Του π. Παναγιώτη Βαρδουνιώτη*
Το σιτάρι, αυτός ο ευλογημένος καρπός, χρησιμοποιήθηκε και χρησιμοποιείται από πολλές θρησκείες.
Είτε ως σπονδές προς τους Θεούς, είτε ως σπονδές προς τους νεκρούς. Η Εκκλησία παρέλαβε τη χηριμοποίηση του σιταριού από τη Π. Διαθήκη, δίνοντάς του όμως συμβολικό χαρακτήρα και με παιδαγωγικό ρόλο. Ο Χριστός λέει στο κατά Ιωάννην ευαγέλιο: “Σας διαβεβαιώνω, εάν ο κόκκος του σιταριού δεν πέσει στο χώμα και δεν αποθάνει, αυτός μένει μόνος. Εάν όμως σπαρεί και ταφεί στη γη, τότε βλαστάνει και φέρει πολύ καρπό”. (Ιω.12,24) Η εκκλησία με αυτόν τον παιδαγωγικό σκοπό χρησιμοποιεί το σιτάρι στις δεήσεις της για του κεκοιμημένους. Όπως δηλ. το σιτάρι το σπέρνει ο γεωργός στη γη, θάβεται στο χώμα, σαπίζει και μετά αποδίδει καρπό πολύ, έτσι πιστεύει η Εκκλησία ότι το ανθρώπινο σώμα θάβεται στη γη για να αναστηθεί σε περισσότερο ζωή, την αιώνιο. “Εγώ ήλθον ίνα ζωήν έχωσι και περισσόν έχωσι”. (Ιω.10,10) Ο απ. Παύλος τονίζει: “Εάν ο Χριστός δεν αναστήθηκε, τότε είναι αδειανό και χωρίς περιεχόμενο το κήρυγμά μας, κούφια και ανωφελής η πίστη μας”. (Α’Κορ.15,14) Κεντρικό και κύριο σημείο της χριστιανικής διδασκαλίας είναι η ανάσταση του Χριστού και επομένως και όλων των νεκρών, όπως τονίζεται στο σύμβολο της πίστεως: “Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών”. Αυτή η ανάσταση αναφέρεται αποκλειστικά στο σώμα και όχι στη ψυχή, αφού η ψυχή υπόκειται μόνο σε πνευματικό θάνατο καιόχι σε υλικό. Δεν μπορεί κάποιος να είναι χριστιανός αν δεν πιστεύει στην ανάσταση του Χριστού και δεν προσδοκά και την ανάσταση όλων των ανθρώπων, αμαρτωλών και μη.
Αυτή την πίστη της στην ανάσταση η Εκκλησία τη συμβολίζει με το κόκκο του σιταριού όπως είπαμε. Στις δεήδεις υπέρ των κεκοιμημένων, χρησιμοποιούμε σιτάρι, από το οποίο όλοι μετά μεταλαμβάνουμε συμβολικά, μετέχοντας στη λύπη, τη πίκρα κατά το ανθρώπινο, των πενθούντων αδελφών μας. Έτσι ο δίσκος πρέπει να έχει μόνο σιτάρι βρασμένο και τίποτε άλλο. Σήμερα ο δίσκος που προσφέρεται περιέχει σιτάρι ως γλύκισμα, αφού ανακατεύεται με άλλα υλικά που του δίνουν μια γλυκιά ευχάριστη γεύση. Πολλές φορές προσφέρονται και άλλα γλυκίσματα. Όμως αυτό αντιτίθεται με το σκοπό της μετάληψης του σιταριού. Γιατί αν η γεύση είναι γλυκιά , τότε τι σχέση μποφεί να έχει με τη μετοχή στη θλίψη; Μπορεί κάποιος να λυπάται και να ευφραίνεται; Πολλές φορές κάποιοι αντί για σιτάρι χρησιμοποιούν γλυκά , κουλουράκια και άλλα γλυκίσματα. Αυτά είναι έξω από το παιδαγωγικό συμβολισμό και έξω από τη πίστη της Εκκλησίας. Γιατί αν το γλυκό ή το κουλουράκι το θάψεις το μόνο που θα συμβεί είναι η αποσύνθεση και το σάπισμα και όχι η καρποφορία του.
Για να μείνουμε στο παιδαγωγικό συμβολισμό της βεβαίας πίστης μας στην ανάσταση του Χριστού και στη προσδοκία της δικής μας ανάστασης, πρέπει να χρησιμοποιούμε στις δεήσεις μας προς του κεκοιμημένους αδελφούς μας, απλό σιτάρι βρασμένο και τίποτε άλλο. Μπορούν να γίνουν δεήσεις για τους κεκοιμημένους χωρίς σιτάρι; Και βεβαίως μπορούμε να προσφέρουμε δεήσεις για του κεκοιμημένους χωρίς σιτάρι, αν και καλό είναι να μην καταργήσουμε το παιδαγωγικό ρόλο των συμβόλων. Είναι προτιμότερο να προσφέρουμε δεήσεις για τους κοιμηθέντες αδελφούς μας χωρίς σιτάρι, παρά να χρησιμοποιούμε οποιοδήποτε άλλο έδεσμα.
*Αναδημοσίευση από euxh.gr
