεμο και να κρατήσει ζωντανή τη δέσμευσή μας ως προς τον κοινό στόχο, προκειμένου να φθάσουμε όλοι μαζί, με ασφάλεια, στην Ιθάκη μας.
Προσφέρονται οι καιροί για να κλείσω με τους στίχους του Γεωργίου Σεφέρη:
«Κι όμως πρέπει να λογαριάσουμε πως προχωρούμε…δεν φτάνει μήτε να σκέπτεσαι, μήτε να κινείσαι… Κι όμως πρέπει να λογαριάσουμε κατά που προχωρούμε … εμείς το υπομονετικό ζυμάρι ενός κόσμου που μας διώχνει και που μας πλάθει…».
